Όποιος με ταπεινοφροσύνη υπομένει τις εναντίον του κατηγορίες, αυτός έφτασε στην τελειότητα και τον θαυμάζουν οι άγιοι Άγγελοι. Διότι καμμιά άλλη αρετή δεν είναι τόσο μεγάλη και τόσο δυσκολοκατόρθωτη όσον αυτή της ταπεινοφροσύνης
«Όταν πηγαίνετε στην εκκλησία να φροντίσετε να πηγαίνετε όσον μπορείτε πρωί και μόλις μπείτε στην εκκλησία να κλείνετε το στόμα σας και σιγά-σιγά να ανάβετε το κερί σας και να στέκεσθε πάντα στην ίδια θέση. Ούτε να κάθεστε την ώρα της θείας λειτουργίας χωρίς λόγο. Ο νους σας να μην ξεφεύγει εδώ κι εκεί. Από την ώρα που θα μπαίνετε στην εκκλησία μέχρι να τελειώση, να το παίρνετε απόφαση, μια ώρα θα μείνετε, να την διαθέσετε για προσευχή».
«Όταν τελειώσει η θεία λειτουργία να πλησιάσετε με την σειρά και με σεβασμό στην Ωραία Πύλη, να πάρετε αντίδωρο με ενωμένα τα χέρια και στο δεξί χέρι να πάρετε το αντίδωρο. Αφού το φάτε, να μην ρίξετε τα ψίχουλα, που θα τύχη να σας μείνουν στα χέρια σας. Θα τα ρίξετε μέσα στην άμμο, που είναι στα μανουάλια και μετά θα πείτε καλημέρα».
«Αφού εξομολογηθούμε από τα βάθη της καρδιάς μας, χωρίς να κρύψουμε και το ελάχιστον αμάρτημά μας, πλένουμε την ψυχή μας, όπως όταν πρόκειται να πάρουμε την Αγία Κοινωνία. Καθαρίζουμε το σπίτι μας, πλένουμε όλα μας τα ρούχα και τα πάντα καθαρίζουμε, γιατί θα πάρουμε τον Χριστό μέσα μας. Βασικότερο είναι να καθαρίσουμε πρώτα την ψυχή μας που γίνεται με την εξομολόγηση».
«Ο δρόμος του Χριστού είναι να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους και αυτούς, που μας αγαπούν και αυτούς που μας μισούν. Να έχετε πραότητα και αν σας προσβάλλη ο άλλος, να μη θέλετε να τον εκδικηθείτε, αλλά να τον συγχωρείτε και να του δείχνετε καλοσύνη. Και με την αγάπη, που θα του δείξετε, θα τον υποχρεώσετε να σας ζητήση συγγνώμη, εάν βέβαια είναι άνθρωπος με συνείδηση.
Γιατί, παιδιά μου, από το καλό έρχεται καλό, από το κακό ποτέ δεν έρχεται καλοσύνη. Γι’ αυτό και σεις μη μαλώνετε με έναν άνθρωπο, που θα σας πειράξη, γιατί θα πληθύνη το κακό, αλλά δείξετε του καλοσύνη για να ηρεμήση και να έχετε μισθό από τον Θεόν. “Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε” μας λέγει ο Χριστός».
«Παιδιά μου, ο κόσμος έχει φύγει από την αθωότητα κι από την καλωσύνη. Κάθε μέρα και προς το κακό φροντίζει να βαδίζη. Όσο περνούν τα χρόνια βαδίζουμε στην καταστροφή και ο Θεός αυτά δεν τα θέλει. Πόση διαφορά υπάρχει (σήμερα) από πριν πενήντα χρόνια».
«Η προσευχή και η ελεημοσύνη πάνε μαζί. Αν κάνης προσευχή χωρίς ελεημοσύνη, τότε νεκρή είναι και η προσευχή σου».
«Νηστεία, αγρυπνία και προσευχή είναι τα ουράνια χαρίσματα. Δεν αρκεί μόνον η πίστη. Χρειάζονται και έργα. Προστασία στα ορφανά, ελεημοσύνη στους φτωχούς».
«Τα δικαστήρια είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Να προσέχετε πολύ σ’ αυτές τις πόρτες. Να τις αποφεύγετε. Αν τύχη όμως και πάτε, να λέτε πάντα την αλήθεια και αμέσως να εξομολογείσθε. Γιατί το άλλο δικαστήριο είναι το φοβερό. Εκείνο, που θα κριθούμε όλοι».
Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης
Το 1957 από την Κρύα Βρύση Γιαννιτσών είχε πάει στο μοναστήρι μία ομάδα συγγενών, δίχως να έχει προειδοποιήσει. Ήταν Δευτέρα της Διακαινησίμου. Ο όσιος Γεώργιος τους περίμενε και είχε ετοιμάσει από μία λαμπάδα κι ένα κόκκινο αυγό για τον καθένα, όσοι ακριβώς ήταν, απευθύνοντας τον κοσμοχαρμόσυνο χαιρετισμό, «Χριστός Ανέστη».
Μία γυναίκα από το χωριό της Σίψας ξεκίνησε να πάει στο εξωκκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Στον δρόμο όμως μετάνοιωσε και πήγε στο μοναστήρι του οσίου. Μόλις εισήλθε στην αυλή, τη φώναξε ο όσιος Γέροντας: «Έλα-έλα, εκεί που θα πήγαινες, εκεί θα πας». Πράγματι όταν γύρισε σπίτι της, είχε τόση δύναμη μέσα της, που πήρε κεριά και ξεκίνησε για τον άγιο Γεώργιο. Ούτε κατάλαβε πότε έφθασε, γιατί ήταν ο δρόμος μακρύς και ανηφορικός.
Η ίδια διηγείται πως πήγαινε ο Γέροντας μερικές φορές στο σπίτι τους. Τους έλεγε: «Εγώ θα σας μαγειρέψω σήμερα, θα σας κάνω πιλάφι». Ξαφνικά όμως σηκωνόταν, σαν κάτι να έβλεπε και έλεγε: «Τώρα θα φύγω, γιατί από τη Δράμα έρχονται προσκυνητές στο μοναστήρι. Πρέπει να είμαι εκεί, να τους φιλοξενήσω». Και ετοίμαζε ακριβώς για όσα πρόσωπα θα έρχονταν.
Σε κάποιον του έκανε ζημιά κάποιος στα κτήματά του. Νευριασμένος μονολογούσε: «Να δεις τι θα του κάνω, θα του κάψω τη θημωνιά». Ήταν καιρός νηστείας, νήστευε και πήγαινε στο μοναστήρι να μεταλάβει. Στα μισά του δρόμου σκεφτόταν θυμωμένος τι τον έκανε ο άλλος και αυτός πώς θα τον τιμωρούσε. Το καλοσκέφτηκε και μετανόησε: «Εγώ τι κάνω; Πηγαίνω να κοινωνήσω και δεν μπορώ να τον συγχωρέσω, αλλά λέω θα του κάψω τη θημωνιά;». Έτσι μετανοημένος έφθασε στον όσιο.
Μόλις πήγε να κοινωνήσει, ο όσιος Γέροντας του είπε: «Παύλε, μέχρι τον μισό δρόμο άλλα σκεφτόσουν και ευτυχώς που το μετάνοιωσες». Έμεινε άφωνος, μονολογώντας: «Τι δύναμη, να διαβάζει ακόμη και τις σκέψεις μου…».
Κάποτε πήγαινε ο ψάλτης Χατζηανέστης να κόψει ξύλα. Στον δρόμο είχε ένα ασβεστοκάμινο. Πήγε και πήρε τρία κομμάτια ασβέστη, χωρίς να πληρώσει στον ιδιοκτήτη, γιατί έλειπε.
Όταν επέστρεψε στον όσιο, του είπε αυστηρά: «Αυτό που έκανες δεν ήταν σωστό. Βλέπω τρία σκυλιά που ήρθαν από πίσω σου. Να πας να τον πληρώσεις τον άνθρωπο, γιατί είναι ο ιδρώτας του αυτός». Έτσι κι έκανε.
Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης (†)
Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 160, 166, 167 (αποσπάσματα).
