Επιτρέπει ὁ Θεὸς τοὺς πειρασμούς:
α) Στοὺς ἀγωνιστὲς πρὸς αύξηση τοῦ πνευματικοῦ πλούτου τους.
β)Στοὺς ἀμελεῖς, γιὰ νὰ προφυλαχθοῦν ἀπὸ τὶς πτώσεις τους.
γ) Στοὺς κοιμώμενους, γιὰ νὰ ξυπνήσουν.
δ) Στοὺς μακρὰν τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ πλησιάσουν τὸ Θεὸ καὶ
ε)Στους φίλους του, γιὰ νὰ ἔχουν παρρησία στὸ Θεό.
Ἔτσι ὁ Θεὸς, μὲ πικρά φάρμακα δίνει τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς στοὺς χριστιανούς._
Αββάς Ισαάκ ο Σύρος
Στη διάρκεια της προσευχής προσπάθησε να ενώσεις το θέλημά σου με το θέλημα του Θεού και όχι να προσπαθήσεις να τραβήξεις το θέλημα του Θεού στο δικό σου θέλημα.(…)
Να θυμάσαι πάντοτε, ότι το σήμερα είναι δικό σου, το αύριο είναι στο χέρι του Θεού. Και Εκείνος που σου έδωσε το πρωί, δεν σου υπόσχεται και το βράδυ.(…)
Απέφευγε να μιλάς αυστηρά και μεγαλόφωνα. Διότι και τα δύο είναι πολύ μισητά και δίνουν υποψία, πως είσαι μάταιος και έχεις μεγάλη υπόληψη για τον εαυτό σου.
Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης
Όταν πραγματοποιήσεις μιαν αρετή, θυμήσου τον Κύριο που είπε: «Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιω. 15:5). Γιατί πηγή κάθε αρετής είναι ο Θεός, όπως του καθημερινού φωτός ο ήλιος.
Ο Κύριος, θέλοντας να δείξει ότι κάθε εντολή είναι χρέος των ανθρώπων, ενώ η υιοθεσία είναι δωρεά που έκανε σε αυτούς με το ίδιο του το αίμα, λέει: «Όταν κάνετε όλα όσα έχετε προσταχτεί, τότε να πείτε· “Είμαστε άχρηστοι δούλοι· κάναμε αυτό που οφείλαμε να κάνουμε”» (Λουκ. 17:10). Γι’ αυτό η βασιλεία των ουρανών δεν είναι ανταμοιβή έργων αλλά δωρεά του Κυρίου, ετοιμασμένη για τους πιστούς δούλους του.
Ο δούλος δεν μπορεί να απαιτεί σαν ανταμοιβή την ελευθερία, αλλά ευαρεστεί στον κύριό του επειδή έτσι οφείλει, και την περιμένει ως δωρεά.
Ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας, σύμφωνα με τις Γραφές (Α’ Κορ. 15:3), και σε εκείνους που τον υπηρετούν σωστά, χαρίζει την ελευθερία. Γιατί ο ίδιος λέει: «Εύγε, καλέ και πιστέ δούλε! Φάνηκες πιστός στα λίγα, γι’ αυτό θα σου εμπιστευτώ πολλά. Έλα μέσα στη χαρά του Κυρίου σου» (Ματθ. 25:21).
Δεν είναι ακόμη πιστός δούλος εκείνος που στηρίζεται στην απλή γνώση, αλλά αυτός που με την υπακοή δείχνει την πίστη του στον Χριστό που έδωσε τις εντολές.
Εκείνος που τιμά τον Κύριο, εκτελεί τις εντολές του. Όταν σφάλει ή παρακούσει, υπομένει τις δοκιμασίες που θα του έρθουν, γιατί οφείλονται στον ίδιο.
Ορισμένοι, ενώ δεν εκτελούν τις εντολές, νομίζουν ότι πιστεύουν ορθά. Άλλοι τις εκτελούν, αλλά περιμένουν την ουράνια βασιλεία ως ανταμοιβή που τους οφείλεται. Και οι μεν και οι δε κάνουν λάθος.
Ένας κύριος δεν οφείλει μισθό στους δούλους του· ούτε πάλι αποκτούν την ελευθερία τους οι δούλοι που δεν υπηρέτησαν σωστά.
Αν ο Χριστός, σύμφωνα με τις Γραφές, πέθανε για εμάς, και εμείς δεν ζούμε για τον εαυτό μας, αλλά για εκείνον που πέθανε και αναστήθηκε για εμάς (Β’ Κορ. 5:15), είναι φανερό ότι οφείλουμε να είμαστε δούλοι του ως τον θάνατο. Πώς λοιπόν θα θεωρήσουμε ότι η υιοθεσία μας οφείλεται;
Ο Χριστός είναι Κύριός μας ως προς την ύπαρξή μας, είναι Κύριός μας και λόγω της σωτήριας οικονομίας του. Γιατί και από την ανυπαρξία μας δημιούργησε, και νεκρούς εξαιτίας της αμαρτίας μας εξαγόρασε με το ίδιο του το αίμα· και σε όσους έτσι πιστεύουν δώρισε τη χάρη του.
Αββάς Μάρκος
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Γ’, Υπόθεση ΛΒ’ (32), σελ. 246. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2006.
