Την Τετάρτη 31/1/2018 μέσα σε ένα ιδιαίτερα εορταστικό κλίμα, μετά το τέλος
του μαθήματος βυζαντινής μουσικής πραγματοποιήθηκε η κοπή πίτας του
τμήματος εκμάθησης Βυζαντινής Μουσικής του Ενοριακού Ναού Αγίου
Αντωνίου Άνω Πατησίων, που λειτουργεί ως παράρτημα της Σχολής του
Εκκλησιαστικού Ιδρύματος Βυζαντινής και Παραδοσιακής μουσικής της Ιεράς
Αρχιεπισκοπής Αθηνών, με την ευλογία και την πατρική ευχή του Μακαριωτάτου
Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. Ο Πανοσιολογιώτατος
Αρχιμανδρίτης π. Θεολόγος Αλεξανδράκης, προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου
Αντωνίου Άνω Πατησίων και υπεύθυνος των δράσεων της Eνορίας, αφού ευλόγησε
και έκοψε την πίτα, ευχήθηκε καρποφόρα και ευλογημένη χρονιά στους μαθητές,
εξαίροντας την επιλογή τους να αντισταθούν στην μουσική αλλοφροσύνη της
εποχής μας και να ασχοληθούν με τη βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική, η οποία
με την αδιάκοπη παράδοσή της και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, δίκαια θα
μπορούσε να θεωρηθεί ως πολύτιμη πνευματική κληρονομιά μας που έχουμε
χρέος να τη διαφυλάττουμε και να τη μελετούμε, προκειμένου να κατανοήσουμε,
ως λαός, την ιδιοσυστασία μας. Ακολούθως ευχαρίστησε τον κ. Δεμελή,
καθηγητή του Ενοριακού μας Παραρτήματος της Σχολής Βυζαντινής
Μουσικής της Ι.Α.Α για το θεάρεστο έργο του που συνδυάζεται με την
εξαιρετική επιστημονική του κατάρτιση. Έπειτα ευχήθηκε σε όλους τους
εκπαιδευόμενους να συνεχίσουν αυτήν την μοναδική έκφραση δοξολογίας προς
τον Θεό και εσωτερικής ανάτασης με τον ίδιο ζήλο, αποσκοπώντας όχι στη
αυτοπροβολή αλλά στην πνευματικότητα μέσα από την ανάπτυξη μιας
προσωπικής σχέσης με τον Κύριό μας. Εξέφρασε την ελπίδα η σχολή να
αναδείξει νέους ψάλτες και ενθάρρυνε τους μαθητές να ανέβουν στο αναλόγιο
του ναού μας, αναλαμβάνοντας προσωπική δέσμευση για την ενίσχυσή τους.
Ακολούθως ο κ. Δεμελής εξέφρασε την εκτίμησή του για τον π.Θεολόγο, που
χάρη στο δικό του όραμα δημιουργήθηκε η σχολή βυζαντινής μουσικής του
Αγίου Αντωνίου Άνω Πατησίων και εξήρε τη σπουδαιότητα της εκμάθησής της.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με ανταλλαγή ευχών και κερασμάτων μεταξύ των
παρευρισκόμενων σε μια ιδιαίτερα ευχάριστη ατμόσφαιρα αποδεικνύοντας ότι
μέσω των δράσεων της Ενορίας μας εκτός από απόκτηση γνώσης σμιλεύεται
σταδιακά και ενοριακή συνείδηση!
Related Posts
Ο Άγιος Νεκτάριος μας γράφει…
Στα σαράντα τέσσερά μου χρόνια ο Θεός μου φανέρωσε αυτό, που θα με κράταγε μέχρι τέλους της ζωής μου σταθερό στη στενή και τεθλιμμένη οδό, που είχα επιλέξει:
Το της «ατιμίας πόμα καθάρσιον» που λέει και ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης.
Από τότε μέχρι την τελευταία μου αναπνοή ούτε στιγμή δε μ΄ άφησε η συκοφαντία, η προσβολή, η περιφρόνηση. Δε θέλω να σου μιλήσω ούτε για περιστατικά, ούτε για πρόσωπα. Μπορεί να σε σκανδαλίσω με λογισμούς αγανάκτησης και κατάκρισης.
Δε θα μπορέσεις έτσι να καταλάβεις, ότι και τη συκοφαντία και την προσβολή και την περιφρόνηση έφτασα να τ΄ αγαπήσω. Απορείς; Κι όμως, έμαθα να τα βλέπω σαν τα καρφιά του σταυρού μου.
Αυτή ήταν η οδός της ανάστασής μου. Να ΄ναι ευλογημένα.
Με μάθαν ν΄ αγαπώ, απαλλαγμένος από την αγωνία να αρέσω, να γοητεύω, να τιμώμαι. Με μάθαν να στρέφω το βλέμμα στους ταπεινούς και καταφρονεμένους, στους απλούς, καθημερνούς και ανώνυμους ανθρώπους, στο χρυσάφι της γης.
Άγιος Νεκτάριος
Γερω-Τιμόθεος Καψαλιώτης: Αν δεν έχεις αγάπη, όλα χαμένα είναι!
O γερω-Τιμόθεος ο Καψαλιώτης είχε έρθει πρόσφυγας από την Προύσα. Έζησε 67 χρόνια στο Όρος. Ποτέ δεν βγήκε στον κόσμο. Γύρισε όλο το Όρος.
Έζησε σαν πουλάκι με τέλεια ξενιτεία.
«Σ’ αυτόν τον κόσμο», έλεγε, «δεν έχω κανένα, ούτε φίλο ούτε συγγενή ούτε γνωστό».
Κατά μόνας ήταν έως ου παρήλθε από τον φθαρτό και μάταιο τούτο κόσμο.
Ήταν πράος, ειρηνικός, χαρούμενος και ευδιάθετος πάντοτε.
Καίτοι έζησε όλη του την ζωή στην μοναξιά, ήταν ισορροπημένος.
Τελείως αγράμματος. Ολιγαρκής και λιτοδίαιτος.
Απέφευγε την κατάκριση και δεν ασχολείτο με τούς άλλους.
Το κυριότερο, είχε πολλή αυτομεμψία, μεγάλη ταπείνωση και πολλή απλότητα.
Οι κρίσεις του ήταν εύστοχες.
Σε πολλούς φανέρωνε τούς λογισμούς των.
Σε κάποιον δόκιμο του είπε:
«Θα περάσει ό χειμώνας και θα φύγεις».
Σε άλλον, χωρίς να του πει τίποτε, του είπε τι τον απασχολούσε και τον συμβούλευσε καταλλήλως.
Παρουσιαζόταν σαν γαστρίμαργος.
Έλεγε για τον εαυτό του:
«Εγώ δεν κάνω για τίποτε-μόνο για φαγητό είμαι πρώτος. Είμαι βόδαρος, ντιπ χαζός, αγράμματος».
Έτρωγε χόρτα αλάδωτα, και όταν τον ρωτούσαν τι έφαγε, έλεγε μπριζόλα.
Πήγε σε κάποιο Κελλί και είπε:
«Δεν βλέπω κήπους. Βάλτε να έχετε από όλα, να τρώτε. Φαγητό-ζωή, νηστεία-θάνατος», είπε χαμογελώντας και κρύβοντας την δική του άσκηση.
Όταν κάποτε ζούσε σε μία σπηλιά κοντά στον Άγιο Παύλο, του παρουσιάσθηκε τη νύχτα ό διάβολος εξαγριωμένος και του είπε.
«Αν δεν είχε σταυρωθεί ό Χριστός και αν δεν φορούσες τον σταυρό, να δεις τι θα σου έκανα».
Είπε ο γερω-Τιμόθεος:
«Τον λαιμό σου να τον κάνης λεπτό από τη νηστεία, ώσπου να περνά από σακοράφα, αν δεν έχεις αγάπη, όλα χαμένα είναι».
«Ο Θεός τα έσχατα μακαρίζει».
Εκοιμήθη στις 14 Νοεμβρίου 1989. Είχε τέλος καλό και ειρηνικό. Το πρωί κοινώνησε.
Έλεγε συχνά, «Παναγία μου, Παναγία μου», και μετά απαντούσε ό ίδιος, «δεν ήρθε ακόμη ή ώρα».
Ξάπλωσε για λίγο.
Του είπε ο διακονητής του να του δώσει την ευχή του.
Σηκώθηκε και του έδωσε το χέρι του, πράγμα που δεν το συνήθιζε άλλοτε.
Μετά αποκοιμήθηκε για ένα δεκάλεπτο και στο τέλος έκανε μία βαθιά εκπνοή και ετελειώθη.
Εκοιμήθη σε ηλικία 90 ετών περίπου. Στο τέλος έμεινε μόνο σάρκα και οστά.
Από το βιβλίο, «Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση», Άγιον Όρος 2011
