Ακολουθία του Μυστικού Δείπνου (Όρθρος Μ. Πέμπτης)

Μια διδακτική ιστορία που αναφέρεται στην απλότητα της καρδιάς, που είναι πνευματική κατάσταση και, μάιστα, υψηλής στάθμης και επιπέδου.

Ένας από τους Άγιους Πατέρες διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία, την οποία άκουσε στης έρημο της Θηβαΐδος.

Συνέβηκε κάποτε και πέρασε από την έρημο ένας μεγάλος πνευματικός και στην αρετή περιβόητος.

Τότε πολλοί από τους Πατέρες έτρεχαν και εξομολογούντο σ’αυτόν, μεταξύ τους δε πήγε και ένας απλός και άκακος άνθρωπος βοσκός στο επάγγελμα, που δεν ήξερε τι θα πεί αμαρτία μόνη του δε επιθυμία ήταν πως να κερδίσει το παράδεισο. Ο πνευματικός τότε του είπε να κρατεί τον ίσιο δρόμο και θα φθάσει στο παράδεισο. Άκακος όπως ήταν ερμήνευσε κατά γράμμα τα λόγια του πνευματικού και περπατώντας τρεις μέρες έφτασε σ’ ένα μοναστήρι και είπε στον ηγούμενο τον πόθο του. Από τα λόγια του ο ηγούμενος εννόησε την απλότητα και ακεραιότητά του, τον δέχτηκε στο μοναστήρι και αφού τον έκαμε μοναχό τον έβαλε να «φιλοκαλή» την Εκκλησίαν, δηλαδή τον έκαμε νεωκόρο.

Μια μέρα όταν τον επεσκέφτηκε ο Ηγούμενος και τον νουθετούσε τα αναγκαία για τη σωτηρία του, πήρε και αυτός θάρρος και τον ρώτησε ποιος είναι αυτός που είναι κρεμασμένος πάνω από το εικονοστάσιο και είναι συνέχεια νηστικός και διψασμένος, μη γνωρίζωντας ότι είναι ο Δεσπότης Χριστός.

Αστειζόμενος τότε ο Ηγούμενος του είπε πως αυτός ήταν νεωκόρος πρωτύτερα και επειδή αμελούσε το «διακόνημά» του (υπηρεσία) τον ετιμώρησε να κρέμεται επάνω στο σταυρό. Ο απλός τότε δεν είπε τίποτε, το βράδυ όμως σαν πήρε το φαγητό του, αφού έκλεισε την πόρτα της Εκκλησίας άρχισε να παρακαλεί τον κρεμασμένο να κατεβή να φάνε μαζί. Έβαζε μάλιστα μάρτυρα τον Θεό πως αν δεν κατέβει ούτε αυτός τρώει.

Τότε ο πράος και ταπεινός Κύριος αυτός που κάθεται στις καρδιές των πραέων του απάντησε πως φοβάται να κατέβει μήπως το μάθει ο Ηγούμενος και τον τιμωρήσει. Ο απλός όμως και πάλι επέμενε και τότε του φάνηκε πως κατέβηκε και έτρωγαν και συνομιλούσαν μαζί. Αυτό συνέβαινε κάθε βράδυ (ω της πολλής σου φιλανθρωπίας Χριστέ) και ενώ οι άλλοι μοναχοί άκουαν ομιλίες στο ναό, όταν έμπαιναν μέσα έβλεπαν μόνο τον απλό που τους βεβαίωνε πως ήταν μόνος. Tότε έβαλαν ένα μοναχό πολύ αγαπητό στο νεωκόρο ο οποίος κατώρθωσε και έμαθε από τον απλό πως κάθε βράδυ κατεβαίνει ο φαινόμενος κατάδικος και συντρώγουν και του υπόσχεται πως γι’αυτό του το δείπνο, θα τον φιλεύση πλουσιοπάροχα στο σπίτι του Πατέρα Του.

Όταν έμαθε ο ηγούμενος αυτά, κάλεσε τον απλό και αφού τον έπεισε να του πεί αυτά που συμβαίνουν, τότε του είπε το επόμενο βράδυ να παρακαλέσει τον φαινόμενο και για τον ηγούμενο και να τον φιλεύση και αυτόν στο σπίτι του Πατέρα Του. Πράγματι ο απλός παρακάλεσε το επόμενο βράδυ για τον ηγούμενο αλλά πήρε απάντηση πως αυτό δεν γίνεται και έτσι να μην τον ενοχλεί γιατί ο ηγούμενος δεν είναι άξιος ούτε για τα ψίχουλα που πέφτουν απ’εκείνο το τραπέζι. Σαν άκουσε το πρωί ο ηγούμενος την απόφαση λυπήθηκε άμετρα, ελπίζοντας όμως στο έλεος και τη φιλανθρωπία του Θεού με κλάματα παρακαλούσε τον απλό να επιμένει και να βιάζει τον αβίαστο να τον δεχθεί και αυτόν στο ουράνιο τραπέζι.

Ο απλός συνέχισε να παρακαλεί το επόμενο βράδυ το Δεσπότη Χριστό αλλά ο Κύριος του είπε να μην επιμένει γιατί δεν γίνεται. Τότε η άπλαστη εκείνη ψυχή αποκρίνεται και του λέγει: «καλώς λέγεις ότι δεν είναι άξιος ο Ηγούμενος διά την άνωθεν τράπεζα, αλλά διά το ψωμί όπου μας έθρεφε τόσας ημέρας, όπου αν έλειπεν θα απεθάναμεν από την πείναν, καν διά ταύτην την καλωσύνην του δεν τον δέχεσαι;» Και ο Δεσπότης Χριστός «ας είναι είπε διά την αγάπη σου, και μόνον διά να μη σε λυπήσω, επειδή και τόσην αγάπη και φροντίδα έχεις και μεριμνάς πολύ διά τον πλησίον σου, ειπέ του λοιπόν να διορθωθή καλώς και μετά οκτώ ημέρας να έλθητε αμφότεροι εις την ητοιμασμένη χαράν.»

Αφού έμαθε αυτά ο Ηγούμενος χάρηκε, έκαμε την πρέπουσα μετάνοια και αφού κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, αρρώστησε λίγο και παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό μετά από οκτώ μέρες. Ο δε απλός εκεί που συνομιλούσε κατά τη συνήθεια με τον αγαπημένο του Δεσπότη πέταξε η μακαρία του ψυχή και μετέβησαν και οι δύο σ’εκείνη την ευτυχισμένη και ατελεύτητη ζωή, την οποία είθε και εμείς «χάριτι Θεού» νὰ ἀπολαύσουμε.

Ἀμήν.

Μην προσπαθείς να αποφύγεις να σηκώσεις τον Σταυρό σου. Ο καθένας έχει έναν Σταυρό. Μπορεί να είναι μία μακριά ασθένεια, ένα παιδί στα ναρκωτικά, μία διαλυμένη οικογένεια. Να ζητάς από τον Θεό να σε βοηθά στο πρόβλημά σου. Να είσαι σίγουρος ότι θα σε απαλλάξει μία ημέρα από αυτό. Εν τω μεταξύ όμως θα έχεις διαβεί μία περίοδο πειρασμών και θλίψεων, στην διάρκεια της οποίας θα έχεις δακρύσει για τον κόσμο, αλλά θα έχεις αγαπήσει τον Χριστό. Να πορεύεσαι στην ζωή με τον Χριστό και για τον Χριστό. Αυτή σου η πορεία θα είναι μία ημέρα η ύψιστη χαρά σου. «Και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος» (Ματθ. 10:38).

Κάθε άνθρωπος έχει έναν σταυρό, έναν τουλάχιστον πόνο. Η ζωή μας είναι στην ουσία διαχείριση πόνου. Η εν Χριστώ διαχείριση του πόνου μας οδηγεί την ύπαρξή μας στον Χριστοκεντρισμό. Ο πόνος, ο κάθε σταυρός, μας οδηγεί τελικά στην παραδοχή ότι μόνο ο Θεός είναι για μας και τίποτε άλλο. Όπως ομολογούμε στην προσευχή: «εκτός Σου άλλον ουκ οίδαμεν». Ο άνθρωπος πρέπει να μείνει ένας με έναν με τον Θεό σ’ αυτήν την ζωή και να του μιλήσει εκ βαθέων, να του πει ότι τον αγαπά. Έτσι κι αλλιώς θα βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο την ημέρα της κρίσεως με τον Θεό. Η σχέση μας με τον Θεό είναι προσωπική. Εγώ και ο Θεός μου. Όπως ο Δαβίδ του μιλά με λατρεία σε πρώτο πρόσωπο: «Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε, εν όλη καρδία μου» (Ψαλμ. 9:1). Ο πόνος να οδηγεί στην αγάπη, στον θείο έρωτα. Όπως Του λέμε στην θεία λειτουργία: «Αγαπήσω Σε Κύριε ο Θεός μου. Κύριος στερέωμά μου και καταφυγή μου και ρύστης μου».

Υπάρχει και κοινός σταυρός, εθνικός σταυρός. Η Ελλάδα υποφέρει στις μέρες μας λόγω των μεγάλων «εθνικών» αμαρτιών μας. Δηλαδή, τις εκτρώσεις, τις βλασφημίες, την προσκύνηση του Σατανά με τις μάγισσες, τα σαρκικά αμαρτήματα, την αποστασία μας από τον Χριστό. Τον σταυρό αυτόν όλοι τον σηκώνουμε, δίκαιοι ή αμαρτωλοί. Η κραυγή όμως των δικαίων βοηθά στην μεταστροφή των άλλων. Είναι το αλάτι της γης. Ο ρόλος των δικαίων στις δοκιμασίες του λαού είναι μεγάλος. Η προσευχή τους είναι σαν την νηνεμία στην φουρτούνα. Μπορεί να καταλαγιάσει τον Θεό αλλά και τους ανθρώπους. Μπορείς κι εσύ να βοηθήσεις τα πράγματα σήμερα. Πώς; Αγιάζοντας τον εαυτό σου.

Αρχιμανδρίτης Δωρόθεος Τζεβελέκας (†)

Από το βιβλίο: Αρχιμ. Δωροθέου, ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ. Ιερό Ησυχαστήριο «Άγιος Γεώργιος», Αύρα Καλαμπάκας 2018, σελ. 12, 27.

Πηγή: koinoniaorthodoxias.org