Άλλο να πεις πολλά λόγια και άλλο να πεις τα κατάλληλα

Δεν ντρέπονται οι ζοφεροί άπιστοι και να ντρεπόμαστε εμείς οι πιστοί, οι «υιοί φωτός… και υιοί ημέρας» και όχι «νυκτός ουδέ σκότους»! (Α’ Θεσ. 5.5).

Δικαιολογείται ένας «ημιχριστιανισμός»; όταν δηλαδή βρίσκεσαι μεταξύ χριστιανών να είσαι – ορθότερα, να παρουσιάζεσαι – χριστιανός στην εμφάνιση, στα λόγια, στη συμπεριφορά, ενώ όταν συναγελάζεσαι με αδιάφορους ή αρνητικούς να είσαι ιχθύς σε σκοτεινά βάθη; Και το χειρότερο να γίνεσαι στην εμφάνιση, στα λόγια, στη συμπεριφορά, να γίνεσαι, λέμε, κόσμος που «εν τω πονηρώ κείται» (A’ Ιω. 5.19) όταν βρίσκεσαι σε κοσμικό περιβάλλον; Ν’ αγαπάς «την δόξαν των ανθρώπων μάλλον ήπερ την δόξαν του Θεού»; (Ιω. 12.43). Πώς είναι δυνατό να επαμφοτερίζεις; Ποια «μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ, ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;» (Β’ Κορ. 6.14-15).

Δικαιολογείται να μην ομολογείς τον Χριστό φοβούμενος μη περιφρονηθείς σαν ξένο σώμα και σε κάνουν «αποσυνάγωγο», όπως φοβούνταν οι γονείς του θεραπευμένου επαινετού τυφλού; (Ιω. 19.23). «Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πρ. 5.29).

Όταν οι πάντες σε χειροκροτούν και σε ανεβάζουν στα ύψη με ουρανομήκεις ζητωκραυγές αλλά ο Θεός λέει όχι και σε αποδοκιμάζει, θα πάρεις υπ’ όψιν τη γνώμη του Θεού. Και όταν οι πάντες σε κατηγορούν, σε λοιδορούν, σε βρίζουν αλλά ο Θεός λέει ναι και επικροτεί, θ’ ακούσεις τον Θεό.

Για μας καθοριστική σημασία έχει η γνώμη του αγίου, αλανθάστου και αιωνίου Θεού και όχι των αμαρτωλών και παροδικών θνητών. Αυτό ας το θυμόμαστε, ας το λέμε και ας το ξαναλέμε. «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; ος γαρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων» (Μάρκ. 8.36-38).

Εκατό φορές προτιμότερο να τα χαλάσουμε με τους ανθρώπους παρά με τον Θεό.

Αφού δεν στέκεται η άποψη και η συστολή «Εγώ θ’ αλλάξω τον κόσμο;» ας περάσουμε στην ειρηνική αντεπίθεση. Ειρηνική μα σταθερή. Πάρα πολλές φορές οι αγνωστικιστές και οι φαύλοι είναι θρασύδειλοι. Αναδιπλώνονται, ζαρώνουν, οπισθοδρομούν και στην πρώτη ακόμη «ντουφεκιά», όταν συναντούν αποφασιστική αντίσταση. Όλοι μας έχουμε ίσως σχετική πείρα.

Μη μας υποκλέπτει ο διάβολος χάριν δήθεν των καλών τρόπων και της ανωτερότητας, υποβάλλοντάς μας τον λογισμό μην τους λυπήσουμε, μη μας χαρακτηρίσουν σαν ανθρώπους χωρίς λεπτότητα. Ας προσευχόμαστε να μας φωτίζει ο Θεός πώς να χειριζόμαστε τις καταστάσεις. Με σύνεση δε και ευφυΐα ας μιλήσουμε και ας ενεργούμε – όχι βέβαια «άτσαλα» και αδιάκριτα του τύπου «Όρμα!».

Μην κρυβόμαστε μπροστά στον κόσμο. Αλλού να κρυβόμαστε, στην εκκλησία, όταν είμαστε σε φιλόθεα περιβάλλοντα. Εκεί να κρύβουμε τις τυχόν ασκήσεις μας και τον φλογερό ζήλο μας για τον Ιησού, για να μην ακούσουμε μπράβο και εύγε, φουσκωτικά του εγωισμού μας.

Ενώ όταν βρισκόμαστε σε εναντίους χώρους, εκεί να σελαγίζουμε, ν’ ασκούμε φανερά, χωρίς σκιές, το ηλιακό – του Θεσβίτη Ηλία δηλαδή – «Έχω ποθήσει με ζήλο τον Κύριο τον Παντοκράτορα, επειδή Σε εγκατέλειψαν [ω Θεέ]» (Γ’ Βασ. 19.10). Εκεί θα πούμε και ότι νηστεύουμε και ότι (προσπαθούμε να) κρατάμε τους κανόνες της Εκκλησίας. Εκεί θα έχουμε όχι παλαμάκια και εγωισμούς, αλλά ειρωνείες και χλευασμούς – πράγματα γελοία και ασήμαντα όταν συγκριθούν με τα γδαρσίματα, τα τσιγαρίσματα και τους κατατεμαχισμούς που υπέμειναν οι μάρτυρες. «Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρωμ. 8.18).

Μας φωνάζει ο «μεγαλοφωνότατος» Ησαΐας: «Ισχύστε χέρια χαλαρωμένα και γόνατα παραλυμένα· αναθαρρήστε οι λιγόψυχοι στη διάθεση· ισχύσθε, μη φοβάσθε» (35.3-4).

Και σαν να το επεξηγεί ο Παύλος στο παιδί του, τον απόστολο Τιμόθεο: «Ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού. μη ουν επαισχυνθής το μαρτύριον του Κυρίου ημών» (Β’ Τιμ. 1.7-8).

Η αισχύνη εκτός του ότι αποτελεί απόδειξη δειλίας σε προσωπικό επίπεδο, συνιστά και έλλειψη αγάπης, απώλεια ευκαιρίας να βοηθήσεις στον σωφρονισμό του πλησίον που παρεκτρέπεται.

Λοιπόν «ω τέκνα φωτόμορφα της Εκκλησίας» (Ιαμβικός ειρμός Ε’ Ωδής Πεντηκοστής): Μην τρικλίζετε «κλυδωνιζόμενοι και περιφερόμενοι παντί ανέμω» (Εφ. 4.14). Όχι με «πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως» «ως τέκνα φωτός περιπατείτε» (Εφ. 5.8).

Αμήν!

Ιερομόναχος Ιουστίνος