Γεννᾶται 29 Δεκεμβρίου 1935 στὸ Ἄδελε, τὴ γενέτειρα τοῦ Γιαμπουδάκη ποὺ ἀνατίναξε τὴν πυριτιδαποθήκη τοῦ Ἀρκαδίου στὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1866.
Ὅταν εἶναι ἕξι χρόνων σκοτώνουν οἱ Γερμανοὶ τὸν πατέρα του. Τελειώνει τὸ γυμνάσιο στὰ Χανιά. Συνεχίζει τὸ λύκειο καὶ τὴ θεολογία στὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης.
Σαγηνεύεται ἀπὸ τὴ θεϊκὴ εὐγένεια τῆς σταυρουμένης Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Συγκλονίζεται ἀπὸ τὴ μορφὴ τοῦ Σχολάρχου, Ἰακώβου Ἰκονίου, ποὺ κουβαλᾶ τὸ βάρος καὶ τὴ χάρι τῆς μεγάλης Παραδόσεως.
Αὐτὸς ἐντοπίζει τὸν ἰδιαίτερο δυναμισμὸ τοῦ συγκεκριμένου Ἱεροσπουδαστῆ. Τὸν καρφώνει φιλανθρώπως καὶ διαμπερῶς ἡ ματιά του. Τοῦ συνιστᾶ νὰ ἀφιερωθῆ στὴν Ἐκκλησία, γιατὶ ὁ Χριστὸς θέλει παληκάρια στὸ ἔργο Του.
Αὐτὸ δρᾶ καθοριστικὰ στὴ ζωή του. Τοῦ θίγει τὸ φιλότιμο τοῦ ἐπαναστάτη. Καὶ τὸν καθιστᾶ δοῦλο τοῦ Ἐλευθερωτῆ τῶν ψυχῶν.
Τὸ πόσο τὸν ἐπηρέασε αὐτὴ ἡ γνωριμία τὸ ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος: «Εἶναι τὸ τελειότερο πρόσωπο ποὺ εὐτύχησα νὰ γνωρίσω, καὶ γι’ αὐτὸ κατόρθωσε – ἀντίθετα μὲ κάθε πρόβλεψη – κυριολεκτικὰ νὰ μὲ “σαγηνεύσει” στὴν ἱερωσύνη».
Προχωρᾶ ἡ ζωή του. Διακρίνεται στὶς σπουδές. Ἀριστεύει στὶς πτυχιακὲς ἐξετάσεις καὶ τὶς διδακτορικὲς διατριβές. Διδάσκει ὡς καθηγητὴς στὴ θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης.
Ὁρίζεται πρόεδρος τῆς πανορθοδόξου Ἐπιτροπῆς στὸν θεολογικὸ διάλογο μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς.
Στέλνεται ὡς ἀρχιεπίσκοπος στὴν Αὐστραλία πρὶν συμπληρώση τὰ σαράντα του.
Τότε τὰ πράγματα βρίσκονται σὲ ἀναβρασμὸ ἐξελίξεων. Οἱ δυσκολίες ἀναγκάζουν τὸ Πατριαρχεῖο νὰ ἀπομακρύνη ἀπὸ τὴν Αὐστραλία τὸν ἤπιο καὶ εὐσεβῆ πρωθιεράρχη Ἰεζεκιήλ, δίδοντάς του τὸν τίτλο τοῦ μητροπολίτου Πισιδίας.
Ὅταν ἔρχεται ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος στὴν ἕδρα του, οἱ παράγοντες ποὺ ἀναστατώνουν τὸν τόπο τὸν προειδοποιοῦν νὰ προσέχη γιατὶ ὁ δρόμος γιὰ τὴν Πισιδία εἶναι ἀνοιχτός.
Δὲν ξέρουν ὅμως ποιός εἶναι ὁ Στυλιανὸς καὶ ποιός τὸν στέλνει στὴν Αὐστραλία.
Ἕνας λαϊκὸς ποιητὴς τῆς Κρήτης εἶχε πεῖ: Δὲν σοῦ’ δωσαν Μητρόπολι στὴν Κρήτη. Καὶ ὁ Θεὸς σοῦ’ δωσε μιὰν ἤπειρο στὴν χέρα.
Ἔρχεται νὰ διακονήση τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας στὴν πέμπτη ἤπειρο. Ἔρχεται νὰ διώξη μὲ τὴ σφενδόνη τοῦ Πνεύματος τοὺς βαρεῖς λύκους ποὺ ἔχουν ἐπιπέσει μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου ἀλλὰ προωθῶντας τὰ δικά τους σχέδια καὶ συμφέροντα.
Ἐπεμβαίνει ὡς χειρουργός. Ἀφαιρεῖ καρκινώματα. Ἔρχεται ἡ ὑγεία. Δὲν εἶναι εὐερέθιστος καὶ σκληρὸς γιὰ νὰ διατηρήση τὴ βιτρίνα τοῦ ἑαυτοῦ του. Εἶναι ἄτεγκτος καὶ αὐστηρὸς γιὰ νὰ σώση τὴν κανονικὴ τάξι τῆς Ἐκκλησίας.
Δὲν ὀρρώδησε οὔτε δείλιασε μπροστὰ σὲ προβλήματα ἢ ἀπειλὲς ποὺ θέλησαν νὰ παραποιήσουν ἢ νὰ ὑποβαθμίσουν τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στοὺς Ἕλληνες τοῦ ἐξωτερικοῦ. Δὲν πρόβαλε δικές του θεωρίες. Οὔτε παρασύρθηκε ἀπὸ μόδες καὶ συρμοὺς τῆς ἐποχῆς.
Ἔχει μέσα του ὡς ὁδηγὸ τὴ φωτεινὴ εἰκόνα ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὴ λειτουργικὴ παράδοσι καὶ τὸ ἦθος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Αὐτὴ ἡ χάρι τὸν πλάθει καὶ τὸν ἀλλοιώνει. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀλλοίωσι – ὄχι ὁ λογισμός του – ἐνεργεῖ τὰ πάντα.
Ἕνας ποιητὴς δουλεύει τὸ λόγο γιὰ νὰ ἐκφράση τὰ αἰσθήματά του. Ἕνας γλύπτης μορφοποιεῖ τὴν πέτρα.
Ἕνας κεκλημένος στὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ διαμορφώνεται ἀπὸ δυνάμεις ποὺ τὸν ξεπερνοῦν. Πλάθεται ἀπὸ χέρια φιλάνθρωπα καὶ ἀνίλεα τοῦ θείου ἔρωτα καὶ Δημιουργοῦ τοῦ παντός. Εἶναι δυσερμήνευτος ὡς αἰχμάλωτος καὶ ἐλεύθερος· μανιακὸς καὶ γαλήνιος. Ἔχει ἄλλη συμπεριφορά, χαρὲς καὶ προβλήματα.
Προκαλεῖ ἐρωτήματα στοὺς πολλοὺς ποὺ βλέπουν τὰ πράγματα ἐξωτερικὰ καὶ ἐπιπόλαια.
Ὁ συγκεκριμένος Ἱεράρχης δὲν εἶναι ἁπλῶς μεγάλος θεολόγος, εὐαίσθητος ποιητὴς καὶ ἰσχυρὸς διανοητής. Εἶναι κράσι ἐπαναστατικὴ καὶ στόφα ἡγετικὴ ποὺ στρατολογεῖται ἀπὸ τὸν μέγα Ἀγωνοθέτη γιὰ μιὰ δύσκολη ἀποστολή.
Ὁ Χριστὸς παίρνει τὸν Σαῦλο. Τὸν κάνει Παῦλο. Καὶ τὸν στέλνει ἀπόστολο τῆς καινῆς κτίσεως στὴν οἰκουμένη. Δὲν παίρνει κανένα ὑποτονικό, μὲ μειωμένα προσόντα.
Ὅταν ὁ Θεὸς καλῆ κάποιον, δὲν τὸν ρωτᾶ οὔτε τοῦ δίδει ἐξηγήσεις. Μόνο τὸν στέλνει στὸν ἀγῶνα. Καὶ στὶς δύσκολες στιγμὲς ποὺ ὅλα ἀπειλοῦνται καὶ ὅλοι θέλουν νὰ τὸν ἐξαφανίσουν, φανερώνεται ἡ συμπαράστασι τοῦ Καλοῦντος. Καὶ μετατρέπει τὶς ἀπειλὲς σὲ εὐλογίες.
Ὅταν ἕνα λιοντάρι δαμασθῆ, γίνεται τὸ πιὸ ὑπάκουο πρόβατο στὸ βοσκό του. Ἐδῶ ἔχουμε ἕνα ἄνδρα φοβερὸ τοῖς ὑπεναντίοις ποὺ εἶναι στὴν καρδιὰ μικρὸ παιδὶ συγκλονιζόμενο διαρκῶς ἀπὸ τὰ γεγονότα καὶ τοὺς πόνους ποὺ συναντᾶ στὴ ζωὴ καὶ βλέπει γύρω του.
Εἶναι σκληρὸς ἀγωνιστὴς ποὺ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὰ βγάλη πέρα μαζί του. Καὶ εἶναι στὴν καρδιὰ ἕνα μικρὸ παιδὶ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ πληγώση κανένα ἀδύνατο. Εἶναι αἰχμάλωτος σὲ μιὰ κλῆσι ποὺ χαρίζει τὴν ἐλευθερία τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ.
Ὅταν συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα προβάλλης τὸν ἑαυτόν σου, ἀλλοιώνεις τὸ Εὐαγγέλιο. Προσφέρεις νοθευμένο θυμίαμα ποὺ δὲν καταλήγει σὲ εὐωδία πνευματικῆς ἀναπαύσεως ἀλλὰ σὲ δυσφορία ποὺ προκαλεῖ ἡ περιαυτολογία τῆς αὐτοπροβολῆς.
Ὅταν στηρίζεσαι στὸν ἑαυτόν σου καὶ θαυμάζεις τὸ μεγαλεῖο σου, θέλεις νὰ ἐντυπωσιάσης τὸν κόσμο γιὰ νὰ ὑπάρξης. Δίδεις στημένες συνεντεύξεις καὶ βγάζεις τόμους γιὰ ἰωβηλαῖα τῆς καριέρας σου.
Αὐτὸς ποὺ ἔχει στρατευθῆ ἀπὸ τὸν Παντοκράτορα τῆς ἀγάπης ἔχει ἄλλη συμπεριφορά, ἀπασχολήσεις καὶ προβλήματα.
Ἡ θεία εὐγένεια καὶ τὸ κάλλος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας γνωρίζει καὶ φανερώνει τὸν Ἀναστημένο Χριστὸ ὡς χώρα τοῦ Ἀχωρήτου καὶ χώρα τῶν ζώντων ποὺ ἀγκαλιάζει καὶ ζωογονεῖ τὴν οἰκουμένη.
Ἡ φύσι τοῦ ἐπαναστάτη εἶναι εὔφλεκτη καὶ ἡ ἐπαφὴ μὲ τὴ θεϊκὴ μεγαλοπρέπεια τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας εἶναι τὸ ἔναυσμα γιὰ τὴν ἀνάφλεξι ποὺ φωτίζει καὶ ἀλλοιώνει τὰ πέρατα.
Αὐτὴ ἡ δύναμι τοῦ φανέρωσε πάνω στὰ πράγματα πῶς καὶ γιατί ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολική. Μ’ αὐτὴ τὴ δύναμι διοργάνωσε ὅλη τὴν Ἐκκλησιαστικὴ ζωή.
Δημιούργησε τὴ θεολογικὴ σχολὴ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου.
Διοργάνωσε τὶς ἐνορίες μὲ ἐγγάμους ἱερεῖς ὡς ἐφημέριους· μὲ πρεσβυτέρες, ἱερὰ πρόσωπα ποὺ συμπαραστέκονται στὸ ἔργο τοῦ ἱερέως.
Ὁ ἐφημέριος εἶναι ἀντιπρόσωπος τοῦ τοπικοῦ ἐπισκόπου, καὶ ὄχι ὑπάλληλος κάποιας κοινότητος ποὺ τὸν κατευθύνει κατὰ τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὰ συμφέροντά της.
Δημιούργησε Μοναστήρια, ποὺ ἔχουν ἐπαφὴ μὲ τὸ Ἅγιον Ὄρος.
Ἡ ἐν Αὐστραλίᾳ Ἐκκλησία θυμίζει τὴν παλαιὰ Ἐκκλησία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.
Δὲν χρειάζονται ἐπαίνους τὰ ἔργα αὐτά. Μόνο μὲ δέος στέκεις καὶ δοξολογεῖς τὸν Θεὸν τὸν ποιοῦντα μεγάλα μόνον.
«Ἐν γῇ ἀλλοτρίᾳ» οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες βρίσκουν τὴν πατρίδα τους. Καὶ οἱ ἰθαγενεῖς, ἀμπορίγινες τῆς Αὐστραλίας, ποὺ ἔζησαν τὴ βαναυσότητα τῶν πολιτισμένων κατακτητῶν, αἰσθάνονται τὴ θεία στοργὴ καὶ ὀσφραίνονται τὴν εὐωδία τῆς Ὀρθοδόξου παρουσίας.
Ὀρθόδοξοι μοναχοὶ εἰκονογραφοῦν χρησιμοποιῶντας τὴν τεχνικὴ τῶν ἰθαγενῶν καὶ τὴν εἰκαστική τους γλῶσσα. Φανερώνουν τὴν χάρι τῆς Ἐκκλησίας ποὺ προσλαμβάνει καὶ ἁγιάζει κάθε τοπικὸ πολιτισμό.
Ἡ πανσπερμία τῶν λαῶν ποὺ συρρέουν στὴν εὐρύχωρη πέμπτη ἤπειρο προβληματίζονται εὐχάριστα βλέποντας τὴν ὀρθόδοξη ἀντίληψι τῆς ζωῆς ποὺ δὲν ἐπιβάλλεται ἔξωθεν. Ἀλλὰ μέσα στὸ κλίμα τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ὑπακοῆς στὸ θεῖο θέλημα, δίδει τὴν ἀγωγὴ ποὺ ὁδηγεῖ λειτουργικὰ τὸν ἄνθρωπο στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως καὶ τὴν κατάργησι τοῦ θανάτου.
Ὁ κάθε πιστὸς προσφερόμενος Χριστῷ τῷ Θεῷ τρέφεται ἀπὸ τὸν οὐράνιο Ἄρτο. Ἀλλοιώνεται ἀπὸ τὴ χάρι τοῦ Πνεύματος. Γεμίζει μὲ τὴν παράκλησι τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Καὶ γίνεται μιὰ παρηγοριὰ γιὰ ὅλη τὴ δημιουργία.
Μόνη ἡ παρουσία τοῦ ταπεινοῦ καὶ θεοφόρου ἀνθρώπου μεταδίδει τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεὸς ἀπὸ ἀγάπη δημιουργεῖ τὸν κόσμο. Δὲν τὸν ἐγκαταλείπει ποτὲ ἀλλὰ τὸν ὁδηγεῖ ἀπαρέγκλιτα στὸν τελικὸ σκοπὸ τῆς θεώσεως.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Στυλιανὸς δὲν ἦλθε μόνος του γιὰ νὰ κάνη κάτι δικό του. Τὸν ἔστειλε ὁ Θεὸς γιὰ μία συγκεκριμένη ἀποστολή. Μπορεῖ τώρα νὰ πῆ: «ἡ ἐπιστολὴ ἡμῶν ὑμεῖς ἐστὲ ἐγγεγραμμένη ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν γινωσκομένη καὶ ἀναγινωσκομένη ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων» (Β ́ Κορ. 3, 2).
Δὲν γυρίζει γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτόν του. Ἀκολουθεῖ τὴν κλῆσι του ποὺ τὸν ὁδηγεῖ στὴν ἐλευθερία.
Δὲν γυρίζει στὴν πατρίδα του. Μένει στὸν τόπο τῆς ἀποστολῆς του καὶ ἀλλοιώνεται ἀπὸ τὴ θεία χάρι.
Ὁ ἰσχυρὸς καὶ ἄτεγκτος Στυλιανὸς γίνεται ἕνας παπποὺς γλυκὺς καὶ ἥσυχος, γεμᾶτος εὐχὲς καὶ καλὰ λόγια γιὰ ὅλους.
Ἦλθε ὡς θύελλα καθαρτική. Φεύγει ὡς γαλήνια πνοὴ ποὺ ἀναζωογονεῖ τὸν κόσμο. Ἄρχισε τὸν ἀγῶνα του νέος, τολμηρὸς καὶ ἀνυποχώρητος. Τελειώνει μὲ ἡρεμία ψυχῆς καὶ γαλήνη τοῦ Πνεύματος.
Τὸν καλύπτει ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἕνας εὐκάλυπτος βαθιὰ ριζωμένος στὸν τόπο ποὺ ἐστάλη.
Ἐδῶ προσφέρεται καὶ καθαίρεται ὅλη ἡ ἐπαναστατικότητα τοῦ Ἄδελε καὶ ἀδήλως ὅλης τῆς Κρήτης. Ἐδῶ καταξιώνεται στὸ ἔπακρο ἡ παληκαριὰ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ προσφέρεται ἑκούσια σ’ Αὐτὸν ποὺ καταργεῖ τὸν θάνατο διὰ τοῦ θανάτου Του.
Τὴν ἡμέρα τοῦ ἐξοδίου του εἴχαμε τὴν ἀνακεφαλαίωσι τῆς βιοτῆς καὶ τοῦ ἔργου του.
Τὸ πρωῒ ἔβρεχε καταρρακτωδῶς. Ἀφοῦ ἔγινε ἡ Θεία Λειτουργία καὶ ἡ ἱερὰ ἀκολουθία γιὰ τὴν ἀνάπαυσι τοῦ κεκοιμημένου Ἱεράρχη μέσα στὸ ναό, ὅλα τέλειωσαν ἅγια καὶ κατανυκτικά.
Ὅταν βγήκαμε στὸ ὕπαιθρο μᾶς περίμενε ἕνας λαμπρὸς οὐρανὸς μὲ καθαρὸ ἀεράκι καὶ λευκὰ σύννεφα.
Τὸ ἕνα ποίημα ποὺ ἔγραψε καὶ ἡ μία θεολογικὴ διατριβὴ ποὺ συνέθεσε, ἀκούστηκαν ὡς παιάνας νίκης.
Ὅλοι αἰσθάνθηκαν τὴν χάρι τοῦ Πνεύματος ποὺ ἁγιάζει καὶ ὡραΐζει τὴ ζωή.
Ὅλοι εἶδαν τὴν ἱερατικὴ ἐμφάνισι τῶν κληρικῶν τῆς Αὐστραλίας ποὺ συνόδευαν τὸν Ἀρχιεπίσκοπό τους.
Ἄκουσαν τὸ βυζαντινὸ μέλος τῶν ψαλτῶν.
Διέκριναν τὴ ζωντανὴ τάξι τοῦ Ἐκκλησιάσματος.
Πῆραν ἀπαντήσεις σὲ ἐρωτήματα καὶ λύσεις σὲ προβλήματα. . .
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Στυλιανὸς ἐκοιμήθη καὶ ἐτάφη στὴν Αὐστραλία. Μένει ὅμως ἡ ἀέναη εὐωδία ποὺ ἀναδύεται ἀπὸ τὴν κανονικῶς λειτουργοῦσα ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Τῷ δὲ ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντι δόξα καὶ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
Πηγή: www.romfea.gr
