Κάθε άνθρωπος έχει κάποιο χάρισμα, το οποίο πρέπει να βρίσκουμε και να τον επαινούμε γι’ αυτό.
Γιατί, μαζί με την καλοσύνη και την αγάπη, χρειάζεται και ο έπαινος για τόνωση.
Τότε ο άνθρωπος και πολύ καλός να μην είναι ελέγχεται από τον έπαινο που ακούει και την αγάπη που του δείχνουμε και γίνεται καλύτερος.
Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης
Ὅταν βρίσκεσαι πληγωμένος, ἐπειδὴ ἔπεσες σὲ κάποιο ἁμάρτημα λόγῳ ἀδυναμίας σου ἢ καμιὰ φορὰ μὲ τὴν θέλησί σου γιὰ κακό σου, μὴ δειλιάσης· οὔτε νὰ ταραχθῇς γι᾿ αὐτό, ἀλλὰ ἀφοῦ ἐπιστρέψης ἀμέσως στὸ Θεό, μίλησε ἔτσι:
«Βλέπε, Κύριέ μου· ἔκανα τέτοια πράγματα σὰν τέτοιος ποὺ εἶμαι· οὔτε ἦταν δυνατὸ νὰ περίμενες καὶ τίποτα ἄλλο ἀπὸ ἐμένα τὸν τόσο κακοπροαίρετο καὶ ἀδύνατο, παρὰ ξεπεσμὸ καὶ γκρέμισμα».
Καὶ ἐδῶ, ξευτελίσου στὰ μάτια σου ἀρκετὴ ὥρα καὶ λυπήσου μὲ πόνο καρδιᾶς γιὰ τὴν λύπη ποὺ προξένησες στὸν Θεὸ καὶ χωρὶς νὰ συγχυσθῇς, ἀγανάκτησε κατὰ τῶν αἰσχρῶν σου παθῶν, ἰδιαιτέρως δὲ καὶ μάλιστα, ἐναντίον ἐκείνου τοῦ πάθους ποὺ ἔγινε αἰτία νὰ πέσῃς· ἔπειτα πὲς πάλι· «Οὔτε μέχρι ἐδῶ θὰ στεκόμουνα, Κύριέ μου, καὶ θὰ ἁμάρτανᾳ χειρότερα, ἐὰν ἐσὺ δὲν μὲ κρατοῦσες μὲ τὴν πολὺ μεγάλη σου ἀγαθότητα».
Καὶ εὐχαρίστησέ τον καὶ ἀγάπησέ τον περισσότερο παρὰ ποτὲ θαυμάζοντας τὴν τόση μεγάλη εὐσπλαγχνία του, ὅτι καὶ παρόλο ποὺ λυπήθηκε ἀπὸ σένα, πάλι σοῦ δίνει τὸ δεξί του χέρι καὶ σὲ βοηθάει, γιὰ νὰ μὴ ξαναπέσῃς στὴν ἁμαρτία· τελευταία πὲς μὲ μεγάλο θάρρος στὴ μεγάλη εὐσπλαγχνία του· «Ἐσύ, Κύριέ μου, κάνε σὰν ἐκεῖνος ποὺ εἶσαι καὶ συγχώρεσέ με καὶ μὴν ἐπιτρέψης στὸ ἑξῆς νὰ ζῶ χωρισμένος ἀπὸ σένα, οὔτε νὰ ἀπομακρυνθῶ ποτέ, οὔτε νὰ σὲ λυπήσω πλέον».
Καὶ κάνοντας ἔτσι, μὴ σκεφθῇς ἂν σὲ συγχώρεσε, διότι αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρὰ ὑπερηφάνεια, ἐνόχλησις τοῦ νοῦ, χάσιμο τοῦ καιροῦ καὶ ἀπάτη τοῦ διαβόλου, χρωματισμένη μὲ διαφόρες καλὲς προφάσεις.
Γι᾿ αὐτό, ἀφήνοντας τὸν ἑαυτό σου ἐλεύθερα στὰ ἐλεήμονα χέρια τοῦ Θεοῦ, ἀκολούθησε τὴν ἄσκησί σου, σὰν νὰ μὴν εἶχες πέσει. Καὶ ἂν συμβῇ ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας σου νὰ ἁμαρτήσῃς πολλὲς φορὲς τὴν ἡμέρα καὶ νὰ μείνης πληγωμένος, κάνε αὐτὸ ποὺ σοῦ εἶπα ὅλες τὶς φορές, ὄχι μὲ μικρότερη ἐλπίδα στὸ Θεό.
Καὶ κατηγορώντας περισσότερο τὸν ἑαυτό σου καὶ μισώντας τὴν ἁμαρτία περισσότερο, ἀγωνίσου νὰ ζῇς μὲ περισσότερη προφύλαξι.
Αὐτὴ ἡ ἐκγύνασις δὲν ἀρέσει στὸ διάβολο· γιατὶ βλέπει πὼς ἀρέσει πολὺ στὸ Θεό, ἐπειδὴ καὶ μένει ντροπιασμένος ὁ ἀντίπαλος, βλέποντας ὅτι νικήθηκε ἀπὸ ἐκεῖνον, ποὺ αὐτὸς εἶχε πρὶν νικήσει.
Γι᾿ αὐτὸ καὶ διαφορετικοὺς ἀπατηλοὺς τρόπους χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ μᾶς ἐμποδίσῃ νὰ μὴ τὸ κάνουμε. Καὶ πολλὲς φορὲς πετυχαίνει τὸν σκοπό του ἐξαιτίας τῆς ἀμέλειάς μας καὶ τῆς λίγης φροντίδας ποὺ ἔχουμε στὸν ἑαυτό μας.
Γι᾿ αὐτό, ὅσο ἐσὺ βρεῖς δυσκολία σὲ αὐτὸ ἀπὸ τὸν ἐχθρό, τόσο περισσότερο πρέπει νὰ ἀγωνισθῇς νὰ τὸ κάνῃς πολλὲς φορές, ἀκόμη καὶ ἂν μία μόνο φορὰ ἔπεσες· μάλιστα πρέπει αὐτὸ νὰ κάνῃς, ἄν, ἀφοῦ ἁμαρτήσῃς, αἰσθάνεσαι ὅτι ἐνοχλεῖσαι καὶ συγχύζεσαι καὶ σὲ πιάνῃ ἀπελπισία γιὰ νὰ μπορέσῃς ἔτσι μὲ αὐτὸ νὰ ἀποκτήσῃς εἰρήνη καὶ γαλήνη στὴν καρδιά σου καὶ θάρρος μαζί· καὶ ἀφοῦ ὁπλισθῇς μὲ αὐτὰ τὰ ὅπλα, νὰ στραφῇς στὸ Θεό.
Γιατὶ, αὐτὴ ἡ παρόμοια ἐνόχλησις καὶ ταραχὴ ποὺ ἔχει κάποιος γιὰ τὴν ἁμαρτία, δὲν γίνεται ἐπειδὴ μὲ αὐτὸ ποὺ ἔκανε λύπησε τὸν Θεό, ἀλλὰ γίνεται γιὰ τὸν φόβο τῆς δικῆς του καταδίκης· καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι, αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ τὴν φιλαυτία, ὅπως πολλὲς φορὲς εἴπαμε.
Ὁ τρόπος λοιπόν, γιὰ νὰ ἀποκτήσῃς τὴν εἰρήνη, εἶναι ὁ ἑξῆς· νὰ ξεχάσης τελειωτικὰ τὴν πτῶσι καὶ τὴν ἁμαρτία σου καὶ νὰ παραδοθῇς στὴν σκέψι τῆς μεγάλης καὶ ἄφατης ἀγαθότητας τοῦ Θεοῦ· καὶ ὅτι, αὐτὸς μένει πολὺ πρόθυμος καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ συγχωρέσῃ κάθε ἁμαρτία, ὅσο καὶ ἂν εἶναι βαρειά, προσκαλώντας τὸν ἁμαρτωλὸ μὲ διάφορους τρόπους καὶ μέσα ἀπὸ διάφορους δρόμους, γιὰ νὰ ἔλθη σὲ συναίσθησι καὶ νὰ ἑνωθῆ μαζί του σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ μὲ τὴν χάρι του· στὴν δὲ ἄλλη, νὰ τὸν ἁγιάση μὲ τὴ δόξα του καὶ νὰ τὸν κάνῃ αἰώνια μακάριο.
Καὶ ἀφοῦ μὲ αὐτὲς καὶ παρόμοιες σκέψεις καὶ στοχασμούς, γαληνέψης τὸ νοῦ σου, τότε θὰ ἐπιστρέψης στὴν πτῶσι σου, κάνοντας ὅπως εἶπα πιὸ πάνω· κατόπιν, ὅταν ἔρθη ἡ ὥρα τῆς ἐξομολογήσεως (τὴν ὁποία σὲ προτρέπω νὰ κάνῃς πολὺ συχνά), θυμήσου ὅλες σου τὶς ἁμαρτίες, καὶ μὲ νέο πόνο καὶ λύπη, γιὰ τὴν λύπη τοῦ Θεοῦ, καὶ μὲ πρόθεσι καὶ ἀπόφασι νὰ μὴ τὸν λυπήσῃς πλέον, φανέρωσέ τες ὅλες στὸν Πνευματικό σου καὶ κάνε μὲ προθυμία τὸν κανόνα ποὺ θὰ σοῦ ὁρίσῃ.
Από το βιβλίο: «ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ» – Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
(Ἀπόδοση στὴ νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος –
Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος).
“Χριστός ανέστη”. Είναι ωραιότερος χαιρετισμός που ακούστηκε από τα χείλη των αγγέλων στις μυροφόρες γυναίκες και αυτό το μήνυμα μεταφέρθηκε στους Μαθητές και δια μέσου των Μαθητών σε όλους τους πιστούς όλων των αιώνων. Και σήμερα ακούγεται το μήνυμα “Χριστός Ανέστη” και δημιουργεί ένα αίσθημα αισιοδοξίας, ένα αίσθημα χαράς, ένα αίσθημα που πλημμυρίζει τις καρδιές των ανθρώπων από αγάπη. Είναι το μήνυμα που πρέπει να λέμε 40 μέρες και άλλος χαιρετισμός δεν πρέπει να υπάρχει στα χείλη των χριστιανών παρα μόνον το “Χριστός Ανέστη” και “Αληθώς Ανέστη”. Είναι λάθος να αρχίζουμε με από την πρώτη μέρα το χρόνια πολλά και να λησμονούμε το “Χριστός Ανέστη”.
Όμως θα ήθελα να υπογραμμίσω και να εστιάσω τη σκέψη σας σε ένα γεγονός που δημιουργεί σε εμάς τους ορθόδους χριστιανούς ένα αίσθημα ανασφάλειας που πηγάζει ίσως από την αμαρτωλότητα του καθενός μας. Δεν έχουμε βέβαια την ελπίδα ότι θα επιτύχουμε τη σωτηρία της ψυχής μας. έχουμε μία περιδεή συνείδηση ως προς το θέμα της σωτηρίας. Είναι δυνατόν κάνοντας τη ζωή αυτή που κάνουμε και αγωνιζόμενοι όπως αγωνιζόμαστε να επιτύχουμε τη σωτηρία μας; Γιατί βλέπουμε την αθλιότητα μας και λέμε εμείς δεν θα σωθούμε. Μα η σωτηρία του ανθρώπου δεν εξαρτάται από τα καλά έργα. Η σωτηρία του ανθρώπου δεν εξαρτάται μόνο από την αγιότητά του αλλά και από το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού, αυτά εάν κατορθώσει ο άνθρωπος να τα αποσπάσει τότε σώζεται. Η σωτηρία δεν μας αξίζει δικαιωματικά, δεν μπορούμε να την πάρουμε με το σπαθί μας αλλά μας δίνεται χαρισματικά δηλαδή μας την χαρίζει ο Θεός. Εάν προσέξουμε τον Κατηχητικό Λόγο του ιερού Χρυσοστόμου που διαβάσαμε στο τέλος της Θείας Λειτουργίας θα βγάλουμε αυτά τα συμπεράσματα.
Εκεί μας λέει ο Ιερός Χρυσόστομος ότι είναι μέρα χαρά σήμερα και όποιος έχει ευσέβεια, όποιος έχει καλή προαίρεση και καλή διάθεση ας μη φοβάται διότι ο αφέντης μας ο Κύριος μας δέχεται και τον πρώτο δέχεται και τον δεύτερο δέχεται και τον τρίτο και αυτόν που προσέρχεται κοντά τους σε μικρή ηλικία και αυτόν που προσέρχεται σε ώριμη ηλικία και αυτόν που προσέρχεται ακόμα και την δωδεκάτη ακόμα και στα στερνάτου βίου του. Δεν είδατε τον ληστή, κακούργος ήταν όμως την τελευταία στιγμή έδειξε καλή προαίρεση καλή διάθεση είδε το μεγαλείο του χριστού είτε την αθλιότητα της δικής ζωής και είπε μία φράση μόνο: “Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου” και ο Κύριος του απάντησε “σήμερα μετ εμού έση εν το Παραδείσω”. Και ακόμα μας λέει “η τράπεζα γέμισε ο μόσχος πολύς μηδείς εξέλθει πεινών”. Ελάτε νηστεύσαντες και μην νηστεύσαντες, αγωνισθέντες και μη, γρηγορήσαντες και ραθυμήσαντες προσέλθετε. Μας αγκαλιάζει όλους δεν κάνει διακρίσεις, αυτό δεν μας συγκλονίζει μας λέει να προσέλθουμε στην πνευματική τράπεζα, χαρίζεται σε όλους και όλους μας περιλούζει με τα μύρα της θεϊκής Του αγάπης και αρωματισμένος μας απολύει να εξέλθουμε του ιερού ναού ύστερα από τη μυσταγωγία στην οποία πήραμε μέρος.
Επομένως η λαμπρή ημέρα της Αναστάσεως του Χριστού είναι η μέρα χαράς, χαράς διότι αποκαλύπτεται το μεγαλείο της αγάπης, ο τρόμος εξέλιπε, ο φόβος που τρομοκρατούσε τους ανθρώπους διαλύθηκε. Ποιος ήταν ο θάνατος; Ολοι μας φοβόμαστε τον θάνατο και χτυπάμε ξύλο στο άκουσμα και μόνο της λέξεως. Από την ώρα όμως που ο Άδης δέχτηκε κατάστηθα το χτύπημα, το δυναμικό χτύπημα του Θεαανθρώπου από εκείνη την ώρα ο θάνατος ξεδοντιάστηκε. “έλαβε σώμα και Θεό περιέτυχε” έβλεπε άνθρωπο ο διάβολος και συνάντηση Θεό, γι’αυτό και επικράνθη. Όταν τον προσέλαβε στα βασίλειά του αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν άνθρωπος αλλά ήταν ο Θεός ο οποίος εσκύλευσε τον άδη έλα φυραγώγησε τον Άδη άδειασε τον Άδη εκκένωσε τον Άδη και ελευθέρωσε τις ψυχές. Και από τότε ο θάνατος είναι ένα απλό επεισόδιο στη ζωή του ανθρώπου. Εμείς ως παιδιά του αναστημένου Χριστού παιδιά του νικοποιού Χριστού προχωρούμε με θάρρος, με αισιοδοξία, με χαρά, με δύναμη στον αγώνα της ζωής. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε γιατί με το φόβητρο του ανθρώπου ο θάνατος, ήδη εξέλιπε με τον θάνατο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού για αυτό λέμε “θανάτω θάνατον πατήσας”. Με το ίδιο όπλο με τον θάνατο Του ο Χριστός, μας λέει ο ιερός Χρυσόστομος, η ζωή πολιτεύεται και νίκησε τον θάνατο.
Το Χριστός Ανέστη είναι για όλους εμάς ένα μήνυμα χαράς ένα μήνυμα αισιοδοξίας ένα μήνυμα συγνώμης, ένα μήνυμα ελπίδας, ένα μήνυμα αγάπης. Μέσα σε αυτό το μεγαλείο κρύβεται και η θεϊκή αγάπη του Χριστού,που δεν έρχεται ως εκδικητής ως τιμωρός ως εισαγγελέας να κρίνει τον κόσμο, αλλά έρχεται ως σωτήρας να μας ελευθερώσει από το κράτος του θανάτου και τα δεσμά του άδου από τα καταγώγια της αμαρτίας ώστε να πολιτευτούμε θεαρέστως σύμφωνα με το θέλημα του θεού μέσα στο φως του Χριστού μέσα στην αγάπη του Χριστού .
Χριστός Ανέστη και ο Θεός μεθ’ ημών πάσας τας ημέρας της ζωής ημών! Γένοιτο.
