Διανομή «Δεμάτων Αγάπης»

Διαβάζουμε στο Γεροντικό: «Ο τάδε πλανήθηκε». Τι έκανε αυτός ο πλανεμένος; Να, υπερηφανεύθηκε, τον πλάνησε ο διάβολος, τον πήγε στο πηγάδι και του είπε: «Άμα θα πέσεις κάτω, θα στείλει ο Χριστός τους αγγέλους Του και θα σε κρατήσουν, γιατί αυτό είναι γραμμένο στο Ψαλτήρι: “Τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου του διαφυλάξαι σε εν πάσαις ταις οδοίς σου” και “επί χειρών αρούσι σε, ίνα μη προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου”. Επομένως, πέσε κι εσύ κάτω και δεν θα πάθεις τίποτα, θα το δεις στην πράξη». Και έπεσε και πνίγηκε, και αυτό λογίζεται ως αυτοκτονία.

Οι πατέρες το γράφουν στο Γεροντικό όχι για να κατακρίνουν τον πατέρα αυτόν που το έπαθε, αλλά προς παραδειγματισμό των μεταγενεστέρων, να προσέξουν να μη φουσκώνει το μυαλό τους κι έρχονται στην οίηση και καταλήγουν στην πλάνη. Έτσι και εμείς, όταν καμιά φορά διηγούμαστε κάτι, δεν το λέμε για να θεατρίσουμε κάποιον, αλλά για παράδειγμα των νεωτέρων μοναχών.

Γενικά όμως πρέπει να προσέχουμε τη γλώσσα μας, πότε πρέπει να μιλήσουμε και τι πρέπει να πούμε, επειδή δεν είμαστε πνευματικοί άνθρωποι και συνεχώς σφάλλουμε. «Κάλλιον πεσείν εξ ύψους ή από γλώσσης». Καλύτερα είναι κανείς να πέσει από ένα ύψος και να σπάσει το κεφάλι και τα πόδια του, τα οποία είναι σωματικά και θεραπεύσιμα, παρά να πέσει από τη γλώσσα, η οποία κάνει φοβερά σφάλματα και με ένα λόγο μπορεί να οδηγήσει τον άλλο ακόμη και στην αυτοκτονία.

Όταν κατακρίνουμε και εξευτελίζουμε τον άλλο, μπορεί να τον φέρουμε σε απελπισία, ή και με ένα λόγο μας να πάρει τον δρόμο της αμαρτίας. Λέμε: «Μα ένα λόγο είπα». Κι όμως ένας λόγος για κοίταξε τι έκανε!

Στο Μοναστήρι της Σιμωνόπετρας είχε πάει ένας δαιμονισμένος. Μετά την αγρυπνία, έτσι όπως είχαν βγει οι πατέρες εκεί λίγο στον εξώστη, ήταν κι αυτός. Ο διάβολος, για να ενοχοποιήσει έναν μοναχό, ο οποίος ήταν πολύ καλός και ασκητής από τα Κατουνάκια, έκανε το εξής: Πάει ο δαιμονισμένος κοντά του και του λέει: «Μου λέει ο λογισμός να πέσω κάτω από το μπαλκόνι». Ο μοναχός το πήρε για αστείο και του λέει: «Και δεν πέφτεις!» Αυτός «τσακ», έπεσε και σκοτώθηκε!

Ο μοναχός νόμισε ότι αστειευόταν, αλλά εκείνος μιλούσε σοβαρά. Και μετά ο λογισμός χρόνια και χρόνια πείραζε τον αδελφό. Ο διάβολος ούτως ή άλλως θα τον σκότωνε, αλλά παρέσυρε και τον μοναχό, για να τον τυραννάει εφ’ όρου ζωής. Ένας μόνο λόγος πόση τυραννία του προξένησε!

Όπως πολλές φορές συμβαίνει με τις γυναίκες, που θέλουν να κάνουν έκτρωση. Πάνε και συμβουλεύονται: «Τι να κάνω, βρε αδελφή» «Τι θες και το κρατάς, τόσα παιδιά έχεις, δεν το ρίχνεις!» Αυτή λίγο ήθελε, ήταν κατά το ήμισυ αποφασισμένη. Συμπλήρωσε και το άλλο μισό η άλλη με τον λόγο της και πάει, ρίχνει το παιδί και γίνεται ο φόνος! Βέβαια έχει και η άλλη την ευθύνη για τον μισό φόνο.

Ή όπως μερικές μητέρες, που δεν έχουνε μυαλό, αν τύχη η κόρη τους να κάνει ένα λάθος, την συμβουλεύουν: «Άντε, θα γίνουμε ρεζίλι, πήγαινε και βγάλτο». Πάει η κοπέλα και το σκοτώνει το παιδί. Ποιος έχει την ευθύνη; Η μάννα, που είπε αυτή τη συμβουλή. Βλέπετε ένας λόγος τι κακό μπορεί να κάνει; Γι’ αυτό θέλει πάρα πολλή προσοχή στα όσα λέμε. Πόσο πάει να μας υποσκελίσει ο διάβολος!

Και σε μας τους πνευματικούς καμιά φορά έρχονται να ζητήσουν συμβουλή σε κάτι δύσκολα θέματα! Πώς το σκέπτεσαι να μετρήσεις την κάθε λέξη! Λες μια λέξη παραπάνω και την παίρνουν στραβά. Και ύστερα «τρέχα γύρευε». Πάρα πολλή προσοχή χρειάζεται σε όλους μας.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης (†)

Από το βιβλίο: Γέροντος Εφραίμ Προηγουμένου Ι.Μ. Φιλοθέου, Η τέχνη της σωτηρίας. Έκδ. Ι.Μ. Φιλοθέου, Άγιον Όρος 2005. Ομιλία Ι’. Ο πόλεμος κατά των παθών, σελ. 160 (απόσπασμα).