Νέος: Γέροντα πολλές φορές θέλω να νιώσω την χαρά που δίνει ο Θεός και πιάνω τον εαυτό μου να πηγαίνω στην εκκλησία σκεπτόμενος: «Άραγε τι θα μου δώσει σήμερα ο Θεός;» Αυτό είναι καλό γέροντα;;;
Γέρων: Άκου να δεις παιδί μου. Είναι αλήθεια πολλές φορές ο Θεός μας χαρίζει την πνευματική χαρά, το αίσθημα αγαλλιάσεως, ειρήνης και Θείας ηδονής. Αυτό είναι το «χάδι» του Θεού Πατέρα που προσπαθεί να μας παροτρύνει για περαιτέρω πνευματικό αγώνα και προσπάθεια. Το οποίο όμως δεν το χαρίζει πάντοτε. Ούτε και είναι απαραίτητο ότι αν θα κάνουμε κάποιο αγώνα… τόσες προσευχές, τόσες μετάνοιες, τόσες νηστείες ή αγαθοεργίες κλπ θα πρέπει ανάλογα ο Θεός να μας ανταμείψει και να μας δώσει την Χάρη που αναλογεί στις προσπάθειές μας.
Όχι, αυτό δεν είναι απαραίτητο παιδί μου! Η σχέση μας μαζί Του δεν πρέπει να είναι σχέση «δούνε και λαβείν»… Σου έδωσα τόσα Θεέ μου, άρα περιμένω άλλα τόσα. Αυτή η ορθολογιστική αντιμετώπιση της πνευματικής ζωής είναι προβληματική, αλλά και κατά κάποιο τρόπο συνηθισμένη κυρίως στους αρχάριους στα πνευματικά. Έχει σαν αυτοσκοπό την βίωση των Θείων ηδονών και όχι απαραίτητα την αγάπη του Χριστού, που είναι ο σκοπός στην πνευματική ζωή. Αν πάλι παιδί μου την Θεία Χάρη είναι που επιζητάς και θέλεις να την ελκύσεις φιλότιμα, τότε θυμήσου τα λόγια ενός μεγάλου σύγχρονου ασκητή, του γ. Ιωσήφ του Ησυχαστή που έλεγε: “Τόση χάρη δικαιούται να έχει ο άνθρωπος, όσο πειρασμό ευχαρίστως υπομένει, όσο βάρος του πλησίον του αγογγύστως βαστάζει.”
Νέος: Και πως πρέπει δηλαδή να είναι η σχέση μας με τον Χριστό γέροντα;
Γέρων: Η σχέση μας με τον Θεό παιδί μου, οφείλει να είναι σχέση ερωτική, όπως έλεγε ο Αγ. Πορφύριος! Σχέση θυσίας και αυταπάρνησης, απαλλαγμένη από κρυφές επιδιώξεις. Σχέση ολοκληρωτικού δοσίματος και όχι χλιαρότητας και μετριότητας. Όπως δηλαδή δύο πραγματικά ερωτευμένοι κάνουν τα πάντα ο ένας για τον άλλο χωρίς να σκέπτονται τι θα αποκομίσουν από την αγάπη τους, χωρίς να κάνουν υπολογισμούς. Έτσι και εμείς ας προσπαθήσουμε να μην περιμένουμε τίποτε -όσο αυτό είναι εφικτό-. Να λέμε στον εαυτό μας: «Εγώ θα κάνω ότι μπορώ για να Του δείξω την αγάπη μου και ο Πανάγαθος Θεός θα πράξει ότι είναι το καλύτερο για την ψυχή μου». Αυτό είναι το σωστό!
Η τελεία αυταπάρνηση και ελπίδα στο μέγα έλεός Του. Με άλλα λόγια είναι σαν να κάνουμε πράξη το «γενηθήτω το θέλημά Σου». Σαν να λέμε δηλαδή: «Εγώ θα κάνω ότι μπορώ με την Χάρη Σου, και εσύ κάνε ότι θέλεις και αν θέλεις Θεέ μου». Έτσι να σκέπτεσαι παιδί μου για να αγαπήσεις τον Θεό. Αυτό εννοούσε και ο Αγ. Παΐσιος όταν έλεγε «Να έχετε πνευματική αρχοντιά!». Και αν αυτό πάλι δεν σου αρκεί παιδί μου, τότε προσπάθησε να συλλογίζεσαι όσο γίνεται περισσότερο τις ευεργεσίες που σου έχει κάνει ο Θεός δοξάζοντας το Πανάγιο Όνομά Του. Έτσι θα χτίζεις την πνευματική σου ζωή πάνω σε στέρεα θεμέλια και σύντομα θα προκόψεις.
Αυτά άκουσε ο νέος και έφυγε ωφελημένος…
Πηγή: Εμπειρίες νέων μέσα από υποθετικούς διαλόγους, από τον Κ.Ι.Κ..
