Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
❈ Εάν δεν θέλει ο Χριστός, κανείς δεν μπορεί να μας κάνει κακό! Και αν επιτρέψει να πάθουμε κάτι π.χ. να μας διώξουν από τη δουλειά, να μας βρίσουν, θα είναι για αμαρτίες μας και εξοφλούμε ορισμένα χρέη.
Διότι ο Θεός είναι δίκαιος και θέλει το πλάσμα του να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς του στον κόσμο τούτο και επιτρέπει πολλές φορές πράγματα παράξενα, τα οποία εμείς δυστυχώς τα παίρνουμε ως αδικία.
– Ξέρεις με αδίκησε! Δεν φταίω εγώ τώρα…
– Μήπως έφταιγες κάποτε άλλοτε και πληρώνεις τα βερεσέδια τώρα;
Σε αδίκησε ή σε ευλόγησε; Είναι πολλά πράγματα μέσα στη ζωή του ανθρώπου, που μόνο εκείνη τη ημέρα της Κρίσεως, θα καταλάβουμε, τι αγάπη ήταν ο Χριστός, τί καλός ήταν για εμάς, ακόμα και εάν επέτρεψε έναν καρκίνο ή μία οικονομική ανέχεια.
❈ Κάποτε μια μάνα άφησε 2 παιδιά (ένα αγόρι και ένα κορίτσι) στο δρόμο. Αυτή πήρε κάποιον άλλον και εξαφανίστηκε. Το αγόρι, το πήρε μια Χριστιανική οικογένεια και το κορίτσι το πήρε μία πόρνη.
Ερωτώ τώρα: τί μπορεί να διδάξει μία πόρνη, που η δουλειά της είναι αυτή, σε ένα κορίτσι; Και εάν αύριο το κοριτσάκι γίνει πόρνη, ποιός θα είναι υπεύθυνος;
Το κοριτσάκι αυτό έμαθε, δεν έμαθε άλλα πράγματα και υπάρχουν ελαφρυντικά σε αυτήν την περίπτωση.
Γι’ αυτό βλέπουμε πολλές φορές ο Θεός να ανέχεται τους ανθρώπους, διότι λαμβάνει υπόψη του, για ποιό λόγο φτάσανε να αμαρτάνουν και εκεί βρίσκει ελαφρυντικά για κάθε άνθρωπο, τον δικαιολογεί και του προσθέτει μέρες και ευκαιρίες σωτηρίας.
Ο Θεός διαφορετικά θα κρίνει κάποιον που άκουσε από μικρός για Εκκλησία και διαφορετικα θα κρίνει εκείνον, που είχε γονέα που του έλεγε, ότι οι βλάκες πάνε στην Εκκλησία…
❈ Έχετε δει ποτέ στο Δεσποτικό της Εκκλησίας, ν’ ανάβει καντήλι; Όχι! Το Δεσποτικό είναι ο θρόνος του Κυρίου και δεν ανάβει καντήλι, διότι συμβολίζει την Κρίση του Κυρίου, που θα είναι ανέλεος.
Αλίμονο στους ανθρώπους, που δεν αξιοποίησαν το έλεος του Θεού, στον κόσμο τούτο, δια της εξομολογήσεως!
Ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος (1916 – 1982)
Βοήθησέ μας Κύριε να μάθουμε να ευχόμεθα. Να γίνει η ζωή μας μια συνεχής, μια αδειάλειπτος προσευχή. Η προσευχή μαλακώνει την ψυχή του ανθρώπου και την κάνει ταπεινή και δεκτική της θείας χάριτος. Η ψυχή που εύχεται μπορεί να υπακούει. Μπορεί να αγαπά ειλικρινά τον αδελφό της.
Μπορεί να υπομένει θλίψεις και δοκιμασίες. Η ευχόμενη ψυχή γίνεται ευέλικτη, κοινωνική, δραστήρια, και αγαπά να θυσιάζεται. Η ψυχή που δεν γνωρίζει να προσεύχεται προς τον Θεόν Πατέρα της είναι σαν ορφανή. Είναι στείρα και άγονη, γεμάτη αγκάθια και δυσωδία των πονηρών λογισμών.
Η ψυχή που ευρίσκει την καθαρή προσευχή, αναλύεται εις δάκρυα, που ταπεινά χέει προς τον Θεόν Πατέρα της. Δεν μπορεί η ψυχή, όταν συναντήσει τον Πατέρα της, να μην δακρύζει κοντά εις τον Λυτρωτήν της.
Ο Κύριος ερωτά κάθε ψυχή: Αγαπάς με; Και εάν η ψυχή κλίνει ικετευτικώς την κεφαλήν της προς τον Κύριον, ο Κύριος πάλι λέγει προς αυτήν:
Φύλλατε αγαθούς λογισμούς, καλλιέργησε νοήματα ιερά ανάβαινε εκ της ματαιότητος του παρόντος κόσμου και επιζήτησον την ουράνιαν μακαριότητα, την ητοιμασμένην από καταβολής κόσμου. ….
Κύριε, Σε δοξολογούν τα σύμπαντα και Σε ανυμνεί και η ψυχή μου. Δόξα τη αφάτω μεγαλοπρεπεία και συγκαταβάσει σου, πολυεύσπλαγχνε και φιλάνθρωπε Κύριε, δόξα σοι.
Μοναχός Μάρκελλος Καρακαλληνός
Από το περιοδικό «Η Δράση μας», Απρίλιος 2014
Κατά βάθος το ξέρουμε – το αναγνωρίζουμε τις σπάνιες εκείνες μέρες που δεν έχουμε απολύτως τίποτα να κάνουμε. Που απλά ξαπλώνουμε στα βότσαλα και τα χαϊδεύουμε με τα δάχτυλά μας ή που στεκόμαστε πίσω από το παγωμένο τζάμι, πίνοντας ένα ζεστό τσάι και κοιτάζοντας τα φωτάκια στο απέναντι μπαλκόνι.
Το νιώθουμε, τότε, πραγματικά, πως το πραγματικό μυστικό της ευτυχίας, βρίσκεται στο γνήσιο ενδιαφέρον που δείχνουμε στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας. Στο πώς μυρίζει το κεφάλι του παιδιού μας και στους σκληρούς κόμπους στα δάχτυλα του συντρόφου μας…
Το παρακάτω ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη το περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο – και πραγματικά αυτές τις μέρες που αποχαιρετούμε τον παλιό χρόνο και υποδεχόμαστε τον καινούριο, έχει περισσότερο νόημα από ποτέ να το διαβάσουμε…
Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..