Related Posts

Να καθοδηγούμαστε από τους αγίους πατέρες
Κάποιος που λεγόταν Πτολεμαίος έζησε στην αρχή ασκητική ζωή που δύσκολα περιγράφεται. Έμενε πέρα από τη Σκήτη, σε τόπο που λέγεται Κλίμακα, όπου κανένας από τους μοναχούς δεν μπόρεσε να μείνει, επειδή ήταν δεκαοκτώ μίλια μακριά από το νερό.
Εκείνος όμως πήρε στάμνες και σφουγγάρι, μάζευε τη δροσιά που πέφτει τους μήνες Δεκέμβριο και Ιανουάριο, την έβαζε στις στάμνες, και με τον τρόπο αυτό πέρασε δεκαπέντε χρόνια, και σε όλο αυτό το διάστημα δεν συναντήθηκε με κανέναν.
Καθώς λοιπόν αποξενώθηκε από την ωφέλεια της διδαχής και την επαφή με τους αγίους πατέρες και τη συχνή κοινωνία των αγίων μυστηρίων του Χριστού, τόσο πολύ έχασε τον νου του και ξέφυγε από τον ίσιο δρόμο, ώστε έπεσε και στην ασεβή δοξασία του “αυτοματισμού”. Τον έβαζε δηλαδή ο διάβολος να λέει ότι τα πράγματα δεν έχουν δημιουργηθεί, αλλά όλα υπάρχουν από μόνα τους, επειδή ο κόσμος κινείται αυτόματα.
Αυτό λοιπόν του είπε στην αρχή ο εχθρός της ζωής μας, και στη συνέχεια μπήκε τελείως μέσα στην ψυχή του και του έλεγε: «Αφού λοιπόν έτσι είναι τα πράγματα, γιατί τυραννείς έτσι τον εαυτό σου άδικα; Τι θα σε ωφελήσει αυτό, αφού δεν υπάρχει ανταμοιβή; Ποια μάλιστα αμοιβή είναι αντάξια γι’ αυτούς τους κόπους σου; Ή ποιος είναι αυτός που θα σου ανταποδώσει; Ποια κρίση υπάρχει, όπως απειλούν οι Γραφές, αφού όλα υπάρχουν χωρίς να τα φροντίζει κανείς;»
Κυριευμένος από αυτούς τους σατανικούς λογισμούς ο ταλαίπωρος Πτολεμαίος, παράτησε την άσκηση και, όπως λένε, γυρίζει αδέσποτος και με χαμένα τα λογικά. Μέχρι σήμερα περιπλανιέται στην Αίγυπτο, δοσμένος στο φαΐ και στο κρασί, χωρίς να λέει τίποτε σε κανέναν, αλλά τριγυρίζει αμίλητος στην αγορά, όντας λυπηρό και αξιοδάκρυτο θέαμα στα μάτια των χριστιανών και αιτία για να μας χλευάζουν όσοι αγνοούν την ασκητική ζωή.
Αυτή την αγιάτρευτη συμφορά την έπαθε ο αξιολύπητος Πτολεμαίος από την παράλογη υπερηφάνεια, επειδή νόμιζε ότι έχει γνώση παραπάνω από όλους τους αγίους πατέρες και ποτέ δεν πήγε να τους συναντήσει, ώστε να οδηγηθεί από τη διδασκαλία τους, αλλά μένοντας χωρίς καθοδήγηση, έπεσε στον έσχατο βυθό του ψυχικού θανάτου. Γιατί όσοι δεν έχουν καθοδήγηση, πέφτουν όπως τα φύλλα (Παροιμ. 11:14).
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Α’, Υπόθεση Κ’ (20), Του Παλλαδίου, σελ. 168. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2001.

Οι τρεις άξονες της Εκκλησίας
Του Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμονα
«Διό γρηγορείτε μνημονεύοντες ότι τριετιαν νύκτα και ημέραν ουκ επαυσάμην μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον» (Πραξ. 20.31).
Ημέρα τιμής και μνήμης σήμερα των αγίων 318 θεοφόρων Πατέρων της εν Νικαία πρώτης Οικουμενικής Συνόδου και το αποστολικό ανάγνωσμα από τις Πράξεις των Αποστόλων μας μεταφέρει σε μία άλλη σύνοδο, σε μία άλλη σύναξη, αυτή των πρεσβυτέρων των Εκκλησιών της Μικράς Ασίας, την οποία συνεκάλεσε ο απόστολος Παύλος.
Τα λόγια του πρωτοκορυφαίου αποστόλου, τα οποία κατέγραψε ο θεοκίνητος κάλαμος του ευαγγελιστού Λουκά, δείχνουν τους κατευθυντήριους άξονες στους οποίους κινείται η Εκκλησία του Χριστού, άξονες τους οποίους πρέπει να ακολουθούν και τα πιστά μέλη της προκειμένου να συνεχίσουν να είναι εντός της Εκκλησίας για να επιτύχουν τη σωτηρία τους.
Ο πρώτος άξονας είναι η εγρήγορση. Ο απόστολος Παύλος ακολουθώντας το παράδειγμα του Χριστού, ο οποίος στον κήπο της Γεθσημανή συνέστησε στους μαθητές του να γρηγορούν για να μην εισέλθουν εις πειρασμόν, συμβουλεύει τους πρεσβυτέρους να βρίσκονται σε πνευματική εγρήγορση και να μην αφήνουν την ψυχή τους να περιπίπτει σε ραθυμία, η οποία είναι η αρχή και η αιτία της πνευματικής πτώσεως και καταπτώσεως που οδηγεί στην αποξένωση από το σώμα της Εκκλησίας και την απώλεια. Ο άνθρωπος ο οποίος γρηγορεί, αγρυπνά νύκτα και ημέρα στις πνευματικές επάλξεις και δεν επιτρέπει στον αντίδικο της ψυχής του να εισέλθει σ᾽ αυτήν θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια της και την ακρίβεια της πίστεως, την οποία μας παρέδωσαν οι άγιοι απόστολοι και οι θεοφόροι Πατέρες.
Ο δεύτερος άξονας είναι η μνήμη και η αναφορά στους «ηγουμένους ημών εν τη πίστει». Και πάλι ο απόστολος Παύλος ακολουθεί στα ίχνη του Ιησού, ο οποίος κατέλειπε ως εντολή στους μαθητές και αποστόλους του το «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν». Γι᾽ αυτό και ο μέγας Παύλος ζητά από τους πρεσβυτέρους να μνημονεύουν των κόπων του.
Δεν το ζητά για να ικανοποιήσει την προσωπική του ματαιοδοξία, αλλά γιατί θέλει να τους διδάξει ότι ο κάθε πιστός δεν είναι αυτοφυής και ανεξάρτητος μέσα στον κόσμο και την Εκκλησία, αλλά αποτελεί μέλος του σώματος του Χριστού και «μέλος εκ μέρους», και χωρίς την αναφορά στους προ αυτού πατέρες και διδασκάλους, στους ηγουμένους αυτού εν τη πίστει», στα βιώματα και τις εμπειρίες των αγίων, δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στην Εκκλησία, δεν μπορεί να υπάρξει γνήσια και αληθινή πίστη, δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα και εν αγίω Πνεύματι κοινωνία.
Ο τρίτος άξονας, που συνδυάζει τους δύο προηγουμένους, είναι η συνάντηση των πιστών επί το αυτό όχι μόνο ως απόδειξη της μεταξύ των ενότητος αλλά και ως βίωση της ενότητος της πίστεως, η οποία αποτελεί την προϋπόθεση της παρουσίας του Κυρίου, ο οποίος είναι παρών όπου «δύο ή τρεις» είναι «συνηγμένοι εν τω ονόματι» αυτού.
Στους συνηγμένους επί το αυτό μαθητές του κατέρχεται, άλλωστε, και το Πνεύμα το άγιο κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και όχι σε μεμονωμένα προσωπα, με σκοπό να καταδείξει την ανάγκη αυτής της ενότητος. Συνοδοί θεοφόρων πατέρων δογματίζουν για την ακρίβεια και τη γνησιότητα της πίστεως εν πνεύματι αγίω και όχι πρόσωπα μεμονωμένα ανεξαρτήτως της θέσεως και της πνευματικής των καταρτίσεως, ώστε να επιβεβαιώνεται η υπεροχή της ενότητος του σώματος της Εκκλησίας κατά μίμησιν της ενότητος της Αγίας Τριάδος.
Η σημασία αυτών των τριών αξόνων δεν έπαυσε να ισχύει και να υφίσταται ποτέ. Αντιθέτως μάλιστα η αναγκαιότης τους είναι προφανής στις ημέρες μας, κατά τις οποίες οι ανθρώπινες μικρότητες και φιλοδοξίες οδηγούν σε πολλαπλή διάσπαση και διάχυση τους ανθρώπους. Γι᾽αυτό και ακούονται εξαιρετικά επίκαιροι οι λόγοι του ιδρυτού της τοπικής μας Εκκλησίας, πρωτοκορυφαίου και ουρανοβάμονος Παύλου: «Διό γρηγορείτε μνημονεύοντες ότι τριετίαν νύκτα και ημέραν ουκ επαυσάμην μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον».
Μνημονεύοντες λοιπόν και εμείς των λόγων του αποστόλου Παύλου, ας αγωνιζόμεθα να ευρισκόμεθα πάντοτε σε εγρήγορση, ώστε να ακολουθούμε το παράδειγμά του και το παράδειγμα των αγίων και θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας και να παραμένουμε πάντοτε ευσεβή και πιστά τέκνα της και τέκνα του Θεού.