Βιωματικό & Ερευνητικό Εργαστήριο Μουσικής – Ψαλτικής Τέχνης για παιδιά με ειδικές ικανότητες

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι χαρακτηρίζονται από μία τελειομανία. Μεγαλωμένοι συνήθως με την πειθαρχία στην λεπτομέρεια, από γονείς απαιτητικούς ή σε ένα περιβάλλον στο οποίο το λάθος δεν γινόταν εύκολα αποδεκτό, προχωρούν στην ζωή τους αναζητώντας το ιδανικό.

Έτσι φορτώνουν τον εαυτό τους με ένα συνεχές άγχος, γκρινιάζουν, αρνούνται να χαλαρώσουν, έχουν έναν μόνιμο φόβο ότι κάτι έχουν ξεχάσει ή κάτι δεν έχουν κάνει καλά, απέναντι στις προκλήσεις, απλούστερες και απαιτητικότερες,  προχωρούν με μια αγωνία και δυσκολεύονται πολύ να αποδεχτούν την όποια αποτυχία.  Το βλέπουμε αυτό σε κάποια παιδιά, τα οποία, όταν πρόκειται να γράψουν ένα διαγώνισμα στο σχολείο ή όταν έχουν εξετάσεις, ενώ κα γνώσεις έχουν και προσπάθεια μελέτης ικανοποιητική έχουν καταβάλει, εντούτοις με τον φόβο της αποτυχίας…αποτυγχάνουν να πετύχουν το μέγιστο που μπορούν.

Αυτή η τελειομανία επεκτείνεται και σε άλλες περιστάσεις της ζωής τους. Δυσκολεύονται να σχετιστούν, καθώς περνούν τους άλλους από την κρησάρα των απαιτήσεών τους, όχι για να έχουν επίγνωση των θετικών και των αρνητικών τους, αλλά για να τους αφήνουν στην άκρη. Συχνά κάνουν λανθασμένες επιλογές, επειδή αισθάνονται ότι κινδυνεύουν λιγότερο να δεθούν και να πληγωθούν. Χάνουν όμως πολύτιμο χρόνο, διότι εισέρχονται σε σχέσεις όχι μόνο χωρίς μέλλον, αλλά και χωρίς παρόν. Δεν μπορούν να ευχαριστηθούν την παρέα, διότι κάτι έχουν παρατηρήσει, συνήθως σωστό, και η σκέψη τους κολλά εκεί. Ένα «ναι μεν, αλλά…» κυριαρχεί, και όταν η σχέση διαλυθεί, διότι και ο άλλος δεν μπορεί να αντέξει μία μόνιμη, φανερή ή αφανή δεν έχει σημασία, διότι γίνεται αντιληπτή, κριτική και απόρριψη, στο τέλος θα φύγει, τότε ο/η τελειομανής μένει μόνος του/της.

Οι μεγαλύτεροι συνήθως θεωρούν τέτοια παιδιά υπεύθυνα, σοβαρά, μετρημένα, με στόχους και προσβλέπουν με  ελπίδες σ’  αυτά, ότι έχουν μεγάλες δυνατότητες. Αυξάνουν έτσι την ψυχολογική πίεση, διότι ο/η τελειομανής δεν δικαιούται να αποτύχει, διότι θα διαψεύσει προσδοκίες, όχι μόνο του εαυτού του/της, αλλά, κυρίως, όσων αισθάνεται ότι επενδύουν επάνω του/της, ότι περιμένουν! Και το άγχος γίνεται έτσι βραχνάς.

Το ίδιο συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Η εικόνα ενός Θεού που είναι ένας πατέρας αυστηρός, που δεν θέλει τον άνθρωπο να σφάλλει, να αποτυγχάνει, που μετρά με απτές αποδείξεις στην συμπεριφορά μας το πόσο ανταποκρινόμαστε στις εντολές Του, στην πραγματικότητα καθιστά μέσα μας τον Θεό ως αρνητή της χαράς. Διότι οι χαρές βρίσκονται στα μικρά της καθημερινότητας, τα οποία χρειάζεται κάποιος μία χαλάρωση για να τα ζήσει. Όταν υπάρχει ένα μόνιμο άγχος τιμωρίας ή θανάτου, όταν πιεζόμαστε στην προοπτική ότι ο χρόνος τρέχει και πρέπει να αποδείξουμε στον Θεό ότι πιστεύουμε, τότε εύκολα οι μικρές δοκιμασίες της ζωής, ακόμη και οι μικροχαρές που ο άνθρωπος θέλει να βιώσει, γίνονται ένα άγχος ότι ο καιρός τρέχει και δεν κάνουμε τίποτα για την ψυχή μας, επομένως ο Θεός μάς περιμένει για να μας αποδώσει κατά τον χρόνο που χάσαμε.

Είναι προφανώς άλλο η οργάνωση της ζωής μας, η σειρά, η επιμέλεια, και άλλο η αγωνία για την παραμικρή λεπτομέρεια. Ας μάθουμε να συγχωρούμε, διότι η ομορφιά κρύβεται στις ατέλειες, ας μάθουμε ότι και τα πιο τέλεια σχέδια στην ζωή θα έχουν κερκόπορτες, και με πνεύμα ευχαριστίας ας κάνουμε ό,τι μπορούμε, συγχωρώντας τους άλλους και τον εαυτό μας για ό,τι δεν είμαστε. Αυτός είναι και αυτό κάνει στην πραγματικότητα και ο Θεός που πιστεύουμε.

Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Δρ. Θεολογίας

Πηγή: themistoklismourtzanos.blogspot.com

Η ψυχή που φεύγει από τον κόσμο αυτό έχει ανάγκη από κάποιο εφόδιο που θα την συνοδεύση στο μακρινό ταξίδι της και θα αποτελέση το εισιτήριο για τον Παράδεισο.

Το εφόδιο αυτό είναι η θεία Κοινωνία. Αυτή μας εισάγει στην Βασιλεία του Θεού διότι είναι «δωρεά αθανασίας και αρραβών της αιωνίου ζωής». Το πανάχραντο Αίμα του Κυρίου «είναι η σωτηρία των ψυχών μας… Αυτό το Αίμα χύθηκε και μας άνοιξε τον ουρανό».

Κάθε φορά που ο πιστός προσέρχεται στο Μυστικό Δείπνο του Κυρίου κοινωνεί εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον. Μπορεί και αυτός να ειπή τον χρυσοστομικό λόγο: «Χάρη σ’ αυτό το Σώμα, ελπίζω ότι θα απολαύσω τους ουρανούς και τα ουράνια αγαθά, την αθάνατη ζωή, την κληρονομιά των Αγγέλων, την ένωση με τον Χριστό».

Ερμηνεύοντας ο άγιος Ιωάννης τον λόγο του Κυρίου «Ο τρώγων με κακείνος ζήσεται δι’ εμέ» (Ιω. 6:57), λέγει: «Αυτό που είπε ο Χριστός σημαίνει ότι εκείνος που τρώγει την σάρκα Του, όταν πεθάνη, δεν θα χαθή ούτε θα κολασθή».

Ο ιερός Χρυσόστομος μας βεβαιώνει ότι «όσους φεύγουν από τον κόσμο αυτό, έχοντας κοινωνήσει τα άχραντα Μυστήρια με καθαρή συνείδηση, τους συνοδεύουν άγιοι Άγγελοι και τους μεταφέρουν από την γη στον ουρανό, χάρη στη θεία Κοινωνία που μετέλαβαν».

Σε άλλη ευκαιρία ο ίδιος μας αποκαλύπτει ότι, «εάν φύγουμε από την ζωή αυτή έχοντας κοινωνήσει το άγιο Σώμα και Αίμα του Χριστού, θα παρουσιασθούμε με πολλή παρρησία στα πρόθυρα του Ουρανού, προστατευόμενοι από παντού σαν με χρυσά όπλα».

Οι Άγιοι επιβεβαίωναν τους λόγους τους με το παράδειγμά τους. Ο ιερός Χρυσόστομος τελείωσε τη μαρτυρική του πορεία μεταλαμβάνοντας τα άχραντα Μυστήρια και λέγοντας τον αγαπημένο του λόγο: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».

Ιερομόναχος Γρηγόριος

Από το βιβλίο: Ιερομονάχου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, «Γίνεσθε έτοιμοι. Μία προσέγγιση στο μυστήριο του θανάτου». Άγιον Όρος 2014, σελ. 34 (αποσπάσματα).