Η γλώσσα μας δεν είναι ένα απλό εργαλείο σκέψης. Είναι ο πολιτισμός μας, η ιστορία μας, η ταυτότητά μας. Και πρέπει να ξέρει κανείς γλωσσικά από που έρχεται και που πηγαίνει.
Η γλώσσα μας, η ελληνική γλώσσα δεν είναι απλώς μία από τις 2.700 περίπου γλώσσες που μιλούν σήμερα οι άνθρωποι στη γη. Είναι -κι αυτό αναγνωρίζεται ευρύτερα- μία ιδιαίτερη, μία ιστορικά και πολιτισμικά ξεχωριστή στον κόσμο γλώσσα» αναφέρει ο κ. Μπαμπινιώτης.
«Μέσα από τον ελληνικό πολιτισμό, εκφρασμένο φυσικά σε ελληνική γλώσσα και με ελληνικές λέξεις, συμβαίνει ώστε κάθε άνθρωπος κάποιας μορφώσεως όπου γης να έχει ακουστά τη γλώσσα αυτή. Ιδιαίτερα οι ομιλητές των ευρωπαικών γλωσσών, που είναι και οι πολιτισμικά επικρατούσες, γνωρίζουν καλά πως πολλές από τις λέξεις της γλώσσας τους προέρχονται από την ελληνική.
Έτσι εξηγείται πως το επικοινωνιακό και πολιτισμικό γόητρο αυτής της γλώσσας είναι, δυσανάλογα προς την πολιτική, οικονομική και γεωγραφική έκταση και παρουσία της Ελλάδας, σημαντικά υψηλό» λέει ο ίδιος ο κ. Μπαμπινιώτης στον πρόλογο του βιβλίου του.
Όπως εξηγεί, η συχνή λ.χ. επιλογή μίας ελληνικής προελεύσεως αγγλικής, γαλλικής η γερμανικής λέξης η φράσης σ’ ένα κύριο άρθρο μίας ευρωπαικής εφημερίδας η σε οποιοδήποτε απαιτητικό κείμενο των μεγάλων αυτών γλωσσών, οφείλεται ακριβώς στο επικοινωνιακό γόητρο που εξακολουθούν να τρέφουν για την ελληνική οι ξένοι.
Άλλοι πάλι, μαθαίνοντας ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα ομιλείται και γράφεται στην Ελλάδα και σήμερα, ζητούν να πληροφορηθούν ποια είναι η σχέση της σύγχρονης ελληνικής με την αρχαία. Ενώ όλοι οι επιστήμονες – ιδίως στις καθιερωμένες από παλιές επιστήμες – έχουν συνείδηση ότι μεγάλο μέρος της ορολογίας της επιστήμης τους προέρχεται από τα ελληνικά.
Σχολικά βιβλία, λεξικά, πλήθος βιβλίων πολιτισμικού περιεχομένου και μαζί μία τεράστια ειδική βιβλιογραφία από ξένους για ξένους, στις περισσότερες ξένες γλώσσες, αναφέρονται άμεσα η έμμεσα στην ελληνική γλώσσα – στην αρχαία, λιγότερο ίσως στη βυζαντινή και, αρκετά πιά, στη νέα ελληνική.
Παρελθόν και παρόν της ελληνικής γλώσσας και το ίδιο το μέλλον της είναι συμπληρωματικές όψεις μίας και της αυτής πορείας, της ενιαίας ελληνικής γλώσσας, αδιάσπαστης στον χρόνο, στον χώρο και στο στόμα των Ελλήνων, που τη μίλησαν και τη μιλούν σαράντα αιώνες τώρα, λέει σχετικά ο κ. Μπαμπινιώτης.
Και εξηγεί: «Τι θα ήταν η ελληνική σήμερα, αν δεν είχε μεσολαβήσει η κινητοποίηση για τη γλώσσα – και η ασύλληπτη για τα σημερινά δεδομένα αφοσίωση και εργασία – του Κοραή, των άλλων διαφωτιστών και Φαναριωτών ακόμη, επωνύμων και ανωνύμων επιστημόνων, δασκάλων και πνευματικών γενικότερα ανθρώπων, μπορεί κανείς να συλλάβει, ανατρέχοντας σε παντός είδους απλούστερα κείμενα του 18ου και 19ου αιώνα.
Η καταπληξία (σοκ) που υφίσταται κανείς συναντώντας συχνά μία μορφή σχεδόν μιγαδοποιημένης (κρεολής) ελληνικής από τουρκικές, κυρίως, και ιταλικές λέξεις σε πολλά από τα κείμενα αυτά δείχνει το μέγεθος της προσφοράς των ανθρώπων που – με όποιες ακρότητες η αστοχήματα – αποκάθηραν τη γλώσσα μας, με «εσωτερικό δανεισμό», με στοιχεία της παλιότερης ελληνικής, και απέτρεψαν τελικώς την προχωρημένη αλλοίωση της λεξιλογικής της ιδίως υφής».
