Related Posts

Οι Άγγελοι πάντα βοηθοί μας
«Οὕτω, λέγω ὑμῖν, χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. ιε΄, 10).
(Δηλ.: Ὅπως λοιπὸν ἡ γυνὴ χαίρει διὰ τὴν ἀνεύρεσιν τῆς δραχμῆς, ἔτσι σᾶς βεβαιῶ, γίνεται χαρὰ εἰς τοὺς οὐρανοὺς ἐπὶ παρουσίᾳ τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι καὶ συμμετέχουν εἰς τὴν χαρὰν αὐτήν, δι’ ἕνα ἁμαρτωλὸν ποὺ μετανοεῖ).
Πόση χαρὰ αἰσθάνονται οἱ Ἄγγελοι στὸν οὐρανὸ ἰδιαίτερα ὅταν εἴμαστε σὲ μετάνοια. Εἶναι πρόθυμοι στὸ νὰ μᾶς ὑπηρετοῦν.
- Στὸ βιβλίο «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα Ἀγγέλων» ἀναφέρεται:
Ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διδάσκει ὅτι κάθε χριστιανός ἔχει τόν προσωπικό του φύλακα Ἄγγελο. Ἡ ἀφετηρία τῆς παραδόσεως αὐτῆς ἀνάγεται στή γνωστή διήγηση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιά τόν Τωβίτ καί τό γιό του Τωβία (Τωβίτ 5:4), καί στή μαρτυρία τοῦ προφήτη Ζαχαρία: «καὶ εἶπε πρός με ὁ ἄγγελος ὁ λαλῶν ἐν ἐμοὶ» (1:9). Ἐπίσης στή μαρτυρία τοῦ Κυρίου, στήν Καινή Διαθήκη: «Ὁρᾶτε μὴ καταφρονήσητε ἑνὸς τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρός μου» (Ματθ. 18:10).
Ἀκόμη ἔχουμε καί στίς Πράξεις τή διήγηση γιά τή φυλάκιση τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὅπου γίνεται λόγος γιά τόν φύλακα ἄγγελό του.
- Ὁ Ἀββᾶς Δωρόθεος, διδάσκοντας κάποια φορὰ τοὺς μαθητές του γιὰ τὴν πρόθυμη συμμετοχὴ στὴ νυκτερινὴ ἀκολουθία, διηγήθηκε τὸ ἀκόλουθο περιστατικό:
«Ἄκουγα γιὰ κάποιο μεγάλο καὶ διορατικὸ γέροντα, ὅτι, καθὼς στεκόταν στὴν ἐκκλησία, ἔβλεπε στὴν ἀρχὴ τῆς ἀκολουθίας ἕνα λαμπροφορεμένο ἄνδρα νὰ βγαίνη ἀπὸ τὸ ἱερό. Κρατοῦσε ἕνα μικρὸ σκεῦος μὲ ἁγίασμα κι ἕνα χριαλίδιο, ποὺ τὸ βουτοῦσε μέσα στὸ ἁγίασμα καὶ σταύρωνε μὲ τὴ σειρὰ ὅλους τοὺς ἀδελφούς.
Τὶς θέσεις ὅσων ἔλειπαν ἄλλοτε τὶς σφράγιζε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἐνῷ ἄλλοτε προσπερνοῦσε χωρὶς νὰ τὶς σφραγίση.
Στὴν ἀπόλυση τῆς ἀκολουθίας, τὸν ἔβλεπε πάλι νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸ ἱερὸ καὶ νὰ κάνει τὸ ἴδιο.
Μία μέρα λοιπὸν τὸν σταμάτησε ὁ γέροντας καὶ τὸν ρωτάει:
– Πές μου, σὲ παρακαλῶ, ποιὸς εἶσαι καὶ τί νόημα ἔχει αὐτὸ ποὺ κάνεις;
– Ἐγώ, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, εἶμαι ἄγγελος Κυρίου καὶ ἔχω ἐντολὴ νὰ σφραγίζω ὅσους βρίσκονται στὴν ἐκκλησία ἀπ’ τὴν ἀρχὴ τῆς ἀκολουθίας μέχρι τὸ τέλος, γιὰ τὴν προθυμία καὶ τὴν ἐπιμέλειά τους.
– Τότε γιατί σφραγίζεις καὶ τὶς θέσεις μερικῶν ποὺ λείπουν;
– Ὑπάρχουν ἀδελφοί, ἐξήγησε ὁ ἄγγελος, ἐπιμελεῖς καὶ καλοπροαίρετοι, ποὺ ἀπουσιάζουν ἀπὸ κάποια ἀνάγκη, ἀρρώστια ἢ ἐργασία, ἀλλὰ μὲ τὴν εὐλογία τῶν πατέρων. Αὐτοὺς ὅλους τοὺς σφραγίζω, γιατί μπορεῖ νὰ λείπουν, ἀλλὰ μὲ τὴν προαίρεσή τους εἶναι παρόντες. Ἐκείνους ὅμως ποὺ λείπουν ἀπὸ ἀμέλεια, ἔχω ἐντολὴ νὰ μὴ τοὺς σφραγίζω, γιατί γίνονται ἀπὸ μόνοι τους ἀνάξιοι».
- Ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Στέφανος Κ. Ἀναγνωστόπουλος στὸ βιβλίο του «Ἐγὼ φταίω… Ἐσύ;», ἀναφέρεται στὴ προστασία τοῦ Φύλακα Ἀγγέλου στὴν Ἁγία Εὐθασία (12 Ἰαν.)
Ὅπως σὲ κάθε ἐποχή, ἔτσι καὶ στὴν ἐποχὴ τῆς Ἁγίας Εὐθασίας, οἱ ἠθικοὶ κίνδυνοι ἦσαν πολὺ μεγάλοι γιὰ τὶς νέες κοπέλες, πολὺ δὲ περισσότερο ἐὰν ὁ Θεὸς τὶς εἶχε στολίσει μὲ ἔκτακτη σωματικὴ ὀμορφιά. Καὶ ἄν λάβη κανεὶς ὑπ’ ὄψιν του, ὅτι ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀρετῆς ὀμορφαίνει πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τῆς κακίας, γίνεται φανερό, ὅτι τὸ κάλλος τῆς ψυχῆς τῆς Ἁγίας Εὐθασίας, κοσμοῦσε ἀκόμα περισσότερο τὴν ἐξωτερική της ἐμφάνιση, προκαλώντας καὶ αὐτὸν τὸν φθόνο τοῦ διαβόλου.
Γι’ αὐτό, ἡ Ἁγία παρακαλοῦσε ἔντονα τὸν Φύλακα Ἄγγελό της νὰ τὴν φυλάγη ἀπὸ κακὲς συναναστροφὲς καὶ συντυχίες.
Κάποτε, κάποιοι ἀκόλαστοι καὶ διεφθαρμένοι ἄνθρωποι, ποὺ γνώριζαν ὅτι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγοῦσε στὸ σπίτι της ἦταν γεμάτος ἀπὸ ἐρημικὰ καὶ στενὰ σοκάκια, τῆς ἔστησαν καρτέρι, μὲ σκοπὸ νὰ τὴν κακοποιήσουν, νὰ τὴν διαφθείρουν καὶ νὰ τὴν ἀτιμάσουν.
Ὅμως, πρὶν φθάση ἡ Ἁγία Εὐθασία σ’ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο τοῦ δρόμου ποὺ τὴν παραφύλαγαν, ἐμφανίστηκε μπροστά της ἕνας ὁλόλευκος Ἄγγελος – ὁ Φύλακας Ἄγγελος τῆς ψυχῆς της, ὁ ὁποῖος τὴν ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τῆς εἶπε:
– Μὴ φοβᾶσαι, Εὐθασία μου… Ἔλα μαζί μου, ἀδελφούλα μου, ὄχι ὅμως ἀπὸ αὐτὸ τὸ στενό, γιατὶ ἀπὸ δῶ σὲ περιμένουν νὰ σοῦ κάνουν κακό. Ἀκολούθησέ με…
Ἀπὸ τότε ἡ ζωὴ τῆς Ἁγίας Εὐθασίας ἦταν δοσμένη ἐξ ὁλοκλήρου στὸν Χριστό μας, στὸ Ὁποῖον δὲν ἐδίστασε νὰ δώση καὶ τὸ αἷμα της διὰ τοῦ Μαρτυρίου. Ἀποκεφαλίστηκε διὰ ξίφους γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Σωτῆρός μας Χριστοῦ».

Άναψε την ψυχή με την προσευχή
Πίστεψέ με, δεν έχει τόσο την ικανότητα να καθαρίζει τη σκουριά η φωτιά, όσο η νυχτερινή προσευχή τη σκουριά των αμαρτιών μας.
Ας ντραπούμε, αν όχι κανέναν άλλον, τους νυκτερινούς φύλακες. Εκείνοι περιέρχονται τους δρόμους για τον ανθρώπινο νόμο, φωνάζοντας δυνατά μέσα στην παγωνιά και περπατώντας μέσα από τα στενά, και πολλές φορές βρέχονται και παγώνουν για σένα και την σωτηρία σου και για τη φύλαξη των χρημάτων σου.
Εκείνος για τα χρήματα σου παίρνει τόσα προνοητικά μέτρα, ενώ εσύ ούτε για τη δική σου ψυχή;
Και μάλιστα εγώ δεν σε αναγκάζω να περιφέρεσαι έξω στο ύπαιθρο όπως εκείνος, ούτε να πιέζεσαι φωνάζοντας δυνατά, αλλά μένοντας μέσα σ’ έναν απόμερο χώρο, στο ίδιο το δωμάτιο σου, γονάτισε, παρακάλεσε τον Δεσπότη.
Γιατί αυτός ο ίδιος ο Δεσπότης διανυκτέρευσε πάνω στο όρος των Ελαιών;…
Όχι για να γίνει πρότυπο για μας; Τότε αναπνέουν τα φυτά, τη νύχτα εννοώ· τότε και η ψυχή, ακόμη περισσότερο απ’ αυτά, δέχεται τη δροσιά.
Αυτά τα οποία ο ήλιος της ημέρας τα ξήρανε, αυτά τη νύχτα δροσίζονται.
Αποτελεσματικότερα από κάθε δροσιά είναι τα δάκρυα που χύνονται εναντίον των επιθυμιών και κάθε φλογώσεως και καύσωνα και δεν αφήνουν να πάθουμε κανένα κακό.
Αν δεν απολαύσει (η ψυχή) αυτή τη δροσιά, την ημέρα θα ξεραθεί εντελώς…
Αλλά όχι, να μη συμβεί κανένας από μας να τροφοδοτήσει εκείνη τη φωτιά, αλλά αφού δροσιστούμε και απολαύσουμε τη φιλανθρωπία του Θεού, έτσι όλοι να ελευθερωθούμε από το φορτίο των αμαρτιών μας με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
«Ο Θεός έχει αυτό το «χούι»: το μεσονύκτιο να μιλάει στον άνθρωπο…» ~ Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου
Ο Θεός δεν νοιάζεται για τον τόπο. Ζητάει μόνο θερμότητα καρδιάς και αγνότητα ψυχής. Να, και ο απόστολος Παύλος προσευχήθηκε όχι σε ναό όρθιος ή γονατιστός, αλλά μέσα σε φυλακή πεσμένος ανάσκελα, καθώς τα πόδια του ήταν σφιγμένα στην ξυλοπέδη.
Επειδή, όμως, προσευχήθηκε με θέρμη, αν και πεσμένος, και τη φυλακή έσεισε και τα θεμέλια σάλεψε και τον δεσμοφύλακα τράβηξε στην αληθινή πίστη μαζί με όλη την οικογένειά του (Πράξ. 16:25-35).
Ο άρρωστος Εζεκίας ούτε όρθιος ούτε γονατιστός, αλλά πεσμένος στο κρεβάτι παρακάλεσε για τη θεραπεία του τον Θεό, που με τον προφήτη Ησαΐα του είχε προαναγγείλει τον θάνατο του.
Και κατόρθωσε με την καθαρότητα και τη θερμότητα της καρδιάς του να μεταβάλει τη θεϊκή απόφαση (Δ’ Βασ. 20:1-6).
Ο ληστής, πάλι, καρφωμένος πάνω στον σταυρό, με λίγα λόγια κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών (Λουκ. 23:42-43).
Και ο Ιερεμίας μέσα στο λάκκο με τη λάσπη (Ιερ. 45:6) και ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο με τα θηρία (Δαν. 6:16) και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους (Ιων. 2:1-2), όταν προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που τους είχαν βρει, και βοηθήθηκαν από τον Θεό.
«Και τι θα λέω, όταν προσεύχομαι;», θα με ρωτήσεις. Θα λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με, Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο» (Ματθ. 15:22). «Ελέησέ με, Κύριε!», θα παρακαλάς κι εσύ.
«Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Γιατί η αμαρτία είναι μεγάλος δαίμονας. Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο αμαρτωλός αποδοκιμάζεται. «Ελέησέ με!».
Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας, καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν όλα τα αγαθά. Και όταν βρίσκεσαι έξω από την εκκλησία, φώναζε μυστικά: «Ελέησέ με!».
Φώναζε με τη σκέψη σου, χωρίς να κινείς τα χείλη σου. Γιατί ο Θεός μας ακούει και όταν σωπαίνουμε. Δεν απαιτείται τόσο ο τόπος, όσο ο τρόπος προσευχής. Και στο λουτρό αν είσαι, να προσεύχεσαι.
Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι. Όλη η κτίση είναι ναός του Θεού. Εσύ ο ίδιος είσαι ναός του Θεού, και ψάχνεις τόπο για να προσευχηθείς;…