Μπορείτε να παρακολουθήσετε ζωντανά την Ιερά Αγρυπνία που θα τελεστεί την Παρασκευή 3.4.2020 από τις 20:00 έως τις 0:15 από την υβριδική τηλεόραση του OPEN TV και το ethnos.gr, καθώς και από το YouTube στο κανάλι ecclesiaTV.gr.
Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλούμε ακολουθήστε τους παρακάτω συνδέσμους:
https://www.tvopen.gr/ecclesialive
https://www.ethnos.gr/ekklisia/96570_live-streaming-deite-kathimerina-zontana-ti-theia-leitoyrgia
«Ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς
ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται,
ο την φύσιν ωραΐσας του παντός»
Απόψε σ’ όλους τους ναούς της Ορθοδοξίας ψάλετε ο Επιτάφιος θρήνος. Είναι ένα εμπνευσμένο αριστούργημα της βυζαντινής ποιήσεως, που δείχνει ότι η πίστη μας είναι η αληθινή. Άλλοι θαυμάζουν τον Παρθενώνα, εγώ θαυμάζω τον Επιτάφιο θρήνο. Είναι ένα μπουκέτο λουλούδια. Τα συνέλεξε ο εμπνευσμένος ποιητής από τα λιβάδια των αγίων Γραφών και της φύσεως, τα συνέθεσε και τα προσφέρει στον εσταυρωμένο Λυτρωτή του κόσμου, στο μεγάλο μας Νεκρό.
Ο Επιτάφιος έχει εκατό περίπου εγκώμια. Από αυτά θα μου επιτρέψετε να εξηγήσω ένα, διότι πρέπει να κατανοούμε τους ύμνους. Ανήκει στην πρώτη στάση των εγκωμίων και λέει: «Ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται, ο την φύσιν ωραΐσας του παντός».
«Ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς…».
Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά; Ο υμνωδός ομιλεί για ωραιότητα, για ομορφάδα, η οποία είναι ένα μυστήριο. Υπάρχουν δε βαθμίδες ωραιότητας. Ο άνθρωπος, όπως δείχνουν ψυχολογικές παρατηρήσεις, πλάστηκε για το ωραίο και αρέσκεται σ’ αυτό. Ζητάει την ομορφιά, που είναι μαγνήτης, τον ελκύει και τον κατακτά. Πού βρίσκουμε την ομορφιά; Παντού στη φύση, και ιδίως στα πρόσωπα.
Στη φύση πρώτα. Πού θέλεις να κοιτάξεις; Σήκω πρωί, μην κοιμάσαι, βγες έξω, ανέβα σ’ ένα βουναλάκι και δες την ανατολή. Ο ήλιος ως νυμφίος, σα γαμπρός, εξέρχεται εκ της παστάδος του, όπως λέει η αγία Γραφή (βλ. Ψαλμ. 18:6). Χαράζει η αυγή που ύμνησαν οι ποιητές και ζωγράφισαν οι ζωγράφοι, η «ροδοδάκτυλος» που λέει ο Όμηρος. Το γλυκοχάραμα είναι από τα ωραιότερα θεάματα. Αν θέλεις, δες και τη δύση. Κοίταξε τον ήλιο την ώρα που βασιλεύει και μας αποχαιρετά. Το ηλιοβασίλεμα είναι κι αυτό από τα ωραιότερα θεάματα. Θέλεις άλλο; Τώρα την άνοιξη δες τα δέντρα τα νεκρά που ζωντανεύουν, γεμίζουν φύλλα και άνθη. Δες ιδίως την αμυγδαλιά, που είναι στολισμένη σαν νύφη με όλα τα άνθη της. Θέλεις άλλο μεγαλειώδες θέαμα; Μην κλείνεσαι στα μαντριά του διαβόλου, σε κέντρα και θεάματα της οθόνης. Ανέβα κάπου ψηλά και κοίταξε τη νύχτα τον έναστρο ουρανό. Εκατομμύρια άστρα, τεράστιος πολυέλεος που ανάβει κάθε βράδυ ο Δημιουργός. Απορώ πώς υπάρχουν άπιστοι! Ένας φιλόσοφος είπε· Δύο πράγματα με κάνουν να πιστεύω, ο υπεράνω ημών έναστρος ουρανός και ο εν ημίν ηθικός νόμος (η φωνή της συνειδήσεως). Θέλεις κι άλλο; Προνόμιο της εποχής μας ήταν να δει τη Γη σαν σφαίρα από το διάστημα. Οι αστροναύτες την είδαν σαν πολύχρωμο διαμάντι να περιστρέφεται μέσα στο άπειρο· άλλου πράσινη, άλλου λευκή, άλλου γαλάζια. Μέσα στα εκατομμύρια των άστρων ένα άστρο λάμπει περισσότερο όλων· είναι η Γη, θαύμα της δημιουργίας.
Η ωραιότητα όμως στη φύση είναι το πρώτο σκαλοπάτι. Ανώτερο σκαλοπάτι είναι η ωραιότητα στα πρόσωπα. Όχι τόσο στην εξωτερική μορφή, στο σώμα, όσο στην ψυχή. Η εξωτερική ωραιότητα είναι φυσικό δώρο· η ψυχική ωραιότητα συνήθως κατακτάται με αγώνα. Αλλά γι’ αυτό και έχει μεγαλύτερη αξία. Σπανίως συνυπάρχουν σωματικό και ψυχικό κάλλος. Πολύ συχνά δεν συμβαδίζουν. Ωραία σώματα κρύβουν ψυχές άσχημες, και αντιθέτως άσχημα σώματα κρύβουν ψυχές υπέροχες. Γι’ αυτό η έλλειψη σωματικού κάλλους δεν είναι κάτι σημαντικό.
Θέλετε τώρα, αγαπητοί μου, να σας δείξω την κορυφή της ωραιότητας; Ωραίο θέαμα η αυγή, το ηλιοβασίλεμα, τα άστρα, η Γη· ωραία τα πρόσωπα των ανθρώπων, ως σώματα και ως ψυχές. Αλλ’ αν αυτά είναι όλα ωραία, μπορείτε να μου πείτε ποιο είναι το ωραιότερο απ’ όλα; Την απάντηση δίνει το εγκώμιο που εξηγούμε. Ωραία τα κτίσματα· αλλ’ ωραιότερος είναι ο Κτίστης, εκείνος που τα έφτιαξε, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Λέει ένας φιλόσοφος: Πάρε όλες τις ομορφιές του κόσμου και ύψωσέ τις στη νιοστή δύναμη, σε άπειρο δηλαδή βαθμό· και πάλι δε φτάνουν την ωραιότητα του Χριστού, που είναι «ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς», ο ωραιότερος από όλους τους θνητούς.
Κάλλος αιώνιο και αθάνατο είναι ο Χριστός. Ωραίος σωματικώς, όπως τον δείχνουν οι ζωγράφοι στις βυζαντινές ζωγραφιές, που τον παριστάνουν με μια σεμνότητα μεγαλοπρεπή. Αλλά προπαντός ο Χριστός είναι ωραίος ψυχικώς. Η ψυχική ωραιότητα του Χριστού είναι η αρετή του, προπάντων η αγάπη του στο Θεό και τον πλησίον. Είναι αρετή άφθαστη· ποτέ μα ποτέ δεν έφθασε άλλος σε τέτοιο ύψος. Γι’ αυτό ακούσαμε το πρωί (ΣΤ’ ώρα)· «…την γενεάν αυτού τις διηγήσεται;» (Ησ. 53:8). Όντως «εκάλυψεν ουρανούς η αρετή αυτού, και της αινέσεως αυτού πλήρης η γη» (Αβ. 3:3). Ανυπέρβλητο το κάλλος του Χριστού. Είναι «ο ωραίος κάλλει (= στην ομορφάδα) παρά πάντας βροτούς».
Και μόνο ωραίος είναι ο Χριστός; Είναι, όπως λέει παρακάτω, «ο την φύσιν ωραΐσας του παντός». Είναι, δηλαδή, εκείνος που δίνει ομορφιά σε όλα τα κτίσματα, μεταξύ των οποίων κατ’ εξοχήν στον άνθρωπο. Κάλλος φυσικό και ψυχικό δίνει ο Χριστός μας σ’ εκείνους που τον αγαπούν. Κάνει ωραία τα πάντα και τους πάντες. Παίρνει τον πιο άσχημο – αμαρτωλό άνθρωπο και τον κάνει άγγελο. Τον παίρνει δαίμονα – δεν είναι λόγια αυτά, είναι γεγονότα – και τον κάνει άγγελο, τον παίρνει ληστή και τον κάνει άνθρωπο του ουρανού.
Γι’ αυτό, αδελφοί, θρηνούμε σήμερα. Διότι ο Χριστός, η κορυφαία ωραιότητα, «ως ανείδεος (= άμορφος) νεκρός καταφαίνεται», τον βλέπουμε να περιβάλλεται την ασχήμια και αδοξία της νεκρώσεως.
Ω Χριστέ μου! συ είσαι το ωραιότερο που υπάρχει στον κόσμο. Αλλά τώρα που πηγαίνεις στον τάφο, ω πώς έχασες το κάλλος σου, έχασες τη λάμψη σου, έσβησαν τα μάτια σου, σφράγισαν τα χείλη σου, έμειναν ακίνητα τα χέρια σου! Πώς χάθηκε η ομορφιά σου;
Κι όλα αυτά για ποιον; Για μας. Το σκεφτήκαμε;
Είθε να εορτάζουμε την αγία αύτη ημέρα με συναίσθηση και ανάταση. Όταν γίνεται κηδεία, είναι όλοι σιωπηλοί και δακρυσμένοι, κανείς δε γελάει. Και εδώ νεκρός είναι «ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς». Θα είναι βεβήλωση να κηδεύεται ο Χριστός, κι εμείς να μη συμμετέχουμε.
Από το φυλλάδιο ΚΥΡΙΑΚΗ, αριθμός 1166, 17 Απριλίου 2020, Φλώρινα
Οι χριστιανοί ζουν «εν σοφία», εάν ζουν κατά το Ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είναι «η σοφία του Θεού» (A’ Κορ. 1. 24,30). Έξω απ’ Αυτόν υπάρχει «η των αφρόνων ανθρώπων αγνωσία» (Α’ Πέτρ. 2. 15).
Οτιδήποτε δεν είναι από το Χριστό, ο Οποίος είναι η μόνη και αληθινή και αιώνια σοφία, πράγματι είναι και μωρία και ανοησία. Και οι άνθρωποι γίνονται ανόητοι και παράφρονες από την αμαρτία και τα πάθη. Στην ουσία της η αμαρτία είναι η κύρια παραφροσύνη της ανθρώπινης ψυχής. Η φιλαμαρτησία είναι πάντοτε παραφροσύνη της ψυχής εμπρός στο Θεό. Μόνο η αγάπη για το Χριστό γεμίζει την ανθρώπινη ψυχή με την ένθεη σοφία.
Μόνο όταν ζουν «εν σοφία» οι άνθρωποι επωφελούνται το χρόνο της ζωής τους που τους δόθηκε από το Θεό, «τον καιρόν εξαγοραζόμενοι». Με την αμαρτία και τα πάθη σκορπίζουμε το θεόσδοτο χρόνο, τον παραδίνουμε στο θάνατο και στην παραφροσύνη του κακού. Ο χρόνος της ζωής μας μάς έχει δοθεί για να κερδίσουμε την αθανασία και την αιώνια ζωή. Αλλά μόνο ζώντας «εν σοφία», δηλαδή με το Χριστό, «εξαγοράζομεν» το χρόνο μας, που έχει και αυτός δημιουργηθεί από το Θεό Λόγο και για χάρη του Θεού Λόγου (πρβλ. Ιω. 1. 3. Κολ. 1. 16). Η λογικότητα του χρόνου συνίσταται στο να υπηρετεί το Θεό Λόγο, τον Κύριο Ιησού Χριστό, να οδηγεί και να παραδίνει σ’ Αυτόν καθετί που έχει και φέρνει μέσα του. Ο χρόνος μάς έχει δοθεί, για να τον μεταβάλλουμε σε αιωνιότητα ζώντας «εν σοφία», δηλαδή εν Χριστώ και διά του Χριστού. Με τη λογικότητά του ο χρόνος εισήλθε στο θεανθρώπινο σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία, και εκεί βρήκε την αιώνια καταξίωσή του και τη θεία του πραγμάτωση. Διαμέσου των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών στο χώρο της Εκκλησίας ο χρόνος μεταβάλλεται σε αιωνιότητα. Διότι η Εκκλησία είναι το θαυματουργό θείο εργαστήριο στο οποίο το χρονικό μεταβάλλεται σε αιώνιο, το θνητό σε αθάνατο και το πεπερασμένο σε άφθαρτο.
Στην ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Χριστού ερχόμαστε μόνο με την «κοινωνία συν πάσι τοις αγίοις», μόνο με την καθολική ζωή «συν πάσι τοις αγίοις», με την υπέρτατη χειραγωγία των αγίων Αποστόλων, Προφητών, Ευαγγελιστών, Πατέρων, Ποιμένων και Διδασκάλων. Και αυτούς τους οδηγεί και τους χειραγωγεί το Πανάγιο Πνεύμα, από την Πεντηκοστή και πέρα διαμέσου των αιώνων μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Εν τω Αγίω Πνεύματι και από Αυτό υπάρχει και η ενότητα της πίστεως και η επίγνωση «του Υιού του Θεού», του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Κάθε ειλικρινής και αληθινή πίστη στο Χριστό και επίγνωση του Χριστού δίνεται από το Πνεύμα της Αληθείας, το Οποίο μας οδηγεί εις «πάσαν την αλήθειαν» τη μόνη και μοναδική (Πρβλ. Ιω. 16, 13′ 15, 26′ 14, 26).
Το Άγιο Πνεύμα ενώνει την αίσθησή μας με την καθολική καρδιά της Εκκλησίας και την επίγνωσή μας του Χριστού με την καθολική επίγνωση που έχει η Εκκλησία για το Χριστό. Το σώμα της Εκκλησίας είναι ένα και έχει «μίαν καρδίαν» (Πράξ. 4, 32). Σ’ αυτή τη μία καθολική καρδιά της Εκκλησίας —τη μία καθολική ψυχή της Εκκλησίας — εισερχόμαστε και ενωνόμαστε με τους Αγίους με την ενέργεια της χάρης του Αγίου Πνεύματος, και μάλιστα ταπεινώνοντας το νου μας εμπρός στον άγιο καθολικό νου της Εκκλησίας, το πνεύμα μας εμπρός στο Άγιο Πνεύμα της Εκκλησίας.
Και έτσι αποκτούμε μέσα μας την άφθαρτη αίσθηση και επίγνωση, ότι είμαστε κοντά σε όλους τους αγίους Αποστόλους, Προφήτες και Δικαίους, ότι έχουμε μία και την ίδια πίστη «εν Χριστώ Ιησού». Την ίδια πίστη και την ίδια επίγνωση εν Κυρίω.
Η χριστιανική ζωή, η ζωή εν Χριστώ, στην Εκκλησία Του, είναι καινή ζωή και καινός τρόπος ζωής: όλος ο άνθρωπος ζει διά του Θεού και εν τω Θεώ. Πράγματι, αυτή είναι αιώνια ανθρώπινη ζωή, ζωή θεία, τέλεια, που έχει αναρίθμητες βαθμίδες. Εδώ ο άνθρωπος γνωρίζει το Θεό και την αλήθεια του Θεού και ζει εν αυτή και γι’ αυτήν. Εδώ ο άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του και πολιτεύεται ως ύπαρξη θεοειδής, αθάνατη και αιώνια.
Σε αντίθεση βρίσκεται η άθεη ζωή, η ζωή έξω από το Χριστό και το χριστιανισμό. Όλη ρέει «εν ματαιότητι του νοός» του ανθρώπινου. Όσοι δεν γνωρίζουν το Θεό, αναζητούν τη ζωή και όλες τις δυνάμεις της από το δικό τους και με το δικό τους νου τον ανθρώπινο.
Αλλά ο ανθρώπινος νους δεν περιέχει «εν εαυτώ» ούτε την πανγνωσία ούτε την υπε-δύναμη, για να μπορέσει να εφοδιάσει τον άνθρωπο με αυτές τις αλήθειες και με αυτές τις δυνάμεις, που του είναι απαραίτητες για μια γνήσια ζωή «εν δικαιοσύνη και αληθεία και αγαθότητι»· και πολύ λιγότερο για μια αθάνατη και αιώνια ζωή. Ο ανθρώπινος νους περιέχει μέσα του λογισμούς, νοήματα, ιδέες. Αλλά αυτά είναι σκιές και φαντάσματα, ώσπου να πληρωθούν με το Θεό και τη θεία Αλήθεια.
Μακριά από τη ζωή με τον Θεό παντού είναι θάνατος, λήθαργος, θνητότητα, σκοτάδι. Γι’ αυτό υπάρχει και η αδράνεια της διάνοιας για κάθε υγιή δράση. Η διάνοια χωρίς τον Θεό ψυχορραγεί, θανατώνεται και πεθαίνει. Και έρχεται η «πώρωσις της καρδίας» στους άθεους. Καρδιά στην οποία δεν υπάρχει Θεός είναι σαν την πέτρα· δεν αισθάνεται τίποτε όπως πρέπει, ούτε όσο πρέπει. Όλη η αίσθηση του ανθρώπου έχει στεγνώσει ολοκληρωτικά, είναι ρηχή, μυωπική, φοβισμένη και ανάπηρη. Και στην «εσκοτισμένην» διάνοια των αθέων όλες οι σκέψεις στεγνώνουν και απομένουν χωρίς ζωή και ψυχή και δύναμη. Μόνο με την εν Θεώ πολιτεία «ζωούται» η καρδιά με την αληθινή ζωή και γίνεται θείο εργαστήριο, το οποίο αδιάκοπα παράγει αθάνατα αισθήματα, άγια, καθαρά, και αισθάνεται και διαισθάνεται την αλήθεια του Θεού και για τους ανθρώπους και για τα πράγματα.
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς († 1979)
(Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, Οδός Θεογνωσίας, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 1985,σσ. 308-310,291,292,297
