Κοπή βασιλόπιτας Ενορίας

Μαρία: Το όνομα της Παναγίας είναι χαραγμένο στην καρδιά και στο μυαλό όλων. Έχουν γραφτεί δεκκάδες τραγούδια που υμνούν το όνομά της. Έχετε αναρωτηθεί, όμως, για ποιο λόγο ονομάστηκε η Παναγία Μαρία;

Τί λέει άραγε η εκκλησιαστική γραπτή παράδοση για το πώς η Παναγία έλαβε το όνομα Μαρία;

Μ εμφανίζει τη Μαριάμ, αδελφή του προφήτου Μωϋσή, (βλέπε Έξοδ. κεφ. 15),
Α την προφήτιδα Άννα, μητέρα του Σαμουήλ (Α’ Βασιλ. κεφ. 1),
Ρ την ωραιότατη Ραχήλ (Γένεσ. κεφ. 29),
Ι την ανδρειοτάτη Ιουδήθ (βλ. σχετ. βιβλίο)
Α τη φρονιμότατη Αβιγαία (Α’ Βασιλ. κεφ. 25).

Ακόμα, όλα τα γράμματα της λέξεως Μαρία σημειώνουν την εξής σωτηριολογική φράση: «Μόνη Αύτη Ρύεται Ιού Απαντας Μισοκάλου» (ΜΑΡΙΑΜ).

Άρα θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε ως εξής:

Μ-αριάμ, για την αγνότητά της,
Ά-ννα(Θεία Χάρη), για την υπομονή της.
Ρ-αχήλ(αμνάδα), για την ομορφιά της,
Ι-ουδήθ, για την ανδρειοφροσύνη & την πίστη της,
Α-βιγαία(πηγή χαράς), για την ταπείνωση & τη σωφροσύνη της,

Ας δούμε όμως και μια μικρή ανάλυση από απόσπασμα άρθρου του Πρωτοπρ. ΚΩΝ. ΦΙΟΡΑΚΗ :
[…]Το όνομα της Παναγίας μας είναι Μαρία. Στό όνομα της, κατά τρόπο παράδοξο, ενεργούν τρία κύρια στοιχεία. Η δύναμη, η σοφία, και η αγαθότητα.

Το όνομα Μαρία λένε ορισμένοι Πατέρες, ότι προέρχεται από το εβραϊκό όνομα Άϊα,που σημαίνει Κύριος, εδώ Κυρία. Η Κυρία Θεοτόκος σαν μητέρα του Χριστού έχει,λένε, την τελειότητα της δυνάμεως, θεμέλιο της κυριότητος είναι η δύναμη, που κυριεύει πάντων των κτισμάτων σαν «η των ουρανών υψηλότερα και πάσης κτίσεως τιμιωτέρα…».

Μην ξεχνούμε, ότι δεν ήταν καθόλου εύκολος ο ρόλος της και, μάλιστα, μέσα στα στενά όρια του χωριού της Ναζαρέτ. Αρραβωνιασμένη με τον Ιωσήφ βρίσκεται έγκυος. Φορτίο βαρύ, δυσκολίες ανείπωτες.Αλλά η όλη συμπόρευση της με τον Ιησού Χριστό την οδηγούν σε αρκετές δυσκολίες και δοκιμασίες, αποκορύφωμα των οποίων υπήρξε η πικρία του σταυρικού θανάτου του Υιού της. Όλα αυτά ήταν, ασφαλώς, καταστάσεις, που ήθελαν περισσή δύναμη.

Η Μαρία οπλίστηκε από τον θεό με τέτοια δύναμη,η οποία ξεπερνούσε τα όρια της ανθρωπινής αντοχής,για να σηκώσει το φορτίο αυτό.Αλλά και ο ρόλος της σαν Μητέρας του Χριστού, αλλά και μητέρας όλου του κόσμου απαιτούσε σοφία. Το όνομα Μαρία ερμηνεύεται ως φωτισμός. Ο φωτισμός χρειάζεται την άνωθεν σοφία. Η λέξη σοφία ετυμολογείται από το «σώον φως», που είναι κατά τον Σολομώντα «απαύγασμα αϊδίου φωτός», γι’ αυτό το όνομα Μαρία εμπεριέχει την τελειότητα της σοφίας.

Ο Χριστός από το ύψος του Σταυρού μας την κληροδότησε ακριβή μας μητέρα. Να θυμηθούμε, ότι από το ύψος του Σταυρού Του είπε τις γεμάτες νόημα λέξεις, όπως τις σημειώνει ο ευαγγελιστής και που δείχνουν τον καινούργιο ρόλο της σαν Μητέρα μας: «Ιησούς ουν ιδών την μητέρα και τον μαθητήν παρεστώτα όν ηγάπα, λέγει τη μητρίαυτού· γύναι, ίδε ο υιός σου, είτα λέγει τω μαθητή· ίδε η μήτηρ σου» (Ιωάν. 19, 26-27). Τέλος, το όνομα Μαρία ερμηνεύεται, σαν πέλαγος. Ο άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων σημειώνει, ότι στη λατινική γλώσσα η θάλασσα ονομάζεται mare και το πέλαγος marea.

To πέλαγος και, γενικά, η θάλασσα αποτελούν σύμβολο της αγαθότητας και της χάριτος του θεού. Την αγαθότητα έχει στην καρδιά της η Παναγία, η οποία, παρά την πίκρα, που της προξενεί το πλήθος των αμαρτιών μας, προστρέχει στη κάθε μας ανάγκη.Με το να λάβει, λοιπόν,η Παναγία το όνομα Μαρία, πήρε και όσα σήμαινε το όνομα αυτό.

Δύναμη για να γίνει η Μητέρα του θεού και στη συνέχεια η Μητέρα ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους.

Σοφία χρειάζεται, για να μπορεί να ενώνει και να συμφιλιώνει τα ουράνια με τα επίγεια. Αγαθότητα, ώστε με τις πνευματικές της δωρεές και χάριτες να μεταδίδει σε όλα τα κτίσματα, ουράνια και επίγεια την αγαθότητα του Υιού και θεού της.

Με τα γράμματα, που συνιστούν τη λέξη Μαρία, υποδηλώνονται και κάποια άλλα χαρακτηριστικά γυναικεία ονόματα της Παλαιάς Διαθήκης με σημαίνοντα ρόλο στο σχέδιο του θεού, αλλά και συμβολικά κατηγορήματα σωτηριολογικού περιεχομένου.

Έτσι στο Μ εμφανίζει τη Μαριάμ, αδελφή του προφήτου Μωϋσή, (βλέπε Έξοδ. κεφ. 15), στο Α την προφήτιδα Άννα, μητέρα του Σαμουήλ (Α’ Βασιλ. κεφ. 1), στο Ρ την ωραιότατη Ραχήλ (Γένεσ. κεφ. 29), στο Ι την ανδρειοτάτη Ιουδήθ (βλ. σχετ. βιβλίο) και στο Α τη φρονιμότατη Αβιγαία (Α’ Βασιλ. κεφ. 25). Ακόμα, όλα τα γράμματα της λέξεως Μαρία σημειώνουν την εξής σωτηριολογική φράση: «Μόνη Αύτη Ρύεται Ιού Απαντας Μισοκάλου» (ΜΑΡΙΑΜ).Η Παναγία μας δείχνει τη μεταμορφωτική πορεία μας μέσα στο χώρο της Εκκλησίας.

Όλα εκφράζουν τη βεβαιότητα, ότι η Μητέρα του Χριστού και δική μας Μητέρα είναι το κέντρο όλης της δημιουργίας. Το πρόσωπο με το οποίο εκφράζεται όλος ο κόσμος του θεού, ως ο τύπος και η απαρχή της αγιασμένης κτίσεως και μεσιτεύει διηνεκώς για όλους μας και ενεργεί για τη σωτηρία των ανθρώπων.

Είναι «η κόσμον ευλογούσα, τα σύμπαντα αγιάζουσα· τοις κάμνουσιν άνεσις, τοις πενθούσι παράκλησις, τοις νοσούσιν ίασις, τοις χειμαζομένοις λιμήν, τοις αμαρτάνουσιν άφεσις, τοις λυπουμένοις ευμενές παραμύθιον, πάσι τοις αιτούσι ετοίμη βοήθεια».

Πηγή: dogma.gr

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του σύγχρονου ανθρώπου είναι η επιφύλαξη, ο δισταγμός, ο φόβος να πάρει αποφάσεις. Κι αυτό, βεβαίως, δεν οφείλεται στο ότι δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του. Αντιθέτως, ο ατομιστής άνθρωπος του 21ου αιώνα έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του· κι όσο κι αν δεν το ομολογεί, πρακτικά τον έχει θεοποιήσει.

Τότε, γιατί διστάζει; Γιατί δεν αποφασίζει, αλλά παρατηρεί την εξέλιξη των πραγμάτων; Από φόβο! Από φόβο μην τυχόν και χάσει κάποια καλύτερη ευκαιρία από αυτήν που τη δεδομένη στιγμή έχει μπροστά του.Διστάζει και δεν αποφασίζει, μην τυχόν και χάσει κάτι ανώτερο που ενδέχεται να προκύψει, ή ακόμη δεν έχει αντιληφθεί. Η δυνατότητα των επιλογών που προσφέρονται στην εποχή μας είναι τόσο μεγάλη που πλησιάζει το άπειρο. Ίσως, πρώτη φορά στην ιστορία η ανθρώπινη ελευθερία, το δικαίωμα του ανθρώπου να επιλέγει, δεν καταλύεται από περιορισμούς, αλλά από την υπερπροσφορά των επιλογών που «μπλοκάρουν» την απόφαση.

Τι συμβαίνει όταν ο άνθρωπος -είτε επειδή διστάζει, είτε επειδή δεν θέλει, είτε επειδή δεν μπορεί- δεν παίρνει αποφάσεις; Κυλάει ο χρόνος της ζωής, οι ευκαιρίες χάνονται και ο ίδιος ο άνθρωπος «βαλτώνει». Βυθίζεται στο τέλμα της στασιμότητας κι αυτό είναι ο,τι χειρότερο, ιδίως για την πνευματική ζωή. Φοβούμενος ν’ αποφασίσει, ουσιαστικά φοβάται την ευθύνη που η όποια απόφαση συνεπάγεται, γι’ αυτό και επιφυλάσσεται, με αποτέλεσμα να μη συμμετέχει στην ίδια του τη ζωή. Τελικά, καταντά παθητικά ν’ αποδέχεται «όσα έλθουν κι όσα πάνε», καταλήγοντας απλός θεατής της ιστορίας, τη στιγμή που έχει πλασθεί για πρωταγωνιστής.

Η προετοιμασία των εργατών του Ευαγγελίου

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή παρουσιάζει ένα επεισόδιο στη μακρά σειρά της προετοιμασίας των εργατών του Ευαγγελίου. Περιγράφει την κλήση των πρώτων Μαθητών και Αποστόλων και τον τρόπο με τον οποίο αυτοί ανταποκρίθηκαν. Εστιάζει όμως στην απάντηση των μαθητών στην πρόσκληση του Χριστού μας να τον ακολουθήσουν, αποσιωπώντας τα όσα προηγουμένως είχαν διαμειφθεί.

Και το τι είχε γίνει προηγουμένως δεν μας το λέει το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, από όπου η σημερινή περικοπή, αλλά το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, για να καταφανεί ότι τα Ευαγγέλια, αν και τέσσερα και γραμμένα σε διαφορετικούς τόπους, χωρίς δυνατότητα συνεννοήσεως των συγγραφέων τους, δεν αντιφάσκουν μεταξύ τους, αλλά συμπληρώνουν στις πληροφορίες τους το ένα το άλλο, μιάς που ο κάθε Ευαγγελιστής, χρησιμοποιώντας το προσωπικό του ύφος και στοχεύοντας σε διαφορετικό κύκλο αναγνωστών, γράφει παρουσιάζοντας διαφορετική πλευρά του ίδιου προσώπου, του Θεανθρώπου Ιησού!

Τι είχε συμβεί προηγουμένως που δεν το περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αλλά το καταγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης; Μετά τη Βάπτιση του Κυρίου από τον Πρόδρομο Ιωάννη, ο ίδιος ο Ιωάννης διακριτικά έσπευσε να συνδέσει τους μαθητές του με τον Χριστό. Έτσι, υπέδειξε στον Ανδρέα και τον Ιωάννη να εγκαταλείψουν τον ίδιο και να στραφούν προς τον Χριστό. Τον πλησίασαν τότε και του υπέβαλαν τη γνωστή ερώτηση «ραββί, που μένεις;», για να λάβουν την απάντηση ότι οι αλεπούδες και τα πετεινά του ουρανού έχουν τις φωλιές τους, ο ίδιος όμως ο Χριστός δεν έχει «που την κεφαλήν κλίναι».

Και δόθηκε αυτή η απάντηση για να ξεκαθαριστεί από την αρχή ότι η ζωή με τον Χριστό για τους Μαθητές και Αποστόλους του δε θα ήταν ζωή ανέσεων, αλλά μόχθων και κινδύνων. Ουσιαστικά γίνεται μια πρόταση και ταυτόχρονα υπογραμμίζονται οι δυσκολίες. Κι ολ’ αυτά γίνονται με τέτοια ειλικρίνεια και τόσο σεβασμό στην ανθρώπινη ελευθερία, ώστε να μην υπάρχει υποψία χειραγώγησης των Μαθητών, ούτε καν απόπειρα «καλοπιάσματός τους».

Η γνωριμία με τον Χριστό

Τι συμβαίνει μετά; Μετά οι Μαθητές επιστρέφουν στις οικογένειές τους. Ασχολούνται με τις δουλειές τους. Εργάζονται για τον βιοπορισμό τους. Ταυτόχρονα, ολ’ αυτά δουλεύουν μέσα στην ψυχή τους. Τα συλλογίζονται, τα μετρούν, τα σκέπτονται… Θεριεύει ο πόθος, όχι συναισθηματικά κι επιπόλαια, αλλά συστηματικά κι ενσυνείδητα. Έχει πέσει ο σπόρος στο χωράφι της ψυχής και περιμένει την ώρα που θα βλαστήσει. Με άλλα λόγια, δημιουργείται στην ψυχή η υποδομή και αναμένεται η ευκαιρία.

Και η ευκαιρία δεν είναι άλλη από την ίδια την πρόσκληση του Χριστού μας. Την πρώτη φορά, χωρίς να τους διώξει, δεν τους κράτησε δίπλα του, αλλά τους έδωσε τον χρόνο με ησυχία να σκεφθούν, ώστε ώριμα ν’ αποφασίσουν. Τώρα τους αναζητά ο ίδιος και τους προσκαλεί ευθέως. «Ευθέως» ανταποκρίνονται κι αυτοί! Επιδεικνύουν, όχι έναν επιφανειακό ζήλο ή έναν επιπόλαιο ενθουσιασμό, αλλά πίστη και υπακοή. Ακούγοντας το κέλευσμα του Διδασκάλου, δεν αναβάλλουν, ούτε καν αργοπορούν, αλλά ως έτοιμοι από καιρό, αφήνουν να εκδηλωθεί και ν’ ανθίσει αυτό που ζημωνόταν και ετοιμαζόταν στην καρδιά τους. Και με πρωτοφανή αποφασιστικότητα εγκαταλείπουν τα πάντα για να γίνουν «αλιείς ανθρώπων».

Η έκβαση της όποιας απόφασης εξαρτάται από την προετοιμασία για τη λήψη της, από την ωριμότητα στην επεξεργασία της, από την εμμονή στην εφαρμογή της. Η μέθοδος του Χριστού για να θεμελιώσει μια σταθερή απόφαση στους Μαθητές του, είναι η μέθοδος της Εκκλησίας στην πρόσκλησή της προς τον κάθε άνθρωπο για να πάρει την απόφαση της συνειδητής πνευματικής ζωής. Η γνωριμία με τον Χριστό δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται από επιπολαιότητα ή επιφυλακτικότητα. Ο Χριστός διεκδικεί την επίγνωση, την ωριμότητα και τη σταθερότητα στην απόφασή μας να τον ακολουθούμε.

Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμος

πηγή: www.agiazoni.gr