Την Τρίτη 22/1/2019 στις 18.00 μπορείτε να παρακολουθήσετε την ρωσική ταινία με τίτλο “Ο τσάρος” που θα προβληθεί στην Ενορία μας (με ελληνικούς υπότιτλους).
Related Posts

Να μην ταυτίζουμε το παιδί με τις πράξεις του
Τα παιδιά, αλλά και οι μεγάλοι, θέλουν να τους καταλάβουμε. Αυτό ζητάμε σήμερα όλοι και το πετυχαίνουμε, μόνο όταν μπορέσουμε να μπούμε στη θέση του άλλου. Τότε θα αντιληφθούμε και θα αξιολογήσουμε καλύτερα τα προβλήματά τους, αλλά και τις ελλείψεις τους, τα ελαττώματά τους και τα λάθη τους, και θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για τη θεραπεία τους.
Ο καλύτερος τρόπος, μας λένε οι ειδικοί, για να γιατρέψουμε το παιδί – αλλά και οποιονδήποτε άλλο – είναι να μην το ταυτίσουμε με τα ελαττώματά του αλλά να τα αγνοήσουμε, για να μην το πληγώσουμε. Αυτό το πετυχαίνει κανείς με την αγάπη, καλύτερα μάλιστα το πετυχαίνει η μητέρα, γιατί καθώς είναι από τη φύση της πλασμένη με περισσότερη υπομονή και αντοχή, με περισσότερη ευελιξία, ξέρει και πιο εύκολα να παραβλέπει, να δικαιολογεί, να υποχωρεί, να συγχωρεί· και αυτή η αγάπη είναι που δεν πληγώνει το παιδί.
Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνουμε μια ιδιαίτερη προσπάθεια να ξεχωρίσουμε την πράξη από εκείνον που την κάνει. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί έχουμε την τάση να δίνουμε ορισμένες ονομασίες στο παιδί: π.χ. κλαψιάρης, αφηρημένος, ψεύτης κλπ. Πρέπει πάρα πολύ να προσέχουμε να μην ταυτίζουμε τις ενέργειες του παιδιού, τα σφάλματά του, ένα κακό που έχει, με το ίδιο το παιδί, γιατί αυτό βαραίνει πολύ την ψυχούλα του μικρού ιδιαίτερα παιδιού. Το παιδί κλαίει, αλλά δεν πρέπει αυτό να μας κάνει να το «βαφτίσουμε», να του βάλουμε δηλαδή την ετικέτα του κλαψιάρη. Ή μπορεί να πει ένα ψέμα, αλλά δεν πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να πούμε: «Είσαι ψεύτης». Να μην ταυτίζουμε ποτέ το παιδί με κάτι κακό που κάνει.
Κατά βάθος κάθε άνθρωπος είναι καλός. Ο Θεός έπλασε «καλά λίαν» (Γεν. 1:31) όλα τα κτίσματα, όλα εκείνα που βγήκαν από τα χέρια του. Κατά βάθος λοιπόν ως φύση κάθε άνθρωπος είναι «καλός λίαν», αλλά επειδή μπήκε το κακό μέσα του, αλλοιώθηκε ο άνθρωπος. Το κακό όμως είναι παράσιτο, και στους μεγάλους και στους μικρούς. Μερικές φορές στα μικρά παιδιά βλέπουμε το όποιο κακό έχουν, το ελάττωμα, την αδυναμία τους, σαν να βγαίνει μέσα από τα έγκατα της υπάρξεώς τους. Δεν είναι έτσι. Το βαθύτερο είναι της υπάρξεως του ανθρώπου είναι «καλό λίαν». Ό,τι κακό κι αν εκδηλώνει, όποιο ελάττωμα κι αν έχει, είναι σαν ένα παράσιτο, σαν κάτι που είναι απ’ έξω, σαν κάτι που μπορεί κάποια μέρα να το αποσπάσει κανείς και να το πετάξει, και η φύση η ανθρώπινη να απαλλαγεί από αυτό, να παραμείνει δηλαδή χωρίς αυτό.
Ας το έχουν αυτό υπ’ όψιν τους οι γονείς και να προσέχουν να μην τα στολίζουν έτσι αβασάνιστα τα παιδιά με κοσμητικά επίθετα.
Το θέμα είναι να βοηθήσουμε εμείς το παιδί με τη στάση μας, ώστε να καταλάβει ότι το εκτιμούμε κατά βάθος και συγχρόνως ανεχόμαστε το ελάττωμά του, με την έννοια ότι έχει μεν το ελάττωμα αυτό, αλλά θα το ξεπεράσει σιγά-σιγά. Αυτό ανακουφίζει πολύ το παιδί· φεύγει όλο εκείνο το βάρος που αισθάνεται, όταν ταυτίζουμε το κακό με την ίδια την ύπαρξή του. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι επικροτούμε και επιβραβεύουμε το ελάττωμα. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται να συμβεί.
Ο άνθρωπος, ό,τι και αν είναι, έχει μεγάλη αξία. Είναι άνθρωπος που πλάστηκε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού» (Γεν. 1:26), και αυτό χρειάζεται να το ανακαλύπτουν ανά πάσα στιγμή η μητέρα, ο πατέρας στην ψυχή του παιδιού, και τότε θα είναι και οι σχέσεις τους πιο ομαλές και πιο αρμονικές.
Γερόντισσα Φιλοθέη

Ο πειρασμός της αυτοδικίας και ο νόμος της συγχώρεσης
Από τη χρονική στιγμή που ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από το Θεό μεθυσμένος από τη θανατηφόρα ηδονή της εωσφορικής αυτοθεώσεως, και από τότε που ο Κάιν εφόνευσε τον αδελφό του Άβελ υποκινούμενος από το φθόνο και τη ζήλεια, μέχρι σήμερα, και μέχρι τη συντέλεια του αιώνος τούτου, «η κακία ακολουθεί την ανθρώπινη φύση όπως η σκουριά το χαλκό και η ακαθαρσία το σώμα», μας διδάσκει ο καθηγητής της ερήμου, Μέγας Αντώνιος.
Η ανθρώπινη φύση παραμένει η ίδια. Αν και έχουμε επιτύχει μεγάλα τεχνολογικά επιτεύγματα όμως «το σκότος της κολάσεως αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της όλης υπάρξεως του ανθρώπου», καθώς «η γήινη ατμόσφαιρα αποπνέει οσμή αίματος. Όλος ο κόσμος τρέφεται καθημερινά με ειδήσεις για φόνους ή βασανιστήρια των ηττημένων σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις. Τα σκοτεινά νέφη του μίσους καλύπτουν από τα μάτια μας το Ουράνιον Φως. Μόνοι τους οι άνθρωποι δημιουργούν για τον εαυτό τους την κόλασή τους..», αναφέρει ένας μεγάλος σύγχρονος πνευματικός πατέρας, ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ.
Η ζοφερή αυτή πραγματικότητα αποτυπώνεται καθημερινά μέσα στις κοινωνικές μας σχέσεις οι οποίες συχνά μάς επιφυλάσσουν δυσάρεστες εκπλήξεις. Η προδοσία, η αδικία, το ψέμα και η εξαπάτηση αποτελούν ενέργειες που μπορεί να γκρεμίσουν τον κόσμο μας. Ο πόνος και η απελπισία που βιώνουμε από τους συνανθρώπους μάς κατακλύζουν με συναισθήματα θυμού, μίσους και εκδίκησης που είναι πολύ δύσκολο να μας αποχωριστούν για πολύ καιρό, πολλές φορές ακόμα και για χρόνια. Ίσως σε έχουν αδικήσει στην εργασία σου, σε έχουν εκμεταλλευτεί, δεν σου απέδωσαν αυτό που δικαιούσαι. Άνθρωποι κακότροποι σε ελοιδόρησαν, σε εχλεύασαν! Πόσες φορές μάς έχουν συκοφαντήσει, διέδωσαν ψευδείς ειδήσεις για το πρόσωπό μας, ενίοτε μας γελοιοποίησαν, μας ειρωνεύτηκαν! Και το χειρότερο όλων βέβαια, όπως δυστυχώς πληροφορούμεθα από τα Μ.Μ.Ε., πολλοί πράττουν βαρύτατα εγκλήματα εναντίον συνανθρώπων μας όπως φόνους, βιασμούς και άλλα θανάσιμα αμαρτήματα. Όταν βιώνουμε αυτές τις πράγματι άθλιες συμπεριφορές, το πρώτο που έρχεται ενστικτωδώς στο μυαλό μας είναι η εκδίκηση και η ανταπόδοση. Μάλιστα, πολλές φορές, η κοινή γνώμη συνηγορεί υπέρ της αυτοδικίας και της εκδίκησης σε ιδιαίτερα ειδεχθή εγκλήματα.
Οι άνθρωποι είναι πιο πρόθυμοι να ανταποδώσουν το κακό παρά το καλό που τους έκανες, αφού η ευγνωμοσύνη είναι βάρος, ενώ η εκδίκηση είναι ευχαρίστηση, επισημαίνει ένας ρωμαίος ιστορικός, ο Τάκιτος (55-120μ.Χ.). Αυτοδικία και εκδίκηση είναι η ανταπόδοση κάποιου κακού ή η απολαβή ικανοποίησης για κάποια ζημιά. Συναντιέται στα πρώτα βήματα όλων των πολιτισμών και των κοινωνιών. Ακόμη και σήμερα συναντάται εκεί κυρίως που το μορφωτικό επίπεδο είναι χαμηλό. Η εκδίκηση δεν πρέπει να συγχέεται με τη νόμιμη άμυνα, διότι πρόκειται για ενσυνείδητη επίθεση με το σκοπό ανταπόδοσης σ’ αυτόν που μας προσβάλλει. Η εκδίκηση διακρίνεται σε προσωπική και σε ομαδική (ιταλ. vendetta, ελλ. γδικιωμός). Στην ατομική εκδίκηση έχουμε άτομο εναντίον ατόμου, στην ομαδική έχουμε οικογένεια εναντίον οικογένειας, φυλή εναντίον φυλής. Η εκδίκηση αίματος θεωρείται ιερή υποχρέωση και υπήρξε εθιμική σ’ όλες τις πρωτόγονες κοινωνίες. Πίσω από την ομαδική εκδίκηση, υπάρχουν οργανωμένες οικογένειες ή φυλές, στις οποίες υπάρχει η ομαδική τιμή. Έτσι κάθε προσβολή σε βάρος ενός μέλους θεωρείται ευθεία προσβολή σε βάρος της ομάδας στην οποία το θύμα ανήκει.
Αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής, Δρ. Θεολογίας
Πηγή: Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος