Η επιλογή του δρόμου της ζωής είναι ασφαλώς σημαντικό πράγμα και πρέπει με σοβαρότητα να την αντιμετωπίσει κανείς. Δεν είναι όμως το παν. Γιατί είτε επιλέξει κανείς να κάνει οικογένεια είτε επιλέξει την αφιερωμένη ζωή του καλόγερου κάνει επιλογή ενός δρόμου.
Το ζητούμενο δεν είναι ο δρόμος, αλλά ο Χριστός. ᾽Εκείνος είναι και ο δρόμος και το τέρμα του δρόμου. “Τα πάντα και εν πάσι Χριστός” που λέει και ο μεγάλος απόστολος. Κι αυτό σημαίνει ότι αν έχουμε ᾽Εκείνον ενώπιόν μας πάντοτε, δηλαδή αν η καθημερινή προτεραιότητά μας είναι πως να σταθούμε στις άγιες εντολές Του ώστε με αγάπη προς Αυτόν να Τον κοινωνούμε στα άγια μυστήρια της ᾽Εκκλησίας μας, δεν έχει και τόση σημασία το είδος του δρόμου που ακολουθούμε.
Μπορεί λοιπόν κάποιος να γίνει καλόγερος, μπορεί να κάνει οικογένεια, μπορεί κι απλώς να μένει, που λέει ο λόγος, στο σπίτι του: αν κρατάει την αγάπη του Χριστού θα σωθεί.
Οπότε δεν πρέπει κανείς να απολυτοποιήσει την επιλογή του δρόμου.
Ακόμη και λάθος επιλογή να κάνει, ενώ δηλαδή είναι φτιαγμένος για οικογένεια να γίνει καλόγερος, ή ενώ του ταιριάζει πιο πολύ η μοναχική αφιέρωση εκείνος να κάνει οικογένεια, δεν σημαίνει ότι θα χάσει, αν πράγματι το επιθυμεί, τον στόχο του. Που θα πεί: ‘Ο προκομμένος άνθρωπος, αυτός που με φιλότιμο αγωνίζεται, όπου και να βρεθεί θα προκόψει.
Όπως το έλεγε ακριβώς ο όσιος της εποχής μας Παΐσιος ο αγιορείτης: «Ο προκομμένος άνθρωπος, σε όποια ζωή και αν βρεθεί, είτε μοναχός είτε λαϊκός, θα κάνει προκοπή πνευματική, γιατί θα εργαστεί φιλότιμα. Ενώ ο άνθρωπος που δεν καλλιεργεί το φιλότιμο που του χάρισε ο Θεός, ανεπρόκοπος θα είναι και στη μία ζωή και στην άλλη».
Πηγή: pgdorbas.blogspot.com
