Related Posts
Ο πλούτος και οι πλούσιοι
Ο μεγάλος πλούτος φανερώνει φτώχεια. Οι άρπαγες πλούσιοι ζουν με την ψευδή πεποίθηση, πως ο κόσμος αυτός είναι ένα διαλυμένο καράβι χωρίς καπετάνιο, δίχως τιμόνι και τιμονιέρη, ένα έρμαιο που βουλιάζει και χάνεται και είναι χρήσιμο μονάχα σε όσους μπορούν να αρπάξουν όσα περισσότερα μπορούν να τα μεταφέρουν στη βάρκα τους.
Όσο περισσότερο πλούτο συλλέγετε, τόσο πιο θλιμμένοι γίνεστε. Όσο περισσότερη γνώση σωρεύετε μέσα σας, τόσο λιγότερο ευτυχείς γίνεστε. Όλα είναι λόγια επιφανειακά, όμως το νόημά τους είναι βαθύ.
Ο πλούτος δεν είναι ζωή, είναι μονάχα ένα υποστήριγμα αυτού του ολιγόχρονου, επίγειου βίου.
Πολλοί, οι οποίοι κυνηγούν τον πλουτισμό, εκφράζουν την ακόλουθη δικαιολογία: «Αφού πλουτίσεις, θα μπορείς τότε να κάνεις έργα αγαθά». Μην τους πιστέψεις γιατί εξαπατούν και τον εαυτό τους αλλά και σένα.
Ο πλούτος είναι ένα μεγάλο αγαθό και ισχυρό όπλο κατά του κακού. Όμως εκείνος ο πλούτος, που είναι πιο ανίσχυρος και από τον σκώρο, δεν αξίζει τίποτα.
Ο πλούτος είναι καλός, όταν μπορεί να μεταβληθεί σε έργο αγαθό.
Ο πλούτος είναι κακό όταν, αντί να προσφέρει ελευθερία στον άνθρωπο, κάνει τον κάτοχό του δούλο.
Ότι είναι δύσκολο για τον πλούσιο να μπει στη Βασιλεία του Θεού, το είπε και ο ίδιος ο Κύριος. Δύσκολο ναι, αλλά όχι και αδύνατο.
Το δόσιμο εκφράζει αυτό που είμαστε.
Τόσο ο φτωχός που επαιτεί όσο και ο πλούσιος που δίδει, αμφότεροι δανείζουν στον Θεό με μόνη την προϋπόθεση, ο φτωχός να επαιτεί στο όνομα του Κυρίου με ταπείνωση και ο πλούσιος να δίδει στο όνομα του Κυρίου και με ευσπλαχνία. Όποιος λαμβάνει, οφείλει να γνωρίζει ότι λαμβάνει εκείνο που είναι του Θεού, και όποιος δίδει, οφείλει να γνωρίζει ότι δίδει εκείνο που είναι του Θεού. Ένα τέτοιο δόσιμο έχει αξία και μία τέτοια λήψη έχει αξία.
Και σε τούτη τη ζωή δεν είναι σπάνιο το να παίρνει κανείς από αυτόν που έχει ελάχιστα και να τα δίδει σε εκείνον που έχει άφθονα. Αυτό είναι μονάχα μια απεικόνιση των όσων συμβαίνουν και στην πνευματική Βασιλεία. Μήπως δεν παίρνει ο πατέρας από τον σπάταλο γιό του τα χρήματα για να τα δώσει στον συνετότερο, ο οποίος γνωρίζει να τα χρησιμοποιεί προς όφελ;oς του; Μήπως από τον μη έμπιστο στρατιώτη δεν αφαιρεί ο διοικητής του τις σφαίρες για να τις δώσει στον καλό και έμπιστο στρατιώτη του;
Ο Θεός δίδει στον καθένα κατά το μέτρο της δυνάμεώς του, σύμφωνα δηλαδή με το πόσο μπορεί ο καθένας να σηκώσει και να χρησιμοποιήσει. Βεβαίως, ο Θεός μοιράζει τις δωρεές Του στους ανθρώπους και κατά το σχέδιο της Οικονομίας Του.
Ακόμα και στις συνήθεις ανθρώπινες περιστάσεις, χαρούμενος είναι εκείνος ο οποίος δίδει το δώρο αλλά και εκείνος που το λαμβάνει. Η δωρεά είναι αγαλλίαση αμφοτέρων των πλευρών. Όσο μεγαλύτερο το δώρο, τόσο πιο μεγάλη και η χαρά. Χαίρεται και ο Θεός όταν δίδει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, και πώς να μη χαρούν οι άνθρωποι που λαμβάνουν; Ο φτωχός που λαμβάνει είναι αυτός που συνήθως χαίρεται περισσότερο από τον πλούσιο που δίδει, και πώς λοιπόν να μη χαίρονται οι πάμφτωχοι άνθρωποι όταν λαμβάνουν τις τεράστιες δωρεές από τον πλούσιο Θεό;
Στους πλούσιους υπενθυμίζουμε το καθήκον τους και τους παρακαλούμε να παράσχουν τη βοήθειά τους σε όσους την αναμένουν. Οι γονείς που έχουν τα παιδιά τους χορτασμένα και καλοντυμένα και μέσα σε δωμάτια ζεστά, ας έχουν υπόψιν πως υπάρχουν παιδιά, των οποίων οι γονείς δεν είναι σε θέση να τους εξασφαλίσουν ούτε την κόρα του ψωμιού, ούτε τα ζεστά ρούχα, ούτε τα στεγνά υποδήματα, ούτε και το άνετο στρώμα, ούτε και το ζεστό δωμάτιο, και ας πράξουν ό,τι μπορούν γι’ αυτά τα παιδιά.
Η ηθική του καθήκοντος είναι η ηθική του δούλου και του σκλάβου.
Η ηθική τής αγάπης είναι η ηθική του ανθρώπου.
Άγνοια καθήκοντος είναι πολύ απλά άγνοια αγάπης.
Η αγάπη χαρίζει, το καθήκον δανείζει.
Η αγάπη ίσταται υπεράνω της διάκρισης καλού και κακού. Το καθήκον είναι η ακούραστη διάκριση του κακού από το καλό.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ( επισκ.Αχρίδος)
Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Αγιοπνευματικές διδαχές για τον Θεό και τους ανθρώπους. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” 2017, σελ. 60, 63, 64.
Με την αγία απλότητα γνωρίζει ο άνθρωπος τα μυστήρια του Θεού
Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτη
–Γέροντα, η μελέτη των βιβλίων και η γνώση βοηθούν να γνωρίσει κανείς τον Θεό;
–Κοίταξε να σου πω∙ όταν εργασθεί κανείς πνευματικά και φθάσει σε μια καλή πνευματική κατάσταση, βλέπει μερικά πράγματα πολύ καθαρά, με τον θείο φωτισμό ,χωρίς να τα έχει γνωρίσει από τα βιβλία. Και μάλιστα τα βλέπει καθαρώτερα από άλλους που έχουν διαβάσει του κόσμου τα βιβλία. Με την εσωτερική του καθαρότητα βλέπει καθαρά πολύ μακριά και πολύ βαθιά, γιατί έχει βγη από την κοσμική τροχιά και κινείται πλέον στην πνευματική τροχιά, στον μυστηριακό χώρο. Όσοι απέκτησαν την εσωτερική απλότητα και καθαρότητα βλέπουν τα υπερφυσικά πράγματα πολύ απλά, σαν φυσικά, γιατί στον Θεό όλα απλά είναι- όπως και ο Ίδιος είναι πολύ απλός, και μας το φανέρωσαν ο Υιός Του επί της γης με την αγία Του απλότητα-και δεν χρησιμοποιεί μεγαλύτερη δύναμη για τα υπερφυσικά και μικρότερη για τα φυσικά, αλλά την ίδια δύναμη για όλα.
–Δηλαδή, Γέροντα, μπορεί ένας άνθρωπος χωρίς πολλή μελέτη να γνωρίσει τα μυστήρια του Θεού;
–Ναι, αν έχη την αγία απλότητα, μπορεί όχι μόνο να γνωρίσει αλλά και να ζήση τα μυστήρια του Θεού. Θυμάστε εκείνον τον πολύ απλό μοναχό που αξιώθηκε να φάη μαζί με τον Χριστό; Πριν γίνη μοναχός, ήταν βοσκός, και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν πώς θα σωθή. Κάποτε πέρασε από τα μέρη του ένας ερημίτης και του είπε: «Αν θέλης να σωθής, να βαδίζης τον ίσιο δρόμο». Αυτός πήρε κατά γράμμα τον λόγο του. Παίρνει λοιπόν ένα δρόμο και τρεις μέρες βάδιζε συνέχεια όλο ίσια, ώσπου τελικά έφθασε σε ένα μοναστήρι. Εκεί ο ηγούμενος, όταν είδε τον πόθο που είχε για την σωτηρία του, τον έκανε αμέσως μοναχό και τον έβαλε να διακονή στην εκκλησία. Μια μέρα, την ώρα που καθάριζε τον ναό, πέρασε ο ηγούμενος και τον συμβούλεψε να κάνη καλά τη δουλειά του. Εκείνος, αφού άκουσε τις συμβουλές ,ρώτησε τον Γέροντα δείχνοντας τον Εσταυρωμένο: «Γέροντα, ποιός είναι αυτός που στέκεται εκεί επάνω; Έχω τόσες μέρες εδώ και δεν κατέβηκε ούτε να φάη ούτε να πιή». Θαύμασε ο ηγούμενος την απλότητά του και του λέει: «Εγώ τον τιμώρησα να στέκεται εκεί επάνω, γιατί δεν έκανε καλά τη δουλειά του». Ο μοναχός τον άκουσε χωρίς να πη τίποτε. Το βράδυ πήρε το φαγητό του και κλείσθηκε μέσα στον ναό. Πήγε κάτω από τον Εσταυρωμένο και Του είπε με πόνο: «Κατέβα ,αδελφέ, να φάμε μαζί». Τότε ο Χριστός κατέβηκε και έφαγε μαζί με τον απλό μοναχό και του υποσχέθηκε ότι θα τον πάρη στο σπίτι του Πατέρα Του, για να ευφραίνεται αιώνια. Πράγματι, μετά από λίγες μέρες ο απλός αυτός μοναχός κοιμήθηκε ειρηνικά. Βλέπετε, τέλεια άγνοια είχε, αλλά τι αξιώθηκε να ζήση, χάρη στην πολλή απλότητα και καθαρότητα που είχε!
Για να αναπαυθεί η Χάρις του Θεού στον άνθρωπο, πρέπει να υπάρχει μέσα του αυτό το άδολο, το καθαρό. Ο Θεός χαρίζεται σε όσους έχουν εξαγνισμένη απλότητα. Όταν προηγηθή η απλότητα και η καθαρότητα, με την θερμή πίστη και την ευλάβεια, φθάνει μετά ο άνθρωπος να έχη θεία γεγονότα και να γνωρίζη τα μυστήρια του Θεού, χωρίς να έχει γνώσεις. Γιατί τότε φιλοξενείται μέσα του η Αγία Τριάδα και με τον θείο φωτισμό που έχει βρίσκει εύκολα τα κλειδιά των θείων νοημάτων και ερμηνεύει το πνεύμα του Θεού πολύ απλά και φυσικά, χωρίς διανοητικό πονοκέφαλο.
Όταν καθαρίσουμε την πονηρή μας καρδιά, «εκ της οποίας εξέρχονται όλα τα κακά», θα γίνουμε καθαρά και ταπεινά δοχεία της θείας Χάριτος και Θα αναπαύεται πλέον μέσα μας η Αγία Τριάδα. Θα εύχομαι κι εγώ για σας, καθώς κι εσείς να εύχεσθε για μένα ,να βοηθήσουν ο Χριστός και η Παναγία να καθαρισθούν οι καρδιές μας, για να δούμε τον Θεό. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Αμήν.
Απόσπασμα από το βιβλίο: “Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου – Πάθη και Αρετές”
