Σήμερα είναι εορτή των Αγίων Πάντων. Οι πατέρες δεν έβαλαν τυχαία την εορτή αυτή στο τέλος της περιόδου του Πεντηκοσταρίου, δηλαδή την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή.
Ο Χριστός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ήρθε στον κόσμο ως άνθρωπος, κήρυξε, σταυρώθηκε, πέθανε, ετάφη, αναστήθηκε, αναλήφθηκε στους ουρανούς και έστειλε το Πνεύμα το Άγιο. Όλα αυτά είναι δεδομένα. Και φυσικά δεν έγιναν απλώς για να έχουμε γιορτές, αλλά έγιναν, για να σωθεί, να αγιάσει ο άνθρωπος.
Η Εκκλησία και οι πατέρες με το να βάλουν την εορτή των Αγίων Πάντων την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή ήθελαν να τονίσουν ότι ναι, όντως έγινε αυτό. Δηλαδή όχι απλώς ήρθε το Πνεύμα το Άγιο, αλλά αγίασε και αγιάζει όλους εκείνους οι οποίοι ήταν και είναι να αγιασθούν.
Δεν αποκλείεται κανένας. Εάν κάποιος μένει έξω από τον αγιασμό, έξω από τη σωτηρία, μένει, διότι μόνος του βγάζει τον εαυτό του, άσχετα αν κάνει τον θρησκευτικό, αν κάνει τον χριστιανό. Το θέμα είναι: Θα σωθείς ή δεν θα σωθείς; Θα αγιάσεις ή δεν θα αγιάσεις;
Μέσα σου σε καίει αυτό το θέμα της σωτηρίας, του αγιασμού, ή απλώς χρησιμοποιείς την όποια χριστιανική διδασκαλία και την όποια χριστιανική αλήθεια, για να βολευτείς στη ζωή;
Όποιος λοιπόν θέλει να αγιασθεί, θα αγιασθεί· όποιος θέλει να σωθεί, θα σωθεί.
Δεν έχουν καημό οι χριστιανοί να ζουν εν Πνεύματι Θεού, να έχουν μέσα τους το Πνεύμα του Θεού, να υπακούουν σ’ αυτό, να κάνουν το θέλημα του Αγίου Πνεύματος, το θέλημα του Χριστού εν Πνεύματι Αγίω. Δεν έχουμε τέτοιο καημό. Πώς έπειτα μπορούμε να είμαστε αληθινοί χριστιανοί;
Θα αγιασθείς, αν σε αγιάσει το Πνεύμα το Άγιο. Θα σωθείς, αν σε σώσει το Πνεύμα το Άγιο. Θα γίνει αλλαγή μέσα σου, αν την κάνει το Πνεύμα το Άγιο. Αλλά όμως από εσένα εξαρτάται να έχεις καημό, να έχεις πόθο, να τα ακούς ότι είναι έτσι, να τα δέχεσαι, να τα σκέφτεσαι έτσι τα πράγματα και να βάζεις κάτω τον εαυτό σου και να μπαίνεις, ας πούμε, σ’ αυτόν τον δρόμο. Ποιος, λοιπόν, δεσμεύει τον εαυτό του;
Ποιος πιστεύει στον Χριστό, ποιος πιστεύει στο Πνεύμα το Άγιο, ποιος πιστεύει στη διδασκαλία της Εκκλησίας και δεσμεύεται; Έτσι να πιστέψεις. Δεσμεύεσαι ότι θέλεις να σε οδηγεί το Πνεύμα το Άγιο; Αυτό θα σε πιστέψει αμέσως, άμα του το πεις. Να το πεις όμως όχι απλώς με λόγια, αλλά να το δείξεις στην πράξη ότι είσαι πρόθυμος. Οπότε, σε ακούει το Πνεύμα το Άγιο, σε πιστεύει, θα σε αναλάβει και εκείνο θα σε οδηγήσει, θα σε φωτίσει, θα σε αγιάσει, θα σε θεώσει.
Όλα λοιπόν έγιναν, ήρθε και το Άγιο Πνεύμα τελικά, ακριβώς για να σωθούν, να θεωθούν οι άνθρωποι. Εάν εμείς δεν είμαστε σ’ αυτόν τον δρόμο, εάν δεν έχουμε αυτόν τον σκοπό, εάν δεν τοποθετούμε τον εαυτό μας σ’ αυτό το τέλος που έχει όλα αυτά, αλλά τον βγάζουμε από έξω και απλώς ασχολούμαστε με τα χριστιανικά πράγματα, τότε τι σημασία έχει για μας η γέννηση του Χριστού, το κήρυγμά του, τι σημασία έχει για μας η σταύρωση, η ανάσταση, η ανάληψη του Χριστού, ο ερχομός του Αγίου Πνεύματος; Τι σημασία έχουν, αν δεν δίνουμε τον εαυτό μας σ’ αυτά; Σαν να μην έχουμε καημό να ενεργήσει το Πνεύμα το Άγιο μέσα στην ψυχή μας.
Η Εκκλησία όμως που τα κάνει όλα καλά και σε τέλειο βαθμό, όρισε και αυτή την εορτή. Έχουμε λοιπόν τη Μεγάλη Εβδομάδα, το Πάσχα, την Πεντηκοστή, έχουμε τις άλλες γιορτές, έχουμε και την εορτή των Αγίων Πάντων. Δεν έγινε όλο το έργο του Θεού, από τη γέννηση του Κυρίου μέχρι και την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, χωρίς αποτέλεσμα. Τρόπον τινά όλα χρειάζονταν, για να γίνει ο καρπός, και ο καρπός υπάρχει.
Ο καρπός είναι να αγιασθούν οι άνθρωποι. Και αγιάζονται από την πρώτη στιγμή και μέχρι σήμερα. Και έτσι έχει νόημα η χριστιανική ζωή, εάν βάζεις τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτόν τον σκοπό και περιμένεις κι εσύ να φέρει το Άγιο Πνεύμα στην ψυχή σου αυτόν τον καρπό· δηλαδή να σε αγιάσει και να σε σώσει.
π. Συμεών Κραγιόπουλος
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “…ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον…”, Β’ έκδ., Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2016, σελ. 323 (αποσπάσματα)
Βρισκόμαστε στη Μόσχα, στη δεκαετία του 1980.
Στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, χτύπησαν την πόρτα στην Εκκλησία. Ήταν μια γριούλα. Και ζητούσε παπά, να πάει να κοινωνήσει έναν άρρωστο.
Ο παπάς ετοιμάστηκε και βγήκε αμέσως μαζί της. Πλησιάζουν σε ένα φτωχό σπιτάκι, τύπου παράγκας…
Η γριούλα ανοίγει την πόρτα και μπάζει τον ιερέα σε ένα δωμάτιο.
Καί να ξαφνικά ο παπάς ευρίσκεται εκεί μόνος με μόνο τον άρρωστο.
Ο άρρωστος του δείχνει με χειρονομίες την πόρτα και σκούζει.
– Φύγε από εδώ! Ποιος σε εκάλεσε; Εγώ είμαι άθεος. Και άθεος θα πεθάνω.
Ο παπάς τα έχασε…
– Μα δεν ήλθα από μόνος μου! Με εκάλεσε η γριά..!
– Ποια γριά; Εγώ δεν ξέρω καμιά γριά..!
Ο παπάς, καθώς στέκει απέναντί του, βλέπει επάνω από το κεφάλι του άρρωστου, μια φωτογραφία με την γυναίκα που τον εκάλεσε.
Του λέει, ενώ του δείχνει το πορτραίτο.
– Να αυτή!
– Ποια αυτή, Ξέρεις, τί λες, παπά;
– Αυτή είναι η μάνα μου. Και έχει πεθάνει χρόνια τώρα!
Για μια στιγμή πάγωσαν και οι δύο. Αισθάνθηκαν δέος. Ο άρρωστος άρχισε να κλαίει…
Καί αφού έκλαψε, ζήτησε να εξομολογηθεί.
και μετά, εκοινώνησε…
Η μητέρα του είχε φροντίσει από τον ουρανό, να του δείξει τον δρόμο της σωτηρίας…
