Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Κατά βάθος το ξέρουμε – το αναγνωρίζουμε τις σπάνιες εκείνες μέρες που δεν έχουμε απολύτως τίποτα να κάνουμε. Που απλά ξαπλώνουμε στα βότσαλα και τα χαϊδεύουμε με τα δάχτυλά μας ή που στεκόμαστε πίσω από το παγωμένο τζάμι, πίνοντας ένα ζεστό τσάι και κοιτάζοντας τα φωτάκια στο απέναντι μπαλκόνι.
Το νιώθουμε, τότε, πραγματικά, πως το πραγματικό μυστικό της ευτυχίας, βρίσκεται στο γνήσιο ενδιαφέρον που δείχνουμε στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας. Στο πώς μυρίζει το κεφάλι του παιδιού μας και στους σκληρούς κόμπους στα δάχτυλα του συντρόφου μας…
Το παρακάτω ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη το περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο – και πραγματικά αυτές τις μέρες που αποχαιρετούμε τον παλιό χρόνο και υποδεχόμαστε τον καινούριο, έχει περισσότερο νόημα από ποτέ να το διαβάσουμε…
Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Η ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» είναι σύντομη και μπορεί να λέγεται παντού. Δεν λέμε την ευχή μία φορά, δύο φορές, τρεις, δέκα, πενήντα, εκατό, χίλιες φορές, δώδεκα χιλιάδες φορές, σαν να μην ακούει ο Θεός, σαν να μη γνωρίζει ο Θεός· όχι. Αλλά εμείς λέγοντας την ευχή, τρόπον τινά, περπατούμε.
Ας πούμε, κτίζει κανείς μια γέφυρα από τη μια άκρη, και στην άλλη άκρη είναι άλλος που κτίζει. Ο πρώτος έχει τον τρόπο να προχωράει πολύ γρήγορα, αλλά είπε στον άλλο απέναντι κάτι να κάνει και αυτός από τη δική του πλευρά, για να ενωθούν οι δύο εργασίες και έτσι να αποτελειωθεί η γέφυρα.
Λέγοντας κανείς την ευχή είναι σαν να μεγαλώνει τη γέφυρα, βάζοντας πετραδάκι-πετραδάκι. Από το ένα μέρος είναι ο Θεός οποίος θα δώσει τη δωρεά· από το άλλο μέρος είμαστε εμείς. Αλλά ο Θεός θέτει όρο: «Θα κάνετε κι εσείς το μερτικό σας, για να φανεί ότι όντως θέλετε, και τότε εγώ θα σας δώσω τη δωρεά».
Μπορούμε να προσευχόμαστε και με δικά μας λόγια. Πολλές φορές, λέγοντας λόγια δικά σου, καλύτερα αφοσιώνεσαι στην προσευχή· αλλά αυτό να είναι απλώς σαν προθέρμανση. Κυρίως θα προσευχόμαστε με τις προσευχές της Εκκλησίας. Υπάρχουν βιβλία, προσευχητάρια, όπου ο καθένας μπορεί να βρει τι προσευχή να κάνει το πρωί, τι προσευχή να κάνει το βράδυ. Αλλά να λέμε και την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», πέρα από το ότι όλη την ημέρα παντού και πάντοτε μπορούμε να τη λέμε.
Να μη μας είναι ένα άχαρο έργο η ευχή· να είναι η αναπνοή μας. Μερικές φορές, καθώς στην πόλη παντού μας πνίγει το νέφος, θέλει να βρει κανείς ευκαιρία να πάει κάπου να αναπνεύσει λίγο καθαρό αέρα και το χαίρεται, όταν το καταφέρει. Με αυτή την έννοια η ευχή να είναι πνευματική αναπνοή. Με κάθε ευκαιρία, μέσα μας –δεν χρειάζεται να δώσουμε στόχο σε κανέναν– να λέμε τη νοερά προσευχή.
Από τα βιβλία: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “Πνευματικά Μηνύματα 2018”, σελ. 306, 249.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου ο χρόνος τελειώνει, οι φίλοι σιγά σιγά εξαφανίζονται, το κυνήγι για περισσότερα αρχίζει να μας κυριεύει, η απληστία καλύπτει τις ψυχές μας και ό,τι είναι όμορφο χάνεται κάθε μέρα που περνάει…
Όλοι φεύγουμε από αυτόν τον κόσμο και δεν παίρνουμε τίποτα μαζί μας. Όταν μάθετε πόσο αξίζετε, δεν θα κάνετε πλέον εκπτώσεις στους ανθρώπους. Δεν θέλεις να πληγώσεις κανέναν.
Ο καθένας θα πάρει πίσω όλες τις πέτρες που σου πέταξαν… Αυτή είναι η ζωή!… Πάντα να ερωτεύεστε το Όνειρο του Ονείρου! Θυμήσου τι σου έχει μείνει, όχι μόνο τι έχασες. Ψάξε να δεις τι έχεις, όχι μόνο τι σου λείπει.
Απολαύστε τη φύση, παίξτε με ένα κουτάβι ή μια γάτα, κινηθείτε, (….) απλά βγείτε από τις σκέψεις που σας πνίγουν το μυαλό και σας θάβουν στο εσωτερικό κελάρι. Αυτά για τα οποία δεν μιλάμε αποτυπώνονται στα πρόσωπά μας και εκφράζονται με πόνο. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα χωρίς πίστη!
Δεν μπορείς να τα παρατήσεις! Ο φόβος είναι μόνο στη φαντασία σας. Δεν υπάρχει! Το δημιουργείς με μια σκέψη, αλλά μπορείς και να το καταστρέψεις. Αν ξεφύγεις από αυτό που φοβάσαι, δεν θα ζήσεις! Θα είσαι ζωντανός, αλλά δεν θα είσαι ζωντανός, δεν θα είσαι ελεύθερος.
Εξερευνήστε τα ταλέντα που έχετε λάβει και μην χάνετε τον πολύτιμο χρόνο σας.
Ζήστε τη ζωή σας με πάθος και μην βάζετε όρια! Ναι, μπορείς να ξαναγεννηθείς ανά πάσα στιγμή! Σε ευχαριστώ, φίλε, γιατί μπορώ να σε αγαπήσω!
Γίνε αυτό που δεν ήταν οι άλλοι!
” Πατήρ Χρυσόστομος Φιλιπέσκου -” Ζήσε όμορφα. Συγχώρεσε στο χρόνο και αγάπησε αληθινά!”