Related Posts
Δημιούργησε ο Θεός το κακό;
Στὸ πανεπιστήμιο ὑπῆρχε ἕνας καθηγητὴς μὲ φήμη γιὰ τὴν ἐχθρότητά του πρὸς τὴν χριστιανικὴ πίστη. Στὸ πρῶτο μάθημα τοῦ πρώτου ἑξαμήνου, ἐὰν ὑπῆρχε ἀνάμεσα στοὺς φοιτητὲς κάποιος θρησκευόμενος, ἐπιχειροῦσε νὰ χλευάσει τὴν πίστη του.
Ρώτησε λοιπὸν τοὺς φοιτητές:
– Τὰ πάντα εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ;
Ἕνας φοιτητής μὲ βεβαιότητα εἶπε:
– Μάλιστα, κύριε καθηγητά.
Ὁ καθηγητὴς εἶπε:
– Ἀφοῦ τὰ πάντα δημιούργησε ὁ Θεός, τότε καὶ τὸ Κακὸ εἶναι δικό του δημιούργημα καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχὴ ὅτι τὰ ἔργα μᾶς καθορίζουν τί εἴμαστε, ὁ Θεὸς εἶναι τὸ Κακό.
Ὁ φοιτητὴς δὲν εἶχε νὰ πεῖ τίποτα καὶ ὁ καθηγητὴς ἱκανοποιημένος μὲ τὸν ἑαυτὸ του εἶπε στοὺς φοιτητὲς πὼς ἡ πίστη στὸ Θεὸ εἶναι μῦθος.
Ἕνας φοιτητὴς σήκωσε τὸ χέρι του καὶ εἶπε:
– Κύριε καθηγητά, μπορῶ νὰ σᾶς ρωτήσω κάτι;
– Βεβαίως, ἀπάντησε ὁ καθηγητής.
– Κρύο ὑπάρχει, κύριε καθηγητά;
– Τί ἐρώτηση εἶναι αὐτή; Βεβαίως ὑπάρχει. Ποτὲ δὲν ἔνιωσες κρύο;
Οἱ φοιτητὲς γέλασαν μὲ τὴν ἐρώτηση τοῦ συμμαθητῆ τους.
Ὅμως ὁ φοιτητὴς συνέχισε:
– Στὴν πραγματικότητα, ὅμως κρύο δὲν ὑπάρχει. Σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς φυσικῆς, ἐκεῖνο ποὺ ἐμεῖς θεωροῦμε κρύο εἶναι ἀπουσία θερμότητας. Τὸ ἀπόλυτο «μηδέν» (-460 βαθμοὺς Fahrenheit ἤ -273 Celsius) εἶναι ἡ πλήρης ἀπουσία θερμότητας. Κρύο δὲν ὑπάρχει. Ἐμεῖς δημιουργήσαμε αὐτὴ τὴ λέξη γιὰ νὰ περιγράφουμε τί νιώθουμε ὅταν δὲν ὑπάρχει θερμότητα.
Μετὰ ὁ φοιτητὴς συνέχισε:
– Τί λέτε, κύριε καθηγητά, σκοτάδι ὑπάρχει;
– Βεβαίως ὑπάρχει, ἀπάντησε ὁ καθηγητής.
– Ὄχι κύριε καθηγητά, καὶ σκοτάδι δὲν ὑπάρχει. Στὴν πραγματικότητα τὸ σκοτάδι εἶναι ἀπουσία φωτός. Ἐμεῖς μποροῦμε νὰ ἐρευνοῦμε τὸ φῶς, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε τὸ σκοτάδι. Μποροῦμε νὰ χρησιμοποιήσουμε τό πρῖσμα τοῦ Νεύτωνα γιὰ νὰ ἀποσυνθέσουμε τὸ φῶς σὲ ἄλλα χρώματα καὶ νὰ ἐρευνήσουμε τὸ μῆκος κύματος τοῦ κάθε χρώματος. Ὅμως δὲν μποροῦμε νὰ μετρήσουμε καὶ νὰ ἀποσυνθέσουμε τὸ σκοτάδι. Ἡ ἀκτίνα τοῦ φωτὸς μπορεῖ νὰ μπεῖ στὸ σκοτάδι καὶ νὰ τὸ φωτίζει. Πῶς μπορεῖτε νὰ μετρήσετε σὲ τί βαθμὸ εἶναι σκοτάδι; Μόνο μετρώντας τὸ ποσοστὸ τοῦ φωτός. Δηλαδή, τὸ σκοτάδι εἶναι μιά ἔννοια τὴν ὁποία οἱ ἄνθρωποι χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ περιγράψουν τίς καταστάσεις ὅταν ἀπουσιάζει τὸ φῶς.
Καὶ μετὰ ὁ φοιτητὴς ρώτησε:
– Κύριε καθηγητά, Κακὸ ὑπάρχει;
Ὁ καθηγητὴς ἀπάντησε μέ, ὄχι καὶ μεγάλη, βεβαιότητα:
– Δὲν εἶναι Κακὸ αὐτὸ πού βλέπουμε καθημερινά; Ἡ σκληρότητα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, πολλὰ ἐγκλήματα καὶ βία παντοῦ στὸν κόσμο, ὅλα αὐτὰ κατὰ τὴ γνώμη μου εἶναι παραδείγματα ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ὑπάρχει Κακό.
– Κακὸ δὲν ὑπάρχει, κύριε καθηγητά. Τὸ Κακὸ εἶναι ἁπλὰ ἀπουσία Θεοῦ. Εἶναι μιά λέξη ποὺ μοιάζει στὸ κρύο καὶ τὸ σκοτάδι, δηλαδὴ λέξη ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἐπινόησαν γιὰ νὰ περιγράφουν τὴν ἀπουσία Θεοῦ. Ὁ Θεὸς δὲν δημιούργησε τὸ Κακό. Τὸ Κακὸ δὲν εἶναι σὰν τὴν ἀγάπη, ποὺ ὑπάρχει ὅπως ἡ θερμότητα καὶ τὸ φῶς. Τὸ Κακὸ εἶναι ἀποτέλεσμα ἀπουσίας στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου τῆς θεϊκῆς ἀγάπης. Εἶναι σὰν τὸ κρύο ποὺ ἔρχεται ὅταν ἀπουσιάζει ἡ θερμότητα, ἤ σὰν τὸ σκοτάδι ποὺ ἔρχεται, ὅταν δὲν ὑπάρχει φῶς.
Καὶ ὁ καθηγητὴς δὲν εἶχε νὰ ἀπαντήσει τίποτα…
(σ.σ. Ἡ ὡς ἄνω διήγηση εὑρέθη στὸ Διαδίκτυο καὶ εἶναι ἀγνώστου προελεύσεως. Κατὰ τὸ καλοκαίρι τοῦ 2004, κάποιος προσέθεσε ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ φοιτητῆ ἦταν Albert Einstein, τὸ ὁποῖο ἀμφισβητεῖται, παρ’ ὅ,τι ὁ Einstein προερχόμενος ἀπὸ μὴ θρησκευόμενη οἰκογένεια, εἶχε ἀναπτύξει ἀπὸ νωρὶς μιά θρησκευτικότητα, μὲ πίστη ποὺ ἐξεφράσθη ἀρκετὲς φορὲς στὴ ζωή του.)
Παναγία, η αφετηρία της πορείας προς την ανάσταση
Η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, εορτή που όχι μόνο δεσπόζει, αλλά και ομορφαίνει το καλοκαίρι της χριστιανοσύνης, είναι μία υπόμνηση ότι έχουμε εγγύηση αιώνιας ζωής και αθανασίας.
Όσοι πιστεύουμε στην Ανάσταση του Χριστού και στην Ανάληψή Του στους ουρανούς, είμαστε βέβαιοι ότι κι εμείς θα αναστηθούμε, διότι η φύση μας έχει προσληφθεί και βρίσκεται πλήρης, δίχα αμαρτίας μόνο, στο Θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού, αγιασμένη, νικήτρια του θανάτου και προσδοκούσα την ανάσταση της σύνολης ύπαρξής μας, δηλαδή και του σώματος κατά την Δευτέρα Παρουσία. Εγγύηση αυτής της βεβαιότητας είναι η Υπεραγία Θεοτόκος.
Το σώμα της μετέστη στους ουρανούς, ως σημείο αιώνιας ζωής. Και ο θάνατός της καλείται κοίμηση, όπως ο θάνατος κάθε ανθρώπου, διότι, έστω και κατ’ ολίγον, βίωσε το σημείο αυτό της λύσης της ύπαρξης από τα δεσμά του χρόνου και της φθοράς, χωρίς όμως να χρειαστεί να περάσει από την διαδικασία που περνούν όλα τα σώματα, της επιστροφής στην γη, της αποσύνθεσης, της προσμονής της ανάστασης.
Η αξιοπιστία είναι ζητούμενο στις ανθρώπινες σχέσεις. Όσο κι αν εμπιστευόμαστε ένα πρόσωπο για ό,τι μας λέει και μας υπόσχεται, μάς χρειάζεται και μία έμπρακτη ένδειξη ότι όσα λέγονται, θα τηρηθούν.
Και η Παναγία γίνεται η αφετηρία της πορείας προς την ανάσταση, με την μετάστασή της στους ουρανούς. Αποδεικνύει έτσι πρώτη ότι ο λόγος του Χριστού ότι «αυτός είναι η ανάσταση και η ζωή και όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν, κι αν πεθάνει, θα ζήσει» (Ιωάν. 11, 26), δεν είναι διδασκαλία μόνο, αλλά και εμπειρία. Γι’ αυτό και σε κάθε δοκιμασία της ζωής μας, αλλά και σε κάθε προσδοκία μας, απευθυνόμαστε στην Υπεραγία Θεοτόκο ζητώντας την να αγκαλιάσει τον πόνο και τις αγωνίες μας και να γίνει για μας η ελπίδα των απελπισμένων.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο οποίος βρίσκεται σε σύγχυση όντας ανάμεσα στον ορθολογισμό όσον αφορά στον Θεό και στην εναπόθεση των ελπίδων στον εαυτό του και στα επιτεύγματά του, με ένα αίσθημα άτρωτου που γίνεται μεταθανάτιος μηδενισμός, δεν μπορεί να διανοηθεί την δύναμη της προσευχής στην Υπεραγία Θεοτόκο.
Κάθε επιστροφή στην αγκαλιά της μάνας σήμερα, μολονότι κατά βάθος επιθυμητή, θεωρείται παλιμπαιδισμός. Ζητούμε τον απογαλακτισμό μας από ό,τι μας έθρεψε πνευματικά, με την ειρωνεία ότι αυτό είναι του «χτες». Δεν βλέπουμε όμως ότι η Παναγία , ως η μητέρα της ζωής, παρακολουθεί την πορεία των παιδιών της, όχι παρεμβαίνοντας επιτακτικά, αλλά παραμένοντας διαθέσιμη διακριτικά, έτοιμη να ανοίξει την αγκαλιά της, να γίνει λιμάνι στο οποίο θα ξαποστάσουμε όχι για να αράξουμε για πάντα, μα για να εφοδιαστούμε με τα πολύτιμα: την πίστη, την αγάπη, την ελπίδα, το θάρρος για ένα νέο ξεκίνημα.
Κάποτε χρειαζόμαστε κι άλλο ένα δώρο: αυτό της γόνιμης υπομονής. Όχι της μαγικής προσδοκίας ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, αλλά της νοηματοδότησής τους, της γόνιμης αυτοκριτικής μας, της βεβαιότητας ότι δεν είμαστε μόνοι μας, ότι πίσω από κάθε σταυρό υπάρχει η ανάσταση.
Κι αυτό το ζούνε όσοι νιώθουν ότι η Παναγία δείχνει τον Χριστό, επειδή η ίδια αφιέρωσε όλη της την ύπαρξη στον Υιό και Θεό της, νίκησε χάρις σ’ Αυτό και τον θάνατο. Η σχέση με τον Χριστό είναι το κλειδί. Αυτό που λείπει από την προσανατολισμένη αποκλειστικά στο τι μπορούμε να κάνουμε εμείς.
Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Δρ. Θεολογίας
themistoklismourtzanos.blogspot.com
