Related Posts
Τα εμπόδια και οι δυσκολίες της χριστιανικής ζωής
«Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;… Πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή…ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών»(Ρωμ. 8, 35-38).
¨Κάτω οι Άλπεις¨ φώναξε ο Μέγας Ναπολέων, όταν του είπαν ότι είναι αδύνατο να τις διέλθει και να συνεχίσει τη νικηφόρα πορεία του. Βεβαίως οι Άλπεις δεν έπεσαν, αλλ’ ο Μ. Ναπολέων βρήκε τρόπο να τις περάσει. ¨Κάτω οι Άλπεις¨ πρέπει να είναι και το σύνθημα κάθε χριστιανού, ο οποίος βλέπει, ότι ο δρόμος του προσωπικού καταρτισμού και της χριστιανικής μορφώσεως είναι δρόμος μετ’ εμποδίων. Πρέπει να κατανοήσουμε, ότι η ζωή είναι πλήρης ναρκοπεδίων, υφάλων και σκοπέλων, που πρέπει να αποφύγουμε. «Επίγνωθι, τονίζει η Σοφία Σειράχ, ότι εν μέσω παγίδων διαβαίνεις και επί επάλξεων πόλεως περιπατείς» ( Σοφ. Σειράχ, 9, 13).
Ο Χριστιανός, λοιπόν, πρέπει με χαρά και με την πεποίθηση της νίκης να ορμά στην πνευματική μάχη. Αν ο Schiller έψαλλε μελαγχολικά:
«Όμορφους λόφους πέρα εκεί βλέπω,
Αιώνια νέους και πράσινους πάντα,
Αν να πετάξω τη δύναμη είχα,
Στους λόφους αυτούς θα χυμούσα» [1],
ο χριστιανός αισθάνεται, ότι έχει τη δύναμη του φτερουγίσματος αυτού, επαναλαμβάνοντας μαζί με τον Παύλο «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Φιλιπ. 4, 13).
Οι μέθοδοι του Διαβόλου
Τα πρώτα κύρια εμπόδια, τα οποία έχει ν’αντιμετωπίσει για τον προσωπικό του καταρτισμό ο αγωνιζόμενος άνθρωπος, είναι οι μεθοδείες, τα μηχανεύματα και οι δολοπλοκίες του διαβόλου. Η Αγία Γραφή μιλάει σαφώς περί του Σατανά ως προσωπικού όντος. Ο διάβολος δεν είναι κάποια συμβολική ιδέα, συμβολίζουσα απλώς το κακό. Όσο περισσότερο οι άνθρωποι υποτιμούν ή αγνοούν τον Σατανά, τόσο αυτός χαίρεται περισσότερο, διότι μπορεί να οδηγήσει ευκολότερα αυτούς στην πτώση. Ο διάβολος είναι μια φρικτή πραγματικότητα. Αυτός έφερε την αμαρτία στον κόσμο και ζητά με τη βοήθεια των δαιμόνων, που βρίσκονται στην υπηρεσία του, να οδηγήσει τους ανθρώπους στην αμαρτία. «ο Ποιών την αμαρτίαν εκ του διαβόλου εστίν» (Α΄ Ιωαν. 3, 8). Κάθε άνθρωπος είναι εκτεθειμένος στις επιθέσεις του Σατανά. Γι αυτό ο Λόγος του Θεού συνιστά: «Νήψατε, γρηγορήσατε˙ ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη»( Α΄ Πέτρ. 5, 8 ).
Ο σκοπός, όμως, του διαβόλου δεν είναι μόνο το να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αμαρτία, αλλά να τον προσδέσει στο άρμα του, έτσι ώστε αυτός να γίνει δούλος της αμαρτίας και να μην μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από την αμαρτία. Η επί του ανθρώπου επίδραση του διαβόλου δύναται να εκδηλωθεί όχι μόνο ως απλός πειρασμός, τον οποίον ο άνθρωπος μπορεί ν’ απωθήσει σχετικά εύκολα, αλλά και ως υποδούλωση του ανθρώπου ή και πλήρης κατοχή αυτού. Ο υποδουλωμένος στον Σατανά άνθρωπος βλέπει την αμαρτία τόσο «καλή», ώστε κυριολεκτικά γίνεται υπηρέτης της. Η σκέψη, το συναίσθημα και η θέλησή του κυριεύονται τόσο πολύ, ώστε ο άνθρωπος καθίσταται τυφλός και κουφός φια την αγάπη, την αγιότητα και δικαιοσύνη του Θεού. Γι αυτόν ισχύει ο λόγος του αποστόλου Παύλου: «Ο Θεός του αιώνος τούτου ετύφλωσε τα νοήματα των απίστων εις το μη αυγάσαι αυτοίς τον φωτισμόν του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού» (Β΄ Κορ. 4, 4).
Το κύριο γνώρισμα της τακτικής και στρατηγικής του διαβόλου είναι το ότι γνωρίζει την «αχίλλειον πτέρναν» του ανθρώπου και χρησιμοποιεί το ασθενές σημείο αυτού. Γνωρίζοντας ο διάβολος τα ευπαθή σημεία καθενός από μας, προσφέρει απατηλά δολώματα.
Πως, λοιπόν, θ’ αντιμετωπίσουμε τις διάφορες μεθοδείες του πονηρού; Αρχικά πρέπει να θεωρούμε τον διάβολο ως προσωπικό μας εχθρό. Εάν το μεγαλύτερο κατόρθωμα του πονηρού είναι το να οδηγεί τους ανθρώπους στην άρνηση της ύπαρξής του, για να ενεργεί εκ του ασφαλούς, προϋπόθεση της νίκης των ανθρώπων εναντίον αυτού είναι να έχουν σαφή παράσταση περί της προσωπικής του ύπαρξης. Μόνο τότε θα είναι έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουν κατά μέτωπο τις ύπουλες επιθέσεις του, κατά τις οποίες, μερικές φορές, για να εξαπατήσει «μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» (Β΄ Κορ. 11, 14).
Έπειτα χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση προς απόκρουση των επιθέσεών του. «Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθαι, κρατεούσθε», φωνάζει ο απόστολος Παύλος ( Α΄ Κορ. 16, 13,) δηλ. προσέχετε σαν άγρυπνοι φρουροί. Μένετε σταθεροί και όρθιοι στην πίστη. Αγωνίζεσθε σαν άνδρες γενναίοι. Λάβετε δύναμη και θάρρος. Όταν οι σκοποί κοιμούνται η ήττα είναι πιθανή. Οι πειρασμοί δεν είναι αμαρτία. Αμαρτία είναι η υποχώρηση και η συνθηκολόγηση με τις απαιτήσεις τους.
Πολύ μεγάλη βοήθεια για τον άνθρωπο στον αγώνα του εναντίον του διαβόλου είναι και η θερμή προσευχή, η συχνή μελέτη του λόγου του Θεού και η συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Η διαρκής συμμετοχή στη μυστική ζωή του Χριστού είναι το ισχυρότερο όπλο εναντίον του διαβόλου. Ο Ιησούς «εν ω γαρ πέπονθεν αυτός πειρασθείς, δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι» (Εβρ. 2, 18), μπορεί «συμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών», διότι είναι «πεπειρασμένος κατά πάντα καθ’ ομοιότητα χωρίς αμαρτίας» (Εβρ. 4, 15). «Πιστός δε έστι ο Κύριος, ος στηρίξει υμάς και φυλάξει εκ του πονηρού» (Β΄ Θεσ. 3, 3). «Ο γεννηθείς εκ του Θεού τηρεί εαυτόν, και ο πονηρός ουχ άπτεται αυτού» ( Α΄ Ιωαν. 5, 18). Ακόμη και ο υποδουλωμένος στον διάβολο, μέσω της μετάνοιας και της ζωντανής επικοινωνίας με τον Χριστό μπορεί να ελευθερωθεί, διότι ακριβώς «εις τούτο εφανερώθη ο υιός του Θεού, ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιωαν. 3, 8).
Χρήστος Καραδήμος, Θεολόγος – Εκπαιδευτικός, Συγγραφέας
1. Ν. Ι Λούβαρη, Από λόφο σε λόφο στην κορυφή-Νοσταλγικαί περιπλανήσεις (Σειρά Δευτέρα), Αθήνα 1949, σελ. 3.
Πηγή: pemptousia.gr
Η τελεία υπακοή του αγίου Παϊσίου
Ο όσιος Παΐσιος δεν έζησε πολλά χρόνια ως υποτακτικός στο Κοινόβιο. Έμαθε όμως το σπουδαιότατο μάθημα της υπακοής πολύ καλά από την αρχή και πήρε άριστα. Πρωτίστως έκανε τελεία υπακοή με χαρούμενη διάθεση στον Ηγούμενο και Γέροντά του. Ομοίως υπάκουε αδιάκριτα στους Προϊσταμένους.
Τις πιο δύσκολες εξετάσεις έδωσε υπακούοντας τυφλά στον γερω-Ι., που του ανέθετε σκληρές εργασίες, τον έλεγχε αυστηρά, και αυτά εν αγνοία του Ηγουμένου. Ο καλός υποτακτικός υπέμενε σιωπηλά και με αυτομεμψία. Ποτέ δεν τον κατέκρινε, ούτε με τον λογισμό. Πίστευε ότι αυτά συμβαίνουν για τις αμαρτίες του.
Στο τέλος εκδηλώθηκε αιμορραγία και κατέληξε στο Νοσοκομείο της Μονής. Εκεί ευχαριστούσε και ευχόταν για τον γερω-Ι., διότι ωφελήθηκε. «Με χτύπησε σαν χταπόδι, αλλά μου έβγαλε τις μελάνες», είπε.
Αντίθετα πολύ τον στενοχωρούσε, όταν ρωτώντας τους Προϊσταμένους για τον τρόπο κάποιας εργασίας, ελάμβανε την απάντηση: «Κάνε όπως σε φωτίσει ο Θεός», επειδή επιθυμούσε να του πουν συγκεκριμένα, για να κόψη τελείως το θέλημά του.
Ζούσε το μυστήριο της υπακοής. Από πείρα έμαθε τα αγαθά της, γι’ αυτό την επιζητούσε. Έλεγε: «Να ξέρετε όλο το νόημα, το μυστικό στην μοναχική ζωή, βρίσκεται στην υπακοή· στο να κόβης το θέλημά σου, αν είναι δυνατό και στον μικρότερο, όταν δεν υπάρχη φόβος να του κάνης κακό. Τότε έρχεται η χάρις του Θεού.
»Όταν έφυγα από το Κοινόβιο, αισθανόμουν έντονη την ανάγκη να κάνω κάπου υπακοή. Όταν πήγα στο Στόμιο, επειδή ο π. Σεραφείμ ήταν εννέα ώρες μακρυά με τα πόδια, πήρα κοντά μου ένα νόθο παιδί δώδεκα χρονών, που όλοι το περιφρονούσαν, και το έκανα Γέροντα. Ρωτούσα: “Τι λες, παιδί μου, να κάνω αυτό;” και έκανα ό,τι μου έλεγε.
– Τι λες, να πάω να κόψω ξύλα;
– Στα καλά σου είσαι που θα πας για ξύλα, μου έλεγε. Έτσι έκοβα το θέλημά μου και έκανα κάτι άλλο. Να ξέρατε πόσο ωφελήθηκα απ’ αυτό! Βέβαια οι άνθρωποι, επειδή είχαν εκτίμηση (σε μένα), απορούσαν. “Ακούς να κάνη υπακοή σ’ ένα παιδί!”. Το παιδί τονώθηκε, απέκτησε πρωτοβουλία και βοηθήθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο να γίνη σωστός άνθρωπος. Περισσότερο όμως βοηθήθηκα εγώ κόβοντας το θέλημά μου. Η εκκοπή του θελήματος βοηθά στην πνευματική ζωή».
Ο Γέροντας φυσικά από ένα σημείο και ύστερα δεν είχε ανάγκη την υπακοή υπό την αρχική της μορφή (τυφλή υπακοή σε Γέροντα), επειδή είχε κατορθώσει πλέον τη νοητή υποταγή. «Τω υποτάξαντι την σάρκα τω πνεύματι ου χρεία ανθρωπίνης υποταγής. Υποτάσσεται γαρ ούτος τω του Θεού λόγω και νόμω, ως ευγνώμων υπήκοος» .
Είχε φθάσει σε μια ανώτερη κατάσταση. Είχε υποτάξει το φρόνημά του στην χάρι του Θεού, καθοδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα. «Όταν βασιλεύση η χάρις του Πνεύματος εν ημίν, τότε ουκ έτι ίδιον έχομεν, αλλ’ ει τι γένηται, θέλημα Θεού εστι. Τότε ειρηνεύομεν» .
Δεν είχε πλέον δικό του θέλημα, σχέδιο, πρόγραμμα. Έγραφε σε επιστολή του (3-11-72): «Ο Θεός ρυθμίζει το πρόγραμμά μου και όχι εγώ. Παρ’ ότι δεν ορίζω διαστήματα πια (πότε θα πρέπει να βγαίνω στον κόσμο), όταν υπάρχη ανάγκη, και να θελήσω να μη βγω έξω, δεν μπορώ να αντισταθώ, διότι ο Θεός με παρακινεί με την αγάπη Του και με την αγάπη μου προς τον πλησίον».
Ιερομόναχος Ισαάκ
Από το βιβλίο: Ιερομονάχου Ισαάκ, ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 396.
