Related Posts
Με ανυπολόγιστη αξία τίμησε ο Θεός τον άνθρωπο
Ακόμη μία φορά, καθώς υπάρχουμε σ’ αυτόν τον κόσμο, έχουμε την ευκαιρία να εισέλθουμε στην αγία και Μεγάλη Εβδομάδα και να αξιωθούμε να ακούσουμε όλα αυτά τα οποία ψάλλει η Εκκλησία μας όλες αυτές τις ημέρες και να ζήσουμε ό,τι μπορέσουμε περισσότερο απ’ όλα αυτά.
Θαυμάζουμε από το ένα μέρος αυτό το οποίο κάνει ο Θεός, αυτό το οποίο είναι ο Θεός, αυτό το οποίο προβάλλεται αυτές τις ημέρες μπροστά μας και μέσα μας. Αλλά θαυμάζει κανείς επίσης την μεγάλη αξία που έχει ο άνθρωπος, πόση αξία έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο. Μπορούμε νομίζω να δούμε όσο γίνεται καλύτερα την αξία αυτή που έχει ο άνθρωπος, όχι τόσο βλέποντας αυτόν καθεαυτόν τον άνθρωπο, όσο βλέποντας και παρατηρώντας αυτό το οποίο έκανε και κάνει ο Θεός για τον άνθρωπο.
Αν δεν είχε αξία ο άνθρωπος, αν δεν άξιζε να σωθεί ο άνθρωπος, αν δεν άξιζε να υπάρχει αιώνια ο άνθρωπος και να είναι αυτό που θέλει ο Θεός, θα τα έκανε όλα αυτά ο Θεός για τον άνθρωπο; Μεγάλη, μεγάλη, πολύ μεγάλη η αξία του! Και όπως είπαμε, θαυμάζει κανείς το ένα, θαυμάζει και το άλλο, θαυμάζοντας το ένα βλέπει το άλλο· κατανοεί το άλλο, μυείται στο όλο μυστήριο.
Όπως είναι ενδεχόμενο μέσα σ’ έναν βούρκο να διακρίνει κανείς κομμάτια χρυσού και, όσο και αν ο βούρκος, η ακαθαρσία σκεπάζει τον χρυσό και, ας πούμε, τον καλύπτει, αλλά και επιπλέον κάνει τον χρυσό να αναδίδει και κακοσμία, λίγο να σκύψεις εκεί, να σκαλίσεις, όπως και αν έχει το πράγμα, θα διακρίνεις ότι υπάρχει χρυσός, ο οποίος χρυσός απλώς είναι μέσα στην ακαθαρσία, απλώς είναι μέσα στον βούρκο. Είναι χρυσός όμως, όπως και να έχει.
Έτσι, λοιπόν, αυτόν τον καιρό τον τελευταίο, όλες τις προηγούμενες ημέρες, καθώς ερχόταν η κάθε μια ψυχή, όλες οι ψυχές που έστειλε ο Θεός, διέκρινε κανείς στην κάθε μια ψυχή αυτό το χρυσάφι, με το οποίο, βέβαια, δεν μπορεί να συγκριθεί το γνωστό και συνηθισμένο, ας πούμε, χρυσάφι, το γνωστό μέταλλο.
Είναι τέτοιας ποιότητος το χρυσάφι, η ψυχή, που όπως είπε ο Κύριος: «Τι ωφελήσει τον άνθρωπον, εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Μαρκ. 8:36-37) Μεγάλη αξία έχει ο άνθρωπος και την βλέπει κανείς αυτή την αξία, καθώς προσπαθεί να βοηθήσει την κάθε μια ψυχή να βγει από την αμαρτία, να βγει από τον βούρκο, να λυτρωθεί, να ελευθερωθεί.
Αυτόν τον άνθρωπο, αυτή την ψυχή έρχεται ο Κύριος –που τη γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας, γνωρίζει ο Κύριος τι είναι ο άνθρωπος, τι αξία έχει ο άνθρωπος, τι αξία έχει η ψυχή, τι σημαίνει να σωθεί κανείς– έρχεται να κάνει και έκανε ο Κύριος όλα αυτά που γνωρίζουμε και που τα έχουμε τώρα την Μεγάλη Εβδομάδα έτσι συμπυκνωμένα.
Τι άλλο θέλει κανείς αυτές τις ημέρες παρά με όλη του την καρδιά και με όλη του τη διάθεση, συνειδητά και αγαπητικά, διότι εξακολουθεί να έχει λογική και να έχει αισθήματα, με όλη του την καρδιά κανείς, με όλη του την ψυχή να ακολουθήσει τον Κύριο.
Ο Κύριος είναι η οδός, ο Κύριος είναι η ζωή, ο Κύριος είναι η αλήθεια· (Ιω. 14:6) ο Κύριος είναι το παν. Ο Κύριος σώζει τον άνθρωπο από την καταστροφή που φέρνει η αμαρτία και τελικά διασώζεται ο άνθρωπος θεούμενος. Και συνειδητοποιεί ο άνθρωπος όχι μόνο την μεγάλη αξία που έχει, που είναι κατ’ εικόνα Θεού, αλλά και γίνεται όμοιος με τον Θεό.
π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου “Σταυροαναστάσιμα”, Β’ έκδοση, Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2003, σελ. 78.
Πηγή: koinoniaorthodoxias.org
Χωρίς την ταπείνωση του Χριστού δεν καθαρίζεται ο νους
Όποιος θέλει να προσεύχεται με καθαρό νου, πρέπει να μη μαθαίνει τα νέα των εφημερίδων, να μη διαβάζει βιβλία άσχετα προς την πνευματική μας ζωή, και κυρίως όσα διεγείρουν τα πάθη, και να μη μαθαίνει από περιέργεια όσα σχετίζονται με τη ζωή των άλλων. Όλα αυτά φέρνουν στο νου αλλότριες σκέψεις, και όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να τις διευκρινίσει, αυτές ακόμη περισσότερο συγχύζουν και επιβαρύνουν την ψυχή.
Όταν η ψυχή διδαχθεί την αγάπη από τον Κύριο, τότε θλίβεται για όλη την οικουμένη, για όλη την κτίση του Θεού και προσεύχεται, ώστε όλοι να μετανοήσουν και δεχθούν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αν, όμως, η ψυχή χάσει τη χάρη, φεύγει η αγάπη από αυτήν, γιατί χωρίς χάρη Θεού είναι αδύνατον να αγαπά κάποιος τους εχθρούς, και τότε βγαίνουν από την καρδιά διαλογισμοί πονηροί, όπως λέει ο Κύριος (Ματθ. ιε΄19· Μαρκ. ζ΄ 21-22).
Χωρίς την ταπείνωση του Χριστού δεν καθαρίζεται ο νους και δεν αναπαύεται ποτέ η ψυχή εν τω Θεώ, αλλά ταράζεται πάντοτε από διάφορους λογισμούς, που παρεμποδίζουν τη θεωρία του Θεού. Ω, η κατά Χριστόν ταπείνωση! Όποιος σε δοκίμασε, ορμά προς τον Θεό ακόρεστα ημέρα και νύχτα.
Στην πλάνη πέφτει κάποιος είτε από απειρία είτε από υπερηφάνεια. Και αν είναι από απειρία, ο Κύριος θεραπεύει γρήγορα αυτόν που πλανήθηκε, αν όμως είναι από υπερηφάνεια, τότε θα πάσχει για πολύν καιρό η ψυχή, ωσότου μάθει την ταπείνωση, και τότε θα θεραπευθεί από τον Κύριο.
Πέφτουμε στην πλάνη, όταν νομίζουμε ότι είμαστε πιο φρόνιμοι και έμπειροι από τους άλλους, ακόμη και από τον πνευματικό μας πατέρα. Έτσι σκέφθηκα κι εγώ με την απειρία μου και γι’ αυτό υπέφερα. Κι ευχαριστώ από την καρδιά μου τον Θεό, γιατί με τον τρόπο αυτό με ταπείνωσε και με νουθέτησε και δεν απέσυρε το έλεός Του από μένα. Και τώρα σκέφτομαι ότι, χωρίς εξομολόγηση στον πνευματικό δεν είναι δυνατόν να απαλλαγούμε από την πλάνη, γιατί στον πνευματικό έδωσε ο Θεός τη χάρη του «δεσμείν καί λύειν».
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ
