Related Posts
Ο Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ για την αληθινή οδό του Θεού
Η χριστιανική ζωή θεωρούμενη στο σύνολό της έχει τέτοιο μεγαλείο και πλούτο, ώστε στην πραγματικότητα ένας άνθρωπος μόνος δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι τη συμπεριλαμβάνει συνολικά στην εμπειρία του.
Αλλά παρ’ όλα αυτά υπάρχουν περιστάσεις, που οι πνευματικές μας καταστάσεις οφείλουν να περιλαμβάνουν ένα σημαντικό βαθμό γνώσεως και έτσι, κατά κάποιο τρόπο να εισδύουν στη θεία ζωή.
Γιατί ομιλώ περί τούτου; Διότι στον Θεό δεν υπάρχει αμαρτία. Δεν καταλαβαίνουμε πραγματικά την «παραμόρφωση» που οδήγησε ολόκληρο τον κόσμο στην τραγική και χαώδη κατάσταση, την οποία γνωρίζουμε, δηλαδή την αμαρτία, την πτώση. Αυτό ακόμη και οι πιο καλλιεργημένοι άνθρωποι της εποχής μας δεν το καταλαβαίνουν παρά με την Αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος.
Γνωρίζετε όλοι ότι η μοναχική άσκηση συνίσταται στον αγώνα εναντίον των παθών. Αλλά για τη θεία απάθεια… δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς.
Τι είναι η απαθής, η άνευ πάθους, άνευ αμαρτίας αγάπη του Θεού μας; Αποφεύγω πάντα να ομιλώ για το θέμα αυτό, διότι οι ανθρώπινες διατυπώσεις εισάγουν σ’ αυτό πάντοτε κάτι το ξένο προς το θείο είναι. Γι’ αυτό πρέπει, τρόπον τινά, να κρατούμε συνεχώς σιωπή και να περιμένουμε την ευνοϊκή στιγμή, κατά την οποία με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος θα ανοιχθεί μπροστά μας η αληθινή οδός.
Δεν είναι καθόλου ασήμαντο πράγμα αυτό. Δεν είναι δυνατόν να εισδύσει κανείς στην αληθινή οδό, χωρίς να ευρίσκεται εν πνεύματι ήδη πέρα από τον χρόνο, στη θεία αιωνιότητα. Αλλά γι’ αυτό το πράγμα δεν θα το διακινδύνευα να σας ομιλήσω. Προσεύχομαι μόνο ο ίδιος ο Θεός να σας το αποκαλύψει. Διότι κάθε ανθρώπινος λόγος φέρει κάποιο στοιχείο ξένο προς τη θεία αιωνιότητα. Αλλά η σωτηρία μας τοποθετείται πάνω σ’ αυτό το επίπεδο.
Πόσο δύσκολο είναι σ’ εμάς να αντιληφθούμε ότι, όντας πράγματι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού, είμαστε ένα «γεγονός» σπουδαίο ακόμη και γι’ Αυτόν!
Οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε κάθε λόγο μας και σε κάθε κίνηση της καρδίας ή του πνεύματός μας. Η τελειότητα είναι τούτο, όταν ο άνθρωπος γνωρίσει ξαφνικά ποια είναι αφ’ εαυτής η οδός του Θεού, πώς ζει ο ίδιος ο Θεός. Αλλά αυτό δεν μπορεί να εκφραστεί με τον ανθρώπινο λόγο.
Έτσι η προσευχή της μετανοίας είναι το να ‘εισέλθουμε μέσα’, ενώ όλη η ακαδημαϊκή θεολογία στην πραγματικότητα δεν συνίσταται σε τίποτε άλλο, παρά στο να ‘περιφερόμαστε γύρω’. Και για το θέμα αυτό μπορεί κανείς βέβαια να ομιλεί χωρίς τέλος. Το τέλος της μετανοίας θα σήμαινε μια πλήρη ταύτιση με τον Χριστό, ο Οποίος ανέρχεται στον Ουρανό για να καθίσει εκ δεξιών του Πατρός.
Βλέπετε τι λόγους μας απευθύνει ο Κύριος: «Εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16:33). Ο Κύριος ανήλθε στον Ουρανό για να καθίσει εκ δεξιών του Πατρός. Με ποια συνείδηση ζουν οι Χριστιανοί; Όσο ζούμε, ας προσπαθούμε να γνωρίσουμε αυτό το πνεύμα.
Από το περιοδικό “Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 18 (1993), άρθρο: «Πρόσεχε ουρανέ και λαλήσω, γη ενωτίζου φωνής μετανοούσης Θεώ», σελ. 11 (αποσπάσματα).
Της Μάνας η καρδιά…
του π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου
Ένας νέος κάποτε αγάπησε μια κοπέλα και επιθύμησε να την παντρευτεί. Εκείνη όμως για να δει αν την αγαπά πραγματικά του ζήτησε ως αντάλλαγμα της καρδιά της μάνας του.
Ο νέος ήρθε σε δύσκολη θέση, συλλογίστηκε, κόμπιασε μα και δίστασε να πάρει μια τόσο τολμηρή και μάλλον αχάριστη απόφαση. Μπροστά του υψωνόταν το τείχος της αγάπης , για την μάνα και την κοπέλα.
Μα απόφαση σκληρή πήρε να ξεριζώσει την καρδιά της μάνας του και να την δώσει στην κοπέλα.
Στο δρόμο όμως σκόνταψε
«και κυλάει ο υιός και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίη και να μιλάη.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
– Εχτύπησες, αγόρι μου;…και κλαίει!
Άραγε πόσο συγκινητική μα και διδακτική είναι αυτή η ιστορία. Πόσο όμορφα μας παρουσιάζει την καρδιά μιας αληθινής μάνας, που και στην χαρά του παιδιού της χαίρεται μα και στον πόνο, στην απόρριψη λυπάται.
Οι Ημέρες που ζούμε είναι όμορφες, καλοκαιριάτικες, χαρούμενες. Ευωδιάζουν από τα εύοσμα άνθη των αρετών της Παναγίας μας. Πλημυρίζουν από την χάρη Της, από την μεγάλη Της αγκαλιά, από την αδιάκριτη αγάπη Της.
Ύμνους αναπέμπουν οι χριστιανοί αυτές τις ημέρες στην Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων, στην Κυρά του Ουρανού και της γης, θερμοπαρακαλούν την γεμάτη αγάπη καρδιά Της και της λένε:
«Μάνα, σ’ εὐχαριστοῦμε γιά ὅσα μᾶς ἔδωσες
καί μᾶς δίνεις, ὅπου κι ἄν εἶσαι•
σ’ εὐχαριστοῦμε μέ τήν καρδιά μας γιά τήν καρδιά σου
πού μᾶς χαρίζεις καθημερινά καί παντοτινά•
σ’ εὐχαριστοῦμε γιά ὅλα».
Σ’ ευχαριστούμε:
• Γιατί είσαι δίπλα μας σε κάθε στιγμή. Στην ξαστεριά των χαρούμενων στιγμών και στην βαρυχειμωνιά των δύσκολων πειρασμών. Και εκεί μας προτρέπεις και μας λες:
« Πως έτσι είναι παιδί μου η ζωή.
Μια ξαστεριά, μια μπόρα.
Κάνε στην μπόρα υπομονή,
στην ξαστεριά προχώρα.
• Γιατί στέκεσαι στο πλευρό μας, εκεί που μένουμε μόνοι μας, ξεχασμένοι από φίλους και συγγενείς, την ώρα της απόλυτης μοναξιάς και του πόνου, που και Εσύ γεύτηκες, δίδοντας μας το χέρι Σου, που μας χαρίζει την χαρά και την λύτρωση.
• Γιατί φύλαξες το Έθνος μας σε καιρούς δύσκολους και χαλεπούς. Έγινες η Υπέρμαχος Στρατηγός, η προστάτιδα της πατρίδος μας, η παρηγορήτρα των πονεμένων Ελλήνων της προσφυγιάς, η μάνα των ορφανών παιδιών της κατοχής.
• Και σήμερα που το Έθνος μας κλυδωνίζεται, η φυλή μας πάει να χαθεί, η Εκκλησία μας πολεμιέται με ύπουλα μέσα, η παιδεία μας υποσκελίζεται από τους προσκυνημένους της εξουσίας, τα παιδιά μας βυθίζονται στην θάλασσα των βίαιων πειρασμών, η ιστορία μας διαγράφεται με το μολύβι της λησμονιάς, ο Λαός και πάλι Σε έχει ανάγκη, Σε χρειάζεται έστω και αν προσωρινά Σε λύπησε και ξερίζωσε την καρδιά Σου.
• Άκου τα καρδιοχτύπια μας για Σένα, όλο αγωνία, αγάπη, τρυφερότητα. Αφηνόμαστε στην αγκαλιά της Παναγιάς ,της μάνας μας. Κρυβόμαστε εκεί, την αγκαλιάζουμε σφικτά, κρατιόμαστε γερά απ’ Αυτήν .. .Αυτή ξέρει καλύτερα κι από μένα κι από σένα.
