Related Posts
Η μνήμη του θανάτου προσθέτει ταπείνωση
Η μνήμη του θανάτου ταπεινώνει τον άνθρωπο και του προσθέτει εγήγορση και νήψη.
Κάποιος αδελφός ρώτησε έναν Γέροντα:
«Τι να κάνω;»
Και του είπε ο Γέροντας: «Οφείλουμε να χύνουμε δάκρυα πάντοτε. Συνέβη κάποτε κάποιος από τους πατέρες να πεθάνει και μετά από πολλή ώρα επανήλθε στον εαυτό του και τον ρωτήσαμε:
«Τι είδες εκεί, αββά;» Και μας είπε τότε κλαίοντας:
«Άκουσα εκεί έναν ασταμάτητο θρήνο απ’ αυτούς που έλεγαν αλίμονό μου, αλίμονό μου».
Το ίδιο και εμείς οφείλουμε να λέμε πάντοτε».
Μη φοβάσαι αδελφέ μου, να μείνεις μοναχός με τον εαυτό σου…
Μη φοβάσαι αδελφέ μου, να μείνεις μοναχός με τον εαυτό σου!
Μην καταγίνεσαι ολοένα με χίλια πράγματα, για να τον ξεχάσεις!
Γιατί όποιος έχασε τον εαυτό του, κάθεται με ίσκιους και με φαντάσματα μέσα στην έρημο του θανάτου.
Αγάπησε τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, περισσότερο απο τις πεθαμένες σοφίες των ανθρώπων, περισσότερο από κάθε τιμή και δόξα ετούτου του κόσμου!
Και μονάχα τότε, θα χαίρεσαι σε κάθε ώρα της ζωής σου.
Κανένας δρόμος δεν βγάζει στην ειρήνη της καρδιάς, παρά μόνο ο Χριστός, που σε καλεί πονετικά και που σου λέγει:
«Εγώ ειμί η Οδός».
Φώτης Κόντογλου
