Επιστολή του Αρχηγού του Πυροσβεστικού Σώματος Ελλάδος

Οι αναμνήσεις όσων πράξαμε μ’ εμπάθεια, τυραννούν εμπαθώς την ψυχή μας. Όταν οι εμπαθείς ενθυμήσεις εξαλειφθούν ολότελα από την καρδιά μας, τότε έχουμε σημάδι συγχωρήσεως των αμαρτιών μας. Γιατί έως ότου κινείται η ψυχή εμπαθώς, είναι φανερή η δύναμη της αμαρτίας επάνω της.

Τα σωματικά και υλικά πάθη λιγοστεύουν και μαραίνονται με τις σωματικές κακοπάθειες· τα ψυχικά και μη φαινόμενα, εξαφανίζονται με την ταπεινοφροσύνη, την πραότητα και την αγάπη.

Την εμπαθή επιθυμία μαραίνει η εγκράτεια ενωμένη με την ταπεινοφροσύνη· το φλογισμένο θυμό καταπραΰνει η αγάπη· το λογισμό που περιπλανιέται εδώ και εκεί, τον συγκεντρώνει η εντατική προσευχή με ενθύμηση του Θεού· και έτσι καθαρίζεται το τριμερές της ψυχής. Αυτό τακτοποιώντας και ο θείος Απόστολος, έλεγε: «Επιδιώκετε την ειρήνη με όλους και τον αγιασμό, που δίχως αυτόν κανείς δε θα δει τον Κύριο» (Εβρ. 12:14).

Μερικοί είχαν απορία, ποιο από τα δύο, οι έννοιες κινούν τα πάθη ή τα πάθη κινούν τις έννοιες; Και άλλοι είπαν το ένα, άλλοι το άλλο. Εγώ λέω, οι έννοιες είναι που κινούνται από τα πάθη. Γιατί αν δεν βρίσκονταν μέσα στην ψυχή τα πάθη, δεν θα την ενοχλούσαν οι εμπαθείς έννοιες.

Εκείνος που πολεμά και αγωνίζεται εναντίον των παθών που τον ενοχλούν, ας πάρει μαζί του πολλούς στρατιώτες για συμμάχους. Δηλαδή την ταπείνωση της ψυχής και τον κόπο του σώματος και όλη την άλλη ταλαιπωρία της ασκήσεως και την προσευχή από θλιμμένη καρδιά με πλήθος δακρύων, καθώς ψάλλει ο Δαβίδ: «Κύττα την ταπείνωσή μου και τον κόπο μου και συγχώρεσε όλες τις αμαρτίες μου» (Ψαλμ. 24:18), και: «Μην παραβλέψεις τα δάκρυά μου» (Ψαλμ. 38:13), και πάλι: «Τα δάκρυά μου έγιναν για μένα ψωμί ημέρα και νύχτα» (Ψαλμ. 41:4), και: «Ό,τι έπινα, το ανακάτωνα με δάκρυα» (Ψαλμ. 101:10).

Σωστά είπαν οι Πατέρες και δεν παίρνει αντίρρηση, ότι δεν βρίσκει ο άνθρωπος ανάπαυση διαφορετικά, αν δεν βάλει βαθιά μέσα του ένα τέτοιο λογισμό, ότι μόνο αυτός και ο Θεός είναι στον κόσμο, χωρίς να περιπλανιέται σ’ οτιδήποτε ο νους του, αλλά Εκείνον μόνο να ποθεί, σ’ Εκείνον μόνο να είναι προσκολλημένος. Αυτός θα βρει την πραγματική ανάπαυση και ελευθερία από την τυραννία των παθών. Γιατί λέει η Γραφή: «ενώθηκε μ’ εσένα η ψυχή μου και σ’ ακολουθεί· με κράτησε στερεά το δεξί Σου χέρι» (Ψαλμ. 62:9).

Όσιος Θεόδωρος Εδέσσης 

Από το βιβλίο: Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών, τ. Β’. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1998. Όσιος Θεόδωρος Εδέσσης, Εκατό ψυχωφελή κεφάλαια”, σελ. 13 κ.ε. (κεφ. 11-14, 71, 91).

Τα βάζουνε μαζί Του, πότε-πότε. Άλλοτε Τον κατηγορούν και άλλοτε Του παραπονιούνται.
‘’Που είσαι;’’, Του φωνάζουνε;
‘’Γιατί’’ και ‘’βοήθεια’’, Του λένε.

Άνθρωποι που μαλώνουν με το Θεό.
Του έχεις δει ποτέ σου;

Ξέρεις όμως…
Ενώ μαλώνουνε μαζί Του, μετά νιώθουν τύψεις. Ενοχές…
Δε θα έπρεπε όμως.
Ακόμα και το μάλωμα, είναι μιας μορφής σχέση.

Μη φοβάσαι να μαλώνεις με τον Θεό σου Άνθρωπε.
Να προσέχεις, την πλάτη σου να μην Του γυρίζεις.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.