Related Posts
Για όλα να λέτε: «Δόξα σοι, Κύριε!»
Τα βάσανα σας είναι πολλά.
Τα χτυπήματα πέφτουν επάνω σας αδυσώπητα απ’ όλες τις μεριές. Αλλά μην απελπίζεστε.
Δοκιμασίες είναι, που σας βρίσκουν με παραχώρηση του φιλάνθρωπου Θεού, για να καθαριστείτε από τα πάθη και τις αδυναμίες σας.
Παραδώστε, λοιπόν, τον εαυτό σας στα χέρια Του με εμπιστοσύνη, ευψυχία, χαρά και ευγνωμοσύνη.
Μη θυμώνετε, μη δυσφορείτε, μην τα βάζετε με κανέναν άνθρωπο. Αφήστε τους ελεύθερους να επιτελούν επάνω σας και μέσα σας το έργο της πρόνοιας του Κυρίου, που, αποβλέποντας στη σωτηρία σας, πασχίζει να βγάλει από την καρδιά σας κάθε ακαθαρσία.
Όπως η πλύστρα τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει τα ρούχα μέσα στη σκάφη, για να τα λευκάνει, έτσι και ο Θεός τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει εσάς, για να λευκάνει την ψυχή σας και να την ετοιμάσει για την ουράνια βασιλεία Του, όπου κανένας ακάθαρτος δεν θα μπει. Αυτή είναι η αλήθεια.
Προσευχηθείτε να σας φωτίσει το νου ο Κύριος, για να την αντιληφθείτε. Τότε με χαρά θα δέχεστε καθετί το δυσάρεστο σαν φάρμακο που σας δίνει ο επουράνιος Γιατρός. Τότε θα θεωρείτε όσους σας βλάπτουν σαν ευεργετικά όργανα Εκείνου. Και πίσω τους θα βλέπετε πάντα το χέρι του μεγάλου Ευεργέτη σας.
Για όλα να λέτε: «Δόξα σοι, Κύριε!».
Να το λέτε, αλλά και να το αισθάνεστε.
Σας συμβουλεύω να εφαρμόσετε τους παρακάτω κανόνες:
1) Κάθε στιγμή να περιμένετε κάποια δοκιμασία. Και όταν έρχεται, να την υποδέχεστε σαν ευπρόσδεκτο επισκέπτη.
2) Όταν συμβαίνει κάτι αντίθετο στο θέλημα σας, κάτι που σας προκαλεί πίκρα και ταραχή, να συγκεντρώνετε γρήγορα την προσοχή σας στην καρδιά και ν’ αγωνίζεστε μ’ όλη σας τη δύναμη, με βία και προσευχή, ώστε να μη γεννηθεί οποιοδήποτε δυσάρεστο και εμπαθές αίσθημα μέσα σας. Αν δεν επιτρέψετε τη γέννηση τέτοιου αισθήματος, τότε όλα τελειώνουν καλά. Γιατί κάθε κακή αντίδραση ή ενέργεια, με λόγια ή με έργα, είναι συνέπεια και επακόλουθο αυτού του αισθήματος.
Αν, πάλι, γεννηθεί στην καρδιά σας ένα ασθενικό εμπαθές αίσθημα, τότε τουλάχιστον ας αποφασίσετε σταθερά να μην πείτε και να μην κάνετε τίποτα, ώσπου να φύγει αυτό το αίσθημα.
Αν, τέλος, είναι αδύνατο να μη μιλήσετε ή να μην ενεργήσετε με κάποιον τρόπο, τότε υπακούστε όχι στα αισθήματα σας, αλλά στον θείο νόμο. Φερθείτε με πραότητα, ηρεμία και φόβο Θεού.
3) Μην περιμένετε και μην επιδιώκετε να σταματήσουν οι δοκιμασίες. Απεναντίας, προετοιμάστε τον εαυτό σας να τις σηκώνει ως το θάνατο. Μην το ξεχνάτε αυτό! Είναι πολύ σημαντικό. Αν δεν τοποθετηθείτε έτσι απέναντι στις δοκιμασίες, η υπομονή δεν θα στερεωθεί στην καρδιά σας.
4) Εκείνους που σας χτυπούν, να τους «εκδικείστε» με την αγάπη σας και την αμνησικακία σας. Με τα λόγια σας, με τη συμπεριφορά σας, ακόμα και με το βλέμμα σας να τους δείχνετε ότι, παρ’ όλα όσα σας κάνουν, εξακολουθείτε να τους αγαπάτε. Και βέβαια, ποτέ μην τους θυμίσετε πόσο σας αδίκησαν!
Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
Το μοίρασμα της ζωής
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, με την έντονη επικοινωνία, δεν μας έφερε πιο κοντά τον ένα στον άλλο, αλλά, μάλλον, απομόνωσε τον καθένα στα δικά του προβλήματα και στο δικό του πόνο. Το σύμπτωμα της εποχής, η μοναξιά, επηρεάζει την ποιότητα τής ύπαρξής μας, που πλάστηκε για κοινωνία και σχέση.
Όσοι κατάφεραν ν’ αντισταθούν στη μαζοποίηση, στη φαινομενική φιλία με τα Facebooks, κι ό,τι εικονικό προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία, και κινηθήκαν προς τη φιλία, τον έρωτα, την παρέα, την κοινωνία, δηλαδή, και τη σχέση, ένιωσαν πληρότητα, χαρά και ανάπαυση.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως δεν έχουν τις προσωπικές τους δυσκολίες και πειρασμούς, τον προσωπικό τους πόνο. Το μοίρασμα, όμως, το κάνει να μειώνεται, ν’ αντέχεται, να σηκώνεται.
Η Πέλη Γαλίτη – Κυρβασίλη, στο σημαντικό της βιβλίο Τραύμα και Θαύμα, σημειώνει: «Ο ανθρώπινος πόνος είναι κοινός για όλους και βοηθάει πολύ να το σκεφτόμαστε αυτό, προκειμένου να μειωθεί η ένταση με την οποία βιώνουμε το γεγονός»[1].
Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο, έγινε άνθρωπος, και μοιράστηκε τη ζωή μας σ’ όλες της τις πτυχές, ακόμα και το θάνατο. Οι χριστιανοί δεν μπορεί να έχουν το όνομά Του και να συμπεριφέρονται εγωκεντρικά, αδιαφορώντας γι’ αυτή την ανθρώπινη ανάγκη.
Η Θεία Λειτουργία, ως έργον του λαού (λείτος= λαός και έργον = δημόσιον έργο, κατά την ετυμολογία της λέξεως), γίνεται για να μαζευτεί ο λαός του Θεού, να ενωθεί και ν’ αποτελέσει το Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού. Η μη συμμετοχή σ’ αυτή τη σύναξη φανερώνει την απομόνωση, τη μοναξιά, τη διάσπαση. Εδώ βρίσκεται η ουσία της αμαρτίας στο να μην εκκλησιάζεται κανείς, κυρίως την «ημέραν του Κυρίου», την Κυριακή.
Βέβαια, ο εκκλησιασμός που περιορίζεται σε μια παρουσία στο ναό χωρίς σχέση και μοίρασμα ζωής στην καθημερινότητα, δείχνει παθολογική συμπεριφορά όμοια με των μελών της οικογένειας που απλά συγκατοικούν χωρίς να επικοινωνούν.
Το να μοιράζεσαι τη ζωή σου έχει, ασφαλώς, κόστος. Δεν ξέρεις στην πορεία τι θα εισπράξεις, τι απογοήτευση θα δεχτείς και σε τι ρίσκο ρίχνεις τον εαυτό σου. Ο άνθρωπος με τον οποίο θέλεις να μοιραστείς τα βαθύτερά σου βιώματα, είναι, ως άνθρωπος, απρόβλεπτος. Ποιος περίμενε εγκατάλειψη του Χριστού από τους μαθητές και τον Πέτρο στην πιο κρίσιμην ώρα;
Παρ’ όλο αυτό και τους διάλεξε πριν και τους έστειλε να κηρύξουν μετά. Η συγχώρεση της ανθρώπινης αδυναμίας και πτώσης μάς κάνει όμοιους με το Χριστό που πιστεύουμε και διευρύνει την ύπαρξήμας, ώστε να ζήσουμε τη ζωή Του «νυν και αεί».
Κι ακόμα, πιο σημαντικό, να γινόμαστε για κάποιους αυτοί με τους οποίους θα μπορούν να μοιραστούν τον πόνο, τη χαρά, την απογοήτευση, την ελπίδα και τα όνειρά τους. Τότε, θα κατανοήσουμε το ομοούσιο της ανθρώπινης φύσης και θα χαρούμε την ενότητά της.
[1]Εκδ. Εν πλω, Αθήνα 2021, σ. 103
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Πηγή: pemptousia.gr
