Εκδήλωση λήξης των δράσεων της Ενορίας (video)

Να αγωνίζεσαι να διατηρείς καθαρή την καρδιά σου από σαρκικές επιθυμίες, φιλαργυρία, φιλοδοξία, φθόνο, ζηλοφθονία, μνησικακία και άλλα πάθη. Η καθαρή καρδιά γεννάει την αθωότητα και η αθωότητα είναι η ρίζα της ευτυχίας.

Είναι δύσκολο να διατηρούμε καθαρή την καρδιά μας. Γι’ αυτό κράζει ο Δαβίδ: «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός». Η καθαρή καρδιά είναι μια κυψέλη, στην οποία παράγεται το γευστικό και σε όλους αγαπητό μέλι. Η ακάθαρτη καρδιά είναι ένας βαλτώδης τόπος στον οποίο ζουν κάθε είδους αντιπαθητικά ερπετά. Φίδια, βατράχια, σκουλήκια.

Από την καρδιά κινείται κάθε είδους πάθος. «Εκ γαρ των καρδιών υμών εκπορεύονται φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, ακαταστασίαι, οφθαλμός πονηρός», μας βεβαιώνει ο Κύριος, γι’ αυτό και μακαρίζει όσους έχουν αθώα και παιδική καρδιά: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται».

Είναι ευτυχείς όσοι έχουν καθαρή καρδιά, διότι αυτοί θα δουν τον Θεό, όχι μόνο στους ουρανούς, αλλά κι εδώ στην γη. Εδώ στη γη, στην παρούσα ζωή θα δουν τις δωρεές, τις χάριτες, τις ευεργεσίες του Θεού να κατακλύζουν τη ζωή τους.

Είναι βεβαίως δύσκολο να έχουμε και να διατηρούμε καθαρή την καρδιά μας, διότι εκ φύσεως ρέπει προς κάθε κακό, προς κάθε επιβλαβή επιθυμία. Πώς την παρομοιάζει ο Δαβίδ; Άκουσε. «Αύτη η θάλασσα η μεγάλη και ευρύχωρος. Εκεί ερπετά, ων ουκ έστιν αριθμός. Ζώα μικρά μετά μεγάλων» (Ψαλμ. 103:25). Μια απέραντη θάλασσα είναι η καρδιά του ανθρώπου στην οποία κολυμπούν ζώα μικρά μετά μεγάλων. Πάθη μικρά, μικροαδυναμίες, ατέλειες, και πάθη μεγάλα, τα οποία απομυζούν τις σωματικές και ψυχικές δυνάμεις και οδηγούν σε ένα σίγουρο θάνατο.

Πόσο λοιπόν δίκαιο έχει ο Μωυσής όταν προτρέπει: «Πρόσεχε σεαυτώ μη γένηται ρήμα κρυπτόν εν τη καρδία σου, ανόμημα» (Δευτ. 15:9). Προσεύχου λοιπόν, νήστευε, φεύγε τις αφορμές, βασάνιζε τον εαυτό σου με κάθε σκληραγωγία και ταλαιπωρία, έχε σιωπή και υπομονή στους πειρασμούς και τότε η χάρη του Θεού θα πλύνει, θα λευκάνει την καρδιά σου για να έλθει να κατοικήσει σ’ αυτήν ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

Μια καθαρή καρδιά γίνεται ο θρόνος του Θεού, ενώ μια πονηρή καρδιά είναι μια επίγεια κόλαση που προκαλεί πόνο και φέρνει όλες τις δυστυχίες. Πρόσεξε λοιπόν την καρδιά σου.

Η αμαρτία είναι η μεγαλύτερη απάτη

«Ουκ έστιν ειρήνη εν τοις οστέοις μου από προσώπου των αμαρτιών μου». Ο πιο ταραγμένος, νευρώδης, ανήσυχος, αγχώδης άνθρωπος είναι ο άνθρωπος της αμαρτίας. Το πνεύμα του, τα σπλάχνα του, τα οστά του δεν ειρηνεύουν από προσώπου των αμαρτιών του. Ο αμαρτωλός δίνει μια άθλια κλινική εικόνα. Την εικόνα του ανειρήνευτου ανθρώπου. Και τούτο διότι η αμαρτία διώχνει την ειρήνη του Θεού από τον άνθρωπο, από την οικογένεια, από ένα έθνος, από την οικουμένη ολόκληρη. Το σκληρό τίμημα της αμαρτίας είναι ο πόλεμος και η καταστροφή. Ως τιμωρία για τα πλήθη των αμαρτιών μας ο Θεός επιτρέπει ολέθριους πολέμους στους οποίους οι εκατόμβες των νεκρών είναι η αναμφισβήτητη απόδειξη της θείας οργής.

Εάν γνώριζες, άνθρωπέ μου, πόση δυστυχία, πόνο, δάκρυα, σωματικές και ψυχικές παθήσεις προκαλεί και γεννοβολά η παράβαση του θείου νόμου! Η αμαρτία είναι η μεγαλύτερη απάτη. Σου υπόσχεται χαρά και σου φέρνει λύπη. Σου υπόσχεται ευτυχία και σε κάμει δυστυχισμένο. Σου υπόσχεται ζωή και σε ενδύει με τα σάβανα του πιο αποκρουστικού θανάτου.

Η αμαρτία είναι μία ωρολογιακή βόμβα στην τσέπη του σακακιού σου. Αργά ή γρήγορα θα εκραγεί και θα μεταβάλει τη ζωή σου σ’ ένα φοβερό σωρό ερειπίων, αποκρουστικών ερειπίων, καπνιζόντων. Με όλη τη δύναμη της ψυχής σου μίσησε και πολέμησε την αμαρτία. Και μόνο το όνομά της πρέπει να σου προκαλεί φρίκη και τρόμο.

Αντιθέτως αγάπησε τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό. Αγάπησέ Τον με όλη τη δύναμη της ψυχής σου. Στήσε τον θρόνο Του στον πυρήνα της καρδιάς σου. Έχε Τον ένοικο, αφέντη, βασιλέα και κυρίαρχο της ζωής σου. Και αυτός θα στέλνει ζωογόνους χυμούς σ’ όλα τα μέλη του σώματός σου, θα σου μεταδίδει ζωή, πραγματική ζωή, όχι ψευδαίσθηση ζωής, και εσύ θα είσαι πράγματι ζωντανός άνθρωπος. «Εγώ ήλθον ίνα οι άνθρωποι ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι».

Από το βιβλίο: † Αρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλου, ΛΟΓΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ Α’. Έκδοση Φιλ. Σωματείου «Ιωάννης ο Χρυσόστομος», Λάρισα 2015.

«Ο Θεός, αγαπητοί μου, δεν έχει ανάγκη από δάκρυα ούτε επιθυμεί να πενθεί ο άνθρωπος από την οδύνη της καρδιάς του· αλλά μάλλον να τον βλέπει να αγάλλεται και να ευθυμεί εσωτερικά από την αγάπη του προς Αυτόν» (Άγιος Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. ζ΄45).

Ακούς και διαβάζεις ότι ο Κύριος μακαρίζει αυτούς που πενθούν. Για τις αμαρτίες τους και για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Το ίδιο βλέπεις ότι κάνουν και οι άγιοι Πατέρες: όλοι τονίζουν πόσο αναγκαία είναι τα δάκρυα και το πένθος στην πνευματική ζωή. Μην σου μπει ο λογισμός ότι αυτό συμβαίνει γιατί ο Θεός αρέσκεται στην πένθιμη γενικά κατάσταση του ανθρώπου. Αν συνέβαινε αυτό, ο Θεός δεν θα ήταν Αυτός που αποκάλυψε ο Κύριος Ιησούς Χριστός: ο Θεός Πατέρας με την άπειρη αγάπη Του απέναντί μας, αλλά ένας «Θεός» σκληρός και σαδιστής, που χαρά του θα είχε τον πόνο και τα δάκρυα των ανθρώπων. «Άπαγε της βλασφημίας!» Μακριά από τέτοιες βλάσφημες σκέψεις!

Ο Θεός μας, ο αληθινός Τριαδικός Θεός, είναι αγάπη, και η χαρά Του είναι να χαίρεται ο άνθρωπος: «να τον βλέπει να αγάλλεται και να ευθυμεί εσωτερικά». Να είναι δηλαδή μέσα στα πλαίσια της απαρχής δημιουργίας Του: σε διαρκή αναφορά και αγάπη προς Αυτόν! «Στον Αδάμ πριν από την παράβαση δεν υπήρχαν δάκρυα» (46). Δάκρυα ήρθαν στον Αδάμ και σε όλους τους απογόνους του, γιατί αμάρτησε. Η θλίψη και η στενοχώρια ήταν το τίμημα της ανυπακοής του προς τον Θεό. Κι αυτό ισχύει διαχρονικά, όσο υπάρχει άνθρωπος.

Αλλά ήρθε ο Χριστός, ο ενανθρωπήσας Θεός. Και κατάργησε το αίτιο της θλίψης και των δακρύων, δηλαδή την αμαρτία και το αποτέλεσμά της, τον θάνατο. Και έφερε και πάλι τη χαρά και την ευθυμία – «Χαίρετε», ήταν και είναι η αδιάκοπη προτροπή Του. Σε ποιον όμως; Σ’ εκείνον που Τον αγαπά και μένει μαζί Του, σ’ εκείνον που ανήκει στο σώμα Του, την Εκκλησία, και δεν αμαρτάνει. Γιατί κάθε που αμαρτάνει, ξεπηδά εκ νέου η οδύνη των δακρύων: το μόνιμο τίμημα της αμαρτίας.

Και τότε καταλαβαίνεις ότι έχεις ν’ αντιπαλέψεις ως πιστός με δύο είδη πένθους: με το πένθος της ίδιας της αμαρτίας – θλίψη και αμαρτία πάνε πάντοτε μαζί· και το πένθος που πρέπει πια να καλλιεργείς, επειδή ακριβώς βλέπεις ότι αμαρτάνεις και χάνεις την αγάπη προς τον Χριστό. Το ένα είναι η κόλαση. Το άλλο συνυπάρχει με τον παράδεισο – οι άγιοι το λένε «χαρμολύπη»: πενθώντας για τις αμαρτίες σου αρχίζει και γελά η καρδιά σου. Ζεις λοιπόν το παράδοξο της χριστιανικής ζωής: χαίρεσαι και πενθείς. Μάλλον πενθείς και γι’ αυτό χαίρεσαι. Το πένθος αυτό είναι συμμετοχή στον Σταυρό. Η χαρά είναι συμμετοχή στην Ανάσταση. Σταυρός και Ανάσταση είναι οι δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας.

«Θανάτωσε την αμαρτία, και τότε θα είναι περιττά τα δάκρυα της οδύνης στους οφθαλμούς σου» (46).

Πηγή: pgdorbas.blogspot.com