Οι Πανεπιστημιακές διαλέξεις Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας που πραγματοποιούνται στην Ενορία μας είναι προγραμματισμένες για τις παρακάτω ημέρες και ώρες:
Ερώτηση: Πάτερ, τι μπορείτε να μας πείτε για τις ψυχές των κεκοιμημένων;
Απάντηση: Δεν πρέπει να θρηνούμε για τους νεκρούς, αλλά να προσευχόμαστε φλογερά ώστε ο Θεός να αξιώσει τα αγαπημένα μας πρόσωπα, που έχουν «αναχωρήσει», να συγκατοικήσουν με τους αγγέλους. Αυτό είναι ότι θέλει Εκείνος από μας. Οι θρηνωδίες δεν μας βγάζουν πουθενά. Ο θρήνος ενδέχεται να αποβεί όχι μόνο βλαβερός για τη δική μας υγεία, αλλά και ενοχλητικός για την ειρήνη που έχει χαρίσει ο Κύριος στην ψυχή του αγαπημένου μας προσώπου.
Πρέπει να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας. Δεν πρέπει να είμαστε θλιμμένοι και απελπισμένοι. Η εξεζητημένη θλίψη για τους αγαπημένους που έφυγαν από αυτό εδώ τον κόσμο, δεν είναι χριστιανική πράξη, αλλά πράξη που φανερώνει έλλειψη Θεού. Σ’ αυτή τη ζωή προετοιμάζουμε τον εαυτό μας για την αιώνια ζωή. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για καθετί και να ευχαριστούμε τον Θεό που πήρε την ψυχή των αγαπημένων μας νεκρών κοντά Του.
Αν έφυγαν από τούτο τον κόσμο, χωρίς να έχουν μετανοήσει, πρέπει να προσευχόμαστε να τους συγχωρήσει ο Θεός τις αμαρτίες. Πρέπει να κάνουμε πράξεις ελέους στο όνομα τους και στη μνήμη τους, για την ειρήνη της ψυχής τους, και ο Θεός θα αποδεχθεί τέτοιες ενέργειες αγάπης.
Μόνο ο Κύριος μπορεί να ελευθερώσει μια ψυχή από τα δίχτυα των λογισμών που την παγίδευσαν σ’ αυτή εδώ τη ζωή και που την κρατούν ακόμα δέσμια στην αιωνιότητα. Μόνο ο Θεός μπορεί να ελευθερώσει μια τέτοια ψυχή. Επομένως πρέπει να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους. Είναι το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε: να προσευχόμαστε να δώσει ο Θεός ανάπαυση στην ψυχή τους, και να δίνουμε τα βαφτιστικά τους ονόματα στους ιερείς και τους ιερομόναχους, που τελούν θεία Λειτουργία καθημερινά, για να τους μνημονεύουν και να προσεύχονται για την ψυχή τους.
Κάποιος πλησίασε κάποτε τον επίσκοπο Νικόλαο (Βελιμίροβιτς) και τον ρώτησε: «Θα σωθούν οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών;». Εκείνος απάντησε, «Ναι, αν βρεθεί κάποιος που να προσευχηθεί γι’ αυτές. Είναι εξαιρετικά ευεργετικό αν γίνει σαρανταλείτουργο γι’ αυτές και αν, μετά από αυτό, κάνει κανείς μια δωρεά στην Εκκλησία, ώστε να συνεχιστεί η μνημόνευση τους στη θεία Λειτουργία». Η Λειτουργία είναι, απ’ όσο ξέρουμε, μια θυσία στον Γολγοθά. Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο Κύριος θυσιάζεται στη θεία λειτουργία. Όταν ο ιερέας εξάγει από το πρόσφορο τις μερίδες για τους τεθνεώτες και κεκοιμημένους. και αφού λάβει τη θεία Κοινωνία, λέει, «Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των ένθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αιματί σου τω αγίω».
Όπως βλέπετε, αυτή είναι η τελειότερη προσευχή και η μεγαλύτερη θυσία που μπορούμε να προσφέρουμε για τους αγαπημένους μας που έχουν αναχωρήσει για τον Θεό.
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
Από το βιβλίο: «Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας, Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα» , Εκδόσεις Εν πλω
Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Δημήτριος Πολιτάκης στην Romfea.gr
Ιεροκήρυκας Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης
Κυριακή προ της Υψώσεως
(Ιωάν. γ΄ 13 – 17)
Κυριακή προ της μεγάλης εορτής της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας αναφέρει ότι ο Θεός Πατέρας δεν απέστειλε τον Υιόν Του στον κόσμο για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ολόκληρος ο κόσμος των ανθρώπων από Αυτόν: «Οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ».
Ο Ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαιώνει ότι δεν υπήρξε ποτέ κανένας που να ανέβηκε στον ουρανό για να μάθει την ουράνια αλήθεια και να διδάξει τους ανθρώπους, παρά μόνον Εκείνος που κατέβηκε από τον ουρανό και έγινε δια της ενανθρωπήσεως υιός του ανθρώπου, δηλαδή Αυτός ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός: «Οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ».
Μέγα το μυστήριο της θείας φιλανθρωπίας!
Ο Σταυρός οδηγεί στην Ανάσταση. Ο Σταυρός απελευθερώνει και σώζει εξαιτίας της ψηλαφητής και άμετρης αγάπης του Εσταυρωμένου Ιησού και το κήρυγμα της Εκκλησίας, ο Ευαγγελικός σταυροαναστάσιμος σωτήριος λόγος, αποτελεί τη μόνη πραγματική ιστορία που ξεπερνά και εκμηδενίζει κάθε ανθρώπινη ιδεολογία, θεωρία και φιλοσοφία.
Η Εκκλησία πλέον πορεύεται με τη δύναμη και τη Χάρη του αήττητου Σταυρού που πηγάζουν από το Αίμα του Βασιλέως της Δόξης και υμνεί και δοξάζει το «μακάριον ξύλον της ζωής» που θεραπεύει και σώζει από κάθε κίνδυνο και πειρασμό.
Ο Κύριος υψώθηκε επάνω στο Σταυρό για να σώσει το ανθρώπινο γένος, όπως ο Μωυσής ύψωσε στην έρημο το χάλκινο φίδι για να σωθούν οι Ισραηλίτες από τα θανατηφόρα δαγκώματα των φιδιών.
Φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα και προσέλαβε το ομοίωμα της αμαρτίας, χωρίς όμως να έχει καμία σχέση με την αμαρτία και πέθανε για να ζήσουμε εμείς, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ( Λόγος 45,28).
Ο Ιερός Χρυσόστομος μας λέγει ότι: «ο Χριστός έγινε τα πάντα για να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία» και ο Απόστολος Παύλος τονίζει: «Αυτόν που δεν είχε γνωρίσει αμαρτία, τον φόρτωσε ο Θεός με όλη την αμαρτία για χάρη μας, για να μπορέσουμε εμείς μέσω εκείνου να βρούμε τη σωτηρία κοντά στο Θεό». ( Β΄ Κορινθ. 5, 21).
Αγαπητοί μου …
Ο Σταυρός έγινε η θύρα δια της οποίας μπορούμε να συναντήσουμε τον Ίδιο τον Θεό.
Ο Σταυρός μας υπενθυμίζει πως όταν επιλέξουμε ως τρόπο ζωής το παράδειγμα του Εσταυρωμένου μόνον τότε θα απολαύσουμε την ελευθερία, την ειρήνη, την αγάπη, μόνον τότε θα βιώσουμε την πραγματική ανάπαυση και την πολυπόθητη Ανάσταση.
Ο δρόμος προς το Γολγοθά είναι δύσκολος και ανηφορικός όμως δεν είμαστε μόνοι, μας συνοδεύει Εκείνος … συσταυρωμένοι και συναναστημένοι μαζί Του … «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» … συμπορευόμενοι προς τη Ζωή και το Φως.
Γι’ αυτό, όταν οι θλίψεις και οι δυσκολίες της ζωής μας κυκλώνουν, οφείλουμε να υψώσουμε το βλέμμα μας επάνω στο Γολγοθά και να ατενίσουμε με πίστη το Σταυρό Του αναφωνώντας το … «μνήσθητί μου Κύριε» … και Αυτός, να είμαστε βέβαιοι, θα μας χαρίσει τη δύναμη εκείνην που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε και να μετατρέψουμε την προσωπική μας περιπέτεια … σε χαρά.
Πηγή: romfea.gr
