Πασχάλιο Μήνυμα Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου

Ο άνθρωπος, για να διατηρήσει την ψυχική του καθαρότητα, πρέπει ν᾿ αποφεύγει όλα εκείνα τα κακά που τρέφουν τα πάθη, να κόψει δηλαδή τις αιτίες των παθών.

Πρέπει ακόμη με την προσευχή και τη μελέτη των θείων Γραφών, να διώχνει τους ρυπαρούς και βρωμερούς λογισμούς που τον μολύνουν. Το κακό βέβαια δεν θα υποχωρήσει. Αλλά και εμείς δεν πρέπει να υποχωρούμε γιατί έχουμε μαζί μας τον Παντοδύναμο Θεό. Ποιά δύναμη έχει ο σατανάς μπροστά στη δύναμη του Θεού; Κι αυτή που έχει, του την παραχωρεί ο Θεός, μόνο για να μας δοκιμάζει. Όταν αγωνίζεται κανείς για την καθαρότητα της ψυχής του, δεν πρέπει να σκέφτεται τι θα πούν οι άνθρωποι, αλλά τι θα πεί ο Θεός. Οι άνθρωποι έχουν κριτήρια διαφορετικά από τα κριτήρια του Θεού.

Αυτό που κάνουμε για την ψυχική μας καλλιέργεια δεν το κάνουμε για τους ανθρώπους, για να μας επαινέσουν και να μας έχουν ψηλά στη συνείδησή τους, αλλά το κάνουμε για τον Θεό, που μιά μέρα θα μας κρίνει για τα έργα μας. Τότε που θα δώσουμε λόγο για το πως πολιτευτήκαμε στη ζωή μας.

Ο αγώνας για την ψυχική μας καθαρότητα πρέπει να γίνει σύμφωνα με τα διατεταγμένα από τον Κύριο, τους Αποστόλους και τους Πατέρες της Εκκλησίας. Ο Απόστολος Παύλος, λέει:

“Ουδείς στεφανούται εάν μη νομίμως αθλήση”.

Δέν μπορεί κανείς να προχωρήσει στην αρετή, αν δεν ακολουθήσει τον δρόμο της νηστείας, της προσευχής και της μελέτης των θείων Γραφών, που βάδισαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Δέν μπορούμε εμείς να χαράξουμε δικό μας δρόμο. Νομοθέτης είναι ο Χριστός και όχι εμείς. Εμείς είμαστε εκτελεστές του νόμου Του. Μόνο ο τέλειος Θεός μπορούσε να δώσει νόμο για την σωτηρία μας.

Τόν νόμο και την αλήθεια του Χριστού πρέπει να τα διακηρύσσουμε παντού, χωρίς να φοβόμαστε κανένα. Ο Απόστολος Παύλος θεωρούσε καύχημά του τον Σταυρό του Χριστού. Γιά τους Ιουδαίους ο Σταυρός ήταν σκάνδαλο, για τους Ελληνες ανοησία. Γιά μας όμως τους χριστιανούς ήταν και είναι δύναμη ακατανίκητη.

Στή ζωή σου λοιπόν να μην φοβάσαι κανένα, παρά μόνο τον Θεό. Γιατί μόνο Αυτός μπορεί να σε βοηθήσει στον αγώνα σου εναντίον της αμαρτίας. Αν ο Θεός δεν στείλει τη χάρη Του, άδικα κοπιάζεις. Οι άγιες Γραφές μας υπενθυμίζουν:

“Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες”.

Όσο κι αν σκάψει ο γεωργός, αν δεν στείλει ο Θεός τη βροχή, όλος ο κόπος του πάει χαμένος.

Τό ίδιο συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Μπορεί να θέλουμε και ν᾿ αγωνιζόμαστε για την καθαρότητα της ψυχής μας. Αν όμως δεν μας βοηθήσει ο Θεός, δεν κάνουμε τίποτε. Γι᾿ αυτό οι πιστοί άνθρωποι πάντα λένε:

“άν θέλει ο Θεός”.

Καί ο Θεός οπωσδήποτε θα θελήσει, εφ᾿ όσον Του το ζητήσουμε με ταπείνωση, πολλές φορές. Σ᾿ ένα σημείο λέει η Αγία Γραφή: “ου του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού”. Γιατί η καθαρότητα της ψυχής έχει σαν προϋπόθεση την ταπείνωση. Η μία αρετή είναι δεμένη σφιχτά με την άλλη.

Στούς Μακαρισμούς λέει ο Κύριος ότι ευτυχισμένοι είναι οι ταπεινοί στο φρόνημα και οι “καθαροί τη καρδία”. Ακόμη η καθαρότητα της ψυχής συνδέεται και με τη συμπαράσταση στους συνανθρώπους μας, που είναι εικόνες του Θεού. Δεν είναι σωστό να μιλάμε για καθαρότητα την στιγμή που λερώνουμε την ψυχή μας με την αδιαφορία μας για τους άλλους ανθρώπους. Η ασκητική παράδοση αναφέρει ότι αν προσεύχεται ο ασκητής και χτυπήσει κάποιος την πόρτα του κελλιού του πρέπει ν᾿ αφήσει την προσευχή και να βοηθήσει τον αδελφό του.

Χρειάζεται λοιπόν εκτός από την ταπείνωση και η αγάπη για να έρθει η χάρη του Αγίου Πνεύματος στην ψυχή μας.

Από το βιβλίο: “Η άσκηση στη ζωή μας” Βασισμένο στους Ασκητικούς Λόγους τού αββά Ισαάκ του Σύρου Εκδόσεις : “ Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής”
Πηγή:

Κορόιδευε ένας άθεος έναν ἱεροκήρυκα μιά μέρα, λέγοντάς του:

—Μας μιλᾶτε κάθε τόσο γιά φορτίο ἁμαρτιῶν καί τά παρόμοια. Πιστέψτε με, ὅμως, ὅτι προσωπικά δέν νοιώθω κανένα τέτοιο βάρος. Ἀλήθεια, πόσο ζυγίζει ἡ ἁμαρτία;

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ πολύ ψύχραιμα, ἀπάντησε τότε:

—Δέν μου λέτε, ἄν βάλετε πάνω σ’ ἕνα νεκρό μιά πέτρα ἑκατό κιλῶν, θά τή νοιώση;

—Ὄχι, ἀπάντησε ἀπορημένος ὁ ἄθεος, γιατί εἶναι νεκρός.

—Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ σᾶς, κατέληξε ὁ ἱεροκήρυκας. Ἔξω ἀπό τή Χάρι τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι “νεκρός στίς παραβάσεις καί τά παραπτώματα”(Ἐφ 2, 1). Γι’ αὐτό δέν νοιώθετε τό βάρος τῆς ἁμαρτίας.