Related Posts
Πως οικονομεί τα πράγματα ο Θεός
Kάποτε ένας άγιος γέροντας προσευχόταν στο Θεό να του αποκαλύψει το μυστήριο, γιατί άνθρωποι δίκαιοι και ευσεβείς είναι φτωχοί και δυστυχούν και αδικούνται, ενώ πολλοί, άδικοι και αμαρτωλοί, είναι πλούσιοι και αναπαύονται, και πως ερμηνεύονται οι κρίσεις του Θεού.
O Θεός θέλοντας να τον πληροφορήσει, του έβαλε στην καρδιά λογισμό να κατέβει στον κόσμο. Περπατώντας λοιπόν ο γέροντας, βρέθηκε σ’ ένα δρόμο πλατύ, όπου περνούσαν πολλοί. Eκεί υπήρχε ένα λιβάδι και μια βρύση με καθαρό νερό.
O Aββάς κρύφτηκε στην κουφάλα ενός δέντρου και σε λίγο περνά ένας άνθρωπος πλούσιος, που ξεπέζεψε και κάθισε να φάει. Eκεί που αναπαυόταν βγάζει ένα πουγκί με εκατό φλουριά για να τα μετρήσει.
Aφού τα μέτρησε, νόμισε πως τα έβαλε πάλι μέσα στο ρούχο του, εκείνα όμως έπεσαν στη γη. Σηκώθηκε λοιπόν και καβαλίκεψε το άλογο του αφήνοντας εκεί τα φλουριά. Έπειτα πέρασε από κει άλλος οδοιπόρος για να πιει νερό. Bρίσκει τα φλουριά, τα παίρνει και φεύγει γρήγορα.
Kατόπιν ήλθε άλλος φτωχός πεζοδρόμος, φορτωμένος και κουρασμένος και κάθισε κι αυτός ν’ αναπαυθεί. Eνώ έβγαζε ένα παξιμάδι για να φάει, έρχεται ο πλούσιος, πέφτει πάνω στον φτωχό και του λέει με θυμό: “Γρήγορα, δώσε μου τα φλουριά που βρήκες”.
O φτωχός με όρκους μεγάλους έλεγε πως δεν είδε τέτοιο πράγμα. Tότε ο πλούσιος άρχισε να τον δέρνει με τη βίτσα του λουριού του αλόγου του και μ’ ένα χτύπημα στο μήνιγγα τον σκότωσε. Kαι άρχισε να ψάχνει όλα τα ρούχα και τα πράγματα του φτωχού, και επειδή δε βρήκε τίποτε, έφυγε πολύ λυπημένος.
O Aββάς βλέποντας όλα αυτά έκλαιγε και σπαρασσόταν η καρδιά του για τον άδικο φόνο και παρακαλώντας τον Kύριο, έλεγε: “Kύριε, ποια είναι η βουλή Σου και πως υπομένει αυτά η αγαθότητά Σου”.
Tότε παρουσιάστηκε άγγελος και του είπε: “Mη λυπάσαι, Γέροντα, διότι όλα με τη θέληση του Θεού γίνονται, άλλα κατά παραχώρηση, άλλα για παίδευση και άλλα για οικονομία. Mάθε λοιπόν ότι αυτός που έχασε τα φλουριά είναι γείτονας εκείνου που τα βρήκε. O δεύτερος είχε περιβόλι αξίας εκατό φλουριών, αυτός δε ο πλούσιος ως πλεονέκτης που ήταν, το πήρε δικαστικώς μόνο για πενήντα φλουριά.
Kι επειδή παρακαλούσε ο φτωχός περιβολάρης τον Θεό να κάνει εκδίκηση, οικονόμησε έτσι ο Θεός και του τα έδωσε διπλά, αντί πενήντα φλουριά, εκατό. Εκείνος δε ο άνθρωπος που φονεύθηκε άδικα είχε κάνει ένα φόνο, επειδή όμως είχε έργα χριστιανικά και θεάρεστα, θέλοντας ο Θεός να τον σώσει και να τον καθαρίσει από την αμαρτία του φόνου, οικονόμησε να σκοτωθεί άδικα, για να σωθεί η ψυχή του.
Aυτός δε, ο πλεονέκτης, που έκανε τον φόνο, έμελλε να κολαστεί από τη φιλαργυρία και την πλεονεξία του, γι’ αυτό τον άφησε ο Θεός να πέσει στο αμάρτημα του φόνου, για να πονέσει η ψυχή του και να ζητήσει μετάνοια.
Kαι να, τώρα αφήνει τον κόσμο και πάει να γίνει μοναχός. Λοιπόν, πήγαινε τώρα στο κελλί σου και μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του Θεού, διότι είναι ανεξερεύνητες και ανεξιχνίαστες”.
Aυτά αφού άκουσε από τον άγγελο ο Aββάς, δόξασε τον Θεό.
Oι άνθρωποι προσπαθούμε με τη λογική μας να δώσουμε απάντηση σ’ ερωτήματα που είναι πέρα και έξω από τις δυνατότητες μας και δεν προσδιορίζονται. Όπου ο Θεός βάζει μια τελεία, δε μπορούμε εμείς να βάζουμε ερωτηματικό. Oι Πατέρες και οι Άγιοι της Eκκλησίας μας, σαν άνθρωποι είχαν και αυτοί αγωνιώδη ερωτήματα.
Tέλος επικαλούμαι τον Άγιο Iωάννη το Xρυσόστομο αντί επιλόγου: “Oι θλίψεις καλλιεργούν την υπομονή. H αγάπη του Θεού ξέρει και ρυθμίζει το μέγεθος των θλίψεων. H Θεία Πρόνοια είναι ανεξήγητη και η φροντίδα του Θεού ακατανόητη. Tα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος πολλή”.
Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot.com
Η Παναγία άνοιξε τον δρόμο της σωτηρίας
Σήμερα μιλώντας για την Παναγία να πούμε ότι η Παναγία είναι Παναγία, και θα είναι για πάντα Παναγία. Επιπλέον, θα είναι πάντοτε για όλους μας η μητέρα μας. Έγινε η μητέρα του Θεού και είναι η μητέρα των ανθρώπων, όλων των ανθρώπων, διότι η Παναγία από την ανθρώπινη πλευρά έκανε εκείνο που δεν το έκανε άλλος. Ο Θεός ως Θεός βρήκε το κατάλληλο πρόσωπο, το οποίο δεν το εξανάγκασε, δεν το πίεσε, δεν το έπιασε, αν επιτρέπεται να πούμε, στον ύπνο, δεν το εξαπάτησε το πρόσωπο αυτό που είναι η Παναγία, για να πει το ναι. Όχι. Εντελώς ελεύθερα είπε το ναι η Παναγία. «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1:38).
Ο Θεός ως Θεός ήξερε ποια είναι αυτή, γι’ αυτό έστειλε τον αρχάγγελο, ο οποίος της έφερε το μήνυμα ότι θα γεννήσει τον Υιό του Θεού. Και η Παναγία είπε το ναι. «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Έτσι γεφυρώθηκε το χάσμα, και άνοιξε ο δρόμος της σωτηρίας.
Ο ρόλος της Παναγίας δεν είναι ένας ρόλος τυχαίος, ένας ρόλος όπως όλοι οι άλλοι, ένας ρόλος που θα μπορούσε να λείπει. Καθόλου δεν είναι έτσι. Ούτε μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός άφησε το ανθρώπινο γένος αιώνες και αιώνες απλώς να βασανίζεται και να παιδεύεται. Είπαμε, χρειαζόταν και από την πλευρά του ανθρώπου η συγκατάθεση. Αυτή είναι έντιμη σωτηρία, αν επιτρέπεται να πούμε, αυτή είναι έντιμη θέωση, όταν ο άνθρωπος δώσει τη συγκατάθεση, όταν ο άνθρωπος πει το ναι, όταν ο άνθρωπος δώσει τις δυνάμεις του. Αυτό είναι το νόημα της ασκήσεως και του αγώνα. Για όλα αυτά εμείς ιδέα δεν έχουμε και θέλουμε με ψευτιές, ας πούμε, να σωθούμε. Γίνεται έτσι; Έτσι θα σωθείς, με καμιά ψευτοπροσευχή;
Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, τότε βρέθηκε το κατάλληλο αυτό πρόσωπο, που ο Θεός το ήξερε, το διάλεξε και του έφερε το μήνυμα· πάλι όμως ελευθέρως. Όπως είπαμε, δεν την έπιασαν την Παναγία στον ύπνο να την ξεγελάσουν για να πει το ναι, να δώσει τη συγκατάθεσή της, αλλά, αν επιτρέπεται να πούμε, έχουσα σώας τας φρένας, εν εγρηγόρσει και καταλαβαίνοντας τι λέει και τι κάνει, η Παναγία είπε το ναι, και έτσι γεφυρώθηκε το χάσμα, άνοιξε ο δρόμος της σωτηρίας και τώρα σωζόμαστε όλοι.
Η Παναγία ήταν αυτή που έκανε την αρχή. Αν δεν γινόταν αυτό που έκανε η Παναγία, με κανένα τρόπο εμείς δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτό που τώρα μπορούμε να κάνουμε. Η Παναγία ως εκπρόσωπός μας το έκανε, άνοιξε τον δρόμο, ως εκπρόσωπος γεφύρωσε το χάσμα, και τώρα μπορεί να γίνει αυτό στον καθένα, αλλά θα γίνει αυτό το ίδιο, εάν ο καθένας πει: «Ιδού ο δούλος, η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», αν ο κάθε άνθρωπος εντελώς ελευθέρως δώσει αυτή τη συγκατάθεση. Με τα ψέματα δεν γίνεται σωτηρία.
Δεν οδηγεί στη σωτηρία αυτό το οποίο γίνεται τώρα: Με το ζόρι κανείς θα προσπαθήσει να κάνει κανένα σταυρό, με το ζόρι θα προσπαθήσει να πει καμιά λέξη προσευχής, με το σπρώξιμο θα πάει στην εκκλησία, με το ζόρι μερικές μητέρες θα πάνε το παιδί τους να εξομολογηθεί, σαν να είναι ξεγελάσματα, ή με το ζόρι, τάχα, να κάνει κανείς καμιά ψευτοαρετή. Δεν γίνεται έτσι.
Τιμούμε την Παναγία, δοξάζουμε την Παναγία, την υμνούμε, την επαινούμε, διότι γεφύρωσε το χάσμα, διότι άνοιξε τον δρόμο ή, καλύτερα, διότι ο Θεός μαζί της άνοιξε τον δρόμο. Όμως και να παρακαλέσουμε την Παναγία να βοηθήσει να μπούμε και εμείς στον ίδιο δρόμο, να βοηθήσει η Παναγία να περπατήσουμε και εμείς πάνω σ’ αυτό το γεφύρι που έφτιαξε εκείνη, να μας βοηθήσει και εμείς να ζητήσουμε τον Θεό όπως εκείνη, να ζητήσουμε τη σωτηρία, να πούμε και εμείς το ναι και να δώσουμε τη συγκατάθεση όπως εκείνη.
π. Συμεών Κραγιόπουλος
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Συνάξεις Δεκαπενταυγούστου», τόμος Α’, Πανόραμα Θεσσαλονίκης 1998, σελ. 31
