Related Posts
Το βαθύ μυστήριο του ανθρωπίνου πόνου
Πόσες φορές δείχνουμε ότι έτσι ή αλλιώς ενδιαφερόμαστε για τον άλλο και έχουμε καημό, όχι όμως ότι καιγόμαστε για τη σωτηρία του. Σας φαίνεται περίεργο; Ας πούμε, επισκεπτόμαστε έναν άρρωστο στο κρεβάτι της ασθενείας του ή ακούμε γι’ αυτόν και μπορεί να τον συμπονέσουμε, να τον λυπηθούμε, και μπορεί, αν θέλετε, να ευχηθούμε να γίνει καλά.
Πόσο άραγε μας νοιάζει, αν αυτός ο άνθρωπος είναι στον δρόμο της σωτηρίας, αν αυτός ο άνθρωπος θα σωθεί; Και μπορεί πολλές φορές αυτό να εξαρτάται από το τι στάση θα πάρουμε εμείς, από το τι θα πούμε. Ή, αν θέλετε: δεν μπορούμε τίποτε άλλο; Να προσευχηθούμε στον Θεό, αλλά να ακούσει ο Θεός ότι συν τοις άλλοις μας νοιάζει η σωτηρία του ανθρώπου αυτού, μας νοιάζει να σωθεί αυτός ο άνθρωπος.
Το να πας απλώς να επισκεφθείς έναν άρρωστο, κάτι είναι βέβαια. Ή το να φροντίσεις να προμηθευτεί ο άρρωστος τα χρειαζούμενα φάρμακα ή, όταν θα βγει, να έχει εισιτήριο να πάει στο σπίτι του κλπ. Καλά είναι αυτά· δεν είναι άσχημα. Αλλά στις ημέρες μας δεν είναι τόσο ότι λείπουν αυτά, καθώς όλοι λίγο-πολύ είναι ασφαλισμένοι. Ποιος δεν θα έχει τα φάρμακά του ή ποιος δεν θα έχει ένα εισιτήριο να πάει σπίτι του ή ποιος δεν θα έχει κάποιον δικό του να τον επισκεφθεί;
Κάνει εντύπωση όμως που κι εμείς οι χριστιανοί – κι εκείνοι ακόμη που νομίζουν ότι είναι οι καλύτεροι – σαν να μη θέλουμε να δούμε την αλήθεια, την όλη αλήθεια, και να εμπνευσθούμε από την όλη πραγματικότητα και να κάνουμε εκείνο το οποίο πρέπει να κάνουμε. Δηλαδή, όπως λέγαμε άλλη φορά, ενθυμείσθε, ο Θεός μπορεί να προλάβει κάποιον να μην αρρωστήσει. Μπορεί ο Θεός όλους τους αρρώστους να τους θεραπεύσει. Δεν μπορεί; Πώς θα το πούμε αυτό; Πιο φιλάνθρωποι είμαστε εμείς, οι οποίοι δεν έχουμε και δύναμη;
Και αν θυμάστε, για να το καταλάβουμε καλά, λέγαμε ότι, αν κάποιος από μας είχε τη δύναμη να θεραπεύει αρρώστους, θα έδειχνε όλη τη φιλανθρωπία του με το να περνούσε απ’ όλα τα νοσοκομεία και απ’ όλες τις κλινικές και θα θεράπευε όλους τους αρρώστους. Ο Θεός όμως, ο Κύριός μας, έχει τη δύναμη να το κάνει αυτό και δεν το κάνει. Επομένως, δεν είναι το θέμα να θεραπεύσεις τον άλλο. Εντάξει· να τον ανακουφίσεις να μην πονάει, να του κάνεις παρέα, για να είναι λίγο πιο άνετη η δοκιμασία του, να του δώσεις, αν υποθέσουμε ότι κάτι του λείπει από τα υλικά. Αλλά όλο το θέμα είναι μεγάλο και βαθύ μυστήριο.
Ο Θεός ως Θεός αφήνει να πάθει ο άνθρωπος, διότι με τη στάση του ο άνθρωπος, με τις ενέργειές του, μόνος του, τα πήγαινε προς τα κει να αρρωστήσει. Όμως ο Θεός είναι Θεός και δεν συνερίζεται τον άνθρωπο και δεν είναι άσπλαχνος ούτε κάνει όπως κάνουμε εμείς που μπορεί καμιά φορά να πούμε: «Καλά να πάθει· θα του δείξω εγώ». Όχι. Ο Θεός είναι όλος αγάπη. Αφήνει λοιπόν να ασθενήσει ο όποιος άνθρωπος για καλό του. Το σκεπτόμαστε αυτό το πράγμα; Δηλαδή αρρώστησε που αρρώστησε ο άνθρωπος και πονάει που πονάει και, θέλει δεν θέλει, θα τα περάσει όλα, αλλά να βγει το καλό που θέλει ο Θεός.
Μας νοιάζει αυτό το πράγμα, ασχολούμαστε μ’ αυτό, κάνουμε καμιά προσευχή, βοηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε να ωφεληθεί από την ασθένειά του ο άλλος, να βγει αγιασμένος από κει και, αν του μέλλει να αφήσει αυτό τον κόσμο, να είναι τέτοια η μετάνοιά του, να είναι τέτοια η επιστροφή του, να είναι τέτοια η κοινωνία του με τον Θεό, ώστε να σωθεί; Δεν μας πολυαπασχολεί αυτό το θέμα, δεν μας πολυνοιάζει. Μπορεί ίσως γενικά να το σκεφθούμε λίγο, αλλά έτσι ειδικά, όχι.
Καθώς τα άλλα δεν τα έχουν και τόσο μεγάλη ανάγκη σήμερα οι άνθρωποι, θα ήταν ευχής έργον στις ημέρες μας να υπάρχει μια τέτοια πρόνοια, ώστε ο Θεός, καθώς θέλει δια μέσου των παθημάτων να ωφελήσει τον κάθε άνθρωπο, να μας χρησιμοποιήσει ως όργανά του να βοηθήσουμε, για να ωφεληθεί ο άνθρωπος, είτε έχει ασθένεια είτε έχει διάφορες δυσκολίες είτε έχει άλλα ατυχήματα.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Το μυστήριο της σωτηρίας», Β’ έκδ., Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2000, σελ. 27 (αποσπάσματα).
Τα θεμέλια της σωτηρίας μας: Ομολογία και πνευματικός αγώνας
Πρέπει ἀνοιχτά νά ὁμολογοῦμε τό Χριστό. Αὐτό εἶναι μεγάλη ἀρετή. Πόσοι χριστιανοί ὑπάρχουν πού λένε: «Πιστεύω στό Θεό», ἀλλά στήν πράξη δέν πιστεύουν!
Πόσα χείλη μένουν βουβά, ὅταν χρειάζεται νά ὐπερασπιστοῦν μέσα στήν κοινωνία τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων Του! Ὁ ἐχθρός Διάβολος προσπαθεῖ τόσο πολύ γιά νά σβύσει τήν πίστη ἀπό τήν καρδιά καί νά φέρει στή λήθη τίς ἀλήθειες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Γι’ αὐτό βλέπουμε ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι εἶναι μόνο κτατ΄ὄνομα χριστιανοί ἀλλά στά ἔργα κανονικοί εἰδωλολάτρες.
Μήν ντρέπεσαι νά κάμεις ὀρθά τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, διότι μέ τόν τρόπο αὐτό νικοῦμε τίς σκοτεινές δυνάμεις: «Οἱ τῷ Σταυρῷ τειχιζόμενοι, τῷ ἐχθρῷ ἀντιτασσόμεθα, μή δειλιῶντες τάς αὐτοῦ μεθοδείας καί ἐνέδρας…» (Ἀπόστιχα Αἴνων τοῦ πλ. Β΄ Τετάρτης πρωί). Ὄχι μόνο τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας νά προσκυνᾶς, ἀλλά καί τήν εἰκόνα τοῦ Σταυροῦ Του, ἐπειδή ὁ Σταυρός εἶναι σημεῖο νίκης τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Διαβόλου καί τοῦ στίφους τῶν ἐναντίων δυνάμεων, γι’ αὐτό αὐτές τρέμουν καί τρέπονται σέ φυγή, ὅταν βλέπουν τό Σταυρό σχηματιζόμενο.
Κάποιοι ἀμαθεῖς κινοῦν τό χέρι τους μπροστά στά πρόσωπό τους, προσποιούμενοι, ὅτι κάνουν τό σταυρό τους, ἀλλά ματαίως κοπιάζουν, γατί δε σχηματίζουν πάνω τους σωστό, ἀληθινό σταυρό. Μέ τέτοια κίνηση χαίρονται οἱ δαίμονες ἐνῷ ἐκείνους πού κάμουν ὀρθά τό σταυρό τους, πού ἐνώνουν κανονικά τά τρία δάκτυλα τοῦ δεξιοῦ τους χεριοῦ καί βάζουν ἔτσι τό χέρι τους στό μέτωπο, στήν κοιλιά, στό δεξιό πλευρό καί μετά στο ἀριστερό, βλέποντας τους οἱ Ἄγγελοι νά σχηματίζουν τό ἀληθινό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ ἀγάλλονται. Καί τότο ὁ Ἄγγελος φύλακας χαίρεται καί μᾶς βοηθεῖ.
Λοιπόν ἄς ἀπορρίψουμε τήν ψεύτικη ντροπή, τόν ψεύτικο φόβο καί ἀνοιχτά καί μέ σοφία καί διάκριση ἄς ὁμολογοῦμε τό Χριστό καί ἄς Τόν ἀκολουθοῦμε. Ἀπ΄αὐτό ξεχωρίζουν οἱ χριστιανοί ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, ἀπό τους αἱρετικούς, τούς ὀλιγόπιστους, ὅτι ἀνοιχτά, ἀλλά ἐν σοφίᾳ ὁμολογοῦν τό Χριστό. Γιατί «ὅς γάρ ἐάν ἐπαισχυνθῇ μέ καί τούς ἐμούς λόγυς ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καί ἁμαρτωλῶ καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ ἐν τῆ δόξῇ τοῦ πατρός αὐτοῦ μετά τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων»(Μαρκ. 8,38).
Πρέπει νά τηροῦμε τίς νηστεῖες σωματικῶς καί πνευματικῶς σύμφωνα μέ τό ἐκκλησιαστικό Τυπικό τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τοῦ Δεκαπενταύγουστου καί τῶν Χριστουγέννων, καθώς ἐπίσης νά προσέχουμε τήν Τετάρτη καί τήν Παρασκευή. Γιά τούς ἀσθενεῖς καί ἡλικιωμένους ἡ νηστεία εἶναι πιό περιορισμένη.
Πρέπει νά κάνουμε μέ ἀγάπη καλά ἔργα γιά τόν πλησίον μας καί νά ἀπομακρυνόμαστε ἀπό κακά ἔργα. Νά θεωροῦμε χαμένη ἐκείνη τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία δέν κάναμε κανένα καλό ἔργο γιά τόν πλησίον ἤ κάναμε κακό στόν πλησίον μας. Σέ καμμιά περίπτωση δέν πρέπει νά οἰκοδομοῦμε τήν εὐτυχία μας πάνω στήν δυστυχία τοῦ ἄλλου. Μέ τό καλό νά πληρώνουμε τό κακό πού μᾶς κάνουν.
Πρέπει νά προσευχόμαστε χωρίς μετεωρισμό, ὥστε μαζί μέ τά λόγια τῆς προσευχῆς καί τό νοῦ κατά τήν προσευχή νά συνδυάζεται κα ἡ αἴσθηση τῆς προσευχῆς. Κάποτε σέ μιά μακρά προσευχή μόνο μιά στιγμή συμβαίνει νά εἶναι εὐάρεστη στό Θεό καί νά συνιστᾶ ἀληθινή προσευχή καί ἀληθινή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Τό κυριώτερο στήν προσευχή εἶναι ἡ ἐγγύτητα τῆς καρδίας στό Θεό, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τή γλυκύτητα τῆς θείας παρουσίας στήν ψυχή.
Ἡ ἡμέρα νά μήν ἀρχίζει χωρίς προσευχή καί νά μήν πηγαίνουμε γιά ὕπνο χωρίς προσευχή. Νά προσευχόμαστε καί ὅταν ἀναπαυόμαστε κατά τήν ἡμέρα. Κατά τή διάρκεια τῆς ἡμέρας νά ὑποχρεώνουμε τόν ἑαυτό μας σέ ἀδιάλειπτη προσευχή: Νά κρατοῦμε στήν καρδιά καί τό νοῦ μας τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ ἤ τό «Θεοτόκε παρθένε». Κι ἀκόμη σταθερά καί παντοῦ νά στοχαζόμαστε τό Θεό. Κι αὐτό λογίζεται ὡς προσευχή. Ἐάν δέ χάνουμε τήν προσευχή καί τό στοχασμό μας γιά τό Θεό, τότε σέ μᾶς δέ θά εἶναι φοβεροί ὁποιοιδήποτε ἐχθροί, οὔτε μάγοι, οὔτε γόητες, διότι μαζί μας θά εἶναι ὁ Κύριος καί ἡ Παναγία Μητέρα Του.
«Στάρετς Σάββας Ο Παρηγορητής»
Διδαχές τοῦ στάρες Σάββα
Μετάφραση ἀπό τήν ρωσική γλῶσσα π.Ιωάννου Φωτοπούλου
Ἀποσπάσματα ἀπό τό ἡμερολόγιό του (σελ. 213-215)
Τά θεμέλια τῆς σωτηρίας μας: Ὁμολογία καί πνευματικός ἀγώνας
