Οἱ ἀναθυμιάσεις τοῦ ἑγώ ὅπως εὔστοχα γράφει ὁ ἀείμνηστος γέροντας Αἰμιλιανός γεννοῦν στήν ψυχή στενοχώρια κάτι τό ἀφύσικο γιά τήν ἀνθρώπινη φύση.
Ὁ ἄνθρωπος γεννήθηκε γιά νά εἶναι χαρούμενος, εἰρηνικός, ἤρεμος, εὐτυχισμένος.
Δημιουργήθηκε ἀπό τό Θεό γιά νά ὁδεύει πρός Αὐτόν γιά νά εἶναι τέλειος.
Εἶναι τραγικό νά βλέπει κανείς νέους σήμερα καί νά μήν ἔχουν νιώσει αὐτό τό πέταγμα τῆς χαρᾶς τῆς ἐξομολογήσεως καί νά ἀναζητοῦν ἄλλες χαρές, πρόσκαιρες καί σκοτεινές.
Ἡ στενοχώρια, ἡ κατάθλιψη, ἡ ἀθυμία, τό “βαριέμαι πού ζῶ” εἶναι οἱ μεγαλύτερες πληγές τῆς ἀνθρωπότητος, τό μεγαλύτερό της ἀγκάθι.
Γίναμε ἐχθροί πιά ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον.
Δέν ξέρεις ποιόν νά ἐμπιστευτεῖς.
Φοβᾶσαι νά εἶσαι ἀθῶος.
Μιλοῦν γιά σένα ἄνθρωποι πού δέν σέ εἶδαν κἄν.
Ἐπικρατεῖ ἕνας φόβος στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί δέν μποροῦν νά ἀνοιχτοῦν ἀληθινά καί νά νιώσουν τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ὑποκρισία.
Μοῦ ἔγραφε μιά ψυχή πρό ἡμερῶν: ” Δέν ἀντέχω νά πηγαίνω στήν ἐργασία μου καί νά ἀκούω νά εἰρωνεύονται κάποιον μόνο καί μόνο γιατί εἶναι χριστιανός”.Καί πόσα ἄλλα…
Σχόλια, ἐπικρίσεις, ὑποχθόνιες κινήσεις γιά τόν ὑποσκελισμό τοῦ ἄλλου, ψέματα, μίσος ἀκόμα καί μέσα στούς χώρους τῆς ἐκκλησίας, στούς χώρους τοῦ ΘΕΟΥ. Ἄν ἐμεῖς δέν εἴμαστε ἑνωμένοι καί ἀγαπημένοι πῶς θά ἑλκύσουμε τούς “ἐκτός Θεοῦ”; Διαβάζει κανείς συνέχεια ἀρνητικές σκέψεις, κατακρίσεις, κάθε εἴδους ψέμα πού λερώνει τίς συνειδήσεις.
Καί κανένα πρόσωπο γύρω μας δέν εἶναι ἀληθινά χαρούμενο. Καί στό στόμα μιά δικαιολογία: ὅτι φταῖνε οἱ ἄλλοι, οἱ καταστάσεις, οἱ συμφορές του, ὅλα τοῦ φταῖνε.
Ὅ,τι και νά συμβαίνει ὅμως ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει μέσα του ΘΕΟΝ δέν ἀπελπίζεται, ἀλλά ξέρει νά νικᾶ τό κύμα τῆς λύπης μέ τήν προσευχή. Ἔχει μέσα του μιά ἰσχυρή δύναμη, ἕνα κίνητρο, ξέρει ὅτι τό μόνο πού μπορεῖ νά τόν χωρίσει ἀπό τό ΘΕΟ εἶναι ἡ ἁμαρτία του. Μόνο γιά τίς ἁμαρτίες του λυπᾶται. Ὅλα τά ἄλλα ξέρει ὅτι εἶναι πρόσκαιρα. Αὐτός ἔχει κάτι μεγαλύτερο πού τοῦ ἔχει δωρήσει ὁ Θεός: Τή βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ξέρει ὅτι ἄν ζητάει τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τίποτε δέν θά τοῦ λείψει. Ὅλα θά τοῦ δοθοῦν ἀπλόχερα. Φτάνει νά μή ζητᾶ αὐτό πού θέλει ἀλλά αὐτό πού θέλει ὁ Θεός γιά ἐκεῖνον καί αὐτό πού θά τόν βοηθήσει.
Ὅταν λέμε ὅτι ἐμεῖς ζοῦμε πνευματική ζωή θά πρέπει νά ἐξετάσουμε τά ἑξῆς ζητήματα:
α) Ἔχουμε χαρά ; Ἄν δέν ἔχουμε κάτι φταίει σέ μᾶς καί στόν τρόπο πού πιστεύουμε
β) Ἔχουμε ἀφεθεῖ ἐντελῶς στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Ἄν ὄχι ἀκόμα δέν ἔχουμε καταλάβει τό “Πάτερ ἡμῶν”.
γ) Κατακρίνουμε;Καταδικάζουμε; Διαδίδουμε συκοφαντίες; Τότε ἀκόμα χειρότερα δέν ἔχουμε μπεῖ κάν στό πρῶτο σκαλοπάτι τῆς ἐκκλησίας.
Ἄς μή ζοῦμε μέ ψευδαισθήσεις.
Ὅ,τι καί νά κάνω καί τόν πτωχό νά ἐλεήσω, καί νά προσευχηθῶ καί νά κάνω τά πάντα, ἄν δέν νιώθω χαρά καί εἰρήνη μέσα μου τότε δέν εἶναι τοῦ Θεοῦ αὐτά πού κάνω. Δέν εἶναι ἀληθινά. Ἔρχεται νηστεία γιά παράδειγμα. Τήν κάνω μέ χαρά ; Τότε εἶναι ἀληθινή καί καρποφόρα. Τήν κάνω μέ τό ζόρι; Καί γογγύζω;
Ἔχασα τό δρόμο.
Θέλεις νά νιώσεις ἀληθινή χαρά;
Βγές ἀπό τόν ἑαυτό σου.
Δῶσε ἕνα χαμόγελο στόν ἄλλον.
Σκέψου πρίν πεῖς ἤ γράψεις μιάν ἄσχημη συκοφαντική κουβέντα. Μπορεῖ νά πληγώσεις ἀνεπανόρθωτα τόν ἄλλον.
Χαρά μπορεῖ νά νιώσω ὅταν κοιτάζω τή φύση, τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ πού τά ἔπλασε μόνο γιά μένα. Χαρά μπορεῖ νά νιώσω μέ τή βροχή, τόν κεραυνό, τή ζέστη καί τό κρύο καί νά μή ζητάω, νά μήν ἀπαιτῶ, νά μήν γκρινιάζω.
Χαρά δίνει ἡ καρδιακή προσευχή.
Ἡ συγχώρεση ἀπό καρδιᾶς τῶν σταυρωτῶν μας.
Χαρά δίνει ἡ ἁπλότητα καί ἡ ἔλλειψη ὑποκρισίας.
Νά μάχομαι γιά τά πιστεύω μου.
Νά ὑποστηρίζω τούς ἔχοντας ἀνάγκη.
Θυμᾶστε τί εἶπε ὁ Θεός στόν Κάϊν ὅταν σκότωσε τόν Ἄβελ;
“Ἵνα τί ἐσκυθρώπασας; ”
Γιατί κατσούφιασες;
Γιατί στενοχωρήθηκες;
ΗΣΥΧΑΣΟΝ!
Ἄς ἡσυχάσουμε.
Ἄς ἠρεμήσουμε.
Ἄς κατατάξουμε τούς λογισμούς μας σέ περιβάλλον θεϊκό, προσευχῆς καί γαλήνης καί ἄς ἀρχίσουμε νά χαμογελᾶμε δίνοντας στό Θεό τό δικαίωμα νά πεῖ “Ἰδού τό παιδί μου” κι ἐμεῖς νά ἀπαντᾶμε μέ παρρησία: “Ἰδού Κύριε ὁ δοῦλος Σου. Λάλει!”.
Γερόντισσα Σωφρονία
