Related Posts

Το νόημα της εορτής των Αγίων Πάντων
Σήμερα είναι εορτή των Αγίων Πάντων. Οι πατέρες δεν έβαλαν τυχαία την εορτή αυτή στο τέλος της περιόδου του Πεντηκοσταρίου, δηλαδή την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή.
Ο Χριστός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ήρθε στον κόσμο ως άνθρωπος, κήρυξε, σταυρώθηκε, πέθανε, ετάφη, αναστήθηκε, αναλήφθηκε στους ουρανούς και έστειλε το Πνεύμα το Άγιο. Όλα αυτά είναι δεδομένα. Και φυσικά δεν έγιναν απλώς για να έχουμε γιορτές, αλλά έγιναν, για να σωθεί, να αγιάσει ο άνθρωπος.
Η Εκκλησία και οι πατέρες με το να βάλουν την εορτή των Αγίων Πάντων την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή ήθελαν να τονίσουν ότι ναι, όντως έγινε αυτό. Δηλαδή όχι απλώς ήρθε το Πνεύμα το Άγιο, αλλά αγίασε και αγιάζει όλους εκείνους οι οποίοι ήταν και είναι να αγιασθούν.
Δεν αποκλείεται κανένας. Εάν κάποιος μένει έξω από τον αγιασμό, έξω από τη σωτηρία, μένει, διότι μόνος του βγάζει τον εαυτό του, άσχετα αν κάνει τον θρησκευτικό, αν κάνει τον χριστιανό. Το θέμα είναι: Θα σωθείς ή δεν θα σωθείς; Θα αγιάσεις ή δεν θα αγιάσεις;
Μέσα σου σε καίει αυτό το θέμα της σωτηρίας, του αγιασμού, ή απλώς χρησιμοποιείς την όποια χριστιανική διδασκαλία και την όποια χριστιανική αλήθεια, για να βολευτείς στη ζωή;
Όποιος λοιπόν θέλει να αγιασθεί, θα αγιασθεί· όποιος θέλει να σωθεί, θα σωθεί.
Δεν έχουν καημό οι χριστιανοί να ζουν εν Πνεύματι Θεού, να έχουν μέσα τους το Πνεύμα του Θεού, να υπακούουν σ’ αυτό, να κάνουν το θέλημα του Αγίου Πνεύματος, το θέλημα του Χριστού εν Πνεύματι Αγίω. Δεν έχουμε τέτοιο καημό. Πώς έπειτα μπορούμε να είμαστε αληθινοί χριστιανοί;
Θα αγιασθείς, αν σε αγιάσει το Πνεύμα το Άγιο. Θα σωθείς, αν σε σώσει το Πνεύμα το Άγιο. Θα γίνει αλλαγή μέσα σου, αν την κάνει το Πνεύμα το Άγιο. Αλλά όμως από εσένα εξαρτάται να έχεις καημό, να έχεις πόθο, να τα ακούς ότι είναι έτσι, να τα δέχεσαι, να τα σκέφτεσαι έτσι τα πράγματα και να βάζεις κάτω τον εαυτό σου και να μπαίνεις, ας πούμε, σ’ αυτόν τον δρόμο. Ποιος, λοιπόν, δεσμεύει τον εαυτό του;
Ποιος πιστεύει στον Χριστό, ποιος πιστεύει στο Πνεύμα το Άγιο, ποιος πιστεύει στη διδασκαλία της Εκκλησίας και δεσμεύεται; Έτσι να πιστέψεις. Δεσμεύεσαι ότι θέλεις να σε οδηγεί το Πνεύμα το Άγιο; Αυτό θα σε πιστέψει αμέσως, άμα του το πεις. Να το πεις όμως όχι απλώς με λόγια, αλλά να το δείξεις στην πράξη ότι είσαι πρόθυμος. Οπότε, σε ακούει το Πνεύμα το Άγιο, σε πιστεύει, θα σε αναλάβει και εκείνο θα σε οδηγήσει, θα σε φωτίσει, θα σε αγιάσει, θα σε θεώσει.
Όλα λοιπόν έγιναν, ήρθε και το Άγιο Πνεύμα τελικά, ακριβώς για να σωθούν, να θεωθούν οι άνθρωποι. Εάν εμείς δεν είμαστε σ’ αυτόν τον δρόμο, εάν δεν έχουμε αυτόν τον σκοπό, εάν δεν τοποθετούμε τον εαυτό μας σ’ αυτό το τέλος που έχει όλα αυτά, αλλά τον βγάζουμε από έξω και απλώς ασχολούμαστε με τα χριστιανικά πράγματα, τότε τι σημασία έχει για μας η γέννηση του Χριστού, το κήρυγμά του, τι σημασία έχει για μας η σταύρωση, η ανάσταση, η ανάληψη του Χριστού, ο ερχομός του Αγίου Πνεύματος; Τι σημασία έχουν, αν δεν δίνουμε τον εαυτό μας σ’ αυτά; Σαν να μην έχουμε καημό να ενεργήσει το Πνεύμα το Άγιο μέσα στην ψυχή μας.
Η Εκκλησία όμως που τα κάνει όλα καλά και σε τέλειο βαθμό, όρισε και αυτή την εορτή. Έχουμε λοιπόν τη Μεγάλη Εβδομάδα, το Πάσχα, την Πεντηκοστή, έχουμε τις άλλες γιορτές, έχουμε και την εορτή των Αγίων Πάντων. Δεν έγινε όλο το έργο του Θεού, από τη γέννηση του Κυρίου μέχρι και την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, χωρίς αποτέλεσμα. Τρόπον τινά όλα χρειάζονταν, για να γίνει ο καρπός, και ο καρπός υπάρχει.
Ο καρπός είναι να αγιασθούν οι άνθρωποι. Και αγιάζονται από την πρώτη στιγμή και μέχρι σήμερα. Και έτσι έχει νόημα η χριστιανική ζωή, εάν βάζεις τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτόν τον σκοπό και περιμένεις κι εσύ να φέρει το Άγιο Πνεύμα στην ψυχή σου αυτόν τον καρπό· δηλαδή να σε αγιάσει και να σε σώσει.
π. Συμεών Κραγιόπουλος
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “…ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον…”, Β’ έκδ., Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2016, σελ. 323 (αποσπάσματα)

Να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους
Ερώτηση: Πάτερ, τι μπορείτε να μας πείτε για τις ψυχές των κεκοιμημένων;
Απάντηση: Δεν πρέπει να θρηνούμε για τους νεκρούς, αλλά να προσευχόμαστε φλογερά ώστε ο Θεός να αξιώσει τα αγαπημένα μας πρόσωπα, που έχουν «αναχωρήσει», να συγκατοικήσουν με τους αγγέλους. Αυτό είναι ότι θέλει Εκείνος από μας. Οι θρηνωδίες δεν μας βγάζουν πουθενά. Ο θρήνος ενδέχεται να αποβεί όχι μόνο βλαβερός για τη δική μας υγεία, αλλά και ενοχλητικός για την ειρήνη που έχει χαρίσει ο Κύριος στην ψυχή του αγαπημένου μας προσώπου.
Πρέπει να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας. Δεν πρέπει να είμαστε θλιμμένοι και απελπισμένοι. Η εξεζητημένη θλίψη για τους αγαπημένους που έφυγαν από αυτό εδώ τον κόσμο, δεν είναι χριστιανική πράξη, αλλά πράξη που φανερώνει έλλειψη Θεού. Σ’ αυτή τη ζωή προετοιμάζουμε τον εαυτό μας για την αιώνια ζωή. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για καθετί και να ευχαριστούμε τον Θεό που πήρε την ψυχή των αγαπημένων μας νεκρών κοντά Του.
Αν έφυγαν από τούτο τον κόσμο, χωρίς να έχουν μετανοήσει, πρέπει να προσευχόμαστε να τους συγχωρήσει ο Θεός τις αμαρτίες. Πρέπει να κάνουμε πράξεις ελέους στο όνομα τους και στη μνήμη τους, για την ειρήνη της ψυχής τους, και ο Θεός θα αποδεχθεί τέτοιες ενέργειες αγάπης.
Μόνο ο Κύριος μπορεί να ελευθερώσει μια ψυχή από τα δίχτυα των λογισμών που την παγίδευσαν σ’ αυτή εδώ τη ζωή και που την κρατούν ακόμα δέσμια στην αιωνιότητα. Μόνο ο Θεός μπορεί να ελευθερώσει μια τέτοια ψυχή. Επομένως πρέπει να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους. Είναι το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε: να προσευχόμαστε να δώσει ο Θεός ανάπαυση στην ψυχή τους, και να δίνουμε τα βαφτιστικά τους ονόματα στους ιερείς και τους ιερομόναχους, που τελούν θεία Λειτουργία καθημερινά, για να τους μνημονεύουν και να προσεύχονται για την ψυχή τους.
Κάποιος πλησίασε κάποτε τον επίσκοπο Νικόλαο (Βελιμίροβιτς) και τον ρώτησε: «Θα σωθούν οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών;». Εκείνος απάντησε, «Ναι, αν βρεθεί κάποιος που να προσευχηθεί γι’ αυτές. Είναι εξαιρετικά ευεργετικό αν γίνει σαρανταλείτουργο γι’ αυτές και αν, μετά από αυτό, κάνει κανείς μια δωρεά στην Εκκλησία, ώστε να συνεχιστεί η μνημόνευση τους στη θεία Λειτουργία». Η Λειτουργία είναι, απ’ όσο ξέρουμε, μια θυσία στον Γολγοθά. Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο Κύριος θυσιάζεται στη θεία λειτουργία. Όταν ο ιερέας εξάγει από το πρόσφορο τις μερίδες για τους τεθνεώτες και κεκοιμημένους. και αφού λάβει τη θεία Κοινωνία, λέει, «Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των ένθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αιματί σου τω αγίω».
Όπως βλέπετε, αυτή είναι η τελειότερη προσευχή και η μεγαλύτερη θυσία που μπορούμε να προσφέρουμε για τους αγαπημένους μας που έχουν αναχωρήσει για τον Θεό.
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
Από το βιβλίο: «Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας, Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα» , Εκδόσεις Εν πλω