Παρακολουθήστε ζωντανά την Ακολουθία της Κυριακής Α΄Λουκά που τελείται στον Ιερό μας Ναό, από την υβριδική τηλεόραση του OPEN TV και από το YouTube στο κανάλι ecclesiaTV.gr.
Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλούμε ακολουθήστε τους παρακάτω συνδέσμους:
Ένα πρωί –διηγείται η Γερόντισσα Στυλιανή της Ι. Μ. Παντοκράτορος Νταού Πεντέλης– ήρθε στο Μοναστήρι μας μία μαυροφόρα κι έκλαιγε γοερά: «Γιατί με έστειλε ο παπάς της ενορίας μου εδώ; Τι θα μου κάνετε εσείς;» Κι έκλαιγε συνέχεια. Την ρώτησε η αδελφή τι συμβαίνει, πώς μπορεί να την βοηθήση κι εκείνη άρχισε να σπαράζη λέγοντας: «Καλά, δεν διαβάσατε εφημερίδες; δεν είδατε τηλεοράσεις; δεν μάθατε για το ναυάγιο; Χάθηκε το παιδί μου, ο μονάκριβος γυιός μου».
Επειδή, λόγω της ψυχικής κατάστασης της γυναίκας, δεν μπορούσε κανείς να συννενοηθή μαζί της, πήγα στον οδηγό που την έφερε να ρωτήσω τι ακριβώς συμβαίνει. Εκείνος μας εξήγησε ότι η κυρία είχε ένα γυιό ναυτικό και χθες ανακοίνωσαν στην τηλεόραση ότι το καράβι βούλιαξε στα ανοιχτά του Μεξικού. Ήταν αγνοούμενοι 17 ναύτες, μεταξύ των οποίων και ο γυιός της κυρίας. Η γυναίκα, μόλις έμαθε για τον χαμό του γυιού της, ήρθε σε απόγνωση. Ο ιερέας της ενορίας της την έστειλε στο Μοναστήρι μας, μήπως εμείς την βοηθήσουμε. Τότε παρακάλεσα τον οδηγό να την πάρη και να την πάη στον γέροντα Πορφύριο στο Μήλεσι. Του ζήτησα μόνο μία χάρη, να μας πάρη ένα τηλέφωνο να μας πη τι έγινε.
Αργά το απόγευμα πήραν τηλέφωνο να ευχαριστήσουν που τους στείλαμε στον Γέροντα. Μόλις έφτασαν στο Μήλεσι, πριν προλάβουν να μιλήσουν σε κανέναν, ειδοποίησε ο Γέροντας ότι τους περιμένει επάνω. Μπήκαν στο κελλάκι και η κυρία άρχισε να κλαίη.
– Τι έχεις; τι φωνάζεις; την ρωτάει ο Γέροντας.
– Δεν διαβάσατε εφημερίδες; δεν είδατε τηλεοράσεις; Πνίγηκε το παιδί μου στο ναυάγιο.
– Τι ώρα είναι;
– Εγώ σου λέω για το παιδί μου κι εσύ μου λες τι ώρα είναι;
– Πες μου, σε παρακαλώ, τι ώρα είναι;
– Η ώρα είναι 11.15′.
– Ωραία!
Ο Παππούλης απευθύνθηκε στον οδηγό του αυτοκινήτου. «Φύγετε γρήγορα. Βγήκαν ζωντανοί κάποιοι από τους ναυαγούς. Τρέξτε στο Προξενείο να σας πληροφορήσουν. Και μην ξεχάσης να τους πης να ρωτήσουν τι ώρα βγήκαν οι ζωντανοί στην στεριά. Κατάλαβες; Άντε, τρέξτε να προλάβετε μην κλείσουν».
Πράγματι, την ώρα που έφτασαν πρόλαβαν τον Πρόξενο λίγο πριν φύγη. Γύρισε όμως πίσω, πήρε τηλέφωνο στο Προξενείο του Μεξικού κι έμαθε ότι βγήκαν στην στεριά τρεις από τους αγνοούμενους ζωντανοί! Μεταξύ αυτών κι ο γυιός της κυρίας! Χαρές, κλάματα ξαφνικά η κυρία θυμήθηκε: «Α! χίλια συγγνώμη, πάρτε ξανά τηλέφωνο, σας παρακαλώ. Ο παπάς μου είπε να μην ξεχάσω να ρωτήσω τι ώρα έγινε». Ξαναπαίρνει τηλέφωνο ο Πρόξενος και του λένε: «Η ώρα ήταν 11.15’». Ήταν ακριβώς η ώρα που τους είπε ο Γέροντας!!!
Δύο κυρίες από τα Καλάβρυτα είχαν μεγάλη ευλάβεια στον Παππούλη και τον επισκέπτονταν συχνά. Εστεναχωρούντο, γιατί είχαν ένα αδελφό κομμουνιστή, που αν και τελείως αμόρφωτος, είχε χάρισμα λόγου και εύκολα έπειθε τους ανθρώπους. Αυτός λοιπόν, με τα λόγια του είχε ξεσηκώσει επτά χωριά και τα είχε μεταστρέψει στον Κομμουνισμό. Τις δε αδελφές του που πήγαιναν στον Γέροντα τις κορόιδευε συνέχεια. Κάποια φορά μετά από πολλά παρακάλια, οι αδελφές του κατάφεραν να τον πάρουν μαζί τους στο Μήλεσι. Μόλις μπήκαν μέσα στο κελλάκι, λέει στον Γέροντα:
– Ρε, παπά, πες μου κι εμένα από αυτές τις ιστοριούλες που λες και ξεσηκώνεις τις γυναίκες.
Κι ο Γέροντας του λέει:
– Πάρε πρώτα την καρέκλα και κάθησε. Δεν μου λες; Εκείνο το κακό που έκανες στον γυιό του παπά τον 22χρονο, που στο γόνατό σου του έκοψες το κεφάλι με την κονσέρβα, το έχεις εξομολογηθεί;
Τα έχασε. Πετάει την καρέκλα, πέφτει μπρούμυτα κι αρχίζει να κλαίη με λυγμούς και αναφυλλητά. Λέει στον Παππούλη:
– Υπάρχει σωτηρία για μένα;
– Υπάρχει, πώς δεν υπάρχει! Αλλά θα κάνης ένα επιτίμιο. Θα πας σε αυτά τα χωριά που τα έρριξες στην αθεΐα και θα τους κηρύξης τον Χριστό! Να τα ξανακάνης να αγαπήσουν τον Χριστό και την πατρίδα! Κι όταν το κάνης αυτό, ο Χριστός μας θα σε συγχωρήση!
Πράγματι για πολύ καιρό γυρνούσε ένα-ένα τα σπίτια των χωριών αυτών κηρύττοντας τον Χριστό. Στις επόμενες εκλογές, σε εκείνα τα μέρη δεν βρέθηκε ούτε μία ψήφος υπέρ του κομμουνισμού!
Άγιος Πορφύριος
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 19
Ο ορθόδοξος πιστός έχει ως σύνθημά του το «τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Κολοσ. 3, 11), εάν δηλαδή ο Χριστός δεν διαποτίζει όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, τότε η ζωή μας θα διασπάται κατ’ απαράδεκτο τρόπο σε θρησκευτική και μη θρησκευτική. Τέτοια διάσπαση υπάρχει στις ειδωλολατρικές θρησκείες.
Θρησκευτικότητα είναι μόνο η ζωή στην ώρα του βωμού, της θυσίας, της θεραπείας του θείου. Η θρησκευτικότητα αυτή αποτελεί έκφανση του βίου.
Ο υπόλοιπος βίος, ατομικός και κοινωνικός, αποτελεί τον άλλο βίο. Κατά τον ίδιο τρόπο ο βίος διακρίνεται σε θρησκευτικό και εξωθρησκευτικό, όπως ο βίος του σημερινού ανθρώπου, ο οποίος έχει μια δημόσια θέση, διακρίνεται σε δημόσιο και ιδιωτικό.
Ο χωρισμός αυτός οδηγεί στην αντίληψη για τα «θρησκευτικά καθήκοντα», δηλαδή καθήκοντα προς το θείο, τα οποία είναι άσχετα προς τα καθήκοντα προς τους ανθρώπους. Αυτή είναι η διασπασμένη, αποσυντεθειμένη θρησκευτικότητα, η οποία δημιουργεί μόνο τυπολάτρες, οι οποίοι νομίζουν ότι η θρησκευτική ζωή έχει σχέση μόνο με τον ναό και όχι με το σπίτι, τον χώρο εργασίας, την αγορά, το δικαστήριο, την κλίνη του ασθενούς, το κελί του φυλακισμένου κ.λ.π. Αντίθετα προς αυτά, το αληθινό ορθόδοξο ήθος είναι η «θέωση» ολόκληρης της ζωής μας, ο εξαγιασμός όλως των πτυχών αυτής και ο εξωραϊσμός αυτών υπό την ανακαινιστική επίδραση του Χριστού, υπό το φως του ουρανού.
Προς επίτευξη τούτου είναι αναγκαία η συνεχής μελέτη, η αδιάλειπτη προσευχή και η μυστηριακή ζωή. Το πρώτο όνομα των χριστιανών ήταν μαθητές και μαθήτριες. Και ο ορθόδοξος πιστός σήμερα πρέπει να είναι μαθητής, ζητώντας να διαφωτίζει τα καθημερινά του προβλήματα μέσω της μελέτης του λόγου του Θεού και της πατερικής σκέψης. Ιδιαιτέρως η προσευχή πρέπει να ζωογονεί όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας.
Επίσης, η δια των μυστηρίων παρεχόμενη Θεία Χάρη πρέπει να μας ενισχύει καθημερινώς, για να είμαστε πράγματι το «άλας της γης» και το «φως του κόσμου». Δεν δύναται να νοηθεί πραγματικός χριστιανός, όποιος δεν προσπαθεί να κοσμείται με την αρετή. Έστω ως παράδειγμα η αρετή της δικαιοσύνης και της τιμιότητας. Αυτή πρέπει να χαρακτηρίζει όλες τις πάσης φύσεως σχέσεις και συναλλαγές μας. Όχι μόνο οι έμποροι, αλλά όλοι ανεξαιρέτως πρέπει να αισθανόμαστε πείνα και δίψα για τη δικαιοσύνη, όχι μόνο με τη γενική έννοια, αλλά και με την ειδική έννοια της υποταγής στο θετικό δίκαιο, στους νόμους της πολιτείας.
Ο διασπασμένος θρησκευτικός άνθρωπος «δεν είναι εξαιρετικά ανήσυχος μήπως δεν είναι εντάξει με τους νόμους της πολιτείας. Την πολιτεία τη θεωρεί σαν κάτι έξω από τον θρησκευτικό βίο του, επομένως και έξω από τον σεβασμό του. Βέβαια, τους νόμους που αποσκοπούν στην κατοχύρωση του Δεκαλόγου τους τηρεί, αλλά σ’ άλλους νόμους, ας πούμε στους φορολογικούς, στους διοικητικούς νόμους δεν δείχνει εξαιρετική προσήλωση… Η εντιμότητα και συνέπεια στις συναλλαγές υστερεί˙ καμιά φορά υστερεί με τρόπο, «οίος ουδέν εν τοις έθνεσιν ονομάζεται» Η επαγγελματική ευσυνειδησία, με την έννοια ότι στο επάγγελμά του πρέπει ο Χριστιανός ν’ αποδίδει το μεγαλύτερο και καλύτερο δυνατό, δεν έχει αναπτυχθεί, την επισκιάζει και πάλι η αγωνία για το άνιθο και το κύμινο, που απορροφά την προσευχή και τη συνείδηση» [1].
Τι να πούμε έπειτα για την αρετή της αγάπης; Η ιστορία του Χριστιανισμού επί του προκειμένου είναι χαρακτηριστική. Η αρετή αυτή είναι το διακριτικό γνώρισμα του ορθόδοξου χριστιανού σε όλους τους αιώνες. Εκ των αρχαίων χριστιανών «πολλοί παραδεδώκασιν εαυτούς εις δουλείαν και λαβόντας τα τιμάς αυτών ετέρους εψώμισαν» [2]. Πολλές φορές οι χριστιανοί «τα εκ του δικαίου κόπου αθροιζόμενα χρήματα διέτασσον (=διέθετον), διακονούντες εις αγορασμούς των αγίων, ρυόμενοι δούλους και αιχμαλώτους, δεσμίους, επηρεαζομένους, ήκοντας εκ καταδίκης κ.τ.λ.» [3]. Όταν, λόγου χάρη, κατά τους χρόνους του Μαξιμίνου ενέσκηωε πανώλη και λιμός, μόνο οι χριστιανοί περιέθαλπαν με αγάπη αδιακρίτως όλους τους πάσχοντες με τέτοιο τρόπο, ώστε και οι ίδιοι οι ειδωλολάτρες δόξαζαν τον Θεό των χριστιανών.
Άραγε, φλέγεται η καρδιά μας από την αγάπη του Μ. Βασιλείου, του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος, του οσίου Θεοδοσίου, του Εφραίμ του Σύρου, της αγίας Ολυμπιάδας, της αγίας Φιλοθέης και όλων των ηρώων και ηρωΐδων της ορθόδοξης πίστης και ζωής ή μήπως περιορίζουμε το ορθόδοξο φρόνημά μας στο να ερίζουμε περί της διαφοράς σε ανούσια, τυπικά πράγματα; Δεν μπορούμε να είμαστε γνήσιοι ορθόδοξοι πιστοί και συγχρόνως να ανεχόμαστε να υπάρχουν γύρω μας υποσιτιζόμενα παιδιά και παντός είδους δυστυχείς.
Δεν είναι δυνατό να κοιμόμαστε ήσυχοι όταν αδερφοί μας ζουν μακριά από τον Χριστό και θερίζουν σήψη και φθορά εμείς να παραμένουμε αδιάφοροι. «Ο μη αγαπών ουκ έγνω τον Θεόν, ότι ο Θεός αγάπη εστίν…Εάν τις είπη, ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν˙ ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν αυτού, ον εώρακε, τον Θεόν, ον ουχ εώρακε, πως δύναται αγαπάν;» [4].
Ο ορθόδοξος χριστιανός είναι υγιώς κοινωνικός άνθρωπος με τον χριστιανικό ανδρισμό και τη σεμνή παρρησία. Δεν είναι ξένος προς την κοινωνία. Έχει αγάπη προς αυτή. Όταν έρχεται η στιγμή για την άφοβη και θαρραλέα χριστιανική ομολογία, δεν ατενίζει την κοινωνία με ηττοπάθεια και αίσθημα μειονεξίας. Δεν επαισχύνεται ενώπιον αυτής το Ευαγγέλιο. Θέλει να φανερώσει στην κοινωνία τη δύναμη του Ευαγγελίου. Αισθάνεται την «ηγετική» ευθύνη του για τον δρόμο, τον οποίο ακολουθεί η κοινωνία.
Καλό είναι να θυμόμαστε όλοι ότι το κύριο γνώρισμα του ορθόδοξου ήθους είναι η Χριστοκεντρική ζωή και η πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου. Οφείλουμε όλοι στον εαυτό μας, στον συνάνθρωπό μας, στον Θεό μας να ζούμε με πίστη, αγάπη κι ελπίδα.
Χρήστος Καραδήμος, Θεολόγος – Εκπαιδευτικός, Συγγραφέας
Πηγή: pemptousia.gr
