Tαινία αφιέρωμα εις τιμήν και μνήμην του Οσίου Ιακώβου,
παραγωγής των πατέρων της Ι. Μονής Οσίου Δαυίδ.
Copyright 2021.
Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ.
(Ελληνικοί υπότιτλοι)
«Όσοι έζησαν κοντά στον Γέροντα Αιμιλιανό τα πρώτα χρόνια της εγκαταβιώσεως της αδελφότητος του, της προερχομένης από τα Μετέωρα, στη Μονή Σίμωνος Πέτρας, έχουν φυλάξει στην καρδιά τους τις συνάξεις, κατά τη διάρκεια των οποίων προσέφερε τον λόγο του στα πνευματικά του τέκνα».
Έτσι αναφέρει ο Αρχιμ. π. Πλακίδας Deseille, προλογίζοντας το βιβλίο του ηγουμένου Αιμιλιανού υπό τον τίτλο «Λόγοι Ασκητικοί, Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα».
Ο πατήρ Πλακίδας Deseille καταγράφει ότι η αδελφότητα συναζόταν γύρω από τον Γέροντα Αιμιλιανό, άλλοτε σε έναν εσωτερικό χώρο του μοναστηριού και άλλες φορές σε κάποιον από τους εξώστες που δέσποζαν πάνω από τη θάλασσα.
«Άρχιζε να πέφτει το σκοτάδι, οι τελευταίες ακτίνες του ηλίου φώτιζαν την κορυφή του Αγίου Όρους, ένας γέροντας, ο αγαπητός παπά Σίμων που μάς έχει αφήσει πια χρόνους, ερχόταν να ζητήσει την ευλογία του Γέροντα για να διαβάσει την ακολουθία του Αποδείπνου στην εκκλησία, και η συζήτησις που ακολουθούσε τη διδαχή μάκραινε κάτω από τα άστρα, συνοδευόμενη κάτω από το μουρμουρητό του χειμάρρου που κυλούσε κάτω από το μοναστήρι».
Τα λόγια του πατρός Αιμιλιανού ήταν κάτι το μοναδικό. Σαν δέντρο άπεφτο τα λόγια του, ζωηρά, ασκητικά, γλυκά, μα και αυστηρά σαν σύσταση γονιού, γλυκοαυστηρά (!), αξέχαστα, με μία εκφορά με γωνίες αγγέλου επί της Γης, προτείνοντας την κούραση για τον Ιησού Χριστό μας, τον προγραμματισμό, την προσοχή, μα έχοντας μέσα τους χαρά, ξεκούραση, άπλα, αρχοντιά.
«Ο λόγος του Γέροντα ήταν λόγος πατρικός, αλλά ήταν και λόγος σαν το μαχαίρι» λέει ο Καθηγούμενος της Ιερά Μονής Σίμωνος Πέτρας, Αρχιμ. Ελισσαίος, για τον Γέροντα Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη.
«Ήταν το μαχαίρι που έκοβε, δεξιά, αριστερά, κάθετα και οριζόντια. Δηλαδή, ήταν λόγος που έμπαινε στην καρδιά, στους αρμούς, στον νου του ανθρώπου, και μέσα στο σώμα του, κατά κάποιον τρόπο».
Έλεγε ο Γέροντας Αιμιλιανός προς τα καλογέρια του να ξεχάσουν, ει δυνατόν, οτιδήποτες άλλο και να ξαφνιαστούν μονάχα απ’ τον Θεό:
«Όταν μέσα στη νύχτα δεις μια αστραπή, αμέσως ξαφνιάζεσαι. Ξεχνάς τι ζητούσες, σου πέφτει ότι έχεις στο χέρι σου, πνίγεσαι αν πίνεις νερό. Κάτι τέτοιο πρέπει να πάθει κανείς, κάτι τέτοιο να επιθυμήσει. Πρέπει να μείνει ενεός ενώπιον του Θεού και τότε έχει μετανοήσει, τότε έχει αγαπήσει τον Θεόν».
Η μετάνοια, για τον Γέροντα Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη, είναι ο περισσότερος Θεός στη ζωή μας. Ω, πόσο απλά, πόσο αριστοκρατικά και δίκαια διατυπωμένο. Μπαίνοντας στη μετάνοια, αναζητούμε ολοένα το περισσότερο – έτσι λίγο λίγο, άργα αργά, κάθε μέρα ολίγο παραπάνω.
«…έτσι κι εμείς προκόβουμε ως προς τη γνώση και την κοινωνία του Θεού, ως προς την απόκτηση περισσότερου Θεού…».
Προτεινόμενο βιβλίο: ΑΡΧ. ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΒΒΑ ΗΣΑΪΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΝΔΙΚΤΟΣ
Η μονή Αγίου Ιωάννη Ερημίτη στα Χανιά, προκαλεί δέος στη θέασή της, καθώς μοιάζει ένα με το βραχώδες τοπίο ολόγυρά της.
Μάλιστα, πρόκειται για την παλαιότερη μονή σε όλη την Κρήτη, ενώ η τοποθεσία της στο χείλος του γκρεμού δίνει πραγματικά μοναδικές εικόνες.
Κοντά στην έξοδο του φαραγγιού Αυλάκι σε μια απόκρημνη πλαγιά του, σφηνωμένη μέσα στο πέτρινο επιβλητικό τοπίο στη βόρεια ακτή του Ακρωτηρίου και σε απόσταση περίπου 20 χλμ. από την πόλη των Χανίων, ο επισκέπτης αντικρίζει μια εικόνα που σίγουρα προκαλεί ανατριχίλα.
Μια εντυπωσιακή και πολύ μεγάλη πέτρινη γέφυρα οδηγεί στην ερειπωμένη και παρόλα αυτά άκρως επιβλητική μονή του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη, ή Καθολικό όπως προείπαμε. Η μονή πήρε το όνομά της από τον Άγιο Ιωάννη τον Ερημίτη ή Ξένο που «εκοιμήθη» κατά τον 11ο αιώνα σε μια σπηλιά μέσα στο βράχο, ενώ οι τριγύρω κοιλότητες από αυτή αποτελούσαν αρχικά καταφύγιο για τους ερημίτες και αργότερα χτίστηκαν σε αυτές και κάποια κελιά.
Το μονοπάτι για να την προσεγγίσει κανείς ξεκινάει από τη μονή Γουβερνέτου και διαρκεί περίπου 30 λεπτά με τα πόδια, με την ευρύτερη δύσβατη περιοχή να είναι γνωστή και ως Αρκουδοβούνια.
Όποιος συνεχίσει την πεζοπορία μετά τη μονή για 10 λεπτά ακόμη φτάνει προς τη θάλασσα, όπου σχηματίζεται ένα υπέροχο μικρό φιόρδ με ονειρικά νερά, που καταλήγει εκεί όπου κάποτε υπήρχε και το λιμάνι της μονής του Αγίου Ιωάννη Ερημίτη και το οποίο ακολουθείται από το δικό του θρύλο.
Σύμφωνα με αυτόν, λοιπόν, πειρατές αποβιβάστηκαν στο σημείο προκειμένου να επιτεθούν στη μονή, ο Ηγούμενος τους καταράστηκε και το καράβι τους πέτρωσε με αποτέλεσμα να μην μπορέσουν να φύγουν ποτέ από την Κρήτη και να επιστρέψουν στον τόπο τους.
Μάλιστα, στην έξοδο του φαραγγιού βρίσκεται ένας μεγάλος βράχος που θυμίζει καράβι και ενισχύει ακόμη περισσότερο το θρύλο.
Φωτογραφίες: orthodoxcrete.com
