Τις αναμνήσεις του από την Οσιωτάτη Μοναχή Μακαρία Δεσύπρη, Καθηγουμένη και Κτιτόρισσα της Ιεράς Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και Αγίου Εφραίμ, Όρους Αμώμων Αττικής καταθέτει ο Θεοφιλέστατος Eπίσκοπος Ρωγών.
Η μοναχή Μακαρία ήταν εκείνη που ανακάλυψε το ιερό σκήνωμα του Αγίου Εφραίμ της Νέας Μάκρης και διακρίθηκε για την πνευματικότητα και την οσιότητα της.
Ποιος ήταν ο Όσιος Νικηφόρος
Ο Όσιος Νικηφόρος έδωσε μεγάλη μάχη με τη λέπρα και την τυφλότητα και στο αγιολόγιο εντάχθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου του 2012. Σχεδόν 50 χρόνια μετά το θάνατό του η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον κατέταξε μεταξύ των Αγίων.
Ο Όσιος Νικήφορος (κατά κόσμον Νικόλαος), γεννήθηκε σε ένα ορεινό χωριό των Χανίων, στο Σηρικάρι.
Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι ενώ ακόμη ήταν μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Έτσι, σε ηλικία 13 ετών έφυγε από το σπίτι του, πήγε στα Χανιά κι άρχισε να εργάζεται εκεί σ’ ένα κουρείο.
Τη συγκινητική ιστορία του λεπρού, τυφλού μοναχού, πατέρα Νικηφόρου, όπως την κατέγραψε σε βιβλίο με τίτλο: «Νικηφόρος ο Λεπρός, της καρτερίας αθλητής λαμπρός» που μεταφράστηκε μάλιστα και στα αραβικά, αφηγείται στον ιστότοπο vimaorthodoxias.gr ο αγιορείτης μοναχός και συγγραφέας πατήρ Σίμων.
Ο πατήρ Νικηφόρος – κατά κόσμον Νικόλαος Τζανακάκης- γεννήθηκε το 1890 σε ένα ορεινό χωριό των Χανίων, στο Σηρικάρι. Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι ενώ ακόμη ήταν μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό.
Έτσι, σε ηλικία 13 ετών έφυγε από το σπίτι του, πήγε στα Χανιά κι άρχισε να εργάζεται εκεί σ’ ένα κουρείο. Εκεί εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια της νόσου Χάνσεν δηλ. την λέπρα. Εκείνη την εποχή, τους λεπρούς τους απομόνωναν στο νησί Σπιναλόγκα, διότι η λέπρα ως μεταδοτική αρρώστια αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποτροπιασμό.
Ο Νικόλαος όταν έγινε 16 ετών και όταν τα σημάδια της νόσου άρχισαν να γίνονται πιο εμφανή, για να αποφύγει τον εγκλεισμό του στη Σπιναλόγκα έφυγε με καράβι για την Αίγυπτο. Εκεί έμενε εργαζόμενος στην Αλεξάνδρεια, πάλι σε ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της νόσου γίνονταν όλο και πιο έντονα, ιδίως στα χέρια και το πρόσωπο, το οποίο άρχισε να παραμορφώνεται.
Γι’ αυτό με τη μεσολάβηση ενός κληρικού κατέφυγε στο λεπροκομείο της Χίου, στο όποιο ήταν ιερεύς ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο μετέπειτα Άγιος Άνθιμος. Ο πατήρ Νικηφόρος προσευχόταν τη νύχτα ώρες ατελείωτες, κάνοντας μετάνοιες αμέτρητες, δεν είχε λογοφέρει με κανένα ούτε χάλασε την καρδιά κάποιου κι ήταν ο κύριος ψάλτης του ναού.
Εξ αιτίας της ασθενείας του όμως, σιγά-σιγά έχασε το φως του κι έτσι έψαλλε τα περισσότερα τροπάρια και απήγγειλε τους Αποστόλους από στήθους. Είχε πει μια φορά ο τότε Δεσπότης της Χίου που είχε πάει να τον ακούσει στο λωβοκομείο ότι αυτός ο μοναχός ψέλνει σαν Άγγελος!
Η νόσος προχωρούσε και εξελισσόταν επιφέροντας στον πατέρα Νικηφόρο πολλές και μεγάλες αλλοιώσεις (το φάρμακο βρέθηκε αργότερα, το 1947). Ζούσε με αδιάκριτη, γνήσια υπακοή, με νηστεία αυστηρή, εργαζόμενος στους κήπους.
Μάλιστα κατέγραψε σε ένα κατάλογο και τα θαύματα του Άγιου Ανθίμου, τα όποια είχε δει «ιδίοις όμασιν» (πολλά αφορούσαν θεραπείες δαιμονιζόμενων). Το 1957 έκλεισε το λωβοκομείο της Χίου και τους εναπομείναντες ασθενείς μαζί με τον πατέρα Νικηφόρο τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών στο Αιγάλεω. Την εποχή εκείνη ο πατήρ Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών.
Παραμορφώθηκε από τη νόσο
Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από τη νόσο. Πλήθος κόσμου συνέρρεε στο ταπεινό κελί του λεπρού μοναχού Νικηφόρου στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω, για να πάρει την ευχή του αφού η φήμη του είχε αρχίσει να εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Αττική.
Σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964 εκοιμήθη. Μετά την εκταφή, τα άγιά του λείψανα ευωδίαζαν. Πιστοί ανέφεραν πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες έγιναν θαύματα με την επίκληση των πρεσβειών προς τον Θεό του πατρός Νικηφόρου.
Μία συγκλονιστική στιγμή
Μετά το Λωβοκομείο της Χίου στον αντιλεπρικό σταθμό στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος, ο οποίος είχε κι αυτός προσβληθεί από την νόσο του Χάνσεν, αλλά με την επιτυχή φαρμακευτική αγωγή θεραπεύτηκε τελείως.
Αποφάσισε όμως να μείνει όλο το υπόλοιπο της ζωής του μέσα στον αντιλεπρικό σταθμό κοντά στους συνασθενείς του, τους οποίους φρόντιζε με πολλή αγάπη. Έτσι έγινε και υποτακτικός στον πατέρα Νικηφόρο.
Ο βιογράφος του Μοναχός Σίμων είχε πνευματικό του, τον Πατέρα Ευμένιο, ο οποίος του είχε εκμηστηρευτεί μια συγκλονιστική στιγμή που είχε ζήσει με τον λεπρό, τυφλό μοναχό, όταν τον είχε επισκεφθεί ξαφνικά στο δωμάτιο του, χωρίς όμως να γίνει αντιληπτός από τον ίδιο.
«Μια μέρα ο πατήρ Ευμένιος είχε πάει στο κελί του και ανοίγει σιγά-σιγά την πόρτα του δωματίου του και τι να δει; Βλέπει τον πατέρα Νικηφόρο να προσεύχεται με τα χέρια ψηλά και να… αιωρείται ένα μέτρο πάνω από το έδαφος! Όταν το είδε αυτό ο πατήρ Ευμένιος έκλεισε σιγά-σιγά την πόρτα και αποχώρησε.
Πήγε στο κελί του και έκλαιγε από την χαρά του, που έχει Άγιο πνευματικό πατέρα. Την άλλη μέρα πήγε και το του το είπε και αυτός του ζήτησε να μην πει σε κανέναν τι είδε όσο είναι αυτός στη ζωή».
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του στον αντιλεπρικό σταθμό στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών τον επισκέπτονταν συχνά και έπαιρναν την ευχή του πολλοί ανώνυμοι, «επώνυμοι» πιστοί αλλά και σημερινοί ιεράρχες, όπως ο νυν Αρχιεπίσκοπος Τιράνων Αναστάσιος και ο νυν Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος.
O πρώτος επίσημος εορτασμός του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού πραγματοποιήθηκε στις αρχές Ιανουαρίου του 2013 στη Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου στον Ι. Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στην Κίσαμο, όπου τέθηκε προς προσκύνηση τεμάχιο Ιερού Λειψάνου του.
Πηγή: www.neakriti.gr
Τρεις Ιεράρχες και παιδεία: Έξοδος στη Ζωή
Μια υποθετική συνέντευξη απο τους Αγίους Τρεις Ιεράρχες, μέσα απο αποσπάσματα των λόγων τους, βασισμένη στο ομότιτλο κείμενο του π. Βασιλείου Θερμού.
