«Μυσταγωγών σου Κύριε»

Ο Νικόλας Μακρυμανωλάκης, από το Ηράκλειο Κρήτης, είναι ο πιο μικρός μαθητής στην τάξη του. Μόλις 5 χρονών ξέρει να μιλάει και να γράφει αγγλικά, γνωρίζει ανατομία και ονειρεύεται να γίνει γιατρός για τους αστροναύτες στη NASA! Πώς είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με δείκτη ευφυΐας 140;

Μόλις 5 χρονών, ο Νικόλας Μακρυμανωλάκης ξέρει να μιλάει και να γράφει αγγλικά, γνωρίζει ανατομία και ονειρεύεται να γίνει γιατρός για τους αστροναύτες στη NASA.

Εκείνο που ζήτησε από τους γονείς του το καλοκαίρι ήταν να γραφτεί σε φροντιστήριο αγγλικών. Έτσι, ο Νικόλας Μακρυμανωλάκης, από το Ηράκλειο της Κρήτης, είναι ο πιο μικρός μαθητής στην τάξη του. Ο ίδιος, όμως, ήδη από την ηλικία των 3 ετών, ξέρει να διαβάζει και να γράφει.

Οι γονείς του, κ. Μανώλης Μακρυμανωλάκης και κ. Ρόζα Πολυτάρχου, μίλησαν στο Cretalive.gr για την αγωνία να προσφέρουν στον 5χρονο σήμερα Νικόλα μία φυσιολογική ζωή και, παράλληλα, τη δυνατότητα να αξιοποιήσει το χάρισμα που έχει.

«Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αστροναύτης και να φτιάχνω πυραύλους. Όμως, θα μου άρεσε να δουλεύω στη NASA και ως γιατρός για τους αστροναύτες», ανέφερε ο ίδιος.

Ο μαθητής του 54ου Νηπιαγωγείου Ηρακλείου ξέρει ήδη να διαβάζει. Ωστόσο, δεν έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα παραμύθια. Του αρέσει να μελετά βιβλία ανατομίας, αστρονομίας και γεωγραφίας. Ήταν μόλις 3 ετών όταν διάβασε το πρώτο του βιβλίο.

Ο πατέρας του, κ. Μανώλης Μακρυμανωλάκης, ανέφερε πως ήδη από 6 μηνών ο Νικόλας είχε δείξει πως είναι μπροστά από την ηλικία του. Όμως, για μεγάλο χρονικό διάστημα οι γονείς του θεωρούσαν πως ό,τι κάνει είναι στα πλαίσια του φυσιολογικού.

Δύο χρονών, με «όπλο» του έναν πίνακα με μαγνητικά γράμματα άρχισε να σχηματίζει λέξεις που άκουγε, έμαθε να γράφει και στα ελληνικά αλλά και στα αγγλικά. Ήδη, οι δάσκαλοί του στον παιδικό σταθμό τον έβαλαν να κάνει μάθημα με τα μεγαλύτερα παιδιά.

Οι γονείς του ανέφεραν πως ήταν τυχεροί καθώς ο Νικόλας είχε από την αρχή ως σήμερα καλούς εκπαιδευτικούς στο πλευρό του που αναγνώρισαν τις δυνατότητές του και δεν τον κράτησαν πίσω.

Η νηπιαγωγός του, όταν ο Νικόλας ήταν 4 ετών, διέκρινε την διαφορετικότητά του και το γνωστικό του επίπεδο καθώς ο μικρός ήξερε ήδη όσα διδάσκονται στο σχολείο και τους πρότεινε να επισκεφτούν αναπτυξιολόγο προς αξιολόγηση, όπως και έκαναν.

Όπως είπαν στους γονείς του, ο μικρός έχει δίψα για μάθηση, όμως, είναι ανάγκη να μη χάσει την παιδικότητά του, λόγω της υπέρμετρης λογικής που παρατηρήθηκε. Λόγω του ότι ο δείκτης νοημοσύνης του συνδυάζεται με χαρίσματα όπως η ενσυναίσθηση, η κοινωνικότητα και η φαντασία, δεν χρειάστηκε να δοθούν επιπλέον οδηγίες για τη διαχείριση του μικρού.

Ο πατέρας του ανέφερε πως «η “γραμμή” που ακολουθούμε είναι να του φερόμαστε φυσιολογικά και να καταλάβει πως οι γνώσεις και αντίληψη που έχει είναι φυσιολογικές και όχι κάτι που πρέπει να υπερηφανεύεται και να επιδεικνύει με όσους συναναστρέφεται καθώς όλα τα παιδιά έχουνε ένα ανάλογο χάρισμα στον αθλητισμό, τη ζωγραφική κ.λ.π.

Γενικά, του δίνουμε το περιθώριο, μέσα από τη συζήτηση και το διάλογο να κάνει ο ίδιος τις επιλογές του και να κρίνεται βάση της ηλικίας του από αυτές, τον ωθούμε να μάθει ό,τι εκείνος θέλει ανεξάρτητα αν αυτό που θέλει να μάθει ή να ασχοληθεί είναι για μικρότερα ή για μεγαλύτερα παιδιά , δεν τον πιέζουμε και σε καμία περίπτωση δεν προσπαθούμε με τον τρόπο μας να του επηρεάσουμε την κρίση με το τι θα ασχοληθεί. Το φροντιστήριο Αγγλικών για παράδειγμα, είναι μία δική του επιθυμία, χωρίς να έχουμε την απαίτηση να πάρει σώνει και ντε proficiency στα 12».

Η μητέρα του, κ. Ρόζα Πολυτάρχου, ανέφερε πως όταν ο Νικόλας ήταν 1,5 ετών, με την πιπίλα του, καθόταν μπροστά στον μαγνητικό πίνακα και έλεγε την ελληνική και την αγγλική αλφαβήτα ενώ ήξερε και να μετράει.

«Ο Νικόλας έδειχνε πως είχε έφεση στα γράμματα από μικρός, είναι παρατηρητικός, έχει φωτογραφική μνήμη», ανέφερε.

Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει σημαία κράτους που να μην τη γνωρίζει, είναι καλός στην ορθογραφία και στις δύο γλώσσες, γνωρίζει λεπτομερώς το ηλιακό μας σύστημα και την ανατομία του ανθρώπινου σώματος. Ο επόμενος στόχος προς το παρόν είναι να μάθει και άλλες ξένες γλώσσες. Παίρνει στα χέρια του το κινητό της μητέρας του και κατεβάζει εφαρμογές με προσομοίωση πλανητών και αναγραμματισμούς στα αγγλικά!

Οι γονείς του δεν θέλουν το παιδί τους να μεγαλώσει πιο γρήγορα αλλά να απολαύσει την ηλικία του. Έχουν τους ενδοιασμούς σχετικά με τα μαθησιακά πρότυπα και την οριζόντια μάθηση που επικρατεί στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και δεν γνωρίζουν αν το ενδιαφέρον που παρουσιάζει μέχρι σήμερα ο μικρός σε κάτι που ο ίδιος ήδη γνωρίζει συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια.

Για τον λόγο αυτό είναι ήδη σε επαφές με δημόσιους και ιδιωτικούς εγχώριους φορείς προκειμένου να εξαντλήσουν όλα τα απαραίτητα εχέγγυα εντός Ελλάδας που θα χρειαστεί ο μικρός στο μέλλον.

Όπως ανέφεραν και οι δύο του γονείς το εξωτερικό πάντα θα είναι η μια επιλογή καθώς μέχρι σήμερα τα μοναδικά project που έχουν πέσει στο τραπέζι προέρχονται από κει και είναι τα μόνα που πραγματικά δείχνουν να προσαρμόζονται στις εκάστοτε «ιδιαιτερότητες» των παιδιών και όχι το αντίστροφο που παρατηρούν ότι εφαρμόζεται εντός συνόρων.

Ο Πάρνωνας, το κατάφυτο Βουνό της Κυνουρίας με τα πολλά μοναστήρια, φιλοξενεί στη βορεινή του πλευρά την ιερά μονή της Παναγίας Μαλεβής.

Η θεομητορική εικόνα της Κοιμήσεως, που φυλάσσεται σ’ αυτή, η μυροβλύτισσα και θαυματουργή, έχει σαγηνεύσει τις τελευταίες δεκαετίες το πανελλήνιο.

Το άγιο μύρο αναβλύζει ευωδιαστό από την αγία εικόνα. Συχνά είναι τόσο πολύ, ώστε κατεβαίνει στο προσκυνητάρι και φθάνει μέχρι το δάπεδο του ναού.

Η γυναίκα με το μύρο

Ο αείμνηστος λαϊκός ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος, ο οποίος συντέλεσε πολύ στη διάδοση του θαυμαστού αυτού γεγονότος, διηγείται την εντυπωσιακή γνωριμία του με το άγιο μύρο και το μοναστήρι της Μαλεβής:

«Μετά το τέλος μίας ομιλίας μου, με πλησιάζει κάποια άγνωστη μαυροφορεμένη γυναίκα. Κρατούσε στο χέρι λευκό φάκελο με αρκετό μπαμπάκι, που ανέδιδε μία πρωτόγνωρη ευωδία. Μου το προσφέρει και μου λέει:

– Κύριε Παναγόπουλε, αυτό είναι μπαμπάκι με άγιο μύρο από τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της μονής Μαλεβής, που βρίσκεται στο Άστρος της Κυνουρίας. Σας το στέλνουν σαν ευλογία και σας περιμένουν να πάτε.

Το πήρα, το ασπάστηκα και το οσφράνθηκα. Ένοιωσα μία ασυνήθιστη και απερίγραπτη ευωδία.

Σ’ ένα ακριβώς χρόνο με πλησιάζει πάλι μετά την ομιλία μου μία άγνωστη μαυροφορεμένη γυναίκα, η οποία μου προσφέρει και μου επαναλαμβάνει ό,τι και την πρώτη φορά.

Τον τρίτο χρόνο συνέβη πάλι το ίδιο. Τότε, σαν να ξύπνησα από λήθαργο, αναρωτήθηκα ποια να ήταν αυτή η γυναίκα που με επισκέφθηκε για τρίτη ήδη φορά!

Το 1970 αξιώθηκα να κάνω ένα προσκύνημα στη μονή της Μαλεβής. Πριν ακόμη μπω στο μοναστήρι, με υποδέχτηκε το ουράνιο εκείνο άρωμα που πριν τρία χρόνια είχα οσφρανθεί από το μπαμπάκι της μαυροφορεμένης γυναίκας.

Η συγκίνησή μου τη βραδιά εκείνη στο μοναστήρι ήταν απερίγραπτη. Ύστερ’ απ’ αυτό εφοδιάστηκα με φωτογραφίες και κράτησα στοιχεία για τη μονή και την ιερή εικόνα, με σκοπό να βοηθήσω κι εγώ στη διάδοση του θαυμαστού γεγονότος».

Η θεραπεία της δόκιμης μοναχής

Μεταξύ των πολλών και ποικίλων θαυμάτων που ενεργεί η χάρη της Παναγίας Μαλεβής, είναι χαρακτηριστική η θεραπεία της δόκιμης μοναχής Βερονίκης, στη μονή αγίου Ιωάννου Θεολόγου, στον συνοικισμό του Παπάγου:

Η Βερονίκη έπασχε από καρκίνο. Είχε νοσηλευθεί πολλές φορές στο νοσοκομείο της Βούλας. Τελικά επέστρεψε στη μονή της, παράλυτη στα χέρια και στα πόδια, για να πεθάνει εκεί.

Οι μοναχές συμφώνησαν να καρεί μεγαλόσχημη την Τετάρτη, 8 Μαρτίου 1970, για να «φύγει» σαν μοναχή. Ο γιατρός όμως δεν έδινε πολλά περιθώρια ζωής, γι’ αυτό αποφασίστηκε να γίνει η κουρά την Κυριακή της 5ης Μαρτίου στον εσπερινό.

Θα τη μετέφεραν στον ναό στα χέρια, πάνω σε πολυθρόνα. Κάποια κυρία της ετοίμασε το καλογερικό σχήμα και της φόρεσε ένα φυλαχτό, που περιείχε και μπαμπάκι ποτισμένο με το μύρο της Μαλεβής.

Την Πέμπτη, την Παρασκευή και το Σάββατο η άρρωστη βρισκόταν σε αφασία. Το Σάββατο υπέφερε όλη την ημέρα από φρικτούς πόνους. Το απόγευμα κατάφερε να ζητήσει μια παυσίπονη ένεση, η οποία της έφερε ύπνο.

Ενώ κοιμόταν, άκουσε κάποια στιγμή ένα διακριτικό χτύπημα στην πόρτα.

– Ποιος είναι; ψιθύρισε με φανερή δυσαρέσκεια. Δεν μ’ αφήνουν να ησυχάσω!

Και τότε βλέπει ν’ ανοίγει η πόρτα και να μπαίνουν στο κελλί τρία άτομα: Μία ωραία και μεγαλοπρεπής κυρία, ένας δεσπότης κι ένα ακόμη επίσημο πρόσωπο, πού φορούσε χιτώνα.

Καθώς εκείνη τους κοίταζε ξαφνιασμένη, πήρε τον λόγο η κυρία και είπε:

– Αναρωτιέσαι βέβαια ποιοι είμαστε κι από πού ερχόμαστε τέτοια ώρα. Εγώ είμαι από το μοναστήρι της Μαλεβής κι από κει έρχομαι. Ο Σεβασμιώτατος από δω μένει στην Αίγινα. (Προφανώς ήταν ο άγιος Νεκτάριος.) Από δω είναι ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου μας, ο οποίος είναι προστάτης σας και μένει εδώ. (Προφανώς ο Θεολόγος Ιωάννης.) Είχα σκοπό να έρθω μετά από λίγες ημέρες, για να σ’ επισκεφθώ. Σκέφτηκα όμως να έρθω καλύτερα απόψε, μια και θα γίνεις αύριο μοναχή, να σε βοηθήσω να σηκωθείς, να σε κάνω καλά, ώστε να μπορείς να εκτελείς τα καθήκοντά σου και σιγά-σιγά τις δουλίτσες σου και όλα.

– Εγώ κυρία μου, αποκρίθηκε η Βερονίκη, δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου, δεν μπορώ να κινηθώ. Έρχονται δύο-τρεις αδελφές για να με σηκώσουν, και πάλι δεν μπορούν να με κάνουν καλά.

– Πιστεύεις στη δύναμη του Θεού; ρώτησε η κυρία.

– Πιστεύω.

– «Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ».

Ύστερα πήρε μια εικόνα που βρισκόταν στο κελλί (η εικόνα ήταν της Παναγίας Μαλεβής), την έδωσε στη δόκιμη και της είπε:

– Να, πάρε αυτή για να καταλάβεις ποια είμαι. Τότε συνήλθε η άρρωστη και φώναξε:

– Παναγία μου, εσύ είσαι;

Κι η Παναγία, αφού της χαμογέλασε, εξαφανίστηκε μαζί με τη συνοδεία της, αφήνοντας την αδελφή θεραπευμένη.

Πρώτη έζησε το θαύμα η μοναχή Νεκταρία, που την υπηρετούσε, κι έτρεξε να το αναγγείλει στον ναό, γιατί ήταν ώρα εσπερινού. Τη θλίψη αμέσως διαδέχθηκε η χαρά. Ακολούθησαν κωδωνοκρουσίες, δάκρυα χαράς, δοξολογία, Χαιρετισμοί της Θεοτόκου και αρτοκλασία.

Το απόγευμα της επομένης, ανάμεσα σε πρωτοφανή κοσμοσυρροή και συγκινητικές εκδηλώσεις, έγινε η μοναχική κουρά. Με τη μόνη διαφορά ότι η Βερονίκη, η οποία μετονομάστηκε Μαγδαληνή μοναχή, δεν καθόταν παράλυτη στην καρέκλα, αλλά στεκόταν όρθια και υγιής.

Από το βιβλίο: ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2014, σελ. 90.