Παναγία Εικοσιφοίνισσα: Η ιστορία της μαρτυρικής Μονής

Στον καιρό του βασιλιά Κωνσταντίνου δημιουργήθηκε μια αναταραχή στη Φρυγία από τους Ταϊφάλους και τα νέα έφτασαν στον ευσεβή βασιλιά. Αμέσως λοιπόν έστειλε τρεις στρατηλάτες, τον Νεπωτιανό, τον Ούρσο και τον Ερπυλίωνα, με τους στρατιώτες τους.

Αφού ξεκίνησαν από την πανευδαίμονα Κωνσταντινούπολη, έπλευσαν στη Λυκία, στο επίνειο Ανδριάκη, λιμάνι των Μύρων τρία μίλια από την πόλη. Εκεί βγήκαν από τα πλοία για να ξεκουραστούν, γιατί το ταξίδι τους ήταν δύσκολο. Βγήκαν, λοιπόν, και μερικοί από τους στρατιώτες θέλοντας να βρουν τρόφιμα. Άρχισαν όμως να προκαλούν ζημιές και προξένησαν μεγάλη αναστάτωση και φασαρία σε μια περιοχή που λεγόταν Πλάκωμα, έτσι που μαθεύτηκε και στα Μύρα και οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν εναντίον των άτακτων και ταραχοποιών στρατιωτών.

Όταν τα άκουσε αυτά ο άγιος του Θεού επίσκοπος Νικόλαος, ο ποιμένας και διδάσκαλος της εκεί αγίας εκκλησίας, καταπράυνε τον λαό ώστε να μη διαπράξει κάτι απερίσκεπτο, και αμέσως έσπευσε στον Ανδριάκη. Μόλις τον είδαν όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί, τον προσκύνησαν με την πρέπουσα τιμή. Το έμαθαν και οι τρεις στρατηλάτες και τον προσκύνησαν και αυτοί  και τον ασπάσθηκαν.

Στην ερώτησή του, ποιοι ήταν και από πού και για ποια αιτία βρίσκονται εκεί, αποκρίθηκαν: «Είμαστε ειρηνικοί και έχουμε αποσταλεί από τον ευσεβέστατο βασιλιά μας στη Φρυγία σε πόλεμο εναντίον επαναστατών. Ας ευχηθεί λοιπόν για μας η αγιοσύνη σου για να έχουμε καλά αποτελέσματα». Ο άγιος επίσκοπος τους παρακάλεσε να ανεβούν στην πόλη και να λάβουν από αυτόν ευλογίες.

Οι στρατηλάτες σεβάστηκαν την παρουσία και την καλοσύνη του Αγίου και διέταξαν όλους να ειρηνεύσουν και κανείς από τους στρατιώτες να μην τολμήσει να βλάψει κάποιον ή να κάνει κάτι ανάρμοστο.

Την ώρα εκείνη ήρθαν μερικοί από την πόλη, προσκύνησαν τον Άγιο και του είπαν: «Κύριε, αν ήσουν στην πόλη, δεν θα γίνονταν τόσο άδικα τρεις θάνατοι. Γιατί ο ηγεμόνας, αφού δωροδοκήθηκε, διέταξε να σκοτωθούν με ξίφος τρεις άνδρες, και όλη η πόλη πένθησε πολύ γιατί δεν ήσουν εκεί».

Όταν τα άκουσε αυτά ο αγιότατος επίσκοπος λυπήθηκε, και αμέσως παρακάλεσε τους στρατηλάτες και ξεκίνησε γρήγορα μαζί τους για την πόλη. Και όταν έφτασε στον τόπο που λεγόταν Λιοντάρι ρώτησε τους παρόντες για τους καταδικασμένους, αν ζουν ακόμη. Αυτοί του είπαν ότι ακόμη ζουν και βρίσκονται στην πλατεία που ονομάζεται Διόσκουροι.

Έπειτα, αφού έφτασε στον μαρτυρικό ναό των αγίων Κρήσκη και Διοσκουρίδη, πάλι ρώτησε και έμαθε ότι μόλις αυτή τη στιγμή πρόκειται να βγουν έξω από την πύλη. Φτάνοντας στην πύλη, του είπαν ότι πηγαίνουν στον Βηρρά, γιατί αυτός ήταν ο τόπος των εκτελέσεων.

Και αμέσως έτρεξε και βρήκε εκεί πολύ λαό και τον δήμιο να κρατά το ξίφος στο χέρι του για να τους θανατώσει και να περιμένει την άφιξη του Αγίου. Αφού πλησίασε ο Άγιος είδε τους τρεις καταδικασμένους με δεμένα τα μάτια με μαντήλια και γονατιστούς να περιμένουν το χτύπημα.

Ο Άγιος έτρεξε αμέσως, άρπαξε το ξίφος από τον δήμιο και το πέταξε μακριά, και έλυσε τους τρεις από τα δεσμά και τους οδήγησε στην πόλη λέγοντας: «Είμαι έτοιμος να πεθάνω στη θέση αυτών των αθώων».

Κανείς από τη φρουρά δεν τολμούσε να αντισταθεί ή να του φέρει αντίρρηση, επειδή γνώριζαν την αγάπη του προς τον Θεό και το θαρραλέο φρόνημά του. Πραγματικά δηλαδή, όπως λέει η αγία Γραφή, «ο δίκαιος έχει θάρρος σαν λιοντάρι» (Παροιμ. 28:1).

Πήγε έπειτα στο πραιτώριο και χτύπησε δυνατά και επίμονα τις πόρτες.

Ο άρχοντας Ευστάθιος πληροφορήθηκε από τον νυκτερινό φύλακα τον ερχομό του Αγίου και βγήκε τρέχοντας και τον προσκύνησε. Αυτός όμως τον έσπρωξε λέγοντάς τον, όπως του άξιζε, ιερόσυλο και αιμοπότη και παράνομο και εχθρό του Θεού. Και πρόσθεσε: «Μη έχοντας φόβο Θεού και σκοτώνοντας αθώους ήρθες αδιάντροπα μπροστά μου! Επειδή λοιπόν έκανες τόσο μεγάλα και τόσο πολλά κακά, δεν θα σε λυπηθώ. Γιατί στους διεστραμμένους ο Θεός στέλνει ανάλογες τιμωρίες (Παροιμ. 21:8). Θα μάθει για σένα ο ευσεβέστατος βασιλιάς, πόσο άδικα διοικείς, ή μάλλον λεηλατείς αυτή την επαρχία, και πώς παράνομα και χωρίς δίκη σφάζεις ανθρώπους από πλεονεξία και για άνομο κέρδος».

Ο άρχοντας γονατίζοντας μπροστά του και παρακαλώντας τον έλεγε: «Μην οργίζεσαι εναντίον μου, σεβαστέ πάτερ. Μάθε ότι δεν είμαι εγώ ο αίτιος για τις καταδίκες, αλλά οι άρχοντες της πόλης, ο Ευδόξιος και ο Σιμωνίδης, οι οποίοι κατέθεσαν εναντίον τους».

Ο επίσκοπος του απάντησε: «Όχι ο Ευδόξιος και ο Σιμωνίδης, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Χρυσάφης και ο Αργύρης με τα χρήματα σε έπεισαν να κάνεις τέτοια» –γιατί είχε μάθει ότι είχε πάρει διακόσιες λίτρες χρυσού (*) για να τους εξοντώσει.

Και με πολλές παρακλήσεις οι στρατηλάτες έπεισαν τον Άγιο να συγχωρήσει τον ηγεμόνα, αφού ακύρωσε τις άδικες αποφάσεις εναντίον των τριών που είπαμε.

Οι δε στρατηλάτες, αφού φιλοξενήθηκαν από τον αγιότατο επίσκοπο, τον παρακάλεσαν να ευχηθεί για χάρη τους. Και παίρνοντας απ’ αυτόν ευλογίες, τον αποχαιρέτησαν και απέπλευσαν.

Πήγαν έπειτα στη Φρυγία και ειρήνευσαν εντελώς τους τόπους εκείνους, αφού εξουδετέρωσαν όλους όσους είχαν στασιάσει και δημιουργήσει ταραχές. Και αποδίδοντας στην πατρίδα την ειρήνη ως βραβείο, επέστρεψαν στην πανευδαίμονα Κωνσταντινούπολη.

Εκεί τους έγινε μεγάλη υποδοχή από τους στρατιώτες και τους οπλίτες και απ’ όλη σχεδόν τη σύγκλητο, γιατί επέστρεψαν νικητές και τροπαιούχοι. Και αφού προσκύνησαν τον βασιλιά, του ανακοίνωσαν την επικράτηση της ειρήνης.

Και πλέον οι στρατηλάτες έμεναν στο παλάτι απολαμβάνοντας μεγάλες τιμές.

(*) Η λίτρα ήταν μονάδα βάρους των νομισμάτων της αυτοκρατορίας ίση με 327,456 γραμμάρια. Η έκφραση “λίτρα χρυσού” σήμαινε 72 χρυσά νομίσματα.

Από το βιβλίο: Gustav Anrich, HAGIOS NIKOLAOS, τόμος I, μέρος ΙΙ, “Πράξις του εν αγίοις πατρός ημών Νικολάου αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας”. Έκδοση B.G. Teubner, Λιψία – Βερολίνο 1913, σελ. 67.

Μετάφραση για την Κ.Ο.

Μία από τις κορυφαίες μορφές του Αθωνικού μοναχισμού κατά τον 20ο αι., ο μακαριστός ηγούμενος της Ι. Μονής Διονυσίου, Γέροντας Γαβριήλ, βίωσε από τους Βαλκανικούς Πολέμους και την Μικρασιατική καταστροφή, έως το Eπος του ‘40, τον Εμφύλιο και την Κυπριακή τραγωδία

Eνας Ιερομόναχος που κατέχει εντελώς ξεχωριστή θέση στην Ιστορία της Ιεράς Επιστασίας του Αγίου Ορους, είναι αναμφισβήτητα ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου, Γέρων Γαβριήλ. Όπως ορθά έχει τονιστεί, με το αδιαμφισβήτητο κύρος του, τη σύνεση και τη διάκριση που τον χαρακτήριζαν και με την ακτινοβόλα πνευματικότητά του, αναδείχθηκε σε μία από τις κορυφαίες μορφές του Αθωνικού Μοναχισμού καθόλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα.

Εκοιμήθη πλήρης ημερών, ζώντας όλες τις περιπέτειες, τη δόξα και την τραγωδία του νεώτερου Ελληνισμού, από τους Βαλκανικούς πολέμους και την Μικρασιατική καταστροφή, ως το Eπος του ‘40, την τραγωδία του Εμφυλίου και το μεγαλείο του Κυπριακού αγώνα.

Γεννήθηκε το 1886 στο χωριό Μεσενικόλα της Καρδίτσας. Το όνομά του ως λαϊκού, ήταν Γεώργιος Καζάζης και ήταν γόνος ευσεβών γονέων (Θεοδόσιος και Κωνσταντίνα ήταν τα ονόματά τους), οι οποίοι την ευσέβεια αυτή μετέδωσαν και στα παιδιά τους.

Πέραν της μεγάλης του ευλάβειας ο νεαρός Γεώργιος ήταν και φλογερός πατριώτης. Οπως αναφέρει ο π. Ιωσήφ Διονυσιάτης, σε ηλικία 17 ετών μετέβη κρυφά στη Μακεδονία, για να ενταχθεί στις ανταρτικές ομάδες του Παύλου Μελά. Μετά από διάφορες περιπέτειες, το 1910 έρχεται στην Ι. Μoνή Διονυσίου του Αγίου Ορους για να ακολουθήσει την ισάγγελη πολιτεία.

ΜΟΝΑΧΟΣ

Την εποχή εκείνη ο Αθωνικός Μοναχισμός βρισκόταν μάλλον σε παρακμή και η Μονή Διονυσίου εθεωρείτο η πνευματικότερη. Αφού πέρασε το στάδιο της δοκιμασίας, ο τότε Ηγούμενος Δοσίθεος τον χειροθέτησε σε Μεγαλόσχημο, δίνοντάς του το όνομα Γαβριήλ.

Σύντομα η σύνεση και η πνευματική ωριμότητά του, η ευφυΐα και η διάκρισή του, η φιλαδελφία και η θεοσέβειά του, αλλά και η απέραντη μνήμη του, έγιναν αντιληπτές τόσο από τους συμμοναστές του, όσο και από τον Ηγούμενο, ο οποίος του ανέθεσε ανώτερες διακονίες, που συχνά τον ανάγκαζαν να μεταβαίνει εκτός του Άθωνα, για υποθέσεις της Μονής αλλά και του Αγίου Όρους γενικότερα.

Μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας και την ενσωμάτωσή της στο ελληνικό κράτος, κρίθηκε ως ο καταλληλότερος για να αναλάβει το δύσκολο έργο της επανακατοχύρωσης, με ελληνικούς τίτλους πλέον, των δικαιωμάτων των εκτός Αγίου Ορους Μετοχίων. Ορίστηκε μάλιστα οικονόμος στο μετόχι της Διονυσίου, στο Ορφάνι του Παγγαίου.

Κατά τη διάρκεια της εκεί διακονίας του ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος. Συνελήφθη τότε από τους Βουλγάρους μαζί με άλλους συμμοναστές του και όπως αναφέρει ο βιογράφος και πνευματικός υιός του π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, εκτοπίστηκαν στον Δούναβη, όπου έμειναν έγκλειστοι υπό δραματικές συνθήκες διαβίωσης.

Με το τέλος του πολέμου, οι Ελληνες μοναχοί απελευθερώθηκαν και ο Γέροντας επέστρεψε στο Άγιον Όρος και κατόπιν μετέβη ξανά στο Ορφάνι, για να συνεχίσει την διακονία του εν μέσω των ερειπίων που άφησαν οι Βούλγαροι κατακτητές.

Το 1922 ανακλήθηκε στη Μονή. Το 1934 ο Ηγούμενος Δοσίθεος αναπαύθηκε εν Κυρίω και τότε, η πλειοψηφία των 75 Διονυσιατών μοναχών, αλλά και πολλοί μοναχοί εκτός της μονής, εξέχοντες λαϊκοί και ο ίδιος ο Μητροπολίτης Κασσανδρείας, πίεσαν τον Μοναχό Γαβριήλ να αναλάβει την ηγουμενία. Και, όπως αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων, έκαναν τη σωστότερη επιλογή, πριν από τα ταραγμένα χρόνια που θα ακολουθούσαν.

Στις 21 Ιουνίου 1936 χειροτονήθηκε εις διάκονον και την επομένη εις πρεσβύτερον, χειροθετηθείς και σε Αρχιμανδρίτη και Πνευματικό.

Την εποχή εκείνη, όπως αναφέρει ο π. Θεόκλητος και επιβεβαιώνει και ο Μοναχός Ιωσήφ Διονυσιάτης, πολλές Μονές του Αγίου Όρους σπαράσσονταν από διενέξεις τοπικιστικού χαρακτήρα. Η Μονή Διονυσίου δεν αποτελούσε εξαίρεση.

ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ!

Αλλά, παρατηρεί ο βιογράφος του Γέρων Θεόκλητος, «ο δόκιμος εν παντὶ δόκιμος εστί. Και ο Γέροντας ήταν δοκιμασμένος καπετάνιος μέσα στη θάλασσα των περιπετειών και σε τόσες θλίψεις ομηρείας και εθνικών αγώνων, συνεχώς προκινδυνεύοντας υπέρ της Πατρίδος και υπέρ των συμφερόντων του Αγίου Όρους». Ετσι, ο νέος ικανός πηδαλιούχος της νοητής κιβωτού, κατόρθωσε να φέρει την γαλήνη και την ομόνοια, επιβαλλόμενος με την πραότητα και το παράδειγμά του. Και έτσι, όπως λέει ο Μοναχός Ιωσήφ: «προβάλλεται, ως φώς επὶ την λυχνίαν, απλώνοντας τις ακτίνες πέραν μιας 40ετίας, η φωτεινή μορφή, του χαρισματούχου ηγουμένου Γαβριήλ».

Η επιστολή στον Χίτλερ, η συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, η διαφύλαξη του Αθωνα και η αγάπη του για τον λαό

«Ο Γέροντας και άλλοι Αγιορείτες παρασημοφορήθηκαν από την Βρετανική κυβέρνηση για τις υπηρεσίες τους. Ωστόσο, λίγα χρόνια αργότερα επέστρεψαν τα παράσημά τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον απαγχονισμό των Κυπρίων αγωνιστών της ΕΟΚΑ»

Στα χρόνια που ακολουθούν θα εργαστεί σκληρά για τη Μονή Διονυσίου και για την Αθωνική πολιτεία, αναδειχθείς σε ποιμένα παναγιορείτικης εμβέλειας. Κατά την γερμανική κατοχή, με δική του πρόταση η Ιερά Επιστασία προέβη σε μια ιδιοφυή διπλωματική κίνηση: έστειλε επιστολή στον Χίτλερ ζητώντας του να αναλάβει προσωπικά την προστασία του Αγίου Ορους, κάτι που ο αιμοσταγής τύραννος αποδέχθηκε, θεωρώντας την πρόταση ιδιαίτερα τιμητική. Ετσι σώθηκαν οι θησαυροί του Αθωνα από τις λεηλασίες των Γερμανών και των Βουλγάρων.

Ο Γέροντας και οι Αγιορείτες συμμετείχαν ενεργά στην Εθνική Αντίσταση και το Άγιον Όρος υπήρξε καταφύγιο για τους πατριώτες και τα συμμαχικά στρατεύματα που φυγαδεύονταν για τη Μέση Ανατολή. Για τις υπηρεσίες τους αυτές, ο Γέροντας Γαβριήλ και άλλοι Αγιορείτες παρασημοφορήθηκαν από την Βρετανική κυβέρνηση.

Ωστόσο, λίγα χρόνια αργότερα επέστρεψαν τα παράσημά τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον απαγχονισμό των Κυπρίων αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Άλλωστε, ο πατριωτισμός του ήταν παροιμιώδης, αφού όταν μιλούσε στους μοναχούς του για τις εθνικοθρησκευτικές παραδόσεις, τα δάκρυά του έτρεχαν κρουνηδόν.

ΓΛΙΤΩΣΕ ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ

Αλλά και από τους αντάρτες κατόρθωσε να διαφυλάξει το Όρος με τους διπλωματικούς του ελιγμούς, γλυτώνοντας τα μοναστήρια από τις εκτεταμένες λεηλασίες και τους μοναχούς από την ομαδική σφαγή.

Συγχρόνως, θα γίνει και η φωνή της παρηγοριάς για τον πονεμένο ελληνικό λαό του Θεού, που τον αγάπησε όσο λίγοι: Πλήθος λαϊκών περνούσαν από την Διονυσίου καθημερινά, για να μεταλάβουν, όπως λέει ο π. Ιωσήφ, όχι μόνο πνευματικής, αλλά και υλικής τροφής.

«Τολμώ να πω», υπογραμμίζει μάλιστα εμφαντικά ο π. Ιωσήφ, «σε τόσο βαθμό, ώστε πρόσεχε πιο πολύ τους πονεμένους λαϊκούς, από τα λογικά πρόβατα της ποίμνης του, δηλ. τους μοναχούς. Ένα δείγμα, αυτής της προθέσεώς του, είναι και το γεγονός ότι, ενώ όλο το Μοναστήρι είχε ανάγκη ανακαινισμού, και το ταμείο δεν επαρκούσε, προτίμησε ν’ ανακαινίσει μόνο το αρχονταρίκι, ώστε να επαρκεί για το πλήθος των προσκυνητών, που κατέκλυζαν καθημερινά τη Μονή».

Και ο λαός ανταπέδιδε την αγάπη του στον Γέροντα, όπως φαίνεται από το παρακάτω περιστατικό που παραθέτει και πάλι ο π. Ιωσήφ: «Επιστρέφοντας, από την Θεσσαλονίκη, κατά το 1945, μέσω του Χολομώντα, σταμάτησαν οι αντάρτες το λεωφορείο. Εβγαλαν έξω μερικούς, μαζί με τον ίδιο, και ύστερα, από μια πρόχειρη ανάκριση τους εκτελούσαν ένα-ένα. Ηλθε και η σειρά του ηγουμένου. Ενας «εισαγγελέας», του αποδίδει την κατηγορία ότι ήταν τύραννος του λαού. Και ο γενναίος Γέροντας, με ψυχραιμία, απαντά: -Ο λαός εδώ είναι, για ρωτήστε!» Στρέφεται λοιπόν, προς τους παρόντες, έφερε και άλλους από διάφορες γειτονικές περιοχές, και, τους ρωτά: -Ξέρετε αυτόν τον καλόγηρο; -Ναι, τον ξέρουμε. -Ηταν καταπιεστής στα μετόχια; -Οχι, ήταν πολύ καλός και ελεήμων· φάγαμε ψωμί από κοντά του.

Σημειωτέον ότι, στη Χαλκιδική, η Ιερά Μονή Διονυσίου, είχε μεγάλα μετόχια και ο Γέροντας, έθρεψε όλους τους φτωχούς της περιοχής. Το θαύμα έγινε. Στρέφεται, απογοητευμένος και αγριεμένος προς τον Γέροντα, και του λέει: -Τι να σου κάνω; Εχεις μεγάλο Άγιο προστάτη, ειδ΄ άλλως, δεν γλύτωνες».

ΥΨΗΛΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΤΑΛΕΝΤΟ

«Ἑπόμενος τοῖς Ἁγίοις Πατρᾶσιν», βαθύτατα νηπτικός, ο Γέροντας Γαβριήλ, και διαθέτοντας υψηλό συγγραφικό ταλέντο, συνέγραψε αρκετά βιβλία. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε κάποια εξ αυτών: «Ο νέος Ευεργετινός», «Ο Μοναχισμός κατά τους Πατέρες», «Λαυσαϊκόν του Αγίου Όρους», «Ο πνευματικός-εξομολόγος», «Σύγχρονα Μαρτυρολόγια», «Αναμνήσεις και νοσταλγίαι», για το οποίο μάλιστα βραβεύθηκε με το πρώτο βραβείο από το Υπουργείο Προεδρίας.

Έδωσε επίσης πλήθος συνεντεύξεων σε εφημερίδες και περιοδικά. Σε μια εποχή που η Παράδοση είχε περάσει στο περιθώριο, ακόμα και μεταξύ εκκλησιαστικών κύκλων, που προέτασσαν το «κοινωνικό έργο» έναντι της Νήψεως, ακολουθώντας προτεσταντικά πρότυπα, ο Γέροντας μετέδιδε την τροφή της Ιεράς Παραδόσεως, συνδυάζοντάς την με την προσωπική του εμπειρία, στηρίζοντας και νουθετώντας τον λαό.

ΤΟ ΟΣΙΑΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ

Στις 24 Οκτωβρίου του 1983, πλήρης ημερών, ο μεγάλος Ηγούμενος, ο μεγάλος Αγιορείτης, ο μεγάλος Ελληνας πατριώτης , ο Γέροντας Γαβριήλ Διονυσιάτης, πέταξε για την ουράνια κατοικία, πλήρης ημερών. Όπως γράφει ο π. Θεόκλητος στον πρόλογο του βιβλίου για τον Γέροντά του, «γέμισε με το όνομά του το Άγιον Όρος επί 75 χρόνια και η απώλειά του άφησε αισθητόν κενόν. Αλλ’ άφησε και έντονη τη μνήμη της διαβάσεώς του και ανεξάλειπτα τα ίχνη της ηρωικής πορείας του προς τον ποθούμενον Χριστόν, διακονώντας τους αδελφούς του, τους ελαχίστους».

Στον επικήδειό του, ο μακαριστός Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, ανέφερε χαρακτηριστικά γι’ αυτόν: «Ενεσάρκωνε την εθναρχική παράδοση των ορθοδόξων κληρικών. Ηταν απαράμιλλος πατριώτης, ενώ συγχρόνως αγαπούσε κάθε ξένο άνθρωπο και τον υπεδέχετο και ανέπαυε με πολλή αγάπη στο Μοναστήρι του. Κάθε άνθρωπο ημπορούσε να δεχθή και να αναπαύση. Κάτω από τον πλατύ ίσκιό του κάθε ψυχή ημπορούσε να χωρέση και να εύρη καταφύγιο. Την αγάπη του μακαριστού Γέροντος εγνωρίσαμε και εμείς, αφ’ ότου, χάριτι Θεού, ήλθαμε στο Αγιώνυμον Όρος. Με την αγάπη αυτή μάς εστήριξε και επτέρωσε. Με το αγιορειτικό ήθος του, την ιεροπρέπεια, την ασκητικότατα, την εκκλησιαστικότητα, την διαλλακτικότητα, την αγωνιστικότητα μάς ενέπνευσε και εδίδαξε. Η φωνή του ήταν η φωνή των αιώνων, του Αγίου Όρους, της Ορθοδοξίας, της πονεμένης Ρωμιοσύνης…».

Γιάννης Ζάννης

*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”