Η εκπληκτική ταινία – αφιέρωμα της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ για τον Όσιο Ιάκωβο

Ο απόστολος Παύλος επισημαίνει, φωτιζόμενος από το Άγιον Πνεύμα, ότι «ου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. 5:20).

Ο λόγος του επαληθεύεται για μία ακόμη φορά και κατά τον 20ό αιώνα, ο Τριαδικός Θεός ανέδειξε φωτεινούς αστέρες πρώτου μεγέθους στο εκκλησιαστικό στερέωμα, αυθεντικούς ανθρώπους «πλήρεις πίστεως και δυνάμεως» (Πραξ. 6:8), οι οποίοι ελευθέρως και εν επιγνώσει ακολούθησαν τον Χριστό, έζησαν εδραίοι και αμετακίνητοι «εν οις έμαθον και επιστώθησαν» (Β’ Τιμ. 3:14) και επορεύθησαν «δοκιμάζοντες τί εστιν ευάρεστον τω Κυρίω» (Εφεσ. 5:10).

Ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους του Θεού είναι και ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης.

Ο αυθεντικός αυτός άνθρωπος του Θεού, που κατά κόσμον ονομαζόταν Αρσένιος Εζνεπίδης, γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου του 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας από ευσεβείς γονείς, τον Πρόδρομο και την Ευλογία.

Λίγες ημέρες αργότερα, στις 7 Αυγούστου, λόγω των εκτάκτων και δεινών περιστάσεων, βαπτίστηκε στα Φάρασα από τον πατέρα Αρσένιο Χατζηεφεντή και έλαβε το όνομα Αρσένιος.

Πριν συμπληρωθεί μήνας από την γέννησή του, στις 14 Αυγούστου, ξερριζώθηκε μαζί με τους γονείς, συγγενείς και λοιπούς Φαρασιώτες από την πατρογονική του εστία και πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς.

Το πλοίο με τους πρόσφυγες έφθασε στην μητροπολιτική Ελλάδα στις 14 Σεπτεμβρίου. Η οικογένεια του Γέροντα, πριν εγκατασταθεί οριστικά στην Κόνιτσα το 1926, διέμεινε για λίγο διαδοχικά στον Πειραιά, στο Κάστρο της Κέρκυρας και σ’ ένα χωριό, την Πλαταριά, κοντά στην Ηγουμενίτσα.

Στην Κόνιτσα τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο και στην συνέχεια εργάσθηκε σαν ξυλουργός και αγρότης μέχρι το 1948, όταν κατετάγη στον στρατό. Η στρατιωτική του θητεία, τα δίσεκτα εκείνα χρόνια του εμφυλίου, διήρκεσε περίπου δύο χρόνια, έως τον Μάρτιο του 1950, όταν ο ασυρματιστής Αρσένιος Εζνεπίδης πήρε το απολυτήριό του με διαγωγή «εξαίρετο».

Το 1950 πήγε στο Άγιον Όρος με σκοπό να πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής του, να ενδυθεί δηλαδή το αγγελικό σχήμα.

Μεταξύ των ετών 1950 και 1953 επέστρεψε στην Κόνιτσα, για να βοηθήσει την πατρική του οικογένεια.

Στις 27 Μαρτίου 1954 στην Μονή Εσφιγμένου, όπου βρισκόταν ως δόκιμος, έγινε η τελετή της «Ρασοευχής» και μετονομάσθηκε σε Αβέρκιο.

Το 1956 βρισκόταν πλέον στην Μονή Φιλοθέου. Εκεί έλαβε το «Μικρό Σχήμα» και πήρε το όνομα Παΐσιος στις 3 Μαρτίου 1957.

Το 1958, μετά από παράκληση των κατοίκων της Κόνιτσας, που κινδύνευαν πνευματικώς από «επιδρομή» Προτεσταντών, που είχαν προσηλυτίσει ογδόντα φτωχές οικογένειες, εγκαταστάθηκε στην Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου Στομίου, δίπλα στον Αώο ποταμό, την οποία ανακαίνισε. Εκεί έμεινε ασκούμενος επί τετραετία και βοήθησε πολύ τους κατοίκους της περιοχής, που προσέφευγαν στην Μονή.

Το 1962 τον συναντούμε να ασκητεύει στο κελλί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, στην έρημο του Όρους Σινά, πλησίον της Μονής της Αγίας Αικατερίνης.

Το 1964 επιστρέφει στο Άγιον Όρος και εγκαθίσταται στο Κελλί των Αγίων Αρχαγγέλων, της Σκήτης των Ιβήρων.

Στις 11 Ιανουαρίου 1966 έλαβε το «Μέγα και Αγγελικό Σχήμα» από τα χέρια του παπα-Τύχωνα, στο Σταυρονικητιανό Κελλί του Τιμίου Σταυρού.

Από τις 4 Αυγούστου 1966 μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους νοσηλεύθηκε στο Νοσοκομείο, όπου υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση, κατά την οποία αφαιρέθηκε μεγάλο τμήμα των πνευμόνων του.

Το 1967 εγκαταστάθηκε στο Λαυρεωτικό Κελλί του Υπατίου στα Κατουνάκια για εντονότερη άσκηση.

Μετά την κοίμηση του παπα-Τύχωνα, στις 10 Σεπτεμβρίου 1968, εγκαταστάθηκε στο Σταυρονικητιανό Κελλί του Τιμίου Σταυρού, όπου ασκήτεψε μέχρι το 1979.

Το 1979 εγκαταβίωσε στο Κουτλουμουσιανό Κελλί της Παναγούδας, κοντά στις Καρυές. Εκεί παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του, ασκούμενος και δεχόμενος πολλές χιλιάδες ανθρώπων, που τον επισκέπτονταν για να μοιραστούν μαζί του τον πόνο τους και να ζητήσουν την συμβουλή και την προσευχή του.

Την Τρίτη, 12 Ιουλίου 1994, ανεπαύθη εν Κυρίω, στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στην Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Χρ. Ευθυμίου, τ. Επίκουρος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Ε.Κ.Π.Α.

Ζωντανή ηχογράφηση από την Συναυλία με Ύμνους του Θείου Πάθους, «Τον Νυμφώνα Σου Βλέπω», η οποία πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ενοριακό μας Ναό τον Απρίλιο του 2019.

Στιχηρά Ιδιόμελα Αίνων Μεγάλης Τετάρτης ήχος Α’

Σὲ τὸν τῆς Παρθένου Υἱόν, Πόρνη ἐπιγνοῦσα Θεὸν ἔλεγεν, ἐν κλαυθμῷ δυσωποῦσα, ὡς δακρύων ἄξια πράξασα. Διάλυσον τὸ χρέος, ὡς κἀγὼ τοὺς πλοκάμους, ἀγάπησον φιλοῦσαν, τὴν δικαίως μισουμένην, καὶ πλησίον τελωνῶν σε κηρύξω, Εὐεργέτα φιλάνθρωπε.

Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον, τότε ὁ μαθητής, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις, ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον, αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, αὕτη ἠλευθεροῦτο, καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ, δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια! ἣν μοι δώρησαι Σωτήρ, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Ο Προϊστάμενος του Ιερού Ναού,  Αρχιμ. Θεολόγος Αλεξανδράκης, αναφέρει: “Μέσα από την υμνολογία της Μεγάλης Τετάρτης προβάλλεται εμφατικά μία μεγάλη αντινομία. Η πόρνη γυναίκα συνειδητοποιώντας τη αμαρτωλή ζωή της, βρίσκει τρόπο να δεηθεί στον Φιλάνθρωπο Σωτήρα.

Ο σωφρονισμός της καρδίας της, την καθοδηγεί να ζητήσει το έλεος του καρδιογνώστη Χριστού «εξαίφνης σώφρων ώφθη, μισήσασα τα έργα, της αισχράς αμαρτίας» και εσμύρνησε το Πανάχραντο Σώμα Του με σμύρνα και δάκρυα ως ικεσία και ευχαριστία για το άπειρο έλεός Του, αλλά και ως τιμή σε «Εκείνον που απέθανεν υπέρ ημών».

Αντίθετα ο μαθητής Ιούδας και δόλιος, που για τρία ολόκληρα χρόνια βρίσκεται δίπλα στον Διδάσκαλο, εκπίπτει της Αποστολής του. Δεν κατανοεί την πρόσκληση από τον Χριστό, παρόλο που ήταν άριστος γνώστης της Μεσσιανικής θεολογίας και Ιουδαίος εξ Ιεροσολύμων, γίνεται κενός στην ψυχή και στην πράξη και «του Δεσπότου εχωρίζετο».

Τυφλώνεται από το πάθος της φιλαργυρίας και της φιλαυτίας, που τον οδηγεί στην απάρνηση, στην προδοσία και στην απώλεια. Αυτά τα δύο παραδείγματα της χειρίστης ραθυμίας και της μεγίστης μετανοίας ας λειτουργήσουν για τον καθένα μας ως πνευματικοί οδοδείκτες της ζωής μας!”.