Λέσχη Κινηματογράφου

Ψιθιριστά! Μια μέρα, ένας σοφός έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:.-“Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;”-“Γιατί χάνουν την ηρεμία τους” , απάντησε ο ένας.-“Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;” , ξαναρωτά ο σοφός.

-” Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος ” , είπε ένας άλλος μαθητής …

Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:

-“Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;

Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά… καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο…

-“Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;

Γιατί όταν θυμώνουν δυό άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ…και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση..

Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιό δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν’ ακουστούν.

Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι;

Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά..

Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά.

Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν… παρά μονάχα ψιθυρίζουν.

Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν.

Έτσι συμβαίνει όταν δυό άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.

Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:

-“Οταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σαν απομακραίνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πιά τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού”..

Εύχομαι σε κάθε Διαβάτη και Οδοιπόρο της ζωής , μιαν όμορφη , ειρηνική και ευλογημένη μέρα.

Διαβάτης

Πηγή: http://odevontas.blogspot.com/2010/10/blog-post_14.html

Έλεγε η αγία Συγκλητική σε κάποιες που την επισκέφτηκαν:

Όπως το κερί λιώνει μπροστά στη φωτιά, έτσι και η ψυχή χαλαρώνει από τους επαίνους και χάνει τη δύναμή της. Αντίθετα, όπως το κρύο κάνει να πήξει και να γίνει στερεό το κερί που έλιωσε από τη θερμότητα, έτσι και η προσβολή και η καταφρόνηση σφίγγει την ψυχή και τη στερεοποιεί. Όπως λέει στη Γραφή: «Να αισθάνεστε χαρά και αγαλλίαση όταν σας χλευάσουν και σας καταδιώξουν» (Ματθ. 5:11), και σε άλλο σημείο: «Στη θλίψη με ανακούφισες» (Ψαλμ. 4:2).

Και όχι μόνο αυτό, αλλά και την πιο σπουδαία αρετή, την ταπεινοφροσύνη, η καταφρόνηση είναι κυρίως που τη γεννά στην ψυχή. Πραγματικά, δηλαδή, αυτά που κάνουν ισχυρή την ταπεινοφροσύνη είναι οι χλευασμοί, οι προσβολές, τα χτυπήματα, οι καταφρονήσεις, το να ακούσει κανείς να τον αποκαλούν ανόητο, φτωχό, ασήμαντο, αδύνατο, απρόκοπο στην εργασία, ασυνάρτητο στα λόγια, άσχημο στη μορφή.

Αυτά και τα παρόμοια ισχυροποιούν την ταπείνωση. Αυτά και στον Κύριό μας τα είπαν και τα έκαναν. Τον αποκάλεσαν Σαμαρείτη και δαιμονισμένο (Ιω. 8:48)· τον χαστούκισαν, τον χτύπησαν, τον είπαν κακούργο και λαοπλάνο.

Πρέπει λοιπόν και εμείς να μιμούμαστε την έμπρακτη αυτή ταπεινοφροσύνη. Γιατί υπάρχουν μερικοί που με τα εξωτερικά καμώματα υποκρίνονται την ταπείνωση, επιδιώκοντας από αυτό να δοξαστούν, φανερώνονται όμως από τους καρπούς. Όταν δηλαδή τους τύχει κάποια μικρή προσβολή, δεν την αντέχουν, αλλά αμέσως, σαν τα φίδια, ξερνούν το δηλητήριό τους.

Πρέπει να προχωρούμε διαρκώς προς τα εμπρός και να επιθυμούμε τα υψηλότερα, αλλά και να φροντίζουμε με κάθε τρόπο να κρύβουμε το κέρδος. Γιατί όπως ακριβώς ένας θησαυρός, όταν φανερωθεί, σκορπίζεται, έτσι και μια αρετή: όταν γνωστοποιηθεί και φανερωθεί, χάνεται.

Εκείνοι που διηγούνται τα κατορθώματά τους, ας δοκιμάσουν να μιλήσουν και για τα ελαττώματα που έχουν. Αν όμως αυτά τα κρύβουν για να μην κατηγορηθούν, πρέπει να φυλάγονται να μη διηγούνται τα κατορθώματά τους, για να μην τα χάσουν με τη γνωστοποίησή τους στους ανθρώπους. Γιατί όσοι ζουν ενάρετα, διηγούνται τα μικρά τους παραπτώματα προσθέτοντας και άλλα που δεν έκαναν, για να αποφύγουν έτσι τη δόξα των ανθρώπων. Τα κατορθώματά τους, αντίθετα, τα κρύβουν, για να προφυλάξουν την ψυχή τους· για να μην τα μάθουν δηλαδή οι άνθρωποι και τους επαινέσουν και τους κάνουν να χαλαρώσουν, χάνοντας την προθυμία τους. Γιατί, όπως το κερί λιώνει μπροστά στη φωτιά, έτσι και η ψυχή χαλαρώνει από τους επαίνους και χάνει τη δύναμή της.

Από τον Ευεργετινό

Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Β’, Υπόθεση Β’, σελ. 35, και τόμος Γ’, Υπόθεση ΚΣΤ’, σελ. 189. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη