Αγάπησε τον Ένα για να σε αγαπήσουν όλοι. Θα σε αγαπούν όχι μόνο οι άνθρωποι, αλλά και αυτά τα άλογα ζώα, γιατί η θεία χάρη όταν βγαίνει έξω, ηλεκτρίζει και μαγνητίζει ό,τι βρει μπροστά της.
Αλλά όχι μόνο θα σε αγαπούν, θα σε σέβονται κιόλας, γιατί στο πρόσωπο το δικό σου θα εικονίζεται το αγνό παρθενικό πρόσωπο Εκείνου, που θα αγαπάς και θα λατρεύεις.
Εκ του Γεροντικού
«Μισώ την σιωπή, όταν είναι καιρός να ομιλούμε». Την φράση αυτή είπε η σπουδαία Κασσιανή, μία μεγάλη προσωπικότητα της βυζαντινής ιστορίας και παράδοσης, η οποία εορτάζεται από την Εκκλησία ως αγία στις 7 Σεπτεμβρίου, όταν συνάντησε κάποιους που είχαν δειλιάσει στην περίοδο της Εικονομαχίας και είχαν αρνηθεί την τιμή στις ιερές εικόνες.
Η φράση της αγίας είναι συγκλονιστική. Η σιωπή είναι αρετή, όταν κάποιος συκοφαντείται και αφήνεται στον Θεό. Η σιωπή είναι αρετή στην κατάκριση. Δεν είναι όμως αρετή όταν υπάρχουν ζητήματα στα οποία ο λόγος είναι απαραίτητος. Δεν ταιριάζει η σιωπή στην κακοποίηση γυναικών και παιδιών. Δεν ταιριάζει η σιωπή, όταν κάποιος διώκεται για τις ιδέες ή την πίστη του. Δεν ταιριάζει η σιωπή, όταν κάνουν θόρυβο όσοι λατρεύουν είδωλα κάθε μορφής. Δεν ταιριάζει η σιωπή, όταν κάποιος διασύρει ανθρώπους γι’ αυτό που είναι. Και μπορεί αυτός που υφίσταται μία κακή συμπεριφορά να δείχνει μακροθυμία. Όμως όσοι είμαστε μάρτυρες μπροστά στο κακό, δεν πρέπει να κρυβόμαστε, να δειλιάζουμε, να αρνούμαστε να υπερασπιστούμε την αλήθεια και το δίκαιο.
Ο Χριστός, όταν ο υπηρέτης του αρχιερέα Άννα, τον ράπισε κατά την πρώτη δίκη μετά την σύλληψή Του, του ζήτησε να του εξηγήσει για ποιο λόγο σήκωσε χέρι εναντίον Του. «Τι με δέρεις;», «γιατί με χτυπάς;», τον ρώτησε, δείχνοντάς μας έναν δρόμο μέτρου και αλήθειας. Δεν ανταπέδωσε το χτύπημα. Δεν σιώπησε όμως. Σε κάποιες στιγμές, μπροστά στον Καϊάφα, στον Πιλάτο, στους στρατιώτες που Τον βασάνιζαν, σε όσους Τον ειρωνεύονταν όταν ήταν επάνω στον σταυρό, δεν μίλησε. Δεν είχε νόημα. Δεν επρόκειτο να πειστούν. Όμως, εκεί που χρειάστηκε, μάς έδειξε τον δρόμο.
Είναι καιρός να μιλήσουμε σήμερα. Να διαμαρτυρηθούμε για το ψέμα που κυριαρχεί στον κόσμο. Για τις ανόητες υποσχέσεις, ότι η ζωή πηγαίνει στο μηδέν και πρέπει να την απολαύσουμε όσο μπορούμε με κέντρο τον εαυτό μας. Για την παιδεία, όταν δεν έχει ως κέντρο της την αγάπη. Για την αδικία εις βάρος των ασθενέστερων, οι οποίοι αισθάνονται ως απορρίμματα ενός κόσμου που τα έχει όλα. Για την αναξιοκρατία, όταν την συναντούμε. Κυρίως όμως για ένα κλίμα αθεΐας, το οποίο δεν σέβεται την άποψη των πιστών, αλλά τους θεωρεί τιποτένιους και ότι δεν δικαιούνται να ομιλούν.
Σ’ αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των καιρών, δεν χωρά σιωπή. Και μια γυναίκα στην ιστορία της Εκκλησίας μάς δείχνει τον δρόμο. Με την μόρφωση, τα χαρίσματα, το θάρρος, την αγάπη, την αποφασιστικότητα μάς λέει ότι είναι καιρός του λαλείν. Άλλο η προσευχή και άλλο η δειλία. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε προνόμια, πραγματικά ή φαντασιακά. Διότι μόνο αυτός που βγαίνει μπροστά, με επίγνωση και γνώση, ανοίγει δρόμους!
π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού
Νὰ εὐγνωμονοῦμε τὸν Κύριο
Τὸν Τριαδικό μας Θεό.
Ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν Παναγία μας καὶ τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ἀγγέλους.
Εἶναι οἱ πραγματικοὶ καὶ ἀληθινοὶ καὶ παντοτινοὶ φίλοι καὶ συγγενεῖς μας.
Αἰσθανόμεθα, πολλὲς φορές, μόνοι. Ἀποξενωμένοι.
Περιφρονημένοι.
Ἂν θέλετε, στὰ ἀζήτητα καὶ στὸ περιθώριο.
Καὶ νομίζομε πὼς δὲν ἔχομε καμμία ἀξία.
Καὶ πιστεύομε πὼς κανένας δὲν μᾶς θέλει.
Κανένας δὲν μᾶς ἀγαπᾶ.
Καὶ κανένας δὲν νοιάζεται καὶ δὲν φροντίζει γιὰ μᾶς.
Τότε, ἀδελφοί μου, ἂς ἀνοιγόμαστε στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Παναγία καὶ στοὺς ἁγίους καὶ στοὺς ἀγγέλους.
Κι ἂς τοὺς μιλᾶμε.
Σταματήσαμε νὰ μιλᾶμε.
Χαζέψαμε, πολλὲς φορές, καὶ μὲ τὴν τηλεόραση καὶ μὲ τόσα ἄλλα, καὶ σταματήσαμε νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ ἐκφραζόμεθα, ἀδελφοί μου.
Σκεπτόμεθα μόνο καὶ παίρνει ἀνάποδες ὁ νοῦς καὶ διαστρέφονται καὶ τὰ αἰσθήματα καὶ συναισθήματά μας.
Ἂν μιλᾶμε στὸν Χριστὸ καὶ στοὺς ἁγίους μας, κάνομε πολύ-πολὺ μεγάλο καλὸ στὴν ψυχὴ καὶ στὴ ζωή μας.
Καὶ τί νὰ τοὺς ποῦμε;
Ὅ,τι ἔχομε, ἀδελφοί μου, νὰ τοὺς ποῦμε. Ὅ,τι ἔχομε!
Ἅμα εἰποῦμε αὐτὸ ποὺ ἔχομε, φεύγει ἀπὸ πάνω μας…»
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης
