Η Εικόνα είναι ζωγραφισμένη το 1546 από τον Θεοφάνη και είναι βασισμένη στην Ευαγγελική περικοπή που αναφέρεται στο θαύμα της αναστάσεως του Λαζάρου από τον Χριστό (Ιωάν. 11, 144).
Η εορτή της αναστάσεως του Λαζάρου ανάγεται στα πρώτα χριστιανικά χρόνια και θεωρείται ως προτύπωση της Αναστάσεως του Χριστού και μελλούσης αναστάσεως -κατά την Δευτέραν Παρουσίαν- όλων των ανθρώπων.
Η παράσταση εικονίζεται ανάμεσα σε δυό βουνά. Στο ένα από αυτά βρίσκεται λαξευμένος ο τάφος του Λαζάρου.
Οι κορυφές των βουνών κλίνουν προς τα μέσα, σαν να προσπαθούν να περικλύσουν το μυστήριο, το οποίο, αν και άλογα, παρατηρούν με έντονο ενδιαφέρον, προσπαθώντας να κατανοήσουν τα τελούμενα και να προσκυνήσουν τον Κύριο του θανάτου και της ζωής.
Σύμφωνα με άλλους ερ μηνευτές, η κλίση των βουνών εικονίζει το χώρο του θανάτου, που βασίλευε πριν από την παρουσία του Χριστού.
Ο Χριστός με μεγαλοπρέπεια και θεική δύναμη, πορεύεται μαζί με τους Μαθητές προς τον τάφο του Λαζάρου.
Βρίσκεται ακόμα εν κινήσει, καθώς αντι λαμβανόμαστε από το υψωμένο δεξί Του πόδι, ενώ με το δεξί Του χέρι που το τείνει έντονα προς τα εμπρός, απευθύνει το λόγο προς τον νεκρό Λάζαρο «εν δυνάμει και εξουσία» και τον προστάζει να βγεί από τον τάφο.
Ο Χριστός είναι ντυμένος μεγαλόπρεπα με το κλασσικό εσωτερικό πορφυρό χιτώνα, που συμβολίζει τη Θεική-βασιλική Του φύση. ‘Εξωτερικά φοράει το σκουροπράσινο ένδυμα, με το οποίο συμβολίζεται η ανθρώπινη φύση, αυτή που προσέλαβε, για να σώσει τον άνθρωπο.
Αυτά τα χρώματα είναι τα δυό βασικά που συναντούμε και στα ενδύ ματα της Θεοτόκου, με την διαφορά ότι σ’ Εκείνην τα χρώματα των ενδυμάτων είναι αντίστροφα, δηλαδή το πρα σινο μέσα και το κόκκινο εξωτερικά.
Αυτό δείχνει ότι η Θεοτόκος ήταν συνη θισμένος άνθρωπος (φύση χοική-πρα σινο εσωτερικό ένδυμα), η Οποία όμως με την άγια ζωή Της, θεώθηκε «κατά χάριν»(Θεική φύση κόκκινο-εξωτερικό ένδυμα). Με το εσωτερικό ένδυμα δηλώνεται η «φύσις» και με το εξωτερικό «το πρόσλημα».
Στην είσοδο του κενού πλέον μνη μείου ξεπροβάλλει ο Λάζαρος ζωντα νος και ορθός, φέροντας φωτοστέφανο -δείγμα της άγιας ζωής του- χλωμός και με καταβεβλημένο πρόσωπο, που προδίδει την εξ Άδου προέλευσή Του.
Ο Λάζαρος είναι ζωσμένος ακόμα τα συνήθη στους Ιουδαίους νεκρικά οθό νια και τα σουδάρια, από αυτά προσπαθεί εναγώνια να τον ελευθερώσει κάποιος νέος. Κάποιος άλλος από αυτούς που παραβρίσκονταν την ώρα του, ενώ άλλος κρατάει ακόμα την βαριά ταφόπετρα που μόλις είχε ανασύρει.
Στα πόδια του Χριστού προσπίπτουν με καταφανή οδύνη οι αδελφές του Λαζάρου Μάρθα και Μαρία, έχοντας καλυμμένα τα χέρια τους, σε ένδειξη τιμής και σεβασμού προς τον Μεγάλο Επισκέπτη.
Η στάση και των δυό αδελφών, σεμνή και τεθλιμμένη, αν και με διαφορετική θέση του σώματος, φανε ρώνει την ευγνώμονα και σεβαστική προς τον Κύριον στάση της καρδιάς τους.
Ο Χριστός συνοδεύεται από τους Αποστόλους, οι οποίοι ήσαν παρόντες και βεβαιούντες το θαύμα. Στο βάθος διακρίνονται τα κτίρια της πόλης. Έτσι καταδείχνεται ότι το θαύμα έγινε έξω της πόλεως, όπου συνήθως, σε ιδιόκτητα αγροκτήματα, ήταν και οι τάφοι.
Κοντά στα κτίρια παριστάνεται η σκηνή της προσέλευσης πλήθους ανθρώπων, οι οποίοι παραβρέθηκαν την ώρα του θαύματος. ‘Από αυτούς ο πρώτος καλύπτει με την άκρη του ενδύματός του τη μύτη του.
Έτσι παριστάνεται ζωγραφικά και η βαριά μυρωδιά που σκόρπιζε η αρχή της αποσύνθεσης του νεκρού σώματος του Λαζάρου και επιβεβαιώνεται ότι το θαύμα είναι «μέγα» και έγινε δημοσία.
Το πλήθος τοποθετείται πίσω από την κλίση του βράχου έτσι, ενώ η εικόνα έχει πολλά πρόσωπα, όμως διαχωρίζεται ισόμετρα και γι’ αυτό δεν κουράζει το θεατή με τον όγκο της.
Με την ανάσταση του Λαζάρου προεικονίζεται και προαναγγέλεται τόσο η Ανάσταση του Χριστού που θα ακολουθήσει σε λίγο, όσο και η εκ νεκρών ανάσταση κάθε ανθρώπου, καθώς λέει και το τροπάριο των Αίνων που ψάλλουμε εκείνη την ημέρα.
Πηγή: askitikon.eu
