Related Posts
Να ανταποκριθούμε στην αγάπη του Θεού;
Ήταν δύο άνθρωποι μοναχοί, που κάποτε ο διάβολος τους παρέσυρε και εγκατέλειψαν την έρημο, το σχήμα και έγιναν λαϊκοί. Κάποτε ο Θεός επέβλεψε, εμνήσθη τους κόπους της ασκήσεως και της αφιερώσεως και τους φωτίζει να γυρίσουν πίσω.
Επιστρέφουν στην σκήτη, εξομολογούνται τις αμαρτίες τους, και οι Πνευματικοί τούς έβαλαν κανόνα, ένα χρόνο ο καθένας χωριστά, να ζήσει έγκλειστα, δηλαδή να μην βλέπουν άνθρωπο, αλλά μόνο να προσεύχονται και να τους δίνουν λίγη τροφή. Με τον κανόνα ενός χρόνου, θα τους συγχωρούσαν το σφάλμα και θα τους έδιναν τη θεία Κοινωνία. Μετά από ένα χρόνο τους έβγαλαν από την έγκλειστη ζωή της μετανοίας. Ο ένας φαινόταν λαμπρός, με πρόσωπο όχι πολύ στεγνό, αλλά ευχάριστο. Ο άλλος ήταν καταβεβλημένος. Η τροφή ήταν η ίδια, τ’ αμαρτήματα ήταν τα ίδια, αλλά στο πρόσωπο φαινόταν η διαφορά τους. Ερώτησαν τον ένα:
«Εσύ, πάτερ, τί σκεφτόσουν κλεισμένος μέσα στο κελί σου;»
«Σκεφτόμουν ότι λύπησα το Θεό, ότι κόλασα την ψυχή μου, σκεφτόμουν τι με περιμένει, σκεφτόμουν ότι θα ζήσω μετά των δαιμόνων. Ευρισκόμενος με την θεωρία κάτω στην κόλαση, έχανα την δύναμη, λυπόμουν πάρα πολύ και από τα δάκρυα στέγνωσα».
Ερώτησαν και τον άλλο:
«Εσύ, πάτερ, πώς ήσουν στην έγκλειστη μετάνοιά σου;»
«Εγώ, λέει, σκεφτόμουν την αγάπη του Θεού. Σκεφτόμουν πού ήμουν που με είχε παρασύρει ο δαίμονας και πώς το χέρι του Θεού με τράβηξε και μ’ έφερε πίσω στον όμορφο βίο της μοναχικής ζωής που έζησα, και αναπολούσα το πώς κατήντησα και πώς πάλι ο Θεός με τη Σταύρωσή Του, με το άχραντο Αίμα Του, πώς μ’ έφερε πάλι εδώ και μ’ αξίωσε να κοινωνήσω μετά από ένα χρόνο, και θα γίνω ελεύθερος, και θα ζω με τους πατέρες, όπως ήμουν πρώτα, και χαιρόμουν. Και η χαρά αυτή μ’ έκανε να μη νοιώθω αυτή τη στέγνωση και αυτή την κατάθλιψη».
Τότε οι πατέρες έβγαλαν το συμπέρασμα ότι και οι δύο τους είχαν την ίδια επιτυχία μετανοίας. Ο ένας με την κόλαση, ο άλλος με την αγάπη προς τον Θεό, μετανόησαν σωστά, και επέστρεψαν στη μοναχική ζωή με επιτυχία.
Βλέπουμε ότι και όταν μετανοούμε και κλαίμε σκεπτόμενοι τις αμαρτίες μας και λογιζόμενοι την κόλαση, τα βάσανα, την αιώνια ζωή, εκεί κάτω, χωρισμένοι από τον Θεό, από τούς αγγέλους, από το φως, όλα αυτά μας εξιλεώνουν ενώπιον του Θεού. Και ο Θεός στέλνει την αγάπη Του. Επίσης και όταν ο άνθρωπος κλαίει από αγάπη προς τον Πατέρα και Θεό μας, για την τόση αγάπη Του, ώστε να μη γυρίσει πίσω! Δεν σιχάθηκε τις βρωμιές μου, τις ασωτίες μου, τις βλασφημίες μου, τα εγκλήματά μου και άπλωσε τόσο πολύ η αγάπη Του επάνω μου και με έσωσε και μ’ έφερε στον καθαρό βίο της μετανοίας και της επιστροφής. Πώς να μην χαίρομαι και να μην Τον αγαπώ τον Θεό! Βλέπετε και αυτή η πλευρά είναι τόσο ευλογημένη, όσο και η άλλη. Γι’ αυτό με την αγάπη του Θεού, με την αναγνώριση της αμαρτίας και με την αναγνώριση της πατρικής αγάπης, ο άνθρωπος σώζεται, ο άνθρωπος επιστρέφει στον δρόμο, στην λεωφόρο που έχει σαν τέλος της χρυσή πύλη της Βασιλείας των Ουρανών.
Το κακό είναι ότι εγκληματούμε στην αγάπη του Θεού. Είναι τόση η αγάπη του Θεού και εμείς δεν ανταποκρινόμαστε όσο χρειάζεται. Μας έχει συγχωρήσει όλα τ’ αμαρτήματα, μας τα συγχωρεί και θα μας τα συγχωρέσει μέχρι το τέλος της ζωής. Εμείς τι ανταποδώσαμε στον Κύριο; Εμείς τι ανταποδώσαμε σ’ αυτή την αγάπη του Θεού;
Τουλάχιστον ας Τον ευχαριστούμε και ας λέμε του Ιώβ του πολυάθλου την έκφραση, όταν δοκιμαζόμαστε από την αγάπη του Θεού: «Ως έδοξε τω Κυρίω, ούτω και εγένετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος».
Κάθε δοκιμασία είναι στην πράξη έκφραση της αγάπης του Θεού, διότι καμία δοκιμασία είτε εις βάθος, είτε εις ύψος, δεν στερείται της αγάπης και της προστασίας του Θεού. Άπειροι είναι οι άνθρωποι, αναρίθμητοι οι Χριστιανοί που αναγνωρίζουν την επιστροφή τους είτε του εαυτού τους, είτε ολοκλήρου της οικογενείας, σε κάποια δοκιμασία στη ζωή.
Πόσο πρέπει να σκεφθούμε και να λογιστούμε ότι ο Χριστός μας μάς άφησε για να ζήσουμε κοντά Του, για να ζήσουμε ενωμένοι μαζί Του, μας άφησε το άγιο Σώμα Του και το τίμιο Αίμα Του… Τρώγοντας αυτά τα άγια Μυστήρια, να γίνουμε και εμείς κατά χάρη θεοί. «Εγώ είπα, θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες». Κατά χάρη και κατά μέθεξη γινόμαστε παιδιά Θεού. Εκείνο που χρειάζεται και πρέπει να δώσουμε μεγάλη σημασία, είναι στο πώς πρέπει να προσερχόμαστε στην θεία Κοινωνία. Το Σώμα του Χριστού είναι άγιο και πανάγιο, το τίμιο Αίμα Του. Εγώ τι είμαι; Εγώ ποιος είμαι; Είμαι ένας αμαρτωλός άνθρωπος, ένας ελεεινός, ένας εγκληματίας. Προσέρχομαι. Πώς προσέρχομαι; Αν προσέρχομαι εν μετανοία, εν εξομολογήσει, με άδεια του Πνευματικού μου, κοινωνώ Σώμα και Αίμα Χριστού, κοινωνώ αιώνια ζωή.
Δια της θείας Κοινωνίας γίνομαι μέτοχος της Βασιλείας του Θεού, «κληρονόμος μεν Θεού, συγκληρονόμος δε Χριστού». Συγκληρονόμος Χριστού σημαίνει ότι ο Χριστιανός θα γίνει, δια της θείας Κοινωνίας, συγκάτοικος, δηλαδή όπου ο Χριστός, και αυτός ο Χριστιανός, μεταλαμβάνοντας τα άγια Μυστήρια με τρόπο μετανοίας και επιστροφής.
γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης
Από το περιοδικό “Όσιος Φιλόθεος της Πάρου” 6, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη 2002, άρθρο “Περί αγάπης και ευσπλαχνίας Θεού”, σελ. 137 (απόσπασμα).
Ο προφήτης Ιωνάς και η μετάνοια των Νινευϊτών
Ο Ιωνάς ο Εβραίος, όταν βγήκε από τη θάλασσα, άρχισε να κηρύττει στη Νινευή, στους απερίτμητους κατοίκους της. Μόλις ο προφήτης μπήκε στη μεγαλοπρεπή πόλη, την συντάραξε με φοβερή φωνή (1). Η πόλη, που εξουσίαζε τα έθνη, κατατρόμαξε αμέσως με το κήρυγμα του γιου του Αμαθή, και σαν να ήταν θάλασσα, συγκλονίζονταν από όλες τις μεριές με τη φωνή του, όταν αυτός βγήκε από το βυθό. Κατεβαίνοντας στη θάλασσα την συντάραξε, και βγαίνοντας στην ξηρά την έβαλε αμέσως σε φοβερή δοκιμασία.
Πρόσταξε ο Κύριος στο κήτος, που ήταν στη θάλασσα, να φυλάξει σώο τον Ιωνά, βγάζοντάς τον στην ξηρά (Ιωνάς 2:11). Από τον εαυτό του δηλαδή διδάχθηκε ο Προφήτης ότι είναι δίκαιο να ζουν αυτοί που μετανοούν. Η χάρη έδωσε παράδειγμα με τον εαυτό του· ο Ιωνάς δηλαδή, αφού μετανόησε, βγήκε από τη θάλασσα σώος, για να βγάλει έτσι από το βυθό την πόλη που βυθίσθηκε.
Όταν στάλθηκε ο προφήτης Ιωνάς στην πόλη Νινευή, που ήταν γεμάτη από αμαρτίες, η δικαιοκρισία τον όπλισε όχι με όπλα και δόρατα, αλλά με πολύ μικρό κήρυγμα.
Δεν είπε σ’ αυτούς ο Ιωνάς να μετανοήσουν, θέλοντας να δείξει ότι ο άρρωστος τρέχει στο γιατρό· απεναντίας έκλεισε σ’ αυτούς ολότελα την πόρτα της ελπίδας, για να δείξει το πόσο την χτύπησαν, επειδή φοβήθηκαν την απόφασή του.
Άκουσε η Νινευή τη φωνή της απόφασής του, και με νηστείες και προσευχές άλλαξε τη ζωή της, για να δείξει πόσα κατορθώνει η καταφυγή στον Θεό· διότι αυτή άλλαξε την απόφαση του Θεού. Οι Νινευΐτες ήταν άρρωστοι από τις αμαρτίες. Μεταχειριζόμενος σαν ξίφος τη φοβερή φωνή του, τους κατατρόμαξε εκείνους, όχι για να τους καταστρέψει, αλλά για να τον δουν και να σταματήσουν τις αμαρτίες που προκαλούσαν τις αρρώστιες.
Συγκεντρώθηκαν οι Νινευΐτες για να μπορέσουν να εξιλεώσουν τον Κύριο και να ξεφύγουν το θάνατο, και κατάλαβαν ότι η νηστεία είναι ικανή να καταργήσει την απόφαση του θανάτου και να χορηγήσει σ’ αυτούς ζωη. Ο Ιωνάς νηστεύει φοβούμενος αυτό, μήπως δηλαδή σωθούν με τη νηστεία, και ο ίδιος φανεί ψεύτης· αλλά την απόφαση του Ιωνά κατάργησε η μετάνοια.
Γι’ αυτό και οι Νινευΐτες, ως σοφοί, γνώρισαν ότι ο Θεός έχει ευσπλαχνία και οικτιρμούς, και ότι σ’ εκείνους που μετανοούν με όλη τους την ψυχή σκύβει με ευσπλαχνία. Είδαν τον προφήτη να είναι σκληρός και τον Θεό να είναι φιλάνθρωπος· και αφού άφησαν τον σκληρό, κατέφυγαν στον εύσπλαχνο.
Ο Ιωνάς τούς έκοβε την ελπίδα με την απειλή του, αλλά η νηστεία την αύξανε και τους υπόσχονταν τη ζωή· διότι ο αέρας που προηγουμένως ήταν επάνω τους σκυθρωπός, έγινε με τη μετάνοιά τους και την πολλή ταπείνωση λαμπρός· η πόλη σείονταν, αλλά την στήριζαν οι ίδιοι με την ελεημοσύνη τους· τα βρέφη διατηρήθηκαν στις αγκαλιές των μητέρων τους, διότι στον καιρό της δοκιμασίας διδάχθηκαν να νηστεύουν.
Όταν η χάρη του Θεού τα είδε αυτά, έδειξε την ευσπλαχνία της και έστειλε πάνω τους τη δροσιά της ζωής και της ευσπλαχνίας· διότι δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού, ωσότου να επιστρέψει αυτός και να ζήσει (Ιεζ. 18:23)· αλλά θέλει τη μετάνοια και τη σωτηρία του, καθώς είναι πάντοτε φιλάνθρωπος και αγαθός και σπλαχνικός και μακρόθυμος· ο Πατέρας μαζί με τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
(1) «Τρεις μέρες ακόμη, και η Νινευή θα καταστραφεί» (Ιωνάς 3:4).
Από το βιβλίο: Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα, τ. Ζ’, “Λόγος στον προφήτη Ιωνά, και για τη μετάνοια των Νινευϊτών”. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 301 (αποσπάσματα).
