
Ασφαλώς, ως αγωνιζόμενοι χριστιανοί, νιώθουμε μέσα μας τη λαχτάρα για αγάπη προς τους άλλους. Ασφαλώς μας συγκινεί η σκέψη να αγαπούμε τον ένα όπως όλους μαζί και όλους όπως τον ένα. Μεγάλος αυτός ο πόθος, αν υπάρχη μέσα μας, και ίσως είναι το πιο μεγάλο επιδιωκτέο τέλος.
Όμως δεν πρέπει να λησμονούμε την πραγματικότητά μας, ποιοι ακριβώς είμαστε, ποια είναι η φυσική μας κατάσταση, προτού επιχειρηθή η εν Χριστώ μεταμόρφωσή μας στο καμίνι της αγάπης για τον Ίδιο και δια μέσου Του για τους αδελφούς μας συνανθρώπους.
Συχνά μιλώντας για αγάπη, λησμονούμε το έδαφος, στο οποίο αυτή φυτρώνει. Γι’ αυτό συμβαίνει ετούτο το παράδοξο, ενώ ο πόθος μας για αγάπη μπορεί να είναι πολύ μεγάλος, όμως ο τόπος όπου πρέπει να αναπτυχθή, η καρδιά μας δηλαδή, που την πλημμυρίζει αυτός ο πόθος, συμβαίνει να είναι εντελώς ακατάλληλος για ένα τέτοιο ουράνιο φυτό. Με τον τρόπο αυτόν, μπορεί να «ωδίνη όρος και να τίκτη μυν», να παρουσιάζεται δηλαδή μια πολύ μεγάλη δυσαναλογία ανάμεσα σε αυτό που ποθούμε και σε αυτό που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε.
Πρώτιστο έργο μας με άλλα λόγια είναι, προκειμένου να εξασκήσουμε έργο αληθινό αγάπης, να αναγνωρίσουμε και να συνειδητοποιήσουμε την πνευματική μας ποιότητα, ποιοι δηλαδή είμαστε στην πραγματικότητα. Η αληθινή γνώση του εαυτού μας και η ειλικρίνεια έναντί του θα μας πείση, ότι βασικά έχουμε μια σχεδόν ακατανίκητη τάση να αναζητούμε φανερά ή όχι, συνειδητά ή όχι, θεληματικά ή όχι, τον ίδιο τον εαυτό μας δια μέσου της αγάπης προς τους άλλους. Μπορεί να αναζητούμε τη δική μας συναισθηματική ευφορία και μια συγκινησιακή έκσταση, μια ευχαρίστηση προσωπική μόνο μέσω της αγάπης, πράγμα που άλλοι θα επεδίωκαν με άλλα μέσα.
Και το ερώτημα είναι· κάνουμε τα έργα της αγάπης και γενικά αγαπούμε, για να ικανοποιούμε τον εαυτό μας με το ευάρεστο συναίσθημα, που αυτή δημιουργεί, και αυτό θέλουμε μόνο και όχι τη χαρά και την ευτυχία του άλλου; Και μπορεί έτσι να κάνουμε το έργο της αγάπης, π.χ. μόνο για να ακούμε ευχαριστίες, για να μας αναγνωρίζουν ως ευεργέτες, για να κάνουν λόγο για μας, και να αποφεύγουμε δύσκολες περιπτώσεις αγάπης και κόπους και θυσίες, που δεν πρόκειται να αναγνωρισθούν.
Γι’ αυτό πρέπει να μάθουμε και να κάνουμε φρόνημά μας, πως το κύριο χαρακτηριστικό της αγάπης είναι η αυτολησμοσύνη και το «μη ζητείν τα εαυτής» (Α’ Κορ. 13:5). Γι’ αυτό άλλωστε συνιστά ο Κύριος το «μη γνώτω η αριστερά (μας) τι ποιεί η δεξιά (μας)» (Ματθ. 6:3) και την όσο γίνεται με περισσότερη επιμέλεια «εν τω κρυπτώ» (Ματθ. 6:4) διενέργειά της.
π. Ευσέβιος Βίττης (†)
Από το βιβλίο: (Αρχιμ. Ευσεβίου Βίττη), ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2012, σελ. 13.
Η ταραχή της ψυχής και τα πάθη, επηρεάζουν την κυκλοφορία του αίματος και υποσκάπτουν την υγεία. Η εσωτερική ειρήνη, η νηστεία και η εγκράτεια βοηθούν στην διατήρηση της υγείας.
Ο γερμανός Γκούφελανδ σ᾿ ένα σύγγραμμά του για την μακροζωΐα, τονίζει την ωφέλεια της νηστείας. Οι οπαδοί του πρέπει να τον υπακούουν.
Εμείς όμως έχουμε άλλους διδασκάλους, περισσότερο αξιόλογους. Η προσευχή ανεβάζει την ψυχή πρός την πηγή της ζωής. Η ταπείνωση και τα δάκρυα της μετάνοιας δημιουργούν στην ψυχή και στο σώμα κατάσταση γαλήνης και ηρεμίας…
Επιθυμείτε βέβαια να μη σας λείπουν τα δάκρυα και η συντριβή. Καλύτερα να επιθυμείτε να βασιλεύει πάντοτε μέσα σας μιά βαθειά ταπείνωση. Απ᾿ αυτή θα πηγάσουν τα δάκρυα και η συντριβή.
Ο ίδιος ο Θεός ξυπνά μέσα σας την ανησυχία για την σωτηρία σας, θέλοντας να σας οδηγήσει στην αυτογνωσία και στην μετάνοια. Αν ακούσετε την φωνή Του, θα βρείτε ανάπαυση και ειρήνη.
Αν παρακούσετε, θα ζείτε στην ταραχή. Μπορεί όμως να σας εγκαταλείψει τελείως ο Θεός και να παύσει να σας διεγείρει πνευματικές ανησυχίες. Θα συμβεί τούτο αν παραμείνετε αδιόρθωτος. Και τότε θ᾿ αποκτήσετε ειρήνη, ειρήνη όμως θανάσιμη.
Δεν απολαύσατε ακόμη την ησυχία και την ειρήνη. Ζητείστε την και θα σας δοθεί. Δεν μπορώ να σας ευχηθώ τίποτε το καλύτερο. Να έχετε όμως υπ᾿ όψιν σας ότι η αληθινή ειρήνη δεν βρίσκεται εκτός, αλλ᾿ εντός της ψυχής μας. Δεν πηγάζει από τις εξωτερικές συνθήκες, αλλ᾿ από την εσωτερική καλή τακτοποίηση. Όταν υπάρχει, τότε όλα τα εξωτερικά εναρμονίζονται μ᾿ αυτή.
Η αοργησία είναι σπουδαία αρετή. Καλλιεργείται με την παράδοση του εαυτού μας στο θείο θέλημα και την συναίσθηση ότι ο Θεός επιτρέπει τις δοκιμασίες. Έτσι συγκρατούμε τον εαυτό μας, γαληνεύουμε, πιστεύοντας ότι ο Κύριος μας παρακολουθεί την δύσκολη ώρα του πειρασμού.
Η σκέψη σας ότι εκείνος που σας βλάπτει και σας αδικεί, γίνεται όργανο του εχθρού, είναι πολύ σωστή. Γι᾿ αυτό πίσω από κάθε ενόχληση και δυσάρεστη κατάσταση να διακρίνετε τον πραγματικό ένοχο και να μην εξάπτεσθε εναντίον του θύματός του.
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
* Από το θαυμάσιο βιβλίο: «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ», εκδόσεις Ι. Μ. Παρακλήτου, Ωρωπού Αττικής 1989, σελ. 70-71
Πηγή: pneumatikes-selides.blogspot.com
Πηγή: