Η Ενορία μας θα ήθελε να εκφράσει τις θερμές ευχαριστίες της στους μαθητές του 68ου Γυμνασίου Αθηνών για την συγκέντρωση και προσφορά ειδών ρουχισμού και τροφίμων, που πραγματοποίησαν μετά από προσωπική τους πρωτοβουλία. Τα είδη μεταφέρθηκαν στην Ενορία από δύο εκπροσώπους των μαθητών και με τη συνοδεία του Διευθυντή του Σχολείου κ. Αθανάσιο Κοκκινόπουλο. Ο προϊστάμενος της Ενορίας π. Αρχιμανδρίτης Θεολόγος Αλεξανδράκης, που τους υποδέχτηκε μαζί με μέλη της Ενορίας, αφού ευχαρίστησε και συνεχάρη τους μαθητές για την ανθρώπινη αλληλεγγύη και ευαισθησία που υπέδειξαν, τόνισε τη σημασία της προσφοράς στον συνάνθρωπο και δήλωσε την αμέριστη στήριξη της Ενορίας στη σχολική κοινότητα. Οι μαθητές με τη σειρά τους υποσχέθηκαν ότι θα συνεχίσουν το έργο που ξεκίνησαν, υλοποιώντας παρόμοιες ενέργειες, μέσω των οποίων αισθάνονται τη χαρά της προσφοράς σε ανθρώπους που την έχουν ανάγκη.
Related Posts
Ο διάβολος και η αμετανοησία
Γιατί ο διάβολος δεν σώζεται; Δεν θέλει να τον σώσει ο Θεός; Μη γένοιτο. Δεν σώζεται, γιατί δεν μπορεί να μετανοήσει ο διάβολος.
Τι περίπου συμβαίνει με τον διάβολο; Πώς μπορούμε το θέμα αυτό να το καταλάβουμε μέσα από τη διδασκαλία των πατέρων;
Ο διάβολος νιώθει ότι είναι διάβολος και νιώθει ότι η κατάσταση που ζει είναι ανυπόφορη. Όμως, νομίζει ότι φταίει ο Θεός. Και εκείνο που περιμένει ο διάβολος είναι να μετανοήσει ο Θεός και να του πει: «Με συγχωρείς που τόσο καιρό σε έστειλα εκεί που σε έστειλα. Συγγνώμη· μετανοώ. Έλα πάλι κοντά μου». Περίπου έτσι.
Εάν δυσκολευόμαστε να το καταλάβουμε, να προσέξουμε τους ανθρώπους, διότι ο διάβολος δουλεύει στις ανθρώπινες ψυχές. Θα έχετε όλοι λίγο πολύ παρατηρήσει ότι υπάρχει αυτή η τάση στον άνθρωπο: σαν να περιμένει να αλλάξει ο Θεός απέναντί του· και δεν προσπαθεί ο άνθρωπος να αλλάξει απέναντι στον Θεό.
Προσέξτε και θα δείτε. Κάνουμε προσευχές, και πιο πολύ οι προσευχές γίνονται με τρόπο τέτοιον, που σαν να περιμένουμε να αλλάξει ο Θεός.
Τη σύντομη προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» τη λέμε πάλι και πάλι και πάλι. Αν τη λέμε για να την ακούσει ο Θεός, μάλλον δεν είμαστε στα καλά μας – με συγχωρείτε που το λέω έτσι.
Γιατί τη λέμε; Τη λέμε όχι για να την ακούσει ο Θεός, ούτε για να τον πείσουμε να αλλάξει απέναντί μας διάθεση και στάση ούτε για να μάθει ο Θεός το αίτημά μας. Και πριν την πούμε εμείς, το ξέρει ο Θεός.
Αλλά τι; Καθώς τη λέμε, η ψυχή όλο και ξανοίγεται πιο πολύ στον Θεό, όλο και μετανοεί πιο πολύ, ταπεινώνεται πιο πολύ, αισθάνεται πιο πολύ την ανάγκη του Θεού, ομολογεί πιο πολύ την αμαρτία της.
Αυτό είναι όλο το θέμα. Γι’ αυτό και λέγοντάς την μία φορά, αισθάνεται κανείς την ανάγκη να την πει και άλλη φορά και άλλη φορά και άλλη, και δεν έχει τελειωμό το έργο αυτό. Γι’ αυτό λέμε την ευχή πολλές φορές.
Συνήθως, δεν μπορούν να κάνουν προσευχή, δεν αισθάνονται την ανάγκη να προσευχηθούν, εκείνοι που δεν πήραν ποτέ τα πράγματα έτσι όπως λέμε. Αυτό σημαίνει ότι ο διάβολος εργάζεται μέσα στις ψυχές λίγο-λίγο και ύπουλα.
Με το να μας βάλει ο διάβολος να αμαρτήσουμε, ξέρει ότι ο Θεός θα μας αγαπήσει πιο πολύ, άμα, μετά την αμαρτία, μετανοήσουμε.
Εκείνο που θέλει να πετύχει ο διάβολος είναι να δημιουργήσει μέσα μας κατάσταση αμετανοησίας, κατάσταση τέτοια, που θα μας κάνει μάλλον να παραπονούμαστε στον Θεό, μάλλον να φρονούμε ότι φταίει ο Θεός για την κατάστασή μας, μάλλον να περιμένουμε να μετανοήσει ο Θεός και να αλλάξει στάση απέναντί μας.
Δηλαδή, θέλει να δημιουργήσει μέσα μας την κατάσταση που ζει και αυτός ο ίδιος.
π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Αδάμ, πού ει;», Δ’ έκδ., Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2013, σελ. 75.
Η δυναμική της καλοσύνης
Σήμερα θα αναφερθούμε στην καλοσύνη, στα αποτελέσματα και στη δυναμική της.
Πρώτιστα ο καλοκάγαθος βιώνει ο ίδιος μια κατάσταση παραδείσια, θείου ελέους –«ο δε ευσπλαγχνιζόμενος θα ελεηθεί», που λένε οι παλαιοδιαθηκικές Παροιμίες (17.5).
Εκείνος που μισεί και μνησικακεί «κάθεται στα καρφιά», «τρώγεται» και δεν ησυχάζει, σκεπτόμενος μέρα-νύχτα πώς θα κάνει κακό και πώς θα εκδικηθεί. Ζει σε άγχος, σε αναβρασμό και σε ταραχή, πληρώνει ακριβά την κακία του. Ε, ο καλοσυνάτος είναι ήρεμος, ιλαρός και αναπαυμένος πάνω στην ειρήνη που του δωροφορεί η αγαθή διάθεση και συνείδηση. Δεν χρειάζεται να πολυπραγμονήσουμε στην παράγραφο αυτή. Είναι αυτονόητη η ψυχική του μακαριότητα.
Ας πάμε άρα στο δεύτερο σκέλος: Τι γεύεται και απολαμβάνει το περιβάλλον χάρις στον ευλογημένο άνθρωπο του Θεού. Αυτός δαδουχεί, πυρσεύει, πρωτοπορεί και καθοδηγεί. «Ειρήνευσε μέσα σου, και χίλιοι θα σωθούν γύρω σου», παρακινούσε και υποσχόταν ο όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ. Όσοι έχουν ανοίξει την καρδιά τους ειρηνεύουν ει δυνατόν με όλους όσοι είναι δεκτικοί (Ρωμ. 12.18).
Τέτοιας υφής άνθρωποι ενστερνίσθηκαν και εφάρμοσαν τα παραγγέλματα των κορυφαίων Παύλου και Πέτρου αντίστοιχα: «Γίνεσθε… εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, χαριζόμενοι εαυτοίς καθώς και ο Θεός εν Χριστώ εχαρίσατο ημίν» (Εφ. 4.32)· ώστε στο «τέλος πάντες ομόφρονες, συμπαθείς, φιλάδελφοι, εύσπλαγχνοι, φιλόφρονες, μη αποδιδόντες κακόν αντί κακού ή λοιδορίαν αντί λοιδορίας, τουναντίον δε ευλογούντες» (Α’ Πέτρ. 3.8-9).
Ο Παύλος μάλιστα είναι ο πρώτος του χορού των συμπαθών. Διαλαλεί στους δύστροπους Κορίνθιους ότι η καρδιά του είναι τόσο πλατιά, που χωράει τους πάντες, χωρίς να στενοχωρούνται. Ας τον μιμηθούν και ας τον χωρέσουν στα σπλάχνα τους· είναι ένας μόνο (Β’ Κορ. 6.11-13).
Ο καλοκάγαθος άνθρωπος είναι η παρηγοριά στο σύνολο μέσα στο οποίο ζει και κινείται. Επιδρά θετικά σε όλους. Σύζυγος και παιδιά, συγγενείς και γείτονες, συνάδελφοι και οι πάντες χαίρονται τη θαλπωρή της ακτινοβολίας του. Δεν αναφέραμε φίλους εσκεμμένα· δεν μας διέφυγαν. Σκεφθήκαμε ότι όλοι τού είναι φίλοι, δεν θέλει να έχει και να βλέπει εχθρούς!
Εξίσου ξεκούραση για τους συμμοναστές του είναι ο αγαθός μοναχός· τους «αναπαύει» τους «παραδελφούς» του, και όχι μόνο τούτους. Υπήρχαν παλιά, υπάρχουν και τώρα συγκεκριμένες περιπτώσεις γεροντάδων, που κάθεσαι δίπλα τους και διαισθάνεσαι την αγάπη τους να σε περιβάλλει, ν’ αγκαλιάζει την ψυχή σου. «Όπως αυτός που βαστάει αρώματα φανερώνεται από την οσμή και μη θέλοντας, έτσι αυτός που έχει πνεύμα Κυρίου» (Κλίμαξ 26 Γ’ 20).
Ο τρόπος τους εύχαρις, ο λόγος τους βάλσαμο μαζί και ποδηγεσία. Αναδεικνύονται άλλος Ιωσής «ο επικληθείς Βαρνάβας από των αποστόλων, ο εστί μεθερμηνευόμενον υιός παρακλήσεως» (Πρ. 4.36), λέξη που θυμίζουμε πως μεταφράζεται διττά· εκτός από παρηγοριά σημαίνει και προτροπή. Απόλαυση και βοήθεια που παρέχεται αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες· το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Να η δυναμική της αγάπης!
Ας μη διαλάθει μια λεπτομέρεια στο φαινόμενο, μεγάλη αλήθεια στην ουσία. «Χαριζόμενοι εαυτοίς» ήταν η παύλεια έκφραση που καταχωρήθηκε προηγουμένως. Όταν χαρίζεσθε (ευεργετείτε) τους άλλους, χαρίζεσθε και ευεργετείτε τους εαυτούς σας, μας επισήμανε. Υποδηλώνει σαφέστατα ότι είμαστε οι πάντες σύσσωμοι μέσα στην Εκκλησία, ώστε κατ’ ακολουθία κάθε καλό προς τους λοιπούς διαβαίνει σε τελευταία ανάλυση σε μας τους ίδιους που το προσφέραμε.
Ο πιο ταλαντούχος, ο πιο έξυπνος και ο πιο μορφωμένος, ο πιο πλούσιος και ο πιο επιφανής κατά κόσμον, αν δεν συστοιχεί με την καλοσύνη είναι ένα μηδέν για την κοινωνία. Δεν θ’ αστοχούσαμε μάλιστα αν λέγαμε ότι οι ικανότητες και τα προσόντα του τον μεταμορφώνουν σε δημόσιο κίνδυνο αν δουλεύουν και υπηρετούν τα πάθη του.
Ο καλοκάγαθος είναι το λάδι και το βαμβάκι. Σφογγίζει, σμήχει, επουλώνει. Είναι το λάδι και η λίπανση στο κύλισμα των τροχών του κοινωνικού φορέως και του κοινωνικού γίγνεσθαι. Είναι λάδι στην τρικυμία. Στην αρχαιότητα τα πλοία που κινδύνευαν από τη θύελλα, αν είχαν λάδι το έριχναν στη θάλασσα· βοηθούσε στη γαλήνευσή της (πρβλ. Κλίμαξ 26 Γ’ 18).
Ναι! «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» (Ματθ. 5.7). Ο νόμος της ταυτοπαθείας από τη θετική του όψη και όχι αρνητικά, κατά το «οδόντα αντί οδόντος» του παλιού Νόμου (Έξ. 21.24).
Ναι! «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται» (Ματθ. 5.9). Ειρηνεύουν τους ανθρώπους μεταξύ τους; Ειρηνεύουν τους ανθρώπους με τον Θεό; Ε, τότε καθίστανται αδελφοί του πρώτου ειρηνοποιού, του Χριστού!
Ιερομόναχος Ιουστίνος
