Related Posts

Καλό είναι να υπάρχεις, αλλά να ζεις είναι άλλο πράγμα
Οι άνθρωποι καταντήσανε σάν άδεια κανάτια, καί προσπαθούν νά γεμίσουν τόν εαυτό τους, ρίχνοντας μέσα ένα σωρό σκουπίδια, μπάλλες, εκθέσεις μέ τερατουργήματα, ομιλίες καί αερολογίες, καλλιστεία, πού μετριέται η εμορφιά μέ τή μεζούρα, καρνάβαλους ηλίθιους, συλλόγους λογής-λογής μέ γεύματα καί μέ σοβαρές συζητήσεις γιά τόν ίσκιο τού γαϊδάρου, συνδέσμους αφιερωμένους στούς αποθεωμένους άνδρας τής Ευρώπης κι ένα σωρό αλλά τέτοια.
Αυτή, μέ μιά ματιά, είναι η εικόνα τής ανθρωπότητας σήμερα, πού νά μήν αβασκαθεί! Πού νά βρεί κανένας καταφύγιο;
Εκείνους τούς λίγους πού δέν είναι ενθουσιασμένοι από «τά θαύματα τής εποχής μας», οι άλλοι, αυτή η μερμήγκια πού έκανε αυτόν τόν παράδεισο καί πού τόν χαίρεται, τούς λέγει τρελλούς, όπως θά λέγανε παλαβούς κάποιους ανθρώπους μέ σωστά μυαλά οι άρρωστοί του φρενοκομείου, βλέποντας τούς ανάμεσά τους.
Δόξα στόν Θεό, πού υπάρχει ακόμα κάποιο καταφύγιο γιά μάς πού δέν είμαστε σέ θέση νά νοιώσουμε «τό μεγαλείο της εποχής μας». Δόξα στόν Θεό πού υπάρχουν ακόμα βουνά, χωράφια καί κάποιοι τόποι πού δέν τούς εξήρανε αυτή η φυλλοξήρα πού λέγεται πολιτισμός.
Τράβα, λοιπόν, μακρυά από τίς σφηγκοφωλιές πού τίς λένε πολιτείες, γιά νά γλυτώσεις από τό μαράζι, γιά νά νοιώσεις απάνω σου τή ζωογόνα πνοή τού Θεού. Αλλά, αυτό δέν φτάνει. Πρέπει νά έχεις μάτια αγνά γιά νά βλέπεις, αυτιά αγνά γιά ν ακούς, καρδιά αγνή γιά νά αισθάνεσαι, κι όχι χαλασμένη.
Γιατί από τίς πολιτείες τρέχουνε γιά νά φύγουνε, όποτε μπορέσουνε, κι εκείνοι πού καυχιούνται πώς η εποχή μας είναι θαυμάσια, μά, φεύγοντας από τίς σφηγκοφωλιές, κουβαλάνε μαζί τους καί τήν παραμορφωμένη ψυχή τους. Γι αυτό δέν είναι σέ θέση νά νοιώθουνε τήν εμορφιά ενός βουνού, παρά μόνο σάν ορειβάτες, μ άλλα λόγια δέν νοιώθουνε τίποτα, μήτε ένα δέντρο είναι σέ θέση νά χαρούνε, μήτε τό μυστήριο πού έχει τό κύμα, μήτε τό θρησκευτικό πανηγύρι τών λουλουδιών.
Κι αυτή είναι η αιτία πού τρέχουνε σάν τρελλοί μέ τ αυτοκίνητα γιά νά μή δούνε τίποτα, νά μήν αισθανθούνε τίποτα, νά μήν αγαπήσουνε τίποτα. Αυτό τό λένε «φυσιολατρία»! Όπως καταντήσανε τά πάντα, οι ιδέες, οι τέχνες, οι θρησκείες, έτσι κατάντησε κι η φυσιολατρία.
Εμείς όμως «οι καθυστερημένοι», περπατάμε καί χαιρόμαστε σάν βλέπουμε ένα κομμάτι γαλανόν ουρανό, ανάμεσα στά σύννεφα, καί κανένα χελιδόνι πού πετά από πάνω μας καί πού θαρρείς πώς θά τρυπώσει μέσα στό γαλάζιο εκείνο παραθύρι.
Νοιώθουμε τή μυρουδιά πού βγάζουνε τ αγριολούλουδα καί τ αγιασμένα χορτάρια, καθώς καί τό χώμα τής βλογημένης γής μας. Αναστηνόμαστε από τ αγεράκι πού φυσά, σάν νά μαστε βαρυποινίτες πού δραπετέψαμε από τή φυλακή, καί δοξάζουμε τόν Κύριο πού δέν είμαστε σέ θέση νά νοιώσουμε τήν εξαίσια εποχή μας καί τά καλά της.
Φώτης Κόντογλου
Φώτης Κόντογλου, Οι λίγοι καθυστερημένοι ανάμεσα στούς σημερινούς ανθρώπους, Συλλογή: Μυστικά Άνθη, Εκδόσεις, Παπαδημητρίου)

Η χριστιανική υπομονή
Κάθε θλίψη, κάθε δοκιμασία, κάθε συμφορά που μας βρίσκει, με παραχώρηση του Θεού, ονομάζεται μεταφορικά “σταυρός” (Ματθ. 16:24· Μαρκ. 8:34· Λουκ. 9:23).
Χριστιανική υπομονή, λοιπόν, κάνει όποιος σηκώνει δίχως βαρυγκώμια αυτόν το σταυρό. Όποιος δεν τον σηκώνει, δεν είναι αληθινός μαθητής του Χριστού, όπως είπε ο ίδιος (Ματθ. 10:38· Λουκ. 14:27), και δεν έχει θέση στη βασιλεία Του.
Ο απόστολος Παύλος, άλλωστε, το βεβαιώνει: «Αν υπομένουμε, μαζί Του και θα βασιλέψουμε» (Β’ Τιμ. 2:12). Όμοια και ο άγιος Ιάκωβος: «Μακάριος ο άνθρωπος που δέχεται με υπομονή τις δοκιμασίες! Γιατί, αν τις περάσει με επιτυχία, θα κερδίσει το βραβείο της αιώνιας ζωής που υποσχέθηκε ο Θεός σ’ όσους Τον αγαπούν» (Ιακ. 1:12).
Πόσες βαθμίδες υπομονής υπάρχουν;
Απάντηση: Τρεις είναι οι βαθμίδες της υπομονής, σύμφωνα με τους πατέρες της Εκκλησίας: πρώτη, το να υποφέρει κανείς αγόγγυστα τις δοκιμασίες· δεύτερη, το να αποζητάει τις δοκιμασίες από αγάπη προς τον Θεό· και τρίτη, το να χαίρεται στις δοκιμασίες από αγάπη προς τον Θεό. Ο χριστιανός δεν πρέπει να σταματάει στην πρώτη βαθμίδα, αλλά να ανεβαίνει από την πρώτη στη δεύτερη και από τη δεύτερη στην τρίτη.
Την πρώτη βαθμίδα υπομονής τη βλέπουμε στη στάση του Ιώβ απέναντι στις αλλεπάλληλες συμφορές του (1:14-22)· τη δεύτερη, στον πόθο του μαρτυρίου που είχαν πολλοί άγιοι μάρτυρες· και την τρίτη, στη χαρά των αγίων αποστόλων, όταν αυτοί κακοποιούνταν για χάρη του Χριστού (Πραξ. 5:41).
Χαρακτηριστικό και φωτεινό παράδειγμα της κορυφαίας αυτής υπομονής είναι ο απόστολος Παύλος. «Καυχιόμαστε στις δοκιμασίες», έγραφε, «επειδή ξέρουμε καλά πως οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή, η υπομονή στη δοκιμασμένη και τέλεια αρετή, και η δοκιμασμένη αρετή στην ελπίδα (στον Θεό)» (Ρωμ. 5:3-4). Δεν καυχιόταν παρά για τα παθήματά του (Β’ Κορ. 11:30), τους κινδύνους, τις φυλακίσεις, τις μαστιγώσεις, τους ραβδισμούς, τους λιθοβολισμούς, τις συκοφαντίες, τους κατατρεγμούς, την πείνα, τη δίψα, τους εξαντλητικούς κόπους του για το Ευαγγέλιο του Χριστού (Β’ Κορ. 11:23-28), για το οποίο ήταν πρόθυμος να θυσιάσει ακόμα και τη ζωή του, όπως γράφει στους χριστιανούς των Φιλίππων: «Κι αν ακόμα προσφέρω τη ζωή μου σπονδή στη θυσία και στη λειτουργία που επιτελώ για χάρη της πίστεώς σας, χαίρομαι γι’ αυτό και μοιράζομαι τη χαρά μου αυτή με όλους σας. Το ίδιο κι εσείς, χαρείτε και ενώστε τη χαρά σας με τη δική μου» (Φιλιπ. 2:17-18).
Ως πότε θα πρέπει να κάνω υπομονή;
Απάντηση: Υπομονή θα κάνουμε, ώσπου να φύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο. Με την υπομονή ο άνθρωπος αποκτάει και διατηρεί όλα τα αγαθά. Μ’ αυτήν προοδεύει στη ζωή του και πετυχαίνει στους στόχους του, χωρίς να πάθει κανένα κακό. Χάνοντας την υπομονή του, κινδυνεύει να χάσει όλα του τα καλά, να υποστεί βλάβη από το κακό ή, το χειρότερο, να κάνει το κακό, να αμαρτήσει.
Δίχως υπομονή τίποτα δεν κατορθώνουμε. Και δίχως αγώνα ούτε αρετές και πνευματικά χαρίσματα αποκτούμε, ούτε, βέβαια, τη σωτηρία κερδίζουμε. Γιατί «η βασιλεία των ουρανών κερδίζεται με αγώνα, και την κατακτούν αυτοί που αγωνίζονται» (Ματθ. 11:12).
Γέροντας Ευστράτιος Γκολοβάνσκι
Από το βιβλίο: Γέροντος Ευστρατίου (Γκολοβάνσκι), Απαντήσεις σε ερωτήματα χριστιανών. Ιερά Μονή Παρακλήτου, 2012. Ερωτήσεις 117, 136, 3.