Το μήνυμα Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου για το Πάσχα 2021.
ΜΗΝΥΜΑ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ - ΠΑΣΧΑ 2021-2 (3 files merged)
Διανομή Πασχαλινών δεμάτωνby dimitra / 27 Απριλίου, 2021Related Posts
Μήνυμα Αρχιεπισκόπου για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος
“Η ρίζα του οικολογικού ζητήματος ευρίσκεται εις την άγνοιαν και αδιαφορίαν του ανθρώπου· εις την απροθυμίαν του να κυριαρχήση επί του εγωκεντρισμού και του υποτιθεμένου υλικού «ευδαιμονισμού» του· εις την αλλόκοτον άρνησίν του να εξέλθη του λαβυρίνθου εις τον οποίον ενέκλεισεν εαυτόν διά της καταχρήσεως του περιβάλλοντος” αναφέρει μεταξύ άλλων στο μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος η οποία τιμάται κάθε χρόνο στις 5 Ιουνίου, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κκ. Ιερώνυμος.
Αναλυτικά το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ.κ. Ιερωνύμου:
Σχεδόν πεντήκοντα έτη παρήλθον αφ’ ότου ο ΟΗΕ πάνυ καλώς καθιέρωσεν την 5ην Ιουνίου εκάστου έτους ως παγκοσμίαν ημέραν αφιερωμένην εις την προστασίαν του περιβάλλοντος.
Διό, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, ως εικός, επευλογεί και χαιρετίζει την εν λόγω επέτειον, δεδομένου ότι η του Χριστού Εκκλησία μεριμνά καθ’ όλας τας ημέρας του έτους, μη περιοριζομένη υπό της του χρόνου συμβατικότητος, υπενθυμίζουσα προς πάσαν κατεύθυνσιν και προς πάντα άνθρωπον τον απαιτούμενον σεβασμόν, την σωστήν χρήσιν και την οφειλομένην αγάπην προς το φυσικόν περιβάλλον.
Το περιβάλλον το οποίον, ως και εκ του ονόματός του δηλούται, περιβάλλει τε και περιλαμβάνει πάντας ημάς, την λογικήν και άλογον κτίσιν, την οργανικήν και ανόργανον ύλην και, εν μια λέξει, αυτήν ταύτην την βιολογικήν ζωήν και ύπαρξιν ημών.
Ο αληθής Χριστιανός, βεβαίως, ουδέποτε λησμονεί την αφυπνιστικήν του αγίου Αποστόλου Παύλου υπόμνησιν, αφορώσαν, αφ’ ενός, εις το παροδικόν και εφήμερον του ανθρώπου εν τω κόσμω τούτω και, αφ’ ετέρου, εις την εν ουρανοίς κρείττονα ύπαρξιν ημών, λέγοντος: «ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. 13, 14).
Όμως, η αποκαραδοκία της μελλούσης και αφθίτου Πόλεως, της Πόλεως του Θεού, της ευλογημένης Βασιλείας της θείας Αγάπης, Δικαιοσύνης και Ειρήνης, ουδόλως απαλλάσσει ημάς της μεγίστης ευθύνης και της έναντι του Θεού, ημών των ιδίων και των επερχομένων γενεών, υποχρεώσεως όπως διαφυλάττωμεν καλώς το φυσικόν περιβάλλον, το θαυμαστόν και εξαίσιον τούτο θείον δημιούργημα, εν ευχαριστία και ευγνωμοσύνη πολλή προς τον Ποιητήν «ορατών τε πάντων και αοράτων» και μόνον ευλογητόν Θεόν, τον συνέχοντα εν τη δρακί Αυτού άπασαν την κτίσιν.
Η εκ της Αγίας Γραφής απορρέουσα θεολογία της Εκκλησίας ημών ότι ο Κύριος της Δόξης έθεσεν τον άνθρωπον εις τον κόσμον ως βασιλέα και ιερέα της κτίσεως διά να εργάζηται τα έργα του φωτός, της αληθείας και της αγάπης και ουχί να καταστρέφη διά της κακής χρήσεως την δημιουργίαν του Θεού, κατέχει μείζονα σημασίαν εις την ζωήν εκάστου πιστού.
«Τα γαρ αόρατα αυτού (του Θεού) από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης» (Ρωμ. 1, 20), επισημαίνει και αύθις ο ουρανοβάμων Παύλος.
Τουτέστιν, αι αόρατοι ιδιότητες του Θεού, δηλαδή η αιώνιος δύναμις και θεότης Αυτού, γίνονται εμφανώς αισθηταί εις ημάς μέσω των δημιουργημάτων Αυτού, καθ’ ότι ούτω κηρύσσεται, δι’ εποπτικού και αναγωγικού τρόπου, η ασύλληπτος σοφία, η άκρα αγαθότης, η πρόνοια και, εν γένει, το μεγαλείον του Θεού.
Η δημιουργία του ουρανού και της γης, του φωτός, του ουρανίου στερεώματος, της ξηράς και των υδάτων, των δένδρων, των φυτών και των ανθέων, του ηλίου και της σελήνης, των αστέρων, των πτηνών και των ιχθύων, των θηλαστικών ζώων και των ερπετών και, τέλος, αυτού τούτου του ανθρώπου, ανάγει τον νούν και την διάνοιαν ημών προς αίνον και δοξολογίαν, συν πάση τη κτίσει, του αγαπήσαντος ημάς Κυρίου Ιησού Χριστού, του οδηγήσαντος ημάς διά της δημιουργικής θείας Αυτού ενεργείας από της ανυπαρξίας εις την ύπαρξιν.
Διό, η Αγία ημών Εκκλησία διακηρύσσει ότι άνευ της ασκητικής και ευαγγελικής θεωρήσεως του περιβάλλοντος, άνευ της ορθολογικής και συνετής χρήσεως των υλικών αγαθών και του πλούτου, το οικολογικόν πρόβλημα θα επιδεινούται έτι περαιτέρω.
Η ρίζα του οικολογικού ζητήματος ευρίσκεται εις την άγνοιαν και αδιαφορίαν του ανθρώπου· εις την απροθυμίαν του να κυριαρχήση επί του εγωκεντρισμού και του υποτιθεμένου υλικού «ευδαιμονισμού» του· εις την αλλόκοτον άρνησίν του να εξέλθη του λαβυρίνθου εις τον οποίον ενέκλεισεν εαυτόν διά της καταχρήσεως του περιβάλλοντος.
Το έδαφος, το υπέδαφος, τα ύδατα, η χλωρίς και η πανίς, ο αήρ, η ατμόσφαιρα και, συνελόντι ειπείν, το περιβάλλον ολόκληρον μολύνονται επικινδύνως και ακαταπαύστως, ιδίως μετά την βιομηχανικήν επανάστασιν, εκ της αφροσύνης του ανθρώπου, ως και εκ της ελλείψεως μέτρου, αγάπης και στοργής προς την θείαν δημιουργίαν.
Και τι μέλλει γενέσθαι; Τίνι τρόπω θα δυνηθή ο άνθρωπος να σωθή εκ του ιδίου του εαυτού του, εκ των αυτοκαταστροφικών του τάσεων και της εγκληματικής αδιαφορίας του διά το φυσικόν περιβάλλον;
Βεβαίως, μέσω της συνεχούς καλλιεργείας μιάς υγιούς οικολογικής συνειδήσεως, η οποία επιτυγχάνεται διά της γνώσεως, της παιδείας και της ευθύνης των πολιτών έναντι της προστασίας του περιβάλλοντος. Μέσω της αδιακόπου εργασίας και προνοίας υπέρ της διαφυλάξεως του περιλαμβάνοντος ημάς οικοσυστήματος.
Ως εκ τούτου, η Εκκλησία καταβάλλει εργώδεις προσπαθείας επί τω σκοπώ της αναδείξεως οικολογικών συνειδήσεων, ερειδομένων επί της Αγίας Γραφής και της εκκλησιαστικής παραδόσεως.
Λόγου χάριν, εξ αυτής της θεολογίας της, συνιστά εις τους πιστούς τον σεβασμόν προς το περιβάλλον ως δημιούργημα θείον.
Διά των λειτουργικών της ευχών και άλλων σχετικών πνευματικών μέσων υπενθυμίζει ότι άνευ του φυσικού περιβάλλοντος είναι αδύνατος η συνέχισις και της ιδικής μας ζωής, καθ’ ότι ο άνθρωπος δεν αυτονομείται από της υπολοίπου δημιουργίας, αφού τυγχάνει αναπόσπαστον μέρος αυτής.
Προτρέπει δε ανελλιπώς τας ενορίας και τους φορείς εις ανάπτυξιν ποικίλων δράσεων προς προστασίαν του περιβάλλοντος και προαγωγήν οικολογικού πνεύματος και εις καλλιέργειαν φιλικών προς το περιβάλλον έξεων, ήτοι, παραδείγματος χάριν, περιορισμόν της χρήσεως ρυπογόνων και ενεργοβόρων μηχανημάτων, ανακύκλωσιν, προστασίαν των δασών, αποφυγήν της ηχορρυπάνσεως.
Υποκαρδίως επευχόμεθα όπως η χάρις του Αναστάντος Κυρίου διαφυλάττη πάντας ημάς, το περιβάλλον ημάς φυσικόν οικοσύστημα και άπασαν την δημιουργίαν ατρώτους, αβλαβείς και ακεραίους προς δόξαν Θεού, του ποιήσαντος ημάς, και απρόσκοπτον εξακολούθησιν της ενθάδε βιοτής ημών, επ’ ελπίδι της αιδίου μετοχής εις το πλήρωμα της ζωής, εν τω ανεσπέρω φωτί της των ουρανών Βασιλείας.
Χριστός Ανέστη!
Μετά πολλής αγάπης και ευχών πατρικών
† Ο Αθηνών Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος
Μήνυμα Μακαριωτάτου για την Παγκόσμια Ημέρα του Περιβάλλοντος
Ακολουθεί του μήνυμα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου για την Παγκόσμια Ημέρα του Περιβάλλοντος.
«και εγένετο χάλαζα και πυρ μεμιγμένα εν αίματι,
και εβλήθη εις την γην· και το τρίτον της γης κατεκάη,
και το τρίτον των δένδρων κατεκάη,
και πας χόρτος χλωρός κατεκάη» (Αποκ. 8,7)
Η φροντίδα για το Περιβάλλον δεν είναι θέμα που απασχόλησε τους ανθρώπους τα τελευταία χρόνια. Ήδη ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο ηγαπημένος Μαθητής του Χριστού στην Αποκάλυψη, προοιωνίζει τις τεράστιες καταστροφές τις οποίες θα υποστούν η γη, τα νερά, τα φυτά, τα ζώα και ο άνθρωπος ως συνέπεια της απομάκρυνσής του από τον Δημιουργό. Εκείνος όμως, όπως διαβάζουμε στη Γένεση (1,31), όταν έπλασε τον κόσμο, «είδεν τα πάντα, όσα εποίησε, και ιδού καλά λίαν».
Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής έχει παραλληλίσει τον άνθρωπο με τον κόσμο εισάγοντας τις έννοιες του ανθρώπου ως «μικροκόσμου» και του κόσμου ως «μακροανθρώπου» (Μυσταγωγία Ζ , 1-4). Η ενότητα του κόσμου και του ανθρώπου μέσα στην Κτίση κατά τον ιστορικό χρόνο εξηγείται με τον δεσμό που δημιουργείται ανάμεσά τους με τη θεία αιτία των πάντων, η οποία ενοποιεί και στηρίζει την Δημιουργία και είναι παρούσα σε όλα. Μετά το τέλος του ιστορικού χρόνου η ενότητα εξηγείται με τη θεία και θεοποιό δύναμη, που εκτείνει στο υπέρτατο τον ενεργητικό δεσμό που υπάρχει μέσα στον ιστορικό χρόνο.
Το πρόβλημα λοιπόν της καταστροφής του περιβάλλοντος, όπως πολλές φορές και από πολλούς έχει τονισθεί, είναι κυρίως πνευματική υπόθεση, εφ’ όσον ο άνθρωπος κάθε εποχής και για διαφορετικούς εκάστοτε λόγους, κυρίως όμως του εγωισμού και της αυθαιρεσίας του, διασπά τον δεσμό του με τον Θεό και συνεπώς και με τον συνάθρωπο και με όλα τα όντα που τον περιβάλλουν. Για τον Ορθόδοξο Χριστιανό λοιπόν η λύση του προβλήματος εξαρτάται από την ριζική και αποφασιστική αλλαγή των σχέσεών του με τον κόσμο, με τους συνανθρώπους του, αλλά κυρίως με τον Θεό.
Συνηθίζεται κατά καιρούς να διασαλπίζονται ριζικές μεταβολές σε βιομηχανικές, επιστημονικές και εμπορικές πρακτικές για την προστασία του Περιβάλλοντος. Τα προβλήματα όμως διογκώνονται με ρυθμούς που διαρκώς επιταχύνονται. Τα δάκρυα για τα δηλητηριασμένα ζώα, ψάρια και πτηνά μοιάζουν ειρωνικά, η αγωνία για τους πάγους που λειώνουν φαντάζει έντονα επιδερμική, η έκπληξη για την καθημερινή ενημέρωση ότι οι ωκεανοί συναγωνίζονται σε περιεκτικότητα σκουπιδιών τις χωματερές που άκριτα δημιουργούνται, συνεχώς σβήνει γρήγορα μπροστά σε μια στολισμένη βιτρίνα.
Ο Μέγας Αθανάσιος, ο υπερασπιστής της Ορθοδοξίας, υψώνοντας την φωνή του ως υπερασπιστής και του φυσικού Περιβάλλοντος, ειδοποιεί τους ανθρώπους: «…αισχύνη μεγάλη και κίνδυνος ασύγγνωστος εν ημέρα κρίσεως, ότι καίτοι γνόντες την της αληθείας οδόν, εναντία ων έγνωσαν έπραξαν».
Τα ευχολόγια και οι εξαγγελίες δεν απέδωσαν ως τώρα καρπούς. Η παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με την εμπειρία και την βίωση του ευχαριστιακού και αντικαταναλωτικού ήθους, προσφέρει στην σημερινή κοινωνία χειραγωγία για διέξοδο από την περιβαλλοντική κρίση.
Μετά πατρικών ευχών και αγάπης[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
