Η συστηματική επιμόρφωση των παιδιών από μικρή ηλικία, αλλά και η συνεχής ενημέρωση και ευαισθητοποίηση όλων των πολιτών σε θέματα οδικής ασφάλειας είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξουμε την τραγική κατάσταση αναφορικά με τον αριθμό και τα αποτελέσματα των τροχαίων δυστυχημάτων στη χώρα μας. Σε μια περίοδο κρίσης που διαφαίνεται ο κίνδυνος αύξησης των τροχαίων συμβάντων, η ανάγκη ενίσχυσης των ενημερώσεων για την πρόληψη φαίνεται πλέον επιτακτική. Στα πλαίσια αυτής της επιτακτικής ανάγκης πραγματοποιήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου η 5η ομιλία της Σχολής Γονέων της ενορίας μας με ομιλητή τον κ. Ν. Βαλλιανάτο, Υπαρχιφύλακα της Υποδιεύθυνσης Τροχαίας Αθηνών. Ο ομιλητής με εύληπτο λόγο και αμεσότητα τόνισε την μεγάλη ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι ευθύνη όλων μας να τηρούμε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και να σκεφτόμαστε πάντα πως μία δική μας αμέλεια, μία δική μας έλλειψη προσοχής, ή ακόμη χειρότερα η επιλογή μίας επιθετικής και μη υπεύθυνης οδηγικής συμπεριφοράς, μπορεί να επιφέρει τρομακτικές συνέπειες σε εμάς τους ίδιους, τους συνεπιβάτες, αλλά και τους συνανθρώπους μας. Η χρήση κράνους και ζώνης ασφαλείας, η αποφυγή χρήσης κινητού τηλεφώνου κατά την οδήγηση και η οδήγηση χωρίς να βρισκόμαστε υπό την επήρεια αλκοόλ είναι απλές συνήθειες που θα συμβάλουν στην μείωση των ατυχημάτων. Ολοκληρώνοντας την ομιλία καταλήξαμε ότι χρειάζεται ενημέρωση, ευαισθητοποίηση, διαχείριση και διόρθωση των λανθασμένων αντιλήψεων, επαφή και επικοινωνία με ανθρώπους ειδικούς σε ζητήματα οδικής ασφάλειας προκειμένου να ανατρέψουμε τις τραγικές στατιστικές και να προστατεύσουμε με όσες δυνάμεις διαθέτουμε αυτό που αποτελεί τη μεγαλύτερη αξία για τον άνθρωπο, την ίδια μας τη ζωή.
ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ: «Εκπαιδεύομαι στην κυκλοφοριακή αγωγή και την οδική ασφάλεια»
Related Posts

Δεκαπενταυγούστος: Η Νηστεία του και οι Παρακλήσεις προς την Υπεραγία Θεοτόκο
Ο Δεκαπενταύγουστος είναι μία από τις σημαντικότερες στιγμές του χρόνου για την Ορθοδοξία και χαρατηρίζεται ως «Πάσχα» του καλοκαιριού. Γι’ αυτόν τον λόγο η προετοιμασία των πιστών για την ημέρα αυτή, γίνεται με νηστεία και παρακλήσεις στην Υπεραγία Θεοτόκο.
«Πρεσβεία θερμή, καί τεῖχος ἀπροσμάχητον· ἐλέους πηγή, τοῦ κόσμου καταφύγιον· ἐκτενῶς βοῶμεν σοί, Θεοτόκε Δέσποινα, προφθασον· καί ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἠμᾶς· ἡ μόνη ταχέως προστατεύουσα…» Καλή και ευλογημένη να είναι όλη αυτή η περίοδος και να έχουμε όλοι τις μεσιτείες της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Από 1 Αυγούστου μέχρι και 14 Αυγούστου, νηστεύουμε προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Η νηστεία είναι αυστηρή. Ψάρι τρώμε μόνο στην εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος μας (6 Αυγούστου). Άν η 15η Αυγούστου συμπέσει Τετάρτη ή Παρασκευή τότε γίνεται κατάλυση μόνον ιχθύος.
Η νηστεία είναι εντολή του Θεού. Η πρώτη. Η πιο παλιά από όλες. Την έδωκε στον Αδάμ μέσα στον παράδεισο.
Το νόημα της νηστείας ήταν: με το όπλο της νηστείας να συνηθίσουν οι άνθρωποι στην υπακοή στο Θεό και στην πάλη κατά του διαβολου.
Ο Xριστός, ετόνισε ακόμη περισσότερο την αξία της νηστείας. Είπε: «Το γένος τουτο ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή κι νηστεία» . Δηλ. με τη νηστεία πολεμάμε τον διάβολο και τον νικάμε.
Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας …
«Δεν αρκεί η αποχή από τροφές, αλλά ας νηστεύσωμε νηστεία αρεστή στο Θεό. Αληθινή νηστεία είναι η εγκράτεια της γλώσσας, η αποχή από το θυμό, αποχωρισμός από τις επιθυμίες, από την συκοφαντία, το ψέμα, την επιορκία». (Μ. Βασίλειος)
«Νήστευε, όχι μόνο από ψωμί, κρασί, κρέατα, και άλλες τροφές, αλλά περισσότερο από κακούς λογισμούς». (Νείλος Αγκύρας)
«Αυτός είναι ο σωστός τρόπος να νηστεύουμε, η επίδειξη καλών έργων, η ελεύθερη από πάθη γνώμη».(Κύριλλος Αλεξανδρείας).
Οι παρακλητικοί κανόνες της Θεοτόκου
Το χρονικό διάστημα του Δεκαπενταυγούστου είναι μια περίοδος του Εκκλησιαστικού έτους, κατά την οποία η ορθόδοξη ψυχή στρέφει τα μάτια με βαθειά κατάνυξη προς την Υπεραγία Θεοτόκο.
Επί δεκαπέντε ημέρες, πριν από την εορτή της Κοιμήσεως, σημαίνουν οι καμπάνες την ώρα του δειλινού και τα πλήθη των πιστών πάνε να ψάλλουν τον Μικρό και τον Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα.
Ανάλογη κατάνυξη έχει βέβαια και η περίοδος των Χαιρετισμών της Παναγίας. Αλλά ενώ στους Χαιρετισμούς κυριαρχεί ο υμνολογικός τόνος, η θριαμβική δοξολόγηση των απείρων χαρίτων της «Μητρός του Θεού γενομένης», στους Παρακλητικούς Κανόνες του Δεκαπενταυγούστου κυρίαρχος τόνος είναι το πένθος και η οδύνη της βαρυαλγούσης ψυχής του πιστού που ζητά παράκληση και παρηγοριά από την Παναγία.
Οι Παρακλητικοί Κανόνες, ο Μικρός και ο Μέγας ή απλώς η Μικρή και η Μεγάλη Παράκληση – επειδή δια των ύμνων αυτών οι πιστοί παρακαλούν την Παναγία να ακούση και να ικανοποιήση τα αιτήματά τους – ψάλλονται , εναλλάξ, δηλαδή την μία μέρα ψάλλεται η Μεγάλη και την άλλη η Μικρή.
Μόνο κατά τους εσπερινούς των Σαββάτων και της Εορτής της Μεταμορφώσεως του Κυρίου δεν ψάλλονται οι Παρακλήσεις και τούτο επειδή το περιεχόμενό τους είναι πένθιμο και ικετευτικό και δεν συμφωνεί προς το χαρμόσυνο ύφος των εορταστικών αυτών ύμνων.
Εκτός, όμως, από την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου η Μικρή, ιδίως, Παράκληση ψάλλεται συχνά, «εν πάση περιστάσει και θλίψει ψυχής», είτε στους ιερούς Ναούς, είτε και κατ’ οίκον, από τους πιστούς, οι οποίοι επιθυμούν να ικετεύσουν δι’ αυτής την Θεοτόκο και να επικαλεσθούν την μεσιτεία της.
Η δε διάκριση των Παρακλήσεων σε Μικρή και Μεγάλη οφείλεται αποκλειστικώς και μόνον στην έκταση, το μέγεθος των τροπαρίων. Τα τροπάρια, δηλαδή, της Μικρής Παρακλήσεως είναι μικρότερα και συντομώτερα από εκείνα της Μεγάλης.
Η Μικρή Παράκληση είναι ποίημα κάποιου υμνογράφου, ο οποίος κατ’ άλλους μεν ωνομάζονταν Θεοστήρικτος και ήταν Μοναχός, κατ’ άλλους δε Θεοφάνης. Όπως φαίνεται, όμως, πρόκειται περί του ιδίου προσώπου, το οποίο έγινε Μοναχός και από Θεοφάνης μετωνομάσθηκε σε Θεοστήρικτο.
Η Μεγάλη Παράκληση είναι έργο του Θεοδώρου του Β, του Δουκός, Βασιλέως της Νικαίας, του επονομαζομένου Λασκάρεως, ο οποίος έζησε περί τα μέσα του 13ου αιώνος και είναι πολύ μεταγενέστερος του Θεοστηρίκτου, του Μοναχού.
Οι δύο Παρακλήσεις, πλην του Κανόνος, περιλαμβάνουν στην Ακολουθία τους και Ψαλμούς, δεήσεις υπέρ των ζώντων πιστών, υπέρ των οποίων τελούνται, και Ευαγγελική περικοπή. Το περιεχόμενό τους είναι ικετευτικό, συγκινεί τους πιστούς, διδάσκει και προτρέπει αυτούς να προστρέχουν με θάρρος και εμπιστοσύνη πάντοτε προς την Κυρία Θεοτόκο, την Μεγάλη Μητέρα τους, για να βρίσκουν παρηγοριά και να λαμβάνουν βοήθεια στις ανάγκες του.
Προς την Κυρία Θεοτόκον ας ψάλλουμε και μεις με πίστη και εκ βάθους καρδίας τις ιερές Παρακλήσεις και μαζί με τους ιερούς υμνωδούς, ας επαναλαμβάνουμε:
«Βλέψον ιλέω όμματί σου και επίσκεψαι την κάκωσιν, ην έχομεν, και δεινών συμφορών και βλάβης και κινδύνων και πειρασμών ημάς λύτρωσαι, αμερήτω σου ελέει», με την ακράδαντη βεβαιότητα ότι «δεν θα παρίδη την πενιχράν δέησίν μας, τον κλαυθμόν και τα δάκρυα και τους στεναγμούς μας, αλλά θα πληρώση τας αιτήσεις μας», για να δοξάζουμε Αυτήν μετά πόθου πάντοτε.
Πηγή: inkomotini.news

Τα παιδιά ο εκκλησιασμός και η προσευχή
Πόσο εύκολο είναι να εμπνεύσει κανείς στο παιδάκι την αγάπη και την ευλάβεια στις ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας! Φτάνει μόνο να του δώσουμε να καταλάβει, ότι στο ναό βρίσκεται πιο αισθητά ο «πανταχού παρών» Κύριος, ο Θεός που τόσο αγαπάει τα παιδιά, και που καλεί κι αυτό κοντά Του. Επομένως μέσα στο ναό πρέπει να στεκόμαστε ήσυχα, να κάνουμε με προσοχή το σταυρό μας και να προσευχόμαστε ευλαβικά.
Ναι, γονείς! Αν η καρδιά σας είναι πλημμυρισμένη από πίστη και αγάπη στο Θεό, θα βρείτε χίλιους δυό τρόπους να μεταδώσετε τα αισθήματα αυτά στο παιδί σας. Τη μεγαλύτερη αδικία κάνουμε στα παιδιά μας, αν τους στερήσουμε το θησαυρό της πίστεως, το θησαυρό της Ορθοδοξίας.
Είναι απόλυτα σωστό αυτό που λένε, ότι «η ψυχή του ανθρώπου -επομένως και του παιδιού- είναι από τη φύση της χριστιανική». Γι’ αυτό ο Θεός περιμένει χριστιανικές εκδηλώσεις από την παιδική ψυχή. Σωστά γράφει και ο ψαλμωδός: “Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον” (Ψαλμ. 8:3).
Για το λόγο αυτό ακριβώς, για να ριζώσει και ν’ αναπτυχθεί το ορθόδοξο χριστιανικό βίωμα στις ψυχές των παιδιών, οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να τα μαθαίνουν από μικρά να επικοινωνούν με το Θεό, να προσεύχονται. Όσο μικρό κι αν είναι το παιδί, μπορεί να προσεύχεται. Αφού ζητάει από τους γονείς κάτι που θέλει, γιατί άραγε δεν μπορεί να το ζητήσει από τον ουράνιο Πατέρα;
Μάθετε λοιπόν το παιδί σας να προσεύχεται. Αν αρχίσετε όταν ακόμα είναι μικρό, η προσευχή σιγά-σιγά θα του γίνει συνήθεια και ανάγκη! Να κάνετε συστηματικά μαζί με τα παιδιά σας πρωινή και βραδινή προσευχή, καθώς και πριν και μετά το φαγητό. Να μην πλησιάζουν στο τραπέζι όπως τ’ άλογα ζώα στο παχνί, αλλά να μάθουν ότι, όποιος θέλει ν’ απολαμβάνει τα δώρα του Θεού, πρέπει να τα ζητάει, αλλά και να ευχαριστεί όταν τα παίρνει. Το «Πάτερ ημών», το «Θεοτόκε Παρθένε» και άλλες σύντομες προσευχές πρέπει να τις γνωρίζει κάθε παιδάκι.
Είναι πολύ θλιβερό φαινόμενο το ότι, στην εποχή μας, η κοινή, οικογενειακή προσευχή χάθηκε σχεδόν από παντού. Πράγματι, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο βλέπουμε τόσες δυστυχισμένες οικογένειες και τόσες αποτυχίες στην αγωγή: Επειδή οι άνθρωποι, οι οικογένειες, έπαψαν να προσεύχονται. Αιώνιο κύρος έχουν οι λόγοι του Κυρίου: «Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν» (Ματθ. 7:7).
Ίσως αντιδράσουν μερικοί: «Μα το παιδί δεν καταλαβαίνει τις προσευχές». Ασφαλώς και δεν πολυκαταλαβαίνει τα νοήματα των προσευχών, μπαίνει όμως στο κλίμα της ευλάβειας, όσο μικρό κι αν είναι. Αυτό ακριβώς χρειάζεται! Αν και δεν μπορεί να σχηματίσει μέσα του καθαρή την εικόνα του Θεού, ωστόσο νιώθει το Θεό! Αισθάνεται πως υπάρχει κάποια ανώτερη ύπαρξη, που μας αγαπάει, και που πρέπει κι εμείς ν’ αγαπούμε. Όταν το παιδί προφέρει τα λόγια της προσευχής, σκέφτεται το Θεό, προσφέρει σ’ Αυτόν τα αισθήματά του. Μια τέτοια προσευχή, που προέρχεται από την αθώα παιδική καρδιά, είναι πολύ πιο ευάρεστη στο Θεό από την προσευχή ενός σοφού, που κατανοεί ακριβώς κάθε λέξη, προσεύχεται όμως συχνά μόνο με την ψυχρή λογική, χωρίς τη θέρμη της καρδιάς. Πόσο αρέσει στο Θεό η παιδική προσευχή, το λέει, επαναλαμβάνω, ο ψαλμωδός γράφοντας: «Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον» (Ψαλμ. 8:3).
Για να εκπληρωθεί όμως το καθήκον της σωστής εκκλησιαστικής αγωγής των παιδιών, πρέπει πρώτ’ άπ’ όλα οι ίδιοι οι γονείς να είναι ευσεβείς και θεοφοβούμενοι. Πρέπει οι ίδιοι ν’ αγαπούν την προσευχή.
Αν η μητέρα δεν είναι πιστή και ευσεβής, αν δεν βρίσκει- γιατί δεν ζητάει- χαρά και παρηγοριά στην προσευχή, τότε δεν ασκεί σωστά την αγωγή της ευσέβειας στα παιδιά της. Μόνο όταν η μητέρα έχει συνεπή πνευματική ζωή, μόνο όταν το παιδί βλέπει την ίδια να προσεύχεται συχνά και θερμά, τότε μόνο θα εγκολπωθεί τις ίδιες αρχές ζωής.
Είδατε τώρα, αγαπητοί γονείς, και κυρίως οι μητέρες, γιατί πρέπει να διδάξετε στα παιδιά σας την ορθόδοξη πίστη και ζωή από τη βρεφική ακόμα ηλικία, και γιατί πρέπει να τα μάθετε να προσεύχονται πριν πάνε στο σχολείο.
Σε σας απευθύνομαι λοιπόν, μητέρες: Την καλύτερη κληρονομιά θ’ αφήσετε στα παιδιά σας, αν τους δώσετε πραγματικά χριστιανική, ορθόδοξη αγωγή.
Να τους διδάσκετε, όπως με συντομία σας είπα, τις βασικές αλήθειες της αγίας πίστεώς μας. Να τους διδάσκετε την ευσέβεια και την προσευχή, από την πιο απαλή ηλικία, και με το λόγο σας, προπάντων όμως με το παράδειγμά σας. Μάταια θα κοπιάζουν αργότερα οι κατηχητές και οι δάσκαλοι να τα βοηθήσουν, αν εσείς δεν βάλετε τα θεμέλια στο σπίτι.
Νουθετείτε τα παιδιά σας στην ορθόδοξη ζωή και το φόβο του Θεού. Τότε μπορείτε να ελπίζετε ότι αργότερα θα τα καμαρώνετε, και δεν θα κλαίτε γι’ αυτά. Αν τα παιδιά σας είναι θεοφοβούμενα, θα είναι και σε σας υπάκουα και ευγνώμονα. Αν τα μάθετε ν’ αγαπούν το Θεό, τότε οπωσδήποτε θ’ αγαπήσουν γνήσια κι εσάς.
Αναθρέψτε λοιπόν, πατέρες και μητέρες, τα παιδιά σας για το Θεό και για τον ουρανό! Τότε θα εισπράξετε άπ’ αυτά χαρά και στη γη!
Επίσκοπος Ειρηναίος, Αικατερίνμπουργκ και Ιρμπίτσκ
Πηγή: Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής